Expositie, initiatief van Next Step, de jongerenorganisatie van Een Ander Joods Geluid:
We verbreken de stilte – het is tijd om te spreken!
Wij hebben als Israëlische soldaten gediend in de bezette Palestijnse gebieden. Wij stonden bij wegversperringen, verrichtten arrestaties en maakten deel uit van de oorlog tegen terreur. Als soldaten hebben we ook de andere kant gezien. Onschuldige burgers die getroffen worden, kinderen die door een uitgaansverbod niet naar school gaan, ouders die geen eten kunnen meebrengen naar huis en veel meer.
Wij wilden niet vergeten wat we hebben gedaan en wat we hebben zien gebeuren. We besloten de stilte te verbreken. Want het is tijd om te vertellen wat dag in dag uit gebeurt in de bezette gebieden.
Wij interviewden honderden Israëlische soldaten na hun diensttijd. Deze verklaringen gaven een zorgwekkend beeld van de verwrongen moraliteit die onlosmakelijk deel uitmaakt van de realiteit van het Israëlische leger in de bezette gebieden. Daarom hebben wij in maart 2004 “Breaking the Silence” opgericht. Ons doel is om datgene te vertellen wat de Israëlische maatschappij liever wil vergeten.
Wij geloven dat een democratische maatschappij die zichzelf als moreel beschouwt, de realiteit niet kan negeren die zij zelf creëert. De Israëlische maatschappij zal in deze spiegel moeten kijken die wij haar voor houden. Zij moet een scherp debat aangaan rond de morele vraagstukken die de bezetting naar voren brengt voordat het te laat is.
De tentoonstelling is een initiatief van Next Step, de jongeren van Een Ander Joods Geluiden wordt mogelijk gemaakt door NCDO en door bijdragen van De Levante en ICCO.
Periode: 16 t/m 24 oktober 2006
Tijden: ma/di/wo/za/zo: 14.00-20.00 u. & do/vr: 16.00-22.00
Plaats: Galerie De Levante, Hobbemastraat 28, achter het Rijksmuseum.Voor een groepsbezoek met rondleiding: eajg@xs4all.nl of 06 18624892
Ondertussen heeft Condoleezza Rice op een conferentie gezegd dat de Palestijnen een beter leven verdienen, en in een eigen staat zouden moeten leven, vrij van de ‘vernedering van de bezetting’. Je zou toch in cynisch geschater uitbarsten als het niet zo diep treurig was. Rice heeft niets, helemaal niets gedaan om Israel met zijn bezetting tegen te houden. Ze heeft Israel zelfs niet gehouden aan de minimaalste humanitaire afspraak om de Karni crossing, de grensdoorgang voor goederen naar Gaza open te houden. En nu speelt ze mooi weer met de mededeling dat de Palestijnen beter verdienen. Jawel, dat vinden wij ook.
“I promise you my personal commitment to that goal,” Rice said at a dinner marking the third anniversary of the American Task Force on Palestine. (Haaretz van vandaag).
Laat eens wat zien dan, dame.
Vanochtend in Trouw een klein artikel over de situatie in Gaza. Erg. Nog steeds erg. Steeds erger. De VN gezant Jan Egeland laat weten dat de frustraties onder de Palestijnen nog verder is opgelopen en hij vreest voor uitbarstingen. Er leven 750.000 jongeren zonder hoop, zonder toekomst, en dat kan alleen maar leiden tot meer extremisme. De Gazanen met vluchtelingenstatus, lang de mensen met het laagste inkomen, hebben nu nog het geluk dat ze van de VN minimale voedselpakketten krijgen. De ambtenaren hebben al vele maanden geen salaris meer ontvangen en nu zijn zij er erger aan toe. Door de verwoesting van de electriciteitscentrale zit het grootste deel van de bevolking vele uren per dag zonder stroom.
“Je kunt niet 1,5 miljoen mensen het gevoel gevgen dat ze in een kooi opgesloten zitten, zoals in Gaza het geval is” zegt Egeland. “Waarom zou je gaan vissen als je vis daarna bij de grensovergang ligt te vergaan? Waarom tomaten kweken als je tomaten bij de grensovergang wegrotten?” Egeland dringt bij de VS en de EU aan op het vinden van een oplossing. Opnieuw.
Wij (van Stichting kifaia, die regelmatig in Gaza komen) hadden er al over gehoord. Bij de luchtaanvallen op Gaza zijn chemische wapens gebruikt, die nog niemand kende. Ze vespreiden een soort poeder, en maken heftige brandwonden, die moeilijk te genezen zijn. Er stierven mensen aan, veel mensen moesten armen of benen laten amputeren. Israel ontkent uiteraard dat er met nieuwe wapens is geexperimenteerd. Nu is de Italiaanse tv bezig om daar een uitzending over te maken.
En oud nieuws. In 1992 waren er plannen om een ontziltingsinstallatie te bouwen in Gaza, om van zeewater drinkwater te maken.
“Zaslavsky, who now serves as chair of the Science Ministry’s National Council for Research and Development, made the claim in a publication by the Water Commission.
Zaslavsky said that in his role as water commissioner in 1992, he began to promote a giant project to build a desalination plant along the Israel-Gaza border that would process 80 million cubic meters of sea water annually. Palestinians in Gaza were already suffering from water shortages at the time.
The project garnered the support of then prime minister Yitzhak Shamir and then defense minister Moshe Arens. Shamir told Zaslavsky at the time that he considered it important to supply water equally to Jews and Arabs, as both were human beings, the former commissioner said.
However, the Rabin government replaced the Shamir government in 1992 just as Zaslavsky was seeking developers to submit bids to carry out the project. He therefore held two lengthy meetings with the new foreign minister, Shimon Peres, to present his policy on the issue”.
Nu pas is bekend geworden dat Shimon Peres, jawel, die van de nobelprijs voor de vrede, dat plan heeft getorpedeerd.
“I stressed to him that I was about to establish a desalination plant on the border of the Gaza Strip,” Zaslavsky related. “Peres burst out in response that he opposed it, because it did not concern us, and we did not need to worry about the Arabs, as they would look after themselves.” He claims that the project was consequently canceled.
Halen ze hier Turken van de kiezerslijst omdat ze de genocide op de Armeniers niet willen erkennen, terwijl er in Gaza zich een langzame etnische zuivering aan het voltrekken is.
Ik vond de column (zie hieronder) van André Manuel weer heel toepasselijk in “de andere wereld van zondagmorgen” bij de IKON
De arme Turken. Hadden ze net het idee dat ze er een beetje bij hoorden in dit land, struikelen ze plotseling over een eigen stukje geschiedenis. De genocide op de Armeniërs of, zo wil de officiële Turkse lezing, de wat vrolijker bekkende Armeense Kwestie. Ik begrijp de ontkenning niet. Als je echt een Europeaan wilt worden hoort een genocide in een pikzwart verleden er toch helemaal bij. Buig deemoedig het hoofd, spreek her en der wat obligate verontschuldigingen uit, leg eens een krans, open een modern museum waarin de Armeniërs nog wel bewegen en klaar is Mohammed. Wel een beetje flauw van ons om ze net in de Ramadan de wacht aan te zeggen. Dan zijn ze net even wat makkelijker op de kast te jagen.
De Turken kiezen er voor om op 22 November massaal de verkiezingen voor de Tweede Kamer te boycotten. Dat is natuurlijk de enige juiste keuze. Er is geen politieke partij in ons parlement die de volkerenmoord op de Armeniërs ontkent dan wel bagatelliseert. Dat was al jaren zo. Waarom dan nu plotseling de woede tot uitbarsting komt is me een beetje een raadsel. Als je voor het CDA of de PVDA op de kandidatenlijst staat onderschrijf je nu eenmaal het officiële partijstandpunt en dat is zo helder als glas.
Ook onder de Turkse jongeren is de verbolgenheid groot. Wat hebben zij te maken met concentratiekampen van bijna een eeuw terug. Helemaal niks. Precies. Dat maakt het ook zo eenvoudig om je er bij neer te leggen. Hier wordt een complete generatie de mogelijkheid geboden om in één keer een prachtige dikke streep door de geschiedenis te trekken. Ik zou zeggen. Grijp die mogelijkheid. Zo’n kans krijg je van je leven niet meer.
Daar staat dan ook wat tegenover. Onze minister-president zal op de nationale televisie zijn diepe spijt betuigen over de ontelbare slachtoffers die vielen tijdens het binnenhalen van de stinkende winst ten tijde van de V.O.C. Moeten de Turken eens opletten hoe weinig moeite het kost voor een doorgewinterde Europeaan om publiekelijk boete te doen.
Een traantje hier, een bloemetje daar en klaar is Jan Peter. En zeker, ook voor de vandaag de dag gepleegde moordpartijen op moslims over den gehelen wereld zullen op een mooie dag in de nabije toekomst onze diepe welgemeende excuses aangeboden worden. Dat is nu net het mooie aan onze cultuur. Je kunt altijd achteraf zeggen dat je het zo niet bedoeld had.
Als je dat leest over die chemische wapens, ik had er al eerder over gelezen, en gisteren op Netwerk de reportage zag over het gebruik van fragmentatiebommen, wetend dat Israel in de laatste dagen voor de wapenstilstand in Libanon nog een extra portie daarvan heeft neergelaten, wordt het toch wel erg moeilijk je te blijven realiseren dat er ook Israelies zijn met een geweten.
En het oordeel over Peres verwonderd mij niets. Ik heb hem met zijn uitgestreken gezicht en zijn zalvende toon altijd in gedachten al een echte “farizeër” gevonden, een rasechte opportunist. De laatste jaren leren we hem pas echt kennen maar vergeten wordt ook dikwijls dat hij een grote rol speelde in het kabinet dat destijds de gruwelijke verwoestingen aanrichtte in Jenin en daarna voor elkaar kreeg dat er geen internationaal onderzoek naar mocht worden verricht.
[citaat]
Ondertussen heeft Condoleezza Rice op een conferentie gezegd dat de Palestijnen een beter leven verdienen, en in een eigen staat zouden moeten leven, vrij van de ‘vernedering van de bezetting’. Je zou toch in cynisch geschater uitbarsten als het niet zo diep treurig was. Rice heeft niets, helemaal niets gedaan om Israel met zijn bezetting tegen te houden. …….[/citaat]
Wellicht kunnen we van een politica als Rice inderdaad niet verwachten dat zij zó naïef is dat zij helemaal gelooft wat zij zegt.
Maar een zekere mate van naïviteit speelt de Amerikaanse politiek toch wel parten, evenals de publieke opinie in Amerika, en ook in Europa, trouw verwoord door Europese politici.
Of moeten we het noemen: onwil, c,q, onvermogen om de akelige werkelijkheid onder ogen te zien?
Die akelige werkelijkheid is:
Sinds bijna 60 jaar houdt “Het Westen” met grote vasthoudendheid de belangrijkste voedingsbodem in stand voor een zich steeds verdiepende rancune in de Arabische wereld en, via het mechanisme van “identificatie”, in de hele islamitische wereld, tegen “het Westen”.
En die voedingsbodem is:
Het bestaan op zich van de staat Israël, gevestigd in 1948 door joodse immigranten van overzee, gepaard aan verdrijving van het overgrote deel van de bewoners (de Palestijnen).
Dit feit is door de Arabische wereld, en de Palestijnen in het bijzonder, nooit echt geaccepteerd, hetgeen weer eens duidelijk tot uiting kwam door de verkiezingsoverwinning van Hamas, in het Westen afgedaan als “opmars van het terrorisme” en beantwoord met verdere kneveling van de Palestijnen (stopzetting/opschorting van diverse vormen van hulp).
Wij huilen krokodillentranen om de uitwassen van de Israëlische politiek, maar het bestaan van Israël geldt voor vrijwel iedere westerling als een soort axioma. Dit axioma is gebaseerd op schuldbesef over de pogroms en de holocaust, die door Europeanen zijn bedreven jegens de joden, maar waarvoor we de rekening hebben laten betalen door de Palestijnen, die aan al deze misdaden jegens de joden part noch deel hebben gehad..