(Fida en Khaled)
Gisteren met de club naar de vreemdelingenpolitie. Daar heb ik slechte herinneringen aan, want eens was ik een moeder met een buitenlands kind en twee keer per jaar stonden we in de rij om zijn verblijfsvergunning verlengd te krijgen. Stonden. In de rij. Dat gaat nu heel anders, nummertje trekken, stoelen, een cola-machine, iets op tv om naar te kijken, en een vriendelijke meneer die ons te woord stond. Uitgelegd, waarom ze nog maar een weekje van hun visum overhadden. Grens dicht. Dat is pech, zei de man vriendelijk. En handelde alles netjes af. Dat viel dus mee. Maandag het IND. Als dat goed gaat, gaan ze donderdag pas weg naar Duitsland.
(Fida, Khaled, Wasim, Walid)
De jongens vermaken zich prima. Het zijn hele moderne jongens die engels spreken, spijkerbroeken dragen, goortgeworden zijn met computers en handiger zijn op het internet dan ik – of hun vader. Maar veel van wat ze hier meemaken is nieuw en spannend, van de piepmuis van de katten tot de tram. Gisteren de rondvaartboot. Met Fida kleren en oorbellen gekocht voor haar moeder en haar vier zussen. Walid van 11 heeft ontdekt dat ik nog een roestige fiets had staan, heeft die met de hamer weer rechtgekregen en sjeest nu elk moment door de straatjes van de Jordaan. Vanochtend naar de supermarkt. Klein parlementje: welke chips, welke frisdranken, welke yoghurt. Alle smaken proberen. Fida is aangesteld als hoofd van de chips onder protest van de jongens. Khaled mag vanochtend uitslapen, en straks gaan we zwemmen in het Marnixbad.
We hebben veel plezier.
HEERLIJK!
t lijkt me ook heerlijk voor jou, dat jouw vrienden uit Gaza ook kunnen zien waar jij woont, hoe jouw land eruit ziet etc. ik vind t zelf altijd heel bijzonder als vrienden uit t buitenland ook kunnen gluren in mijn leven, het versterkt de band nog meer.
ik weet ook van mijn vrienden uit gaza, en van de tieners waar ik mee heb gewerkt tijdens de zomers in de vs, hoe zwaar t is om na een buitenlandse reis terug te gaan naar Gaza. vorige zomer hadden mijn collega’s en ik meerdere malen gesprekken met de kids uit gaza voordat ze terug zouden gaan, de kids hadden t heel moeilijk bij t idee dat ze weer de open gevangenis in moesten.\
hoe gaan jouw vrienden daar mee om?
geniet ze
kus
Dat is ook heel moeilijk, Naeeda. Het is een van de grootste problemen waar een Palestijnse vader als Khaled voor staat. Zijn eigen toekomst is in Gaza, hij heeft daar een taak, hij gaat daar niet weg. Maar hij ziet het gevaar voor zijn zoons, niet alleen wat ze zal overkomen maar wat er van ze zal worden. Daar hebben we het dus ook dagelijks over.
Dat lijkt me keigezellig daar bij jou, Anja. Onvoorstelbaar dat die jochies niet gewoon kunnen opgroeien zoals onze jochies. Groet en veel kussen aan Khaled, Wasim, Walid en Fida vanuit Rotterdam. Wij blijven hier onze stinkende best doen een zusterstad van Gaza te maken. Geniet van elkaar.
Wat een leuk stel. Wat wens ik hen een normaal leven toe. Wens hen ook van mij het allerbeste toe en een hele fijne tijd bij jouw en in Duitsland
Fantastisch, die vrolijke koppies van de jongens. Lekker fietsen, lol maken. Waarom zouden ze dat thuis niet ook kunnen hebben? Hoe kan Israël het in zijn kop hebben gehaald om te besluiten dat geen van de kinderen in Gaza en op de Westoever een zorgeloze jeugd mag hebben? En wat voor doel dient dat in godsnaam?
Veel plezier jongens!
Ik wil niet cynisch doen Anja. En ik gun deze mensen hun vakantie van harte, zoals ik jou bewonder dat je dat ook dat maar allemaal weer mogelijk maakt. Maar heb ik het mis als ik zeg dat deze mensen sowieso al een streepje voor hadden? Waarmee ik alleen maar wil zeggen dat er tig Palestijnse families zijn die geen “Ánja Meulenbelt” tegen zijn gekomen?
Je hebt helemaal gelijk, Elma. Het blijft voor ons, niet alleen voor mij dus, altijd het zoeken van een balans tussen veel mensen een beetje kunnen ondersteunen en een paar mensen veel. Konden we maar alle anderhalf miljoen mensen van Gaza (en dan heb ik het alleen nog maar over Gaza) uit de ellende trekken. Dus wat we doen (wij van Kifaia) we werken voor een grote groep mensen in de Gazastrook, het project vamn het NCCR bereikt veel mensen, zo’n viijftig mensen hebben er een bescheiden salaris aan, het heeft een uitstraling in de gehele gemeenschap, hoe je een democratische instelling in de gezondheidszorg kunt opbouwen. En de afgelopen tijd, met erg veel nieuwe gewonden, konden de homecareteams ingezet worden voor noodhulp.
Daarnaast zijn er een paar mensen die ons hart extra hebben, die vrienden zijn geworden na zoveel jaar samenwerken, en die hebben inderdaad dat streepje voor.
En dan is het als derde ook nog belangrijk om niet alleen in de hulp te blijven hangen maar ook politiek te werken. Nou dat doen we ook, ik met de SP, met Harry, met demonstraties, samen met SP Rotterdam, enzovoorts.
Zo moet het dan maar ongeveer.