Fatma worried yesterday, where are the children, I don’t see any pictures of the children. Well we couldn’t take the camera into the swimming pool with us, but here they are, Fatma, well and alive, celebrating Walid’s birthday!

Taart met kaarsjes, vanochtend. Ik moest in mijn eentje lang zal die leven zingen, wat ze vooral erg grappig vonden. Die twee jongens liggen sowieso voortdurend in een deuk omdat ze ons zo leuk vinden en omdat we van die rare dingen zeggen.

Khaled aan de telefoon.

Op weg naar de verrassing, een bezoekje aan een winkel met veel computerspelletjes en electronica. Op het Leidseplein keken we naar een Finse jongen die aan het jongleren was. In de winkel waren Khaled en ik wat hulpeloos, want wij snappen niets van dat spul. Maar Walid wist precies wat hij zocht, en sprak met de verkoper een soort digichinees en kreeg wat hij wilde. Jongens gelukkig. Met Fida nog even naar de parfumerie voor een cadeautje voor haar moeder.

Gisteren was het hamburgerdag, dus vandaag was het pizza. Mijn zoon op bezoek, die wel veel over al mijn Palestijnse vrienden had gehoord maar Khaled maar een keer eerder had ontmoet, vele jaren geleden. Armin gaf de jongens en Fida een lesje hoe ga je om met katten, want hij is deskundig. Zelfs ik mag Josephine niet oppakken, hij wel.

Een Deny de Jong, van Ideeel Organiseren, die ook al een keer mee is geweest naar Gaza, om het NCCR te trainen in de veranderingsprocessen die de organisatie doormaakt en structureel na te denken over de toekomst. Dat is een goede bijdrage, want het NCCR heeft alle kenmerken van een organisatie die door pioniers is opgezet en organisch is gegroeid, zonder veel planmatigheid. Het nadenken over jaarplannen is daar sowieso iets vreemds: hoe kun je nu een jaar vooruit denken als je niet eens weet hoe je volgende maand doorkomt? Toch ligt er nu een veel duidelijker visie op waar het NCCR uiteindelijk heen wil. Dus een geanimeerd gesprek tussen Khaled en Deny, die graag weer mee wil, na ramadan, als we een volgende training gaan geven. Ook Armin werd uitgenodigd om naar Gaza te komen. Alleen als ik er wat kan doen, zei hij. Dat is niet moeilijk. Alle hulp is welkom.

Nieuws uit Gaza. Er is nu ook opstand bij de grensovergang Rafah, waar onze vrienden maar op het nippertje, na drie weken wachten door zijn gekomen. Nog steeds wachten duizenden mensen aan beide kanten van de grensovergang, waarvan beloofd was dat die onder internationaal toezicht en onder toezicht van de Egyptenaren open zou gaan, minstens voor de noodgevallen. Er zijn inmiddels negen patienten gestorven bij de grensovergang, mensen die behandeling nodig hadden of terug kwamen van een operatie en de hitte niet doorstonden. Nu dreigt een groep Palestijnse soldaten met geweld een doorgang te forceren, ze hebben dat al eerder gedaan, als de grenspost niet opengaat. Er wordt diplomatiek hard gewerkt achter de schermen om dat te voorkomen, en dat zou kunnen betekenen dat de hele familie, na nog een kort bezoek aan de familie in Duitsland, en een conferentie in Cairo waar ik ook heen ga weer door Rafah terug naar huis kunnen, zonder weken vast te zitten in Egypte. We duimen.