Harry van der Berg zei het gisteren nog eens, Israel is op de goede weg naar vrede, en Sharon had toch ook een opmerkelijke ontwikkeling doorgemaakt. Ondanks mijn kromme tenen hield ik mijn mond maar, het was, als gast op een besloten bijeenkomst van het Joods Marokkaans Netwerk Amsterdam niet mijn rol om daar luidkeels tegen te protesteren.
Uri Avnery zegt heel wat anders. Er dreigt vrede en dat brengt Jeruzalem in paniek, want dat is het laatste wat ze willen. ‘De verschrikkelijke vijand dreigt met vrede, van twee kanten komen ze op ons af!’
De ene kant bestaat uit de coalitie die de Palestijnen met veel moeite aan het bouwen zijn, een nieuwe coalitieregering van Fatah en Hamas, die de internationale boycot willen doorbreken en met Israel willen onderhandelen. De andere is de beslissing van de Arabische liga om het al afgewezen vredesaanbod opnieuw op de tafel te leggen. Gezamenlijk komt het er op neer dat de Arabische landen waaronder de Palestijnen, Israel vrede aanbieden wanneer ze bereid zijn zich terug te trekken tot de grenzen van 1967. Was dat aan de orde geweest in 1967, zegt Avnery, dan had Israel gedacht dat de messias was gekomen. Maar enige oorlogen later, en een steeds voortschrijdende bezetting verder, is Israel helemaal niet van plan om zoveel land terug te geven. Het Arabische aanbod is duidelijk: vrede zonder de bezette gebieden, of de bezette gebieden maar dan geen vrede.
Israel zit in de tang, van de samenzweerders voor vrede, en hoe komen ze daar nu weer onderuit?
In paniek reisde minister Tzipi Livni naar de VS om het gevaar af te wenden. Ze nam dat oude papier, de Road Map mee. Waarvan -zegt Avnery – Israel geen moment van plan is geweest om dat uit te voeren. Maar dat nu moet worden ingezet als argument om het Arabische vredesinitiatief te torpederen. In de trant van: we hebben de Road Map toch al, we kunnen het Arabische vredesaanbod wel negeren.
Komt er een moment dat de Israelische bevolking beseft dat zo’n oorlog of zes, met een dodenaantal aan eigen zijde van 2700 soldaten – de burgers nog niet meegeteld en ook niet de doden aan Arabische zijde – genoeg schade is geweest? Komt er een moment dat de meerderheid van de Israeli’s beseft dat die prijs veel te hoog is voor het vasthouden aan een paar stukken land en de nederzettingen daarop die Israel niet eens nodig heeft? Avnery geeft de hoop nog niet op.
Lees zijn stuk, in het Engels, hieronder.
Arabieren blijven slim. Zij hebben de nul uitgevonden zodat wij konden tellen. En bijna niemand weet het, maar de filosofie van de oude grieken is via de arabieren in west europa beland. Wij hebben veel aan hen te danken. Overigens is arabisch een taal, geen volk. Maar wij noemen ze allemaal arabieren, zodat zij ons misschien wel daarom allemaal westerlingen zijn gaan noemen. Vrede tussen ons westerlingen en de arabieren, waarom niet. Kunnen wij eindelijk beginnen met die slangetjes van letters te ontcijferen. Wie heeft ooit bedacht dat stukjes grond waarop niet eens wat te verbouwen is, oorlog veroorzaakt. Israël moet eens en voor altijd zijn ideologische afspraak met het Westen maar opzeggen, en zich eindelijk gaan mengen tussen zijn arabieren. Weg met die halfslachtige houding. Kies voor het Midden Oosten.
Harry van der Berg (je bedoelt de oud nieuw-linkser van de PvdA neem ik aan?)is voorzitter van het bestuur van Joodse Maatschappelijk Werk. Niks mis mee natuurlijk, maar JMW is net als het CIDI (Centrum Informatie Israel van Ronnie Naftaniel) wel een belangenorganisatie die pal achter Israel staat en daar geen kritisch woord over wenst te horen. En je weet wat het gezegde onder Nederlandse joden is over Israel/ het zionisme? “Een zionist is een jood die geld inzamelt opdat andere joden naar het Beloofde Land emigreren. Want zelf weet hij/zij weet wel beter.” Voor nadere uitleg: zie het interview met Hajo Meyer, overlevende van Auschwitz, in de Tribune dat vanaf vandaag ook op de website van de SP staat.
de zionisten zouden het nooit vol kunnen houden zonder de medeplichtigheid van het westen (De EU heeft er bloed en der handen). http://english.aljazeera.net/NR/exeres/81A8D91D-D640-4883-B121-CD0FA10E2BE8.htm
Ja, die Harry, Elma. En inderdaad, het maakt de discussie wel moeilijk. Want wel veel kritiek op wat de Marokkanen doen, zouden moeten doen, niet gedaan hebben, en veel kritiek op mensen die kritiek hebben op Israel, maar geen enkel blijk van openstaan voor wat zij te zeggen hebben over Israel. En dat schiet dus ook niet erg op. Ik moet zeggen dat ik daar ook geen zin meer in heb, en ik heb dus bewondering voor de Marokkanen in het initiatief die het nog vol houden.
Het doet me denken aan Bertold Brecht. Daar ‘breekt de vrede uit’, in het toneelstuk “Mutter Courage und ihre Kinder”. Mevrouw Courage heeft misschien wel erg veel courage, want ze is marketentster: ze reist mee met de soldaten als handelaarster. Maar aan deze moed (….of wat is het nou precies….) offert ze wel zo ongeveer alles op, waaronder haar kinderen.
Haar jongste dochter spreekt niet meer, sinds een soldaat ‘iets’ gedaan heeft met haar mond. Orale verkrachting, waarschijnlijk. Het kan haar moeder weinig schelen. Deze dappere dochter sterft, omdat ze sprakeloos en wel, op de trommel slaat. Dat is haar statement, om hulptroepen van de positie van het laatste restje soldaten te melden. Ze wordt neergeschoten door een soldaat.
Tegen het einde van het stuk zegt mevrouw Courage (hardop denkend, tegen het publiek) dat het uitbreken van de vrede ‘ het slechtste (is) wat haar kon overkomen’.
Kennelijk weegt het zwaarder dan het verlies van haar kinderen.
Het belang dat ze heeft bij oorlog? Het is haar broodwinning, en letterlijk haar leven.
Zucht.
“een nieuwe coalitieregering van Fatah en Hamas, die de internationale boycot willen doorbreken en met Israel willen onderhandelen”
Hoe kom je daar nu weer bij.?!?
“afgelopen week bleek dat Hamas toch niet bereid was om onder meer de staat Israël te erkennen en de bestaande vredesakkoorden te respecteren.”
(NU.nl, 23-09-06)
Hamas wil in het geheel geen vrede met/acceptatie van Israel, president Abbas is daar heel helder over, Israel wordt in het geheel niet aan alle bestormd door vrede.
Er is nog zo’n beroemde uitspraak, van wie weet ik niet, maar nog altijd erg waar: “wiens brood men eet, wiens woord men spreekt”.
Frans, lees Avnery. Die weet echt wel waar hij het over heeft.
Ik zeg alleen maar dat Hamas geen vrede wil en Israel in het geheel niet erkent,
ook niet binnen de grenzen van ’67.
Frans, lees Avnery. Het is Israel die geen vrede wil.
Ben abonnee van “De Brug” en zie al lange tijd dat er geen enkele activiteit op de website van SIVMO is. Via hun website ook een poging gedaan om contact te leggen met Een Ander Joods Geluid, maar tot nu toe geen enkele reactie terug. kan iemand mij uitleggen wat er aan de hand is. Bij voorbaat dank voor de moeite.
Wim, de drijvende kracht achter Sivmo is al een tijd ziek. De Brug is zolang overgenomen door Max Arian. Voor de website is er nu niemand. En het is niet eenvoudig om een dergelijke club op vrijwilligers te runnen. Vandaar. Ik hoop ook dat ze binnenkort weer in de actie gaan, want ik mis ze wel in deze tijden.
De joden in Israel doen op dit moment precies hetzelfde als wat hen is overkomen in de WO II. Ik snap nog steeds niet dat iedereen het heeft over de ‘bezette gebieden’, ze hebben het hele land gestolen. Zo blind kun je toch niet zijn? Je kunt toch niet zomaar een land binnevallen, omdat je een bepaald geloof hebt? Zo lang de joden in Palestina blijven moeten ze maar accepteren dat ze kans maken om gedood te worden. Eigen schuld. En ik hoop dat de Palestijnen blijven strijden tot dat ze hun eigen land terug krijgen, met of zonder geweld.
Correctie: binnen vallen
Je weet van mij dat ik erg kritisch ben op wat Israel doet, Karin, maar het heeft geen zin om ze zaken te verwijten die niet waar zijn. Het is zonder dat al erg genoeg. Er zijn in Israel geen vernietigingskampen waar mensen massaal worden vergast. Er is ook geen kwestie van dat ze een land zijn binnen gevallen vanwege hun geloof. Het zionisme was juist uitgesproken seculier. De reden was, wat je er ook verder van denken mag, dat ze een volk waren zonder eigen land, een volk dat bovendien extreem vervolgd werd. Je kunt je misschien achteraf afvragen of het stichten van een joodse staat op een plek waar al mensen woonden de oplossing was, maar je hoeft ook niet te ontkennen dat er redenen waren om te zoeken naar een veilig land.
En er was al een meerderheid bij de Palestijnen die accepteerde dat Israel het land zou houden binnen de groene grens, op voorwaarde dat de Westoever en de Gazastrook terug gegeven zouden worden, er een rechtvaardige oplossing zou komen voor de vluchtelingen, en Jeruzalem de gedeelde hoofdstad zou worden.
Mij lijkt het niet dat je roomser dan de paus hoeft te zijn, of nog Palestijnser dan de Palestijnen. Daar help je ze niet mee. En je schiet ook in Nederland je doel voorbij.
Israel kan niet zonder vijand,
Israel kan gewoon niet zonder vijanden, want anders valt hun samenleving uit elkaar.
De verschillen tussen de verschillende bevolkingsgroepen in Israel (de Russen, Polen, Ethiopiers, Sefardim, enz.) zijn zo groot dat ze door een gemeenschappelijke vijand (de Arabieren) bijeen gebonden worden . Zonder deze vijand zou Israel al lang uit elkaar gevallen zijn. Door de loop van de geschiedenis heeft het Jodendom stand kunnen houden door de
goyim als de ultieme vijand van de joden af te schilderen en als een jood met een goj trouwde werd hij door de gemeenschap en zijn familie verstoten. Het Hellenisme met zijn vermenging was voor de joden een absolute gruwel. Daarom maken veel orthodoxe rabbijnen nog altijd het absolute
onderscheid tussen Hellenisme en Jodendom. Paulus is voor veel joden een gruwel, omdat hij het Jodendom tot een universele religie maakte en het Christendom noemde. Zonder een vijand zou het Jodendom allang verdwenen zijn en dat weten ze. Daarom wordt er ook gesproken over de stille Holocaust in de Verenigde Staten waar zoveel Joden gemengd trouwen. Dit land is te lief voor zijn Joodse minderheid en wordt door de fanatieke orthodoxe Joden absoluut niet gewaardeerd, al zullen ze dat nooit hardop zeggen. Anti-semieten waren eigenlijk altijd de bondgenoten van de rabbijnen, want die zorgden voor het lijmmiddel tussen de Joden. Zonder anti-semitisme is het Jodendom en ook Israel ten dode opgeschreven.
Maar de Arabieren kunnen nooit anti-semieten zijn, omdat ze pure semieten zijn in tegenstelling tot de meeste joden, die veel niet-joods bloed hebben tot groot verdriet van de rabbijnen. Arabieren kunnen daarom hoogstens anti-zionisten zijn, maar nooit anti-semieten!!! Onze dubieuze Friedrich Weinreb heeft alles echter goed begrepen en prachtige boeken over hoe men de bijbel wel moet lezen . En hij was ook anti-zionist. Na Paulus was Weinreb de eerste in 2000 jaar die de geheimen van de bijbel en het Jodendom openbaarde,
zonder in het xenofobe gedrag van de rabbijnen te vervallen.
Ik vind dat je erg veel dingen door elkaar haalt en bij elkaar optelt, Dirk.
Dat Israel een vijand nodig heeft, bijvoorbeeld. Dat het binnen de Israelische maatschappij slecht gaat heeft volgens mij er alles mee te maken dat ze verwikkeld blijven met een strijd tegen hun buren, in plaats van deel uit te willen maken van het Midden Oosten. Dus die gemeenschappelijke vijand kan wel een beetje gebruikt worden om de interne spanningen (tussen arm en rijk, tussen orthodox en ongelovig, tussen Mizrachiem – joden uit Arabische landen, en Sefardiem – joden uit Europa, en nog zo een paar tegenstellingen) te verhullen en op het tweede plan te schuiven, ze worden er tegelijk ook door verscherpt. In mijn ogen is het toegenomen racisme in Israel, ook onderling, een gevolg van het racisme tegen Arabieren, dat moet worden aangewakkerd om de jongeren er toe te brengen in het leger te gaan en de ouderen om nog steeds op een rechtse regering te stemmen.
Zonder vijand zou het jodendom allang verdwenen zijn – het is een veronderstelling, waarbij je alleen maar ziet wat de negatieve zaken zijn die joden aan elkaar verbindt. Ook dat vind ik wel een erge dikke plank. Hoewel er in de westerse wereld, waar nu nauwelijks meer sprake is van vijandschap tegen joden ook joden zijn die vergaand zijn geassimileerd – die zeggen er ‘niet zoveel aan te doen’, zijn er ook groepen die er duidelijk voor gekozen hebben om hun joodse identiteit te behouden.
En dat verhaaltje over dat Arabieren geen antisemieten kunnen zijn omdat het zelf semieten zijn is een leuk semantisch spel, maar daar ontken je mee dat jodenhaat, ook onder Arabieren, wel degelijk bestaat. Of je dat nu antisemitisme noemt of jodenhaat, dat maakt voor het verschijnsel zelf niet veel uit.
En nog een: jodendom wordt niet afgemeten aan de hoeveelheid ‘joods bloed’ maar is heel overzichtelijk in de halacha. Wie een joodse moeder heeft is joods. Of wie tot het jodendom is overgegaan en is ‘uitgekomen’. In Israel is het een zorg dat er met de joodse Russen veel mensen zijn meegekomen die halachisch niet joods zijn. Maar dat heeft met bloed niet veel te maken. Dat deden de Duitsers: die hadden het over halve joden of kwart joden. In het jodendom ben je het wel of niet.
Kortom. Je verhaal zit vol aanknopingspunten voor discussie, maar is ook wel een fruitschaal vol appels en peren.
Iedere keer wordt er onderscheid gemaakt tussen de behandeling van de Joden in WO2 en de behandeling van de Palestijnen, Arbieren en Libanezen door Israël om zo de pro-Israël-joden maar niet tegen het hoofd te stoten. Bizar eigenlijk. Dood door gaskamers of dood door clusterbommen is geen verschil. Dood is dood. Het gaat helemaal niet om de manier waarop, maar de intenties, motieven. Bij de Nazis ging het om een joodsprobleem op te lossenen en een groot Rijk. Bij Israël gaat het om een Arabisch(Moslim) probleem op te lossen en een groot Joodse rijk. Het is niet afhankelijk van de methode, want de basis wordt gelegd in het denken met daarbij behorende intenties. Daar zit geen verschil in.
Waarschijnlijk zal dit stuk niet geplaats worden, of sterk aan gevallen. Maar dat laat ik aan de lezer over.
Even ter aanvulling; Ik wil geen doden door gaskamers en ook niet door andere middelen van oorlogshandelingen, clusterbommen, economische boycot(moderne vorm van uithongeren van een stad/land)etc. Laat de mens maar oud worden.
Ik ben zelf niet zo allergisch voor vergelijkingen met wat er in WO II gebeurde als sommigen, soms zijn vergelijkingen wel degelijk terecht. Je weet wel, dat als je in Nederland een vergelijking maakt met de oorlog of de jodenvervolging, dat sommige mensen een rood waas voor de ogen krijgen en niet meer horen wat je zegt. Dus of het verstandig is is een andere zaak.
Maar met jou ben ik het niet eens, Harry. Er is een groot en essentieel verschil tussen de poging tot industriele vernietiging met miljoenen doden tot gevolg, en de inderdaad vergaande onderdrukking van de Palestijnen. Die is erg genoeg om die op zichzelf te bekijken en te beoordelen. Gelijktrekken met wat de nazi’s deden doet de zaak geen goed. En ik wijs die vergelijking ook af.
Beste Anja, Ik vond het jammer om te zien dat je geen aandacht besteed hebt aan de toespraak van David Grossman bij de afgelopen Rabin-herdenking. Grossman zei op zich niets nieuws, maar verwoordde wel een gevoel dat onder velen onder ons in Israel leeft (ik denk dat zeker links Israel zich buitengewoon besodemieterd voelt door de huidige regering-Olmert) en dat op de een of andere manier maar niet tot de politiek wil doordringen: dat er geen andere weg is, dan die van de vrede. Wat ik bijzonder vond aan zijn tekst, was dat hij de ‘feiten’ over de ontwikkeling van het conflict buiten beschouwing liet en ook niet met allerlei voorstellen kwam, maar aanspraak maakte op het mens-zijn van iedereen die bij deze oorlog betrokken is. Het overtuigende zat hem in deze ‘vermenselijking’ van het conflict. En dat is, denk ik, heel belangrijk voor mensen die dag in dag uit met een voortslepende strijd geconfronteerd worden, waarin slachtoffers aan de ‘vijandelijke’ zijde tot niet meer dan simpele aantallen gereduceerd worden. Waanzinnig natuurlijk, maar daar wennen mensen aan. (Voorbeeld uit de praktijk van het nieuws: Israeli loopt schaafwondje op bij raketaanval: camera’s erbij, familie erbij, vrienden erbij… item van 10 min. Tegenover: 5 Palestijnen omgekomen bij actie in…, waarschijnlijk allemaal terroristen. Het weer.)
Ik merk uit mijn omgeving (ik ben letterlijk de paden op, de lanen in gegaan met zijn toespraak) dat de Grossman-aanpak veel effectiever is bij het overtuigen van mensen, dan de (ter voorbeeld) Avnery-methode (wat niet wil zeggen dat daar iets mis mee is; in tegendeel!). Er is nu eenmaal een grote groep mensen die zo stug en tegen-beter-weten-in vol blijft houden dat, om welke reden dan ook, iedere gewelddadige actie met geweld beantwoord dient te worden. En die mensen bereik je heel moeilijk met politieke argumenten (olie op het vuur, zou ik willen zeggen). Bijkomend probleem is ook, dat het hier ook voornamelijk (Russische) immigranten betreft, die tot mijn spijt heel weining historisch en politiek besef aan de dag leggen en door de taalbarriere (velen spreken maar mondjesmaat Hebreeuws) ook heel slecht te bereiken zijn.
Maar terug naar Grossman: wat vond jij/vind jij?
Een Engelse vertaling van zijn speech is overigens nog steeds op het Internet te vinden.
Vriendelijke groeten,
Sabine (Israel)