Ik heb al enige tijd niet geschreven over Gaza. Misschien omdat het op dit moment zo ongelooflijk ontmoedigend is en ik bijna niet meer weet wat ik er nu nog over zeggen moet. Het was er erg. Het is er nog erger. Waar iedereen bang voor was en iedereen, behalve Israel, van hoopte dat het niet zou gebeuren dreigt nu echt. Geweld tussen Hamas en Fatah. Mijn vrienden zijn ook stil, en voornamelijk bezig te overleven en hun kinderen in veiligheid te houden. De berichten die doorkomen maken moedeloos. Terwijl het werk van het NCCR voor de gehandicapten zelfs onder de meest barre omstandigheden doorging zijn er nu echte moeilijkheden. We willen er weer heen, in november. Als het kan. Als het niet te gevaarlijk is geworden. En als we de grens overkomen.
Ondertussen schrijft Amira Hass, een van de beste Israelische journalisten door. Dit is haar laatste artikel over de situatie in Gaza.
By Amira Hass
The experiment was a success: The Palestinians are killing each other. They are behaving as expected at the end of the extended experiment called “what happens when you imprison 1.3 million human beings in an enclosed space like battery hens.”
These are the steps in the experiment: Imprison (since 1991); remove the prisoners’ usual means of livelihood; seal off all outlets to the outside world, nearly hermetically; destroy existing means of livelihood by preventing the entry of raw materials and the marketing of goods and produce; prevent the regular entry of medicines and hospital supplies; do not bring in fresh food for weeks on end; prevent, for years, the entry of relatives, professionals, friends and others, and allow thousands of people – the sick, heads of families, professionals, children – to be stuck for weeks at the locked gates of the Gaza Strip’s only entry/exit.
Steal hundreds of millions of dollars (customs and tax revenues collected by Israel that belong to the Palestinian treasury), so as to force the nonpayment of the already low salaries of most government employees for months; present the firing of homemade Qassam rockets as a strategic threat that can only be stopped by harming women, children and the old; fire on crowded residential neighborhoods from the air and the ground; destroy orchards, groves and fields.
Dispatch planes to frighten the population with sonic booms; destroy the new power plant and force the residents of the closed-off Strip to live without electricity for most of the day for a period of four months, which will most likely turn into a full year – in other words, a year without refrigeration, electric fans, television, lights to study and read by; force them to get by without a regular supply of water, which is dependent on the electricity supply.
It is the good old Israeli experiment called “put them into a pressure cooker and see what happens,” and this is one of the reasons why this is not an internal Palestinian matter.
The success of the experiment can be seen in the miasma of desperation that hangs over the Gaza Strip, and in the clan feuding that erupts almost daily there, even more than in the battles between Fatah and Hamas militants. One can only wonder that the feuding is not more frequent, and that some bonds of internal solidarity have been maintained, which saves people from hunger.
In contrast to the feuding between clans, Sunday’s battles in Gaza and campaigns of destruction and intimidation, mainly in West Bank cities, were not the result of a momentary loss of control. They are generally viewed as battles between two militias, each of which represents one half of the population, but they were initiated by groups within Fatah to put a few more nails into the coffin of the elected leadership.
The security forces of the Palestinian Authority – in other words, of Fatah, or in still other words, the ones that Mahmoud Abbas is in charge of – are hiding behind the genuine distress and protests of public employees who have not been receiving regular salaries. And they are doing so despite the fact that everyone knows that the failure to pay salaries is not a managerial failure, but is above all due to Israeli policy. These forces were dispatched in order to sow organized anarchy, as taught in the school of Yasser Arafat.
And why is this, too, an Israeli matter? Because those who dispatched these militants have a shared interest with Israel in regressing to a situation in which the Palestinian leadership collaborates with the appearance of holding peace talks, while Israel continues its occupation and the international community sends hush money in the form of salaries for the Palestinian public sector.
And there is another reason why this is also an internal Israeli issue: Whatever the outcome, the Palestinian feuding and the risk of civil war directly affect about 20 percent of Israeli citizens, the Arabs. They affect the Arabs, and also those segments of the Israeli public that have not forgotten that Israel will remain the occupying and ruling force over the Palestinians as long as the goal of establishing a Palestinian state in all of the territories occupied in 1967 is not realized.
Juist! Eens temeer een volkomen helder verhaal. Lees het, en je begrijpt dat er iets heel ergs gaande is in Gaza. Negeren en over gaan tot de orde van de dag is ondenkbaar. Mis! De kudde westerse burgers en politici blijft achterover leunen als tevoren, laat zich comfortabel omver praten door de Israëlische lobbymachine en besluit dat ‘het’ een taai probleem is. En de mishandeling van het Palestijnse volk gaat ongehinderd verder.
Bestaat die meerderheid van westerse burgers en politici dan uit harteloze mensen? Is de meerderheid van de Israëlische burgers dan zo harteloos? Niemand kan toch nog zeggen: ‘ik heb het niet geweten’? Bestaat hier een verklaring voor? Wat kan er aan gedaan worden? Kan er wel iets aan gedaan worden?
Misschien kunnen leden van partijen die Israel blijven steunen in hun experiment zich verantwoorden waarom ze dat doen. Lijkt me beter het te hebben over gestage marteling en voortschrijdende uithongering van een volk met steun van nederlandse partijen in het hier en nu dan het te hebben over iets dat bijna 100 jaar geleden is gebeurd. Laat Balkenende en Verhagen en Bot, etc zich daar eens over verantwoorden.
Beste Anja,
in de NRC van 6 oktober (denk ik) staat een artikel van Oscar Garschagen over het beleid van Israel ten aanzien van visa (werk en toeristen) voor buitenlanders van Palestijnse afkomst, wat ook voor ‘gewone’ buitenlanders geldt. Het is een goed artikel, heb je het gelezen?
http://www.nrc.nl/buitenland/article502836.ece
Groet uit Ramallah
blaming the victom is ons excuus om de humanitaire ramp in Palestina te laten gebeuren. Het is ongeloofelijk hoe de inwoners van Israel mensen die hun gelijke zijn (Palestijnen) vermoorden. Het is om wanhopig van te worden dat kinderen van mensen van joodse afkomst die mede door onze ouders in WOII werden uitgemoord en andere mensen die naar Israel trokken, nu gruwelijker dingen uithalen op onschuldige mensen van Palestijnse afkomst. Heeft God ons verlaten? En dat juist in zijn land. Moeten we ons niet afvragen of we Nederlandse bestuurders niet harder moeten aanpakken voor het toestaan van oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid door een bevriende natie?