Met dank aan Hermie, de vertaling van Uri Avnery’s stuk.

IN ZIJN laatste toespraak, waardoor zo velen in woede ontstaken, sprak de Syrische president Bashar al-Assad een zin uit die aandacht verdient: ‘Iedere nieuwe generatie Arabieren haat Israël meer dan de vorige.’

Van alles wat over de Tweede Libanese Oorlog gezegd is zijn dit misschien de belangrijkste woorden.

Het belangrijkste product van deze oorlog is haat. De beelden van dood en vernietiging kwamen de huizen binnen van alle Arabieren, ja van alle moslims, van Indonesië tot Marokko, van Jemen tot de moslimgetto’s in Londen en Berlijn. Niet een uur lang, of een dag, maar gedurende 33 opeenvolgende dagen – dag na dag, uur na uur. De gehavende babylijkjes, de vrouwen schreiend over hun in puin liggende huizen, Israëlische kinderen die ‘de groeten’ schreven op de granaten voordat ze naar de dorpen werden afgeschoten, Ehud Olmert leuterend over ‘het moreel meest hoogstaande leger ter wereld’ terwijl het beeldscherm een stapel lijken toont.

Israëli’s sloegen hier geen acht op, in feite werden deze beelden nauwelijks op onze TV getoond. Natuurlijk, we konden ze zien op Al Jazeera en enkele westerse zenders, maar de Israëli’s werden te zeer beziggehouden met de in onze steden in het noorden aangerichte schade. Gevoelens van medelijden en empathie voor niet-joden zijn hier al lang geleden afgestompt.

Maar het is een gruwelijke vergissing om dit resultaat van de oorlog te negeren. Het is veel belangrijker dan de stationering van enkele duizenden Europese troepen langs onze grens, met welwillend goedvinden van Hezbollah. Het zou wel eens generaties Israëli’s kunnen blijven dwarszitten, als de namen Olmert en Halutz al lang vergeten zijn en als zelfs Nasrallah zich de naam Amir Peretz niet meer kan herinneren.

OM HELDERHEID te verkrijgen over het belang van Assads woorden moeten ze in een historisch verband bezien worden.

De hele zionistische onderneming is wel vergeleken met de transplantatie van een orgaan in een menselijk lichaam. Het natuurlijke afweersysteem komt in opstand tegen het vreemde implantaat, het lichaam mobiliseert al zijn krachten om het af te stoten. De doktoren passen een hoge dosering medicijnen toe om de afstoting tegen te gaan. Dat kan lange tijd zo doorgaan, soms tot de uiteindelijke dood van het lichaam zelf, inclusief het transplantaat.

(Natuurlijk, deze analogie moet zoals iedere andere analogie voorzichtig behandeld worden. Zij kan bijdragen aan een juist begrip, maar niet meer dan dat.)

De zionistische beweging heeft een vreemd lichaam in dit land geplant, dat destijds een deel was van het Arabisch/islamitisch gebied. De inwoners van het land en de gehele Arabische regio verwierpen de zionistische entiteit. Intussen heeft de Joodse nederzetting wortel geschoten en is zij een authentieke nieuwe natie geworden, geworteld in het land. Haar macht om zich tegen de afstoting te verdedigen is gegroeid. Deze worsteling duurt nu al 125 jaar en wordt van generatie op generatie heftiger. De laatste oorlog was weer een nieuwe episode.

WAT IS onze historische doelstelling in deze confrontatie?

Een dwaas zal zeggen: het opnemen tegen de afstoting met steeds meer medicijnen, aangeleverd door Amerika en het wereldjodendom. De grootste dwaas zal eraan toevoegen: Er is geen oplossing. Deze situatie zal altijd blijven bestaan. Er kan niets aan gedaan worden, behalve ons oorlog na oorlog verdedigen. En de volgende oorlog klopt al aan de deur.

De wijze zal zeggen: onze doelstelling is ervoor te zorgen dat het lichaam het transplantaat aanvaardt als een van zijn organen, zodat het immuunsysteem ons niet langer behandelt als een vijand die tot elke prijs verwijderd moet worden. En als dit het doel is, dan moet het de hoofdas van onze inspanningen zijn. Wat betekent: elke actie van ons moet beoordeeld worden naar een simpel criterium: draagt het bij aan ons doel of belemmert het dit juist?

Volgens dit criterium was de Tweede Libanese Oorlog een ramp.

NEGENENVIJFTIG jaar geleden, twee maanden voor het uitbreken van onze onafhankelijkheidsoorlog, publiceerde ik een boekje met de titel ‘Oorlog of Vrede in het Semitische Gebied”. De openingswoorden waren:

“Toen onze zionistische grondleggers besloten om een ‘veilige haven’ in Palestina te vestigen, hadden zij de keuze tussen twee wegen:”

“Ze zouden in West-Azië kunnen verschijnen als een Europese veroveraar, die zichzelf als bruggehoofd ziet van het ‘blanke’ ras en als meester over de ‘inheemsen’, zoals de Spaanse conquistadores en de Angelsaksische kolonisten in Amerika. Dat is wat de kruisvaarders in Palestina deden.”

“De tweede weg was om zichzelf te zien als een Aziatische natie die naar huis terugkeert – een natie die zichzelf ziet als een erfgenaam van het politieke en culturele erfgoed van het Semitische ras en die bereid is zich aan de zijde van de volken in de Semitische regio te scharen in hun bevrijdingsoorlog tegen de Europese uitbuiting.”

Zoals welbekend is, heeft de staat Israël, die enkele maanden later werd gesticht, voor de eerste weg gekozen. Israël gaf haar hand aan het koloniale Frankrijk, trachtte Groot-Brittannië te helpen om naar het Suezkanaal terug te keren en vanaf 1967 is zij het zusje geworden van de Verenigde Staten.

Dat was niet onvermijdelijk. In tegendeel, in de loop der jaren is er een groeiend aantal aanwijzingen geweest dat het afweersysteem van het Arabisch-islamitische lichaam het transplantaat begint aan te nemen – zoals een menselijk lichaam het orgaan van een naaste verwant accepteert – en bereid is ons te accepteren. Zo’n aanwijzing was het bezoek van Anwar Sadat aan Jeruzalem. Ook het vredesverdrag dat met ons getekend is door koning Hoessein, afstammeling van de Profeet. En, het meest belangrijk, het historische besluit van Yasser Arafat, de leider van het Palestijnse volk, om vrede te sluiten met Israël.

Maar na elke reuzenstap voorwaarts kwam er een Israëlische stap achteruit. Het lijkt wel of het transplantaat de acceptatie door het lichaam verwerpt. Alsof het zo gewend is geraakt verworpen en afgestoten te worden dat het al het mogelijke doet om het lichaam ertoe te brengen het nog meer af te stoten.

Het is tegen deze achtergrond dat men de door Assad jr., van de nieuwe generatie Arabieren, aan het eind van de recente oorlog gesproken woorden moet wegen.

NADAT ÉÉN voor een elke door onze regering naar voren gebrachte doelstelling voor de oorlog verdampt was, werd er een andere reden ten tonele gevoerd: deze oorlog was onderdeel van de ‘botsing der beschavingen’, de grote campagne van de westerse wereld en zijn verheven waarden tegen de barbaarse duisternis van de islamitische wereld.

Dat doet natuurlijk denken aan de woorden die 110 jaar geleden geschreven zijn door de vader van het moderne zionisme, Theodor Herzl, in het oprichtingsdocument van de zionistische beweging: ‘In Palestina … zullen wij voor Europa een onderdeel zijn van de muur tegen Azië en zullen wij dienen als voorhoede van de beschaving tegen de barbarij.’ Zonder het te weten heeft Olmert deze formule zo goed als herhaald in zijn rechtvaardiging van zijn oorlog, om president Bush te behagen.

Van tijd tot tijd komt het in de Verenigde Staten voor dat iemand een loze maar lichtverteerbare leus bedenkt, die dan gedurende enige tijd het publieke discours beheerst. Het schijnt dat hoe stompzinniger de leus is, hoe groter de kans dat hij het lichtbaken wordt voor de academische wereld en de media – totdat er een andere leus verschijnt en het overneemt. Het laatste voorbeeld is de leus ‘Botsing der Beschavingen’, bedacht door Samuel P. Huntington in 1993 (overgenomen uit ‘Het Einde van de Geschiedenis’).

Welke botsing van ideeën is er tussen islamitisch Indonesië en christelijk Chili? Welke eeuwige strijd tussen Polen en Marokko? Wat is het wat Maleisië en Kosovo verenigt, twee islamitische naties? Of twee christelijke naties als Zweden en Ethiopië?

Op welke wijze zijn de ideeën van het Westen voortreffelijker dan die van het Oosten? De joden die de vlammen van de auto-da-fe ontvluchtten van de christelijke inquisitie in Spanje werden met open armen ontvangen door het islamitische Ottomaanse Rijk. De meest beschaafde van de Europese naties verkoos op democratische wijze Adolf Hitler als haar leider en pleegde de holocaust zonder dat de paus zijn stem in protest verhief.

En op welke wijze zijn de spirituele waarden van de Verenigde Staten, het Westerse Imperium van nu, superieur aan die van India en China, de rijzende sterren van het Oosten? Huntington zelf moest het toegeven: ‘Het Westen overwon de wereld niet door de superioriteit van ideeën of waarden of religie, maar juist door zijn superioriteit in het toepassen van georganiseerd geweld. Westerlingen vergeten vaak dit feit, niet-westerlingen nooit.’ In het Westen ook veroverden vrouwen pas het stemrecht in de 20ste eeuw en de slavernij werd er pas afgeschaft in de tweede helft van de 19de eeuw. En in de leidende natie van het Westen steekt fundamentalisme nu ook de kop op.

Welk belang hebben wij er in ’s hemels naam in om als vrijwilliger de politieke en militaire voorhoede van het Westen te zijn in deze ingebeelde botsing?

DE WAARHEID is natuurlijk dat dit hele verhaal van de botsing der beschavingen niets anders is dan een ideologische dekmantel voor iets wat niet verbonden is met ideeën en waarden: het vaste voornemen van de Verenigde Staten om te heersen over de rijkdommen van de aarde, vooral de olie.

De Tweede Libanese Oorlog wordt door velen beschouwd als een ‘oorlog bij volmacht’. Dat wil zeggen: Hezbollah is de Dobermann van Iran, wij zijn de Rottweiler van Amerika. Hezbollah krijgt geld, raketten en ondersteuning van de Islamitische Republiek, wij krijgen geld, clusterbommen en ondersteuning van de Verenigde Staten van Amerika.

Dat is zeker overdreven. Hezbollah is een authentieke Libanese beweging, diep geworteld in de sjiietische gemeenschap. De Regering van Israël heeft haar eigen belangen (de bezette gebieden) die niet afhangen van Amerika. Maar het is buiten kijf dat er veel waarheid schuilt in de redenering dat dit ook een oorlog was door plaatsvervangers.

De VS vecht tegen Iran, omdat Iran een sleutelrol speelt in de regio met de belangrijkste oliereserves van de wereld. Niet alleen zit Iran zelf op enorme olievoorraden maar door zijn revolutionaire islamitische ideologie bedreigt het ook de Amerikaanse controle over de nabijgelegen olielanden. De afnemende olievoorraad wordt steeds essentiëler in de moderne economie. Wie de olie controleert controleert de wereld.

De VS zouden Iran venijnig aanvallen, zelfs als het bevolkt werd door pygmeeën, toegewijd aan de religie van de Dalai Lama. Er is een schokkende overeenkomst tussen George W. Bush en Mahmoud Ahmadinejad; de een voert persoonlijke gesprekken met Jezus, de ander heeft een lijn naar Allah. Maar de naam van het spel is overheersing.

Welk belang hebben wij om in deze strijd betrokken te raken? Welk belang hebben wij om gezien te worden – nauwkeurig – als de dienaren van de grootste vijand van de islamitische wereld in het algemeen en de Arabische wereld in het bijzonder?

Wij willen hier wonen over 100 jaar, over 500 jaar. Onze meest fundamentele nationale belangen vereisen dat we onze handen uitstrekken naar de Arabische naties die ons aanvaarden en dat we samen met hen aan de rehabilitatie van deze regio werken. Dat was zo 59 jaar geleden en het zal over 59 jaar zo zijn.

Kleine politici als Olmert, Peretz en Halutz zijn niet in staat in deze termen te denken. Ze kunnen nauwelijks verder dan hun neus kijken. Maar waar zijn de intellectuelen, die wel een vooruitziende blik zouden moeten hebben?

Bashar al-Assad is misschien niet een van ’s werelds Grote Denkers. Maar zijn opmerking zou ons zeker aan het denken moeten zetten.