Even naar Haaretz gegaan, al kom ik deze week niet erg aan het nieuws toe, en heb ik er niet zo veel behoefte aan: een deel van het nieuws zit bij mij thuis en wil pizza.

Danny Rubinstein in Haaretz over hoe het verder moet, met grote twijfels aan het unlilaterale beleid van Israel. En wat moet je met een muur die alleen maar bedoeld is om nog meer gebied te annexeren, als die muur bovendien geen katjoesjas en kassam raketten tegen gaat houden? Dan helpt alleen nog maar onderhandelen en verdragen sluiten. Misschien krijgen Uri Avnery en Gideon Levy nog gelijk, dat er uit deze rottige en onzinnige oorlog toch nog iets goeds komt. Het besef dat er van gehele bevolkingen en guerillabewegingen niet met een leger te winnen valt.

De kids hadden een saaie dag gisteren. Toen ze wakker waren waren ze illegaal, want visum verlopen. Maar we hadden een afspraak bij het IND in Rijswijk. Een uurtje of drie. Wachten. Uitleggen aan een vriendelijke dame. Twaalf formulieren invullen, garantiestellingen, beloftes dat ze niet van plan zouden zijn om hier te blijven, de officiele aanvragen. Dan geld laten zien. En het lastigste, bewijzen dat hun ziekteverzekering nog niet verlopen was. Moest opgestuurd worden per fax. Fatma aan de andere kant van de wereld bezig om die faxen er door te proppen. Was de fax in Rijswijk bezet. En wij allemaal maar weer bidden dat de electriciteit niet uit zou vallen. Gelukt. Allemaal een nieuwe gewichtige sticker in hun paspoort, met twee stempels er op. Ze kregen er tien dagen bij. Met mijn legale vrienden stonden we weer buiten. een uur te laat voor onze afspraak in Leiden, maar we hadden algewaarschuwd dat we niet wisten hoe lang het zou gaan duren.

Werkbezoek aan Niko Tetteroo van Kinderpostzegels, die het werk van de NCCR al jaren volgt en ondertsteunt. Alle voorafgaande afspraken waren mislukt, of Khaled kon Gaza niet uit, of Niko Tetteroo kon Gaza niet in. Het is dat er mensen zijn die zich niet af laten schrikken. Een kort maar intens gesprek, over wat er in Gaza is veranderd, hoe het werk gaat, de sterke en zwakke punten, wat er, zelfs onder deze omstandigheden moet worden verbeterd. Khaled kon vertellen dat de huisbezoekteams nu ingezet konden worden in de noodsituatie, voor mensen die gewond uit het ziekenhuis thuis komen omdat er niet genoeg bedden zijn om ze daar te houden. Khaled had een paar cadeautjes meegenomen, om de waardering van het NCCR te laten blijken. Dit soort organisaties als Kinderpostzegels die stug doorgaan met ondersteuning zijn in deze tijden van meer belang dan de Europese regeringen, die maar weifelen, tijd rekken, met de VS mee boycotten, niet willen begrijpen dat je niet een hele bevolking moet bestraffen voor wat de leiders zouden hebben misdaan, wat kunnen die gehandicapten het helpen? Wat moet er met hun families? Het is niet voor niets dat Khaled, ondanks de korte tijd die hij hier heeft, en ondanks het ongeduld van zijn jongens, vond dat we bij Niko Tetteroo langs moesten.

Met een ongedurig stelletje jonge mensen die nu de hele dag al braaf op stoeltjes hadden zitten wachten en nu in de trein zitten te dollen met elkaar en met hun pa naar huis. Walid wil op de fiets. Het is te laat en wordt donker, het licht doet het niet, nee, dat mag dus niet. Uitleggen dat je hier niet op een fiets mag zonder licht. Ook niet als ik heeeel snel fiets, dat ze me niet kunnen pakken? Ook niet. Pizza. Een lekkere vechtfilm met veel actie. Vandaag heb ik beloofd met ze te gaan zwemmen in een groot zwembad met van alles, dingen waar ze af kunnen glijden, dingen waar ze in kunnen klimmen.

Gesprek met Fida over religie. Ze vertelde hoe vreemd het voor haar was toen ze met Joris, de zoon van Joes praatte en hij zei dat ze ‘niks’ waren. Hoe kun je nou niks zijn? Ik ben dat al vaker tegengekomen, de bevreemding als je zegt dat er bij ons veel mensen zijn die geen geloof hebben. Het is alsof je bij ‘sekse’ niet man of vrouw in zou vullen, maar ‘geen’. Waarom draag jij geen kruisje, vraagt Fida, want jij bent toch christelijk? Ik leg uit dat ik niet van dat symbool hou, omdat het een martelwerktuig is, dat kruis. En ik ken te veel mensen die echt zijn gemarteld om daar iets moois in te zien. En ik denk liever aan Jezus als inspirerende man, die ons een voorbeeld heeft gegeven, zoals Mohammed dat is voor Fida. Die ons heeft voorgeleefd hoe je om moet komen voor anderen, voor je naasten maar ook voor de vreemdelingen. Ze knikt. Zo kent ze Jezus ook, uit de koran. En zegt ze, alsof ze me troosten wil voor dat nare verhaal over de kruisiging, wij weten dat hij niet dood is gemaakt, maar naar de hemel is gegaan. We worden het makkelijk eens, er is niet zoveel verschil tussen haar islam en mijn christendom, dezelfde bekommernis om mensen, en dezelfde God die ons verteld heeft hoe we dat moeten doen. Dat ik andere gewoontes heb en wel eens een glaasje drink, en ook wel eens vieze worst eet, haar kan dat niet schelen want daar gaat het niet echt om. Zelfs niet hoe vaak je bidt.

Na het zwemmen hebben we twee afspraken, een met Harry de Winter van Een Ander Joods Geluid, die kennis wil maken met Khaled, en een met Mischa de Winter, de specialist op het gebied van kinderrechten en trauma, die ook in Darfur was. We willen met hem praten over wat we meer kunnen doen vooral die getraumatiseerde kinderen in Gaza, zestig procent met symptomen, van depressies tot ongedurigheid en vechten tot bedplassen.

De jongens zijn met mij als eerste wakker. Gelukkig heb ik twee computers, Walid zit al aan mijn laptop, en Wasim wacht tot ik klaar ben met dit verhaal, en hij spelletjes kan doen, terwijl Fida nog slaapt en Khaled de nachtelijke gesprekken als de kinderen slapen probeert in te halen en ook nog onder zeil is.