Onze Palestijnse vrienden zijn inmiddels in Europa gearriveerd en bezoeken nu eerst familie in Duitsland. Ook de horde Cairo is dus genomen. Dat de Egyptenaren ook niet alleen maar vrienden van de Palestijnen zijn is duidelijk, ze zijn onder andere bang voor een toevloed van vluchtelingen, en staan er bekend om dat ze Palestijnen die door Egypte moeten reizen (voor de Gazanen is er geen andere doorreismogelijkheid uit Gaza dan via de grensovergang Rafah) soms uren op sluiten in een bus of een andere ruimte. Khaled Abu Zaid werd al eens tegengehouden bij vliegveld Cairo, omdat zijn naam leek op die van een andere Palestijn, en werd teruggestuurd. Wij stonden toen al op Schiphol te wachten. Maar ook Cairo kwamen ze deze keer door. De grensovergang Rafah werd achter hen meteen weer gesloten, dus nu is straks de vraag of ze er weer in kunnen als ze terug gaan, of net als voorheen wekenlang in Egypte moeten wachten. Maar dat is van later zorg.
Nu is de zorg dat het bezoekersvisum dat maar een maand geldig is over enige dagen gaat verlopen, omdat ze drie weken hebben moeten wachten tot ze Gaza uitkonden. Nu moet ik ambassade en ministerie gaan bellen of het visum verlengd kan worden. Duim maar even mee.
Het artikel van Seymour Hersch staat al op dit weblog. Hersch is een bekende en integere journalist die ook het Aboe-Ghraibschandaal onthulde, daarvoor al het door de Amerikanen aangerichte bloedbad in My Lai in Vietnam versloeg. Hij kreeg de presigieuze Pulitzerprijs, maar zijn onthullingen maken hem niet erg geliefd bij Washington. Hij zegt dat de strijd tegen Hezbollah een vooropgezet plan was, waar Washington zijn zegen aan had gegeven, en dus niets met die twee gevangengenomen militairen te maken had. De Israelische regering is furieus en ontkent. ‘Wij werden aangevallen’. Een aantal van de bronnen die Hersh noemde wilden niet met naam vermeld worden. De bedoeling van de invasie in Libanon was volgens Hersh om Hezbollah uit te schakelen en daarmee de Libanese regering te versterken. Dat zou passen in het Amerikaanse streven om een ‘democratiseringsproces’ in het Midden Oosten op gang te helpen. Bovendien zou daarmee voorkomen worden dat Hezbollah Israel zou aanvallen als vergelding voor eventuele Amerikaanse bombardementen op nucleaire installaties in Iran. (Trouw, vanochtend)
Als dat de bedoeling was dan is het dus duidelijk niet gelukt. Hezbollah is aangeslagen, maar niet verslagen, de populariteit van Hezbollah is in de gehele Arabische wereld enorm gestegen. De Libanese regering was niet dankbaar voor de pogingen om hen met bommen van Hezbollah te ‘bevrijden’. En Israel weet dat hun almachtige leger uiteindelijk niet kan winnen van guerillabewegingen die in een bevolking zijn ingebed. En de VS moeten misschien nog eens achter de oren krabben over de vraag of je kunt democratiseren met bommen.
Hezbollah zal helpen bij de wederopbouw van wat er in Libanon is verwoest, hebben ze beloofd. Ondertussen wordt in Israel de schade opgemaakt, en geprobeerd de mislukking toch nog als een semi-overwinning te presenteren. Veiligheidsexpert Gabi Ben-Dor (Volkskrant vanochtend) zegt: ‘de waarheid is dat Israel niet heeft gewonnen’. De inlichtingen en veiligheidsdiensten hebben het niet goed gedaan, de dreiging van Hezbollah is niet genoeg serieus genomen. De besluitvorming in leger- en politieke top was aarzelend en ineffectief. Wat er gedaan moet worden? ‘De regering moet de publieke opinie er van doordringen dat meer geld nodig is voor de strijdkrachten. Ten koste van onderwijs, sociale voorzieningen en dergelijke’.
Of de Israelische bevolking zo vanzelfprekend een nog hoger defensiebudget accepteert is de vraag. In de afgelopen jaren werd al veelvuldig geklaagd dat de sociale voorzieningen al erg aan het kelderen waren. Er zijn demonstraties geweest van gehandicapten, van alleenstaande ouders. De kloof tussen arm en rijk was in Israel nog nooit zo groot. De vraag is ook al gesteld: is Israel een land met een leger, of een leger met een land?
In het NRC is nu al vaker journalist Rami Khouri, hoofdredacteur van de in Beiroet gevestigde Daily Star aan het woord geweest. Een belangrijke stem, omdat hij ons kan vertellen hoe er wordt gedacht in het Midden Oosten zelf. Nasrallah is nu overal de held, zegt hij, en legt uit waarom. Morgen daar meer over.
De nieuwste advertentie van Uri Avnery en Gush Shalom:
The military solution
Has failed.
The unilateral solution
Has failed.
It’s worthwhile to
Try something else:
An agreement with Lebanon
(Including Hizbullah).
An agreement with Syria
(Giving back the Golan).
An agreement with Palestine
(Including Hamas).
Gush Shalom ad published in Haaretz
August 16, 2006
Volgens Seymour Hersh dachten de Israeli’s dat als ze de infrastructuur van Libanon geheel zouden verwoesten, de christelijke en sunni Libanezen de schuld aan Hezbollah zouden geven. Nog gekker dus. (Waarom zouden ze de schuld niet aan Israel geven???)
In zijn interview met Democracy Now zei Hersh:
Overigens, Generaal Halutz, bevelhebber over de Israelische strijdmachten is nu in een schandaal verwikkeld omdat hij kort voor begin van de aanval op Libanon bepaalde effecten in de verkoop deed. Er gaan steeds meer stemmen op in Israel dat Olmert, Peretz en Halutz per direct af moeten treden. Wat Bush ook mag beweren, de campagne wordt in Israel als een grote nederlaag ervaren.
Ja, natuurlijk is het een grote nederlaag voor Israel.
Op al-jazeera net wordt er bijvoorbeeld gestemd wie volgens ons deze oorlog gewonnen heeft: 86,9% vindt dat Hizb- Allah gewonnen heeft, 13,1% vindt dat Israel gewonnen heeft. Ik ben gisteren ook alangs alle Arabische tv-zenders gegaan: het ene land spreekt van een overwinning voor Hizb-Allah, het andere land is bescheidender en spreekt liever van een Israelische nederlaag. De Arabieren zijn altijd zeer vindingrijk geweest in het benoemen van hun verlies in oorlogen met Israel: DE Nakba (DE catastrofe) en DE Naksa (DE terugval). Gelukkig hoor ik vandaag geen fantastische namen voor een verlies. En omdat ik geen Hebreeuws lees, ben ik me de hele tijd aan het afvragen: zijn de Israëliërs net zo vindinrijk als hun Arabische buren?
Ik had het al een keer eerder hier geschreven geloof ik, maar een maand voor de oorlog vonden er hier in eht nooorden van Israel, grote militaire trainingen plaats. Ik weet dit nog zo goed, om dat plaatsvonden de eerste en tweeede week van het wereldkampioenschap voetballen. Als het in de lucht erg druk is, dan worden mijn nederlandse t.v. kanalen heel erg gestoord. Dit geberude tijdens de hele oorlog maar ook heb ik hierdoor bijna 5 dagen voetballen moeten missen. Wisten wij veel dat er een oorlog op zou volgen. Bij het lezen vanhet artikel van Hers werd het me duidelijk. Anja, wens je gasten van mij een hele fijne tijd in Nederland, en hopelijk mogen ze terug, je weet maar nooit.groetjes
Lieve Anja,
Dat geneuzel over welke partij de oorlog gewonnen heeft lijkt me een zinloze discussie, even zinloos als die oorlog zelf.
en is er nu dan echt een eind gekomen aan die oorlog – welke oorlog – terwijl er in Gaza nog bommen vallen….?
Waar we nu echt blij om moeten zijn dat het Khaled en zijn jongens, samen met Fatima’s dochter gelukt is uit het geweld weg te komen. Ik hoop dat het je lukt ze nog even hier te houden…. liefs, Alexandra.
Scherpe analyse van Jimmy Carter (voormalige president van Amerika) van hoe de (christelijke) fundamentalisten achter de regering Bush denken:
Niet geruststellend, maar deze analyse verklaart voor een deel waarom de neo-conservatieven handelen zoals ze handelen. Het is duidelijk dat Bush zelf de wereld in “goed” en “kwaad” indeelt. Hij zei letterlijk in een toespraak na 11 september dat Amerika de wereld van het kwade moest bevrijden (“rid the world of evil”). Verder gebruikt hij taal als “axis of evil” en “evil-doers”. En in zijn fundamentalistische zwart/wit wereld ben je óf voor hem óf tegen hem (“for us or against us”). Volgens deze redenering zijn Hamas en Hezbollah voor Bush bijna het kwade zelf.