Een vers van Leo Vroman (uit: De gebeurtenis, 2001)

HET OUDE VREDESPALEIS

Oorlog schijnt vervloekt geboren:
een draak uit schijndood opgestaan
steeds vreselijker dan tevoren
werpt kinderen die moeten horen
wat in wraaklust is misdaan
om zelf in wraaklust te vergaan.

Wat weigeren wij toch te weten
van misdaad die ons ooit bewoog:
van de verleiding van weleer
in de pracht van pijl en boog
tot nu het geile godvergeten
glimmen van het glad geweer?

Of dat mensen samenkluiten
in honger naar een hogere orde
en door venijn geledigd worden
tot een onmenslijk holle huid en
om hun leegte toe te dekken
grondeloze grenzen trekken?

Kijk op ons neer, star stalen oog,
zie vanuit kilometers hoog
onze gladde bommen snellen
alsof hun doellust ons verbindt
en laat uw radar ons vertellen
waarom u ons niet aardig vindt.

Want geen paleis vereert de vrede
beter dan het menselijk brein:
zelfs brekend van verpijnd verleden
als er niets meer schijnt te zijn
dan het eind van alle haat
blijkt dat liefde nog bestaat.

(met dank aan Clara)