De film die vertoond zou worden, over Palestina en Libanon is niet gearriveerd. Dan maar het filmpje over de NCCR, hun werk met gehandicapten in Gaza. Ik zie dokter Adnan, dokter Wa’el, de verpleegkundige Ratiba, de fysiotherapeut Jahjah, even vergeet ik dat ik in Cairo ben en niet in Gaza. Die familie met drie meisjes met een zeldzame ziekte waardoor ze langzamerhand tenen en vingers verliezen, tot aan knieen en ellebogen. Het oudste meisje is overleden.

Khaled houdt een inleiding over wat er de laatste maanden in Gaza is gebeurd, de verwoestingen, de doden, de verwonden en de nieuwe gehandicapten, is dat dan geen terreur?
Het is voor de aanwezigen nauwelijks een vraag. De zaal is niet vol, maar veel van de mensen die vanochtend bij de lezing waren, en zich de kans niet willen laten ontnemen om hun vragen ste stellen zijn er weer. Ik vul Khaled aan, met het verhal hoe ik twaalf jaar geleden voor het eerst naar Gaza ging en zo geschrokken terug kwam. En toen na moest denken, of mijn typisch Nederlandse opvatting, Israel als dat kleine dappere land dat zich moest verdedigen tegen al die vijandige omringende Arabische landen wel klopte. En waarom die Palestijnen niet gewoon een beetje opschoven maar doorgingen met hun verzet tegen Israel. En hoe ik sindsdien mijn opvattingen biju heb moeten stellen, en naar Gaza bleef komen, en hoe ik nu zeker weet dat er sprake is van groot onrecht. Dat voortduurt. En wordt ondersteund door diezelfde meneer John van vanochtend die ons zijn leugens wilde verkopen, dat Amerika, als neutrale bemiddelaar, geprobeerd heeft om vrede te stichten en de Palestijnen net zo ondersteunt als Israel. Applaus.

Dan een hele lange lijst van vragen. Bijna allemaal gericht aan mij. Dat spreekt vanzelf, zegt Khaled naast me, want ze weten veel van Palestina, maar ze hebben nooit de kans om met een politicus uit Europa te praten. Of ik kan vertellen wat er veranderd is in Gaza sinds ik er voor het eerst was. Wat ik denk dat de oplossing is voor Palestina. Wat zou Bush moeten doen. Of ik een relatie zie tussen het neoconservatisme en liberalisme in de VS en de opvattingen van Sharon. Waarom ik heb gezegd dat de islam niet te verenigen valt met de westerse democratie. (Heb ik niet gezegd, zeg ik meteen, ik zei dat er mensen in Europa zijn die dat denken). Of ik denk dat er maar een soort van democratie is, de westerse, en of je die andere landen op kunt leggen. Waarom ziet het Westen ons als probleem, en Israel niet als probleem. Wat is de rol van de westerse media, hoe schrijven die over de Arabische landen. Wat kunnen wij doen om te maken dat ze ons in het Westen zien zoals we zijn? En als die vragen op zijn komen er nog meer. Er wordt hartstochtelijk georeerd, grappen gemaakt, gelachen. Khaled heeft moeite om het bij te benen en alles voor me te vertalen. We zijn al ver voorbij de tijd dat de zaal dichtmoet. Ik moet nog een paar statiefoto’s maken, iedereen komt het adres van mijn weblog vragen. En wanneer kom ik naar Syrie? En wanneer naar Jemen? Als ze daar een conferentie organiseren, kom ik dan en neem ik mensen mee?

Op het terras aan de Nijl, met koffie en sigaretten gaat het gesprek nog steeds door, er moeten nog meer foto’s worden gemaakt. Mijn kaartjes zijn op. Mijn Palestijnse familie wil naar huis. Ik ben een beetje upset, ontroerd, om zoveel behoefte aan gesprek. Je moet bedenken dat Egypte groot is, deze mensen hebben nog nooit met een Europeaan gesproken, je doorbreekt hun beeld van Europa, je bent heel anders dan ze gedacht hadden. Dat was met mij in Nederland toch ook zo, mensen die nog nooit met een levende Palestijn hadden gesproken, en dan waren ze helemaal verbaasd toen ze met mij spraken – is dat nou een Palestijn?
We lijken wel gewoon mensen, zeg ik en we lachen.