Te gast: Maartje Kok, die de laatste dagen meemaakte van Greg Summers, ter dood veroordeeld en nu ter dood gebracht. Haar dagboek.
Laatste foto met Greg, genomen op 25 oktober 2006
Uit mijn dagboek:
Woensdag, 25 oktober 2006
Hij is dood.
Zonder ons aan te kijken, zijn ogen open en gericht op het plafond. Doodverklaard om zestien minuten over negen ’s avonds.
’s Morgens een goed bezoek gehad, samen met Caterina, Gregs beste vriendin uit Italië en hoofd van zijn Italiaanse verdedigingscomité. Greg is vrolijk. Vertelt dat hij Major Nelson gesproken heeft toen hij naar de bezoekersruimte werd gebracht, en haar om uitleg heeft gevraagd over de beslissing van de Warden om slechts twee bezoekers toe te laten tijdens dit allerlaatste bezoek. De Major komt even later langs en biedt Greg haar verontschuldiging aan omdat de Warden gisteren een verkeerde beslissing heeft genomen. We hadden ook vandaag mogen wisselen, en dus had mijn broer Ivo wél op bezoek gemogen. Het zij zo. Ik kan Ivo niet bellen en, al zou hij in de motelkamer zijn, het zou hem een uur kosten om van Huntsville naar Livingston te rijden en we hebben vandaag maar vier uur bezoek. Bovendien heeft Ivo nu de tijd om allerlei dingen te regelen en heeft hij gisteren al afscheid van Greg genomen.
Halverwege het bezoek worden Gregs bezittingen binnengebracht: vier grote volle zakken. De drie zakken met boeken zijn gisteren al door ons meegenomen. Greg legt ons uit wat er allemaal in de zakken zit. De radio gaat hem het meest aan het hart, het is zijn kostbaarste bezit geweest gedurende de afgelopen zestien jaar dat hij op deathrow zat. Mocht hij een uitstel van executie krijgen en teruggebracht worden naar de Polunsky Unit in Livingston, zal hij alles kwijt zijn want de spullen mogen niet terug.
We maken foto’s en gelukkig lukken ze, hetgeen altijd maar afwachten is met een Polaroid camera. Maar Mrs. Williams, de bewaakster, doet haar best en krijgt ons zelfs aan het lachen. Greg is sterk. Hij zegt gematigd optimistisch te zijn dat de gisteren vrijgekomen verklaring van William Spaulding en van diens advocaat, zal leiden tot een uitstel. William Spaulding is de hoofdgetuige van de Staat Texas geweest die tijdens Gregs eerste arrest ervoor moest zorgen dat Greg zou ‘bekennen’. Hij geeft nu toe dat hij betaald is door de Staat en gelogen heeft over Gregs antwoorden, en dat Greg nooit bekend heeft opdracht te hebben gegeven om zijn adoptief ouders te vermoorden. Ook Spaulding’s advocaat geeft dit in een officiële verklaring toe.
Danalynn, Gregs advocate, zou volgens één van haar assistenten, om 10 uur langskomen. Maar we wachten tevergeefs. We balen, omdat we zoveel vragen hebben, maar we hopen dat de reden voor haar afwezigheid is dat ze hard aan het werk is voor Greg. Wel komt de TDCJ (Texas Department of Criminal Justice)-predikant vragen of we nog van plan zijn naar het Hospitality House te komen, waar we om 3 uur verwacht worden om te horen wat de procedure is en wat we kunnen verwachten tijdens de executie. Ik zeg dat we na de uitleg niet zullen blijven, liever in onze eigen motelkamer ons laatste telefoongesprek met Greg willen hebben totdat we verwacht worden bij de Unit.
Als het bijna 12 uur is en tijd om afscheid te nemen, vraag ik Greg om mijn vader en moeder te groeten als hij in de hemel is. Hij laat me niet uitspreken, wil geen vaarwel zeggen. Om sterk te blijven, ontkennen we de mogelijkheid dat hij geëxecuteerd zal worden. Dus kussen we het glas, zeggen we dat we van hem houden en worden door twee bewaaksters meegenomen naar de uitgang. Lopend naar de deur, kijken we achterom, in de hoop dat Greg zich heeft omgedraaid voor een laatste groet, maar we zien alleen zijn rug.
Een gevangene heeft inmiddels Gregs spullen buiten bij de ingang op de stoep gezet. Cat haalt de auto op, en we sjouwen de zware onhandige zakken in de achterbak. Een groepje bewakers staat voor de deuren te schuilen voor de stromende regen, ze lachen en maken grappen over het weer. Er is er niet één die een poot uitsteekt om ons te helpen.
We rijden zo snel mogelijk naar het motel, er is nog zoveel te doen voor we om 3 uur in het Hospitality House moeten zijn. We moeten kleren kopen voor Greg, hij wil begraven worden in een roze overhemd en zwarte jeans. Wij hebben besloten dat ook wij tijdens de executie zo gekleed zullen zijn, dus ook voor ons moeten we iets kopen. We vliegen van de Wal*Mart naar Baskins, slagen maar gedeeltelijk en zullen later terugmoeten. Nu eerst naar het Hospitality House waar we twee ‘chaplains’ ontmoeten: één die bij Greg zal blijven in de ‘wacht-cel’ totdat hij opgehaald wordt, en één voor ons die wij om 5 uur zullen ontmoeten bij het administratiegebouw van TDCJ en die tot en met de executie bij ons zal zijn. We luisteren naar wat ons te wachten staat en rijden daarna snel terug naar het motel.
Om 10 voor 4 gaat de telefoon. Via de TDCJ-telefoniste en de chaplain, komt Greg aan de telefoon. We zetten de speaker aan zodat we hem alle drie kunnen horen en met hem kunnen spreken. We doen alle vier alsof dit een heel gewoon telefoongesprek is. Greg zegt Ivo de radio uit de zak te halen en legt hem uit hoe wij hem in Nederland kunnen gebruiken. Daarna moet ik de postzegels zoeken die hij niet gebruikt heeft, zodat ik ze aan zijn advocate kan geven. We maken grappen en lachen. Lachen om niet te hoeven huilen. God, wat doen we ons best om sterk te zijn!
Om kwart over 4 hangt Greg op. Ik had gisteren met Lovisa gesproken, de vrouw die nog vóór mij met Greg schreef maar die hij al tien jaar niet meer gesproken heeft. Zij en ik hadden nu en dan contact en zo wist ze van de executiedatum en dinsdagavond, toen wij een speciale radioshow voor Greg hadden, heeft zij gebeld en tegen hem gesproken. Gelukkig had ik haar nummer, en nu kon Greg haar zelf bellen.
We zijn blij als Greg om kwart voor 5 eindelijk ons weer belt. Bijna verraadt Ivo dat we vanavond alle drie in roze/zwart gekleed zullen zijn, maar ik wil het een verrassing houden. (Omdat hij ons tijdens de executie niet heeft aangekeken, heeft hij dit nooit kunnen zien. Hadden we het hem nou maar verteld!)
Om 5 voor 5 moeten we voor het laatst afscheid nemen, al zegt Greg dat hij nog altijd gematigd positief is en hoopt op een uitstel. Dus spreek ik af dat we elkaar a.s. maandag voor een twee uurs bezoek zullen zien voordat we naar huis zullen terugvliegen. Cat zegt tegen Greg dat we moeten rennen om op tijd te zijn bij de Wall’s Unit. Wat een ongelooflijke bullshit-situatie: hem vertellen dat we ons moeten haasten zodat we op tijd zullen zijn voor zijn executie!! Ooit zoiets bizars meegemaakt?! Alle vier blijven we flink, al blijft het aan het eind even stil aan Gregs kant. Nog één keer zeggen we dat we van elkaar houden. Tot ziens Greg, stay strong!
Onmiddellijk moeten we weg, naar het administratiegebouw van TDCJ dat tegenover de Wall’s Unit is. De chaplain staat al op ons te wachten. We gaan het gebouw binnen, gang door, linksaf, rechtsaf een kale kantine-achtige ruimte in. Vier tafeltjes met om ieder vier plastic stoelen, twee plastic banken in de ene hoek, een plastic bank in de andere hoek. Een constant dreunend lawaai van de ijsblokjesmachine en een machine met het gebruikelijke junkfood en eentje met blikjes drinken. Schel, koud t.l.-licht. Het wachten kan beginnen.
Niemand spreekt. Even later komt er iemand binnen, hij is van de ‘security’ en zal zo nu en dan naar boven lopen waar de pers en iemand van het kantoor van de Openbaar Aanklager zitten die constant op de hoogte worden gehouden van de ontwikkelingen. Zij wel, wij niet. Er schijnen vijf moties bij diverse rechtbanken ingediend te zijn. Dat is alles wat we weten.
Buiten hebben we een paar mensen zien staan op de demonstratieplek, en wat cameramensen. We zijn niet echt een ‘high profile’-geval.
Om kwart voor 6 meldt de chaplain dat er blijkbaar nog van alles bij de rechtbank(en) gaande is, omdat normaal gesproken op dit tijdstip de bewakers zouden binnenkomen om ons te controleren op verboden spullen.
We zijn alle drie moe, zo ontzettend moe van de spanning en de emoties. We lopen wat heen en weer, mogen de gang op, en ik mag zelfs even het gebouw uit om om de hoek te kijken hoeveel mensen er staan. Het zijn er niet veel. Het regent nog altijd pijpestelen.
Terug naar binnen. Het is half 7, dan 7 uur. Ik begin te hopen op een ‘stay’ en bedenk wat we allemaal zullen gaan doen om Gregs leven te redden. Zóveel mensen vinden het schandalig wat er met Greg gebeurd is. Ruim 1000 mensen hebben onze petitie getekend, eindelijk zit de media er bovenop. Nú moeten we al die mensen tot één grote vechtersmassa kunnen krijgen! We hoeven het niet langer alleen te doen. Jimmy Carter heeft z’n hulp aangeboden, president Prodi heeft om gratie gevraagd, Susan Sarandon heeft de petitie getekend, en Mike Farrell. Met al die mensen móet het lukken!
We doen onze ogen even dicht. Ik ga zelfs half op de bank liggen, mijn hoofd op mijn spijkerjasje, en doezel weg.
“MAARTJE!!!” Van heel ver weg hoor ik Ivo roepen. Ik doe mijn ogen open en kijk in de steenkoude gezichten van twee bewakers, een man en een vrouw. Het is half 9. Wég dromen, wég plannen. Bewakers in deze ruimte betekent dat alle moties zijn afgewezen. Betekent dat de executie doorgaat. De band om mijn borst knelt, mijn hart gaat als een razende tekeer. Nee God, nee, alstublieft, néé!!!
De bewaakster neemt Cat en mij mee naar het damestoilet. We mogen nog één keer plassen, daarna betast ze ons en controleert ons met de metaaldetector. Terug naar de ruimte waar we onze paspoorten en jas pakken. Ik realiseer me dat dit het einde is. Het gevecht is voorbij.
Ons was ’s middags verteld dat een gedeelte van de persmensen bij ons in de ‘getuigenkamer’ zou zijn, en dat ze alles wat wij zeiden of doen zouden noteren en eventueel publiceren. Cat, Ivo en ik hebben afgesproken geen woord te zeggen en sterk te zijn, zoals Greg dat gewild zou hebben.
We houden elkaars hand vast en lopen mee naar de lift die ons een etage hoger brengt. We gaan naar buiten, TDCJ-mensen voor ons, chaplain en security-man achter ons. We steken de straat over naar de Wall’s Unit, zwaaien in het donker naar de mensen die op de hoek van de straat staan, er staan voor Greg en ons. Lopen de trap op en komen bij het hoofdgebouw. De deur gaat open en we moeten links een kamer in, waar een vijftal mensen staat en zit en tegen tafels aanleunt. Pers- en TDCJ-mensen. Ze zijn even stil wanneer wij binnenkomen, kijken ons nieuwsgierig aan, maar na een minuutje gaan ze door met geinen en praten. De vent die met zijn dikke Amerikaanse kont op de rand van een tafel zit, blocnote in de hand, tikt met zijn pen tegen de tafel, gaapt, en kijkt op zijn horloge, alsof hij zeggen wil: ‘kan het niet een beetje vlotter, we zijn al bijna 3 uur overtijd, ik wil naar huis’. We staan daar, weigeren een stoel, zwijgen. Het wachten duurt lang, maar dan hoor ik geklikklak op de gang, en Michelle Lyon, de TDCJ-medewerkster, komt binnen: “Ze zijn klaar”.
We pakken elkaars hand vast en lopen gedrieën achter de functionarissen aan. Ik voel me alsof we meedoen in een film, maar dan wel een horrorfilm. De gang is lang, we gaan een hoek om, en komen in de bezoekersruimte. De ruimte verschilt nauwelijks van de bezoekersruimte in de Wynne Unit waar ik Norman en Jim altijd bezoek. Aan het eind van de ruimte is een deur die uitkomt op een soort tuintje. Aan het eind weer een deur. Iemand opent hem en laat ons voorgaan. Op nog geen VIJF meter van ons ligt Greg! Mijn adem stokt en ik voel dat ik ga hyperventileren. De Oxazepam moet bijna uitgewerkt zijn. We lopen de drie passen naar het glas, drukken onze handen er stevig tegen aan. Zonder het glas zouden we Greg kunnen aanraken. Hij ligt daar, wij zien hem van de zijkant, zijn hoofd links, zijn voeten rechts, zijn armen naar links en rechts uitgestrekt, als Jezus aan het kruis, een infuus in beide handen. Blijkbaar hebben ze eerst de aderen aan de binnenkant van zijn elleboog geprobeerd, want daar zit een verband. Arme Greg. Hij klaagde altijd al dat ze daar zo moeilijk bloed konden tappen. Uiteindelijk hebben ze dus de vaten in zijn handen gebruikt, die nu in enorme wanten zitten, het lijken wel bokshandschoenen. Een laken bedekt zijn lichaam tot aan zijn hals. Ik kijk naar zijn borst. Zo te zien is hij vrij rustig, maar hoe moet hij zich gevoeld hebben tijdens al de voorbereidingen, tijdens het vastgespen van de zes riemen, tijdens het proberen een vat te vinden voor het vergif? Was hij in paniek of eigenlijk opgelucht dat het nu eindelijk ging gebeuren? We zullen het nooit weten. Hij kijkt naar het plafond, waar een grote lamp op hem gericht is en waar een microfoon hangt tot vlak boven zijn mond.
De tranen zijn oh zo dichtbij. Maar we moeten flink zijn, ‘hen’ niet gunnen ons verdriet te zien. Greg kan ons niet horen, wij horen wel wat er binnen gezegd wordt. Een deur links gaat open en weer dicht. Blijkbaar het sein dat er niets meer in de weg staat om Greg te vermoorden. De Warden, die achter Gregs hoofd staat, vraagt of Greg een laatste statement wil maken. We horen hem ‘nee’ zeggen. De TDCJ-chaplain heeft zijn hand op Gregs been. De Warden knikt. Met open ogen gaat Greg de dood tegemoet. Geen laatste blik, geen ‘dag’. We begrijpen het. Hij is flink voor ons, wij zijn het voor hem. Hopelijk doet de sodium thiopental zijn werk en zal Greg snel wegglijden en niet voelen dat de pancuronium bromide zijn longen zal laten klappen. Wij zien en horen dat gebeuren wanneer de ‘lucht-snurk’ uit zijn neus en mond komt. We waren hiervoor gewaarschuwd, maar schrikken toch. Nu is er zeker geen weg meer terug. Ivo, Cat en ik gaan dichter tegen elkaar staan, onze armen om elkaar heengeslagen en de vrije hand tegen het glas. Zeggen Greg in gedachten gedag, en terwijl de potassium chloride door zijn aderen gaat en zijn hart stopzet, wensen we hem een goede reis. We huilen, maar heel zacht. Wat een waardigheid van Greg, en van ons!
De dokter komt binnen. Kijkt in Gregs ogen, voelt zijn hals, luistert naar zijn hart en verklaart Greg dood om 21:16 uur. Hij slaat het laken over Gregs hoofd. Het is gebeurd. Gevangene 999010 is dood, nummer 22 van dit jaar. Een onschuldig man is ‘legaal’ vermoord.
We worden verzocht mee te komen. Met de armen om elkaar heen verlaten we de ruimte, gaan de weg terug naar de wacht-kantine, pakken de rest van onze spullen, geven de chaplain een hand, en verlaten zonder iemand aan te kijken en zonder iets te zeggen het gebouw. Het is bijna half 10. We lopen naar de demonstratieplek om eventuele demonstranten te bedanken. De plek is leeg, iedereen is weg. Tsja, wie wil er nu vier uur lang in de regen staan. Zelfs het Texaanse weer huilt met ons mee. Wat voelen we ons eenzaam. Niemand van het advocatenteam dat Greg heeft geholpen, geen wachtenden. Alleen wij drieën, alleen op een eiland.
We mogen om 10 uur bij de Huntsville Funeral Home zijn om afscheid te nemen van Greg. Ook hier voelen we ons in een film. Het lijkt allemaal sterk op ‘Six Feet Under’, de Amerikaanse serie die zich afspeelt in een uitvaartcentrum. We worden vriendelijk verwelkomd en naar de ruimte gebracht waar Greg is. We waren voorbereid dat hij precies zo zou worden binnengebracht als dat hij de executieruimte had verlaten. Dat klopt. Op een soort plank, op een brancard op wielen, ligt hij. Het laken tot op zijn borst. Zijn handen in de rand van zijn broek om te voorkomen dat ze van de brancard af zullen vallen. Gelukkig wel zonder ‘bokshandschoenen’. Enorme paarse vlekken van het vergif in zijn gezicht, vooral aan de rechterkant omdat de dokter zijn hoofd naar rechts heeft gedraaid om de dood in Gregs ogen te kunnen zien. Zijn linkeroog ietsje open. Een hele vage glimlach rond zijn mond, alsof hij iets gezien heeft vlak voor zijn sterven dat wij niet konden zien. Hopelijk waren het zijn ouders die hem welkom heetten.
Voor het eerst kunnen we hem aanraken, hij is nog een beetje warm. Zijn haar is zo zacht, zijn huid ruw. Hier kunnen we even huilen. We mogen zo lang blijven als we willen. Nemen wat foto’s om onszelf later te overtuigen dat hij écht dood is. Blijven een kwartiertje, aaien zijn wang, geven een kus op zijn voorhoofd. Nemen daarna ieder ons eigen afscheid en gaan terug naar het motel. Ik bel Connie, die bij de wake voor Greg in Voorburg is, spreek een boodschap in voor het thuisfront, neem een pil en val huilend in slaap, nog onwetend van de enorme hoeveelheid telefoontjes naar het advocatenkantoor dat Gregs zaak behandeld heeft, maar van wie we niets meer zullen horen, niet eens belt om te horen hoe de executie gegaan is en hoe het met ons gaat, en dat nu de volledige verantwoordelijkheid voor de afwikkeling aan ons heeft overgedragen; de telefoontjes naar Italië en het Italiaans consulaat, de autoritten naar Houston, de faxen, e-mails, de bezoeken aan doodskisten-winkels en uitvaartcentra die ons na de executie wachtten om alles te regelen voor Gregs begrafenis in Italië.
Op maandagmorgen, 30 oktober, nemen we voor het laatst afscheid van Greg. De volgende keer dat we met hem zullen zijn is in Ciscane, 15 kilometer van Pisa, waar de burgemeester en Gregs correspondentievriendin Maria, Greg een laatste rustplaats hebben aangeboden. Een plek waar hij wél welkom is, en ver weg van Texas, waar ze hem nooit een eerlijk proces hebben gegeven en hem hebben vermoord voor iets dat hij niet gedaan heeft.
Dag lieve Greg…. sorry dat we er niet in geslaagd zijn je onschuld te bewijzen middels een eerlijk proces. Het ‘systeem’ bleek ook voor ons te sterk. We hadden zo gehoopt…
Amsterdam, 1 november 2006.
Maartje Kok – de Bruijn
wat een indrukwekkend verslag.
Wat fijn dat Greg nu ergens is waar absolute liefde heerst. Althans, ik ga daar met heel mijn hart van uit.
Om stil van te worden.
Heel aangrijpend…..
Weer een duidelijk bewijs ervan hoe onzindelijk de doodstraf is, ook omdat telkens weer fouten worden gemaakt en dus telkens weer onschuldigen de dood worden ingejaagd.
dag Maartje,
zonder het verhaal van Greg te kennen en zonder dat ik jou ken, wil ik je condoleren met het verlies van hem en met het verlies van de hoop die je tot het einde had. Het lijkt me nauwelijks te accepteren en te bevatten dat hij echt is gedood. Bedankt dat je het hebt opgeschreven en hier gepubliceerd. Het is een indringend verslag, ik durfde op een bepaald punt bijna niet door te lezen. Daardoor heb je in elk geval mij er weer van bewust gemaakt hoe barbaars het doodstrafsysteem is dat mensen elkaar met hun volle verstand aandoen en hoe groot het risico is dat de doodstraf wordt voltrokken aan mensen zonder dat er een eerlijk proces is geweest en er sprake is van een absoluut vaststaande schuld. En dan nog. Het is goed dat je me daar nog eens op wijst.
De doodstraf is een systeem dat erg gevoelig is voor discriminatie en willekeur, jij weet dat denk ik als geen ander. Maar het is vooral vatbaar voor onverschilligheid. Dat vind ik nog het ergst. Jouw verslag beschrijft dat ook: iemand op deathrow is voor vele mensen in de samenleving allang afgeschreven, buitengesloten. Er is zelfs geen aandacht meer voor de voltrekking van de doodstraf, schrijf jij. Mijn gevoel zegt dat dit komt omdat het voor mensen niet te hanteren is – maar omdat de meeste mensen zelf het systeem hebben goedgekeurd, of het niet meer ter discussie durven stellen, negeren ze de mensen die in die molen terecht zijn gekomen en negeren ze de inhumane consequenties ervan. Want het is voor een individu en voor een samenleving niet te hanteren en te gecompliceerd. Reden om nooit, maar dan ook nooit, deze straf in ons strafsysteem toe te laten. Het is voor niemand goed.
Ik weet niet hoe je zo verbonden bent geraakt met Greg, en je hebt er ook niet veel aan, denk ik, maar ik wil je zeggen dat ik het bemoedigend vind om te lezen dat iemand zoals jij met anderen die verbondenheid met Greg bewust hebt gezocht en de consequenties ervan tot het einde toe niet uit de weg bent gegaan. Dat moet voor Greg ook veel betekend hebben. Jullie hebben verloren van het systeem (iedereen heeft volgens mij verloren van het systeem, ook degenen die het systeem hebben bedacht, die het kritiekloos accepteren en die het moeten uitvoeren), maar je bent erbij geweest, je hebt het opgeschreven, en ik citeer Reve: het is niet onopgemerkt gebleven.
Ik wens je toe dat uiteindelijk de hoop overblijft, niet de wanhoop.
Persoonlijk ben ik tegen de doodstraf. Laat ik dat eerst vermelden. Echter, als je je in de materialen verdiept (en er is genoeg op het internet te vinden) betreffende Greg Summers dan kun je er echt niet vanuit gaan dat hij onschuldig is. Because he says so doesn’t make it so.
Ik kan weinig sympathie voor de man opbrengen; God vergeve mij als ik daarmee fout zit. Wat mij stoort is de tendens om tegenwoordig meer sympathie te voelen voor de dader dan voor het slachtoffer en dat is ook in bovenstaande relaas en reakties duidelijk.
‘Kritiekloos accepteren’ zegt Clara; het probleem is ecther dan hier in bovenstaand relaas kritiekloos aangenomen wordt dat Greg Summers onschuldig is. Nergens in het relaas van Maartje Kok (inclusief materiaal op het internet en Amnesty International) worden vraagtekens gezet, terwijl er toch werkelijk genoeg vraagtekens zijn als je je in de materialen verdiept.
Clara, de pot verwijt de ketel met je aantijging van ‘kritiekloos’ ……..je hele reaktie is trouwens van dien aard.
Waar is de sympathie voor de slachtoffers, de commentaren van familie die wel degelijk hun vermoedens hadden over de mindere geweldige karakter trekken van Summers. De eerdere pogingen tot brandstichting bij familie leden om geld van verzekering binnen te halen.
Wist je dat psychopaten zeer charmante mensen kunnen zijn die uitstekend zijn in het beduvelen.
Je noemt het doodstraf systeem barbaars, echter het is niet barbaarser dan de criminelen die de misdaden begaan. Ik denk dat het mogelijk net zo hoogmoedig is om te verkondigen dat de doodstraf barbaars is als je vergeet dat veel criminelen niet die compuctie hebben.
Mijn reden tegen de doodstraf is dat mijn geloofsovertuiging het verbied dat wij als mens een leven van een ander mogen nemen. Ik ben dus ook tegen abortus.
Daarnaast is het doodstraf systeem te willekeurig en ongelijk en is het risico te groot dat onschuldige mensen gedood worden.
Maar ik geloof ook dat je tegen kunt zijn en toch genuanceerd erover na kan denken ipv kritiekloos.
Wanneer gaat mevrouw Kok naar China of S.Arabië. Of mag de doodstraf daar dan weer wel.
Niemand die zegt dat Greg onschuldig is. De vader/moeder/kinderen van zijn slachtoffers tellen niet mee ??
Typisch SP gedrag.
Tegen de doodstraf zijn? Inderdaad, typisch SP gedrag, mevrouwmeneer Verolme. Hoewel ik van Maartje Kok niet weet wat ze stemt.
Nellie schrijft: “‘Kritiekloos accepteren’ zegt Clara;”
Ik schrijf in mijn openingszin: “Zonder het verhaal van Greg te kennen, met andere woorden, Nellie, het kan me in wezen niet schelen of de man schuldig of onschuldig was.
Mijn reactie gaat namelijk helemaal niet over schuld of onschuld, maar over de dood als straf.
Verder lees je slecht. Als ik het over de kritiekloze bevolking van Amerika heb, hoe kun jij dan lezen dat ik het over mezelf heb? Ik woon daar niet eens en als ik er woonde kan ik je verzekeren dat ik bepaald niet kritiekloos zou zijn.
Ik wil je daarom verzoeken, als je me hier citeert, dat correct te doen. Dit weblog wordt door duizenden mensen gelezen en ik neem het je kwalijk dat jij mijn woorden verdraait, terwijl het om een zeer serieus onderwerp gaat.
Hier, nog een keer: “Clara, de pot verwijt de ketel met je aantijging van ‘kritiekloos’ ……..je hele reaktie is trouwens van dien aard.”
Welke pot en welke ketel, Nellie? En wat van welke aard?
Ik ben gewoon altijd en in alle gevallen tegen de doodstraf. Kan me niet schelen wat iemand gedaan heeft. Punt.
En ik stem niet eens SP, kan je nagaan.
Maar nu jij. Jij bent veel minder duidelijk.
1.
“Persoonlijk ben ik tegen de doodstraf.” = jij bent dus net als ik tegen de doodstraf.
Ik begrijp alleen niet waarom je zegt ‘persoonlijk’. Kun je dan pesoonlijk tegen, maar niet-persoonlijk voor de doodstraf zijn? Of bedoel je dat je een maatschappij zou accepteren die voor de doodstraf is, terwijl jij persoonlijk toch tegen bent? Ik vind dit een belangrijke vraag. Want dit is precies de reden waarom zoveel mensen in Amerika kritiekloos zijn. Zelf zijn ze natuurlijk tegen, maar ze accepteren zonder protest dat de maatschappij waarvan ze deel uitmaken voor de doodstraf is.
2.
“Echter, als je je in de materialen verdiept” enzovoorts = de man is misschien wel schuldig geweest, zeg je eigenlijk. Maar ik weet niet of je daarmee bedoelt te zeggen dat hij terecht de doodstraf heeft gekregen. Dat laat je namelijk in het midden.
3.
“Ik kan weinig sympathie voor de man opbrengen;” = ik denk dat jij vindt dat hij inderdaad schuldig is. Maar net wekte je nog de indruk dat hij misschien schuldig was. En nog steeds weet ik niet of je, als hij schuldig is, de doodstraf wel gerechtvaardigd vindt.
4.
“God vergeve mij als ik daarmee fout zit.” = ik vind dat je God erbuiten moet laten, Nellie. Dit is een weblog en geen laatste oordeel. Ik vind dat je iemand beschuldigt of niet beschuldigt. Jij beschuldigt iemand van nogal wat en het gaat lettelijk om dood of leven. Je bent hier met anderen in discussie, je spreekt mij persoonlijk aan en ik ga hier niet eerst met jou afwachten of God je achteraf wel of geen gelijk geeft.
5.
“Wat mij stoort is de tendens om tegenwoordig meer sympathie te voelen voor de dader dan voor het slachtoffer en dat is ook in bovenstaande relaas en reakties duidelijk.” = Ik kan alleen voor mezelf spreken, Nellie, maar ik heb het helemaal nergens over dader/slachtoffer of schuldig/onschuldig. Laat staan over sympathie voor wie dan ook. Ik heb het alleen over de dood als straf en de gevolgen ervan voor de samenleving. Ik ben tegen de doodstraf.
6.
“Waar is de sympathie voor de slachtoffers,” enzovoorts = zie 5. We hebben het hier over de doodstraf. Mijn vraag aan jou is: is de doodstraf dan wèl gerechtvaardigd omdat jij vindt dat er geen sympathie is voor de slachtoffers? Met andere woorden: zou de doodstraf nièt gerechtvaardigd zijn als er wèl sympathie was voor de slachtoffers? Hangt het daar vanaf? Je bent daar onduidelijk over. Maar je noemt het wel, dus het moet iets te betekenen hebben.
7.
“Wist je dat psychopaten zeer charmante mensen kunnen zijn die uitstekend zijn in het beduvelen.” = Ja Nellie, dat weet ik. Uit eigen ervaring, helaas. Maar wat heeft dat in vredesnaam hiermee te maken? Of denk jij, Nellie zonder achternaam, zomaar te weten dat deze Greg Summers psychopaat was? Hoe weet je dat dan? Ken je hem persoonlijk? Zat je in de jury? Ben je erop afgestudeerd? Komt dit ook op je lijstje van dingen die je misschien achteraf vergeven moeten worden?
Of bedoel je dat psychopaten wèl de doodstraf mogen krijgen, maar ‘gewone’ mensen niet? Wat bedoel je nou eigenlijk met deze merkwaardige opmerking?
8.
“Je noemt het doodstraf systeem barbaars, echter het is niet barbaarser dan de criminelen die de misdaden begaan.” = je zegt hier eigenlijk tegen mij dat van jou kwaad met kwaad vergolden mag worden. Ik begin nu toch echt te geloven dat je eigenlijk voor de doodstraf bent.
9.
“Ik denk dat het mogelijk net zo hoogmoedig is om te verkondigen dat de doodstraf barbaars is als je vergeet dat veel criminelen niet die compuctie hebben.” = Hier heb ik een paar vragen, omdat ik je helemaal niet begrijp. “Net zo hoogmoedig” als wat? En wat is compuctie?
10.
“Mijn reden tegen de doodstraf is dat mijn geloofsovertuiging het verbied dat wij als mens een leven van een ander mogen nemen.” = Je bent tegen. Ik ben het met je eens, maar niet wat betreft abortus. Daar ben ik weer voor (onder bepaalde omstandigheden, maar dat is een hele andere discussie).
11.
“Daarnaast is het doodstraf systeem te willekeurig en ongelijk en is het risico te groot dat onschuldige mensen gedood worden.” = Je bent het dus gewoon met me eens, want dat is precies wat ik hierboven ook zei.
12.
” Maar ik geloof ook dat je tegen kunt zijn en toch genuanceerd erover na kan denken ipv kritiekloos.” = Ben je nou voor of tegen de doodstraf, Nellie? En wanneer hou je nou eens op met mijn woord ‘kritiekloos’ (nu al voor de derde keer) te interpreteren alsof ikzelf kritiekloos ben?
Trouwens, deze lange reactie op jou zou voldoende bewijs moeten zijn dat ik dat bepaald niet ben.
Ik vind dat je zwalkt in je reactie, Nellie. Je laat voortdurend de mogelijkheid voor jezelf open dat je toch voor de doodstraf bent.
Ik wil weten wat je er echt van vindt.
Ben je voor of tegen de doodstraf? Een halve doodstraf kan niet, dat weet je. Het is iemand echt doden of levenslang geven. Ik ben benieuwd naar jouw reactie.
@Clara,
Ja, ik ben tegen de doodstraf, je kan dat aannemen van mij of niet………en tijdens verkiezingen zal dat in mijn stem meetellen. Hoewel het lastige parket is dat kandidaten die voor de doodstraf zijn vaak tegen abortus zijn en visa versa. Ja, en dus je kunt in een maatschappij wonen waar wetten geldig zijn waar je het niet mee eens bent. Ziehier het woord ‘persoonlijk’ uitgelegd.
Jij en ik hebben blijkbaar dezelfde ideeen waarom de doodstraf niet legaal moet zijn.
Echter;
Waarom ga je ervan uit dat mensen die voor de doodstraf zijn kritiekloos zijn? Hoe kom je daarbij? Omdat hun motieven lijnrecht tegenover die van jou zijn betekent niet dat ze daar niet over nagedacht hebben. Je kunt het niet met de motieven of argumentaties eens zijn en de motieven of argumentaties, om jouw woorden te gebruiken ‘barbaars’ vinden, maar dat is wat anders als kritiekloos. Jouw reaktie was in die zin kritiekloos, (mischien was eenzijdig een betere woordkeuze geweesst) dat je niet eens de argumenten voor de doodstraf serieus kunt nemen. En dus gooi je het woord ‘barbaars’ rond en ga je ervan uit dat de mensen die voor de doodstraf zijn kritiekloos zijn.
Daarnaast stoort het mij enorm in het hele verslag van Maartje Kok en de daarop volgende reakties, het kompleet afwezig zijn van enige context over de slachtoffers. Dat vind ik fout. Ja, jij wilt het alleen over de doodstraf hebben, dat is je goed recht. Ik wil hier inbrengen dat ik het fout vind dat er geen enkele verwijzing naar de slachtoffers zijn (het waren er drie). Vooral wanneer de sympathie er vanaf druipt voor Maartje en ‘haar verlies’ en dat je op een bepaald punt bijna niet door durfde te lezen. Jakkes. Maar dat is mijn persoonlijke mening hoor. En dat gebeurt tegenwoordig maar al te vaak wanneer misdaden worden begaan. Ik begrijp niet dat het je in wezen niet schelen kan of de man schuldig of onschuldig was!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Naar mijn mening kun je een serieuze diskussie over de doodstraf echt niet los zien van de misdaad die began wordt. Zeker niet als je met argumenten aankomt dat het doodstraf systeem barbaars is, mensen het kritiekloos accepteren, het inhumaan is etc.
Er zijn mensen zijn die wel de dood willen bediskussieren als straf. Mag dat???
Ik wil die mensen best serieus willen nemen ipv ze af te stoten als zijnde ‘barbaars’.
Tegen de doodstraf en tegelijkertijd durf ik best toe te geven dat als de man schuldig zou zijn ik er geen traan om zou kunnen laten dat hem zijn leven ontnomen is. Basale neigingen zal ik wel hebben. En ik weet dat eens mens vol kan zitten van tegengestelde emoties. Maar daar sta jij misschien allemaal boven Clara.
Heb je ooit gehoord van een Paul Bernardo die twee meisjes (15 en 16 geloof ik) in Ontario Canada gekidnapped had en ze na drie dagenlang sexueel gemarteld (ja echt martelen) te hebben, ze beiden vermoordde?
De man heeft het geluk in Canada te wonen. Geen doodstraf daar. Maar stel dat dit in de VS was en de man de doodstraf had gekregen en stel dat de ouders van die meisjes dachten dat ze van de doodstraf sluiting zouden krijgen (wat blijkbaar soms wel en soms niet waar is), zou jij die ouders die door ws ik weet niet hoeveel hartebreek, woede, angst, depressie en wat dan ook heen zouden gaan; zou je die ouders ‘kritiekloos’ en ‘barbaars’ durven noemen. En dan ook te zeggen dat het vatbaar is voor onverschilligheid. Ik betwijfel dat familie van slachtoffers onverschillig zijn.
Peace!
En Clara, als ik ‘God vergeve mij’ wil zeggen omdat ik iets gesteld heb waarin ik realiseer dat ik misschien wel eens vreselijk fout wil zitten, dan doe ik dat. Dat ik jou daarmee blijkbaar op de tenen trap daar snap ik niks van want het is niet aan jou gericht. Is er nu een regel ergens dat we God overal buiten moeten laten, en besluit jij die regel?
Ik vind jouw stelling gewoon arrogant als je woorden als ‘kritiekloos’ en ‘barbaars’ gebruikt zonder de context van de slachtoffers erbij te halen.
Nellie, bedankt voor je reactie.
Ik moet eerst iets verduidelijken. Ik schrijf in mijn eerste reactie aan Maartje: “ (iedereen heeft volgens mij verloren van het systeem, ook degenen die het systeem hebben bedacht, die het kritiekloos accepteren en die het moeten uitvoeren)
Met systeem bedoel ik het feit dat de USA de doodstraf kennen en in sommige staten ook voltrekken. Met kritiekloos accepteren bedoel ik de houding van de bevolking van USA. Er zijn nauwelijks protesten tegen de doodstraf. Als ze er zijn, worden ze door de meerderheid genegeerd. Toch weet ik, ik kom er regelmatig, dat veel Amerikanen die ik ken persoonlijk tegen de doodstraf zijn, maar daar hun mond over houden. Aan de andere kant stellen de voorstanders van de doodstraf deze natuurlijk ook niet ter discussie en gaan niet in op de schaarse protesten van hun medeburgers. Hetzelfde geldt voor de meeste media. Ik noem het gebrek aan protest of maatschappelijke discussie daarom ‘kritiekloos accepteren’. En ik zeg dat ik daaruit concludeer dat een van de gevolgen van de doodstraf is, dat mensen er onverschillig van worden.
Waarschijnlijk heb je gelijk en hebben mensen die voorstander zijn, daar goed over nagedacht. Maar ik had het over het totaal afwezig zijn van een maatschappelijke discussie en over onverschilligheid. Ik had het niet over individuele denkprocessen. Waren er in USA maar discussies zoals wij die voeren, over argumenten voor en tegen. Er zijn daar nauwelijks discussies, dus is er ook geen uitwisseling van argumenten.
Dat ik de doodstraf barbaars noem, is omdat ik de doodstraf barbaars vind. Dat vind ik gewoon, daar krijg je me met geen tien paarden vanaf en ik heb geprobeerd uit te leggen waarom. Amnesty International heeft ooit een button gemaakt waarop stond: Why do we kill people who kill people, to show that killing people is wrong? Dat bedoel ik.
Het grootste verschil van mening dat jij en ik hebben beschrijf je zelf: ” Naar mijn mening kun je een serieuze diskussie over de doodstraf echt niet los zien van de misdaad die began wordt.”
Wat ik steeds probeer uit te leggen is dat je een discussie over de doodstraf wèl los moet en kunt zien van wat iemand heeft gedaan. Het gaat over een strafmaat, niet over ontkenning van de misdaad. Jij wordt daar heel boos om omdat je daaruit meteen concludeert dat ik het dus kennelijk niet erg vind wat iemand heeft misdaan, dat het me niet kan schelen, dat ik geen oog heb voor de slachtoffers. Maar dat heb je mij nergens horen zeggen. Ik vind het verschrikkelijk. Het voorbeeld dat jij geeft van die Bernardo ken ik niet, maar ik word er kotsmisselijk van dat iemand zoiets kan doen. Zo’n man moet de zwaarst mogelijke straf krijgen die er bestaat. Maar dat is voor mij dus niet de doodstraf. Het gaat dus om een technische vraag: wat is de zwaarste straf? Sluit je iemand levenslang op of breng te hem ter dood? Ik kies voor het eerste.
Hetzelfde geldt voor jouw verwijt dat ik geen oog heb voor de slachtoffers. Je hebt groot gelijk dat in het rechtssysteem de slachtoffers nauwelijks een stem hebben, hoewel daar in Nederland gelukkig tegenwoordig verbetering in komt. Maar ook hier geldt, dat het feit dat ik tegen de doodstraf ben, niet automatisch betekent dat ik geen oog heb voor de slachtoffers en hun familie. Dat maak jij ervan. Ik ben er zeker van dat als iemand met zijn gore poten aan mijn kinderen komt, ik niet voor mezelf insta. Ik zal de zwaarst mogelijke straf verlangen. Maar dat is voor mij gewoon niet, nooit, de doodstraf. Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat dan ook een ander niet.
Ik begrijp uit sommige dingen die je zegt dat je me arrogant vindt. Wat jammer, dat bedoelde ik niet. Ik wilde jouw reactie gewoon heel serieus beantwoorden en merk dat ik daardoor bij jou de indruk heb gewekt dat ik het allemaal beter weet. Zo voel ik dat niet.
Wat ik wel nog steeds vreemd vind is jouw dubbelheid. Je bent net als ik tegen de doodstraf, maar je voert ook in je tweede reactie meer argumenten aan voor de doodstraf dan tegen. Ik weet dus nog steeds niet waar je precies staat. Ik ben tegen de doodstraf en voer argumenten aan waarom ik tegen ben. Ik lister wel naar de argumenten voor, probeer ze ook te begrijpen. Maar ik heb geen enkele behoefte ze te verdedigen. Dat moeten de voorstanders zelf maar doen. Maar jij verdedigt de voorstanders wel en ik vind dat raar voor iemand die zelf zo erg tegen de doodstraf is. Dat is denk ik het grootste verschil tussen ons.
Ik was rond die tijd in amerika en heb het hele proces erom heen gevolgd.Ben tegen de doodstraf maar wat meneer had gedaan is natuurlijk niet niks.
Ik was in Voorburg, ’s nachts, om met heel veel jongeren te waken, toen Greg in Amerika ter dood werd gebracht.
Tijdens deze wake werd ons duidelijk hoe hij de laatste uren van zijn leven moest doormaken. En de laatste 21 minuten waren wij stil en doofden wij één voor één de kaarsen die rondom zijn naam, aan het begin van de wake, waren aangestoken. Sommige kaarsen konden we met moeite uitkrijgen. Een verdrietig, tastbaar teken van hoe een leven langzaam wordt beëindigd.
Ik heb Greg Summers nooit ontmoet. Wij jongeren hebben alleen met hem gecorrespondeerd en veel over hem en zijn situatie gesproken in ons kerkgebouw.
Ik weet niet of hij schuldig is of onschuldig.
Ik weet wel dat zijn uiteindelijke dood niets heeft opgelost.
En dat laatste is voor mij de belangrijkste reden om tegen de doodstraf te blijven.
De doodstraf is en blijft in alle gevallen afschuwelijk, en nooit te accepteren. Niemand heeft het recht om een leven te nemen. De moordenaar heeft niet het recht om iemand te vermoorden, en de rechter heeft niet het recht om iemand ter dood te veroordelen, en de beul heeft niet het recht om iemand te executeren.
Met het voltrekken van de doodstrf los je niets op, en bovendien bestaat de kans op gerechtelijk dwaling, zodat iemand sterft die onschuldig is. Een mens heeft niet het recht om te doden, en dat geldt niet alleen voor de moordenaar, maar ook voor de rechter en de executeur. Alleen God heeft het recht om te geven en te nemen. De doodstraf en het kille interieur van de executieruimpte horen niet thuis in onze samenleving.