Het is alweer dinsdag, Eerste Kamerdag. Vroeger, toen alles beter was natuurlijk, maakten ze de weken niet zo kort als nu. Vroeger zat ik op school dinsdags te zuchten dat we nog woensdag en donderdag en vrijdag kregen, en op zaterdag moest je ook nog de halve dag naar school, voordat het weer zondag werd en ik met een boek in bed mochte blijven liggen tot van beneden de geur van gebakken eieren met spek opsteeg – nog steeds, na pindarotsjes, het troostvoedsel als ik me onverhoopt affectief verwaarloosd voel. Maar een week is tegenwoordig niks meer, een flinterdun beetje tijd, dagen in een zucht weg.

Gisteren met kind en een glaasje champagne over het balkon van mijn nieuwe huis gehangen en mijn nieuwe omgeving bekeken. Ik ben nog niet verhuisd, die ramp (dertig jaar spullen verzameld!) komt nog, er moet nog geschilderd en geschroefd. Maar ik kom in een leuke buurt, gemengd, naar klasse en kleur, al zal ik mijn Jordaan gaan missen.

En we nemen net als Jan M uit O ook maar een borrel op een klein mijlpaaltje, nu de peilingen, dat wil zeggen die van TNS Nipo zeggen dat de SP op 25 zetels staat en daarmee de VVD (23) voorbij is gestreefd. We zijn de derde partij, niet alleen naar aantal leden maar ook naar aantal potentiele zetels. Joepie! En hulde aan al die ouwe rotten die zich daar een groot deel van hun leven voor ingezet hebben! En mochten we die voorsprong weer kwijtraken als er straks sufferds ‘strategisch’ gaan stemmen, om daar weer vier jaar spijt van te krijgen, dan is die borrel tenminste al binnen.

Een paar foto’s van de lezing met Antjie Krog in Groningen. Had ik beloofd. Voor het verhaal erbij nog even geen tijd.

Nog een lichtpuntje. In Israel hebben vrouwen gedemonstreerd tegen de belegering van Gaza. Het is me al eerder opgevallen, hoe een groot deel van de feministes van vroeger zich nu inzetten tegen ander onrecht. Ik zag dat met de vrouwen in het zwart van Servie, die elke week bleven demonstreren tegen de oorlog die hun land voerde, en kontakt bleven houden met de vrouwen aan de andere kant, in Bosnie en Kroatie en Kosovo. Dat was niet niks, dat was echt gevaarlijk. Hoe ik ook de Amerikaanse feministen weer tegenkom op conferenties om op te komen voor Palestijnse rechten, en we er ook weer waren op de demonstratie van 4 november, voor de vluchtelingen en asoelzoekers. Niet iedereen van toen, helaas, je hebt ze ook die mopperen over al die hoofddoeken op straat en die nu liever VVD gaan stemmen. Omdat die zo goed zijn voor de emancipatie, hahaha. Toch ben ik deze dinsdag maar even trots, en laat de ellende in de wereld maar tot morgen. Trots op de SP, trots op mijn feministische vriendinnen.

En hieronder een gastcolumn van onze vriend Mohammed Benzakour. Een klaaglied over het huwelijk. Nou lijkt niets mij eenvoudiger dan om nee te zeggen in plaats van ja als je er geen zin in hebt. Maar onze Mo, nog ongetrouwd, moet er toch over klagen, en hij haalt ook nog even de oude mythe van stal dat vrouwen het wel opwindend vinden om een vent te hebben die ze af en toe een lel verkoopt. Marokkaanse vrouwen dan wel, waar Mo het niet zo mee schijnt te hebben. Het doet me erg denken aan vroeger, toen mannen ook zo kloegen over de gevangenis die het huwelijk voor hen was. Tot uit onderzoek bleek dat het vooral vrouwen waren die in een huwelijk hun vrijheid inleverden, en dat de mannen die trouwden een stuk gelukkiger waren, en gezonder, dan de mannen zonder vaste partner. (Voor vrouwen maakte het al of niet hebben van een vaste partner voor hun gezondheid en geluk niet veel verschil, wat wel logisch was als je bedenkt dat mannen in doorsnee meer zorg vragen dan zorg leveren). En tegenwoordig hebben vrouwen dus kapsones, en willen een man, als ze een man willen, die zowel goed is met de pollepel als in bed. Net als wat die mannen van vrouwen willen. Tja.

Pak ‘m, dames, vraag Mo ten huwelijk, en kietel hem net zo lang tot hij ja zegt. De schurk.