(Nog even: ik heb op dit moment geen tijd om op reacties te reageren, anders dan die op de Gazastukken)
Jan is gearriveerd. Een dagje vroeger dan gepland, voor alle zekerheid. Want stel je voor dat er vandaag weer iets is met de grens en Jan er niet op tijd door komt. Morgen staan er meer dan honderd cursisten te wachten voor de nieuwe leiderschapstraining. De tv zal bij de opening zijn. Er komen curisten uit alle geledingen van de Palestijnse samenleving, van de ministeries, de President’s office, de media, de universiteiten, vrouwengroepen, de politie, de gezondheidszorg. En met alle mogelijke politieke achtergronden. De vorige training, met maar 25 mensen, in april, liep als een trein. Nu hebben ze allemaal een paar mensen meegenomen van hun organisatie. Op het kantoor van het NCCR die de training zal hosten, is hard gewerkt, aan de conferentietasjes, de hand-outs. Alles wat er nodig is. We hebben al met een van de vertaalsters gesproken, we gaan zo naar het hotel om te opstelling van de zaal te bekijken, de microfoons, al dat soort dingen.
Gisteravond hebben Jan en ik nog lang zitten praten. Er is een mogelijkheid dit kleine project, leiderschapstraining voor Palestijnen, uit te gaan breiden. Dan zullen we het ook moeten gaan formaliseren, misschien een stichting. En we denken er aan om een nevenproject in Israel te doen, en Jan heeft al een paar informatieve gesprekken gevoerd, of er mogelijkheid voor is. Dat gaat nog niet zo makkelijk worden, ook voor ons niet, want wat gaan we daar doen? Geen leiderschapstrainingen. Geen training over trauma, hoewel dat daar ook voorkomt, geen training over hoe je bezetting overleeft. Want we willen de fundamentele ongelijkheid niet verdoezelen, en er zijn al te veel pogingen geweest tot goedebedoelde, en mooie ‘ontmoetingscursussen’ tussen Palestijnen en Israeli’s. Daar zullen sommige mensen best mooie herinneringen aan over hebben gehouden, ik was jaren geleden zelf ook betrokken bij een grote vrouwenconferentie Engendering the peace process, met Israelische en Palestijnse vrouwen. Uiteindelijk levert dat heel weinig op, omdat het werkelijke probleem, de bezetting, en de fundamentele ongelijkheid tussen de groepen, niet wordt aangesproken.
Wat dan wel? We willen een experiment aanbieden, om met Israeli’s te werken aan hoe het zou zijn om werkelijk de verantwoordelijkheid te nemen voor hun daderschap, voor hun verantwoordelijkheid voor het voortduren van de bezetting. Ruimte te geven voor alle gevoelens van wanhoop, hopeloosheid, depressie en angst voor Palestijnen en dan te kijken hoe ze verder kunnen. Een ander soort leiderschap. We denken wel, na de gesprekken die Jan heeft gevoerd, dat het kan lukken. Spannend.
Fatma heeft gisteren, nadat Jan over de grens was en we zeker wisten dat de training door kan gaan, alle cursisten gebeld. Want het was al een keer eerder afgezegd toen de situatie te gespannen was. Je weet in Gaza maar nooit. Nee, het is haar niet gelukt om iedereen al te bellen, vooral de mannen niet, want het was donderdagavond en het was al tien uur. En dat weten we toch ondertussen, donderdagavond? Ze giechelt. Dan slapen de mannen met hun vrouwen en als je ze dan na tien uur belt he will kill me. Khaled heeft er nog een grap over, van een schrijver die heeft gezegd, als in de Arabische landen op donderdagavond de hemel naar beneden komt dan zal die gedragen worden op de voeten van de vrouwen.
Ik vraag Khaled waar de doffe klappen vandaan kwamen die we vannacht hebben gehoord. Attacks. Weer een paar gebouwen. de bewoners kregen een telefoontje dat hun huis gebombardeerd zou worden en hadden dan een paar minuten om weg te rennen. Hij haalt zijn schouders op.
Straks wordt het nog spannend of ook Deny en Annelies over de grens komen. Er was een reuze gedoe over Annelies, haar aanvraag zoek of wat, niemand wist het, maar nu staat ze gewoon in de computer van Erez, en moet het goed gaan, insja’Allah.
“Wat dan wel?” Misschien een training onbevangen luisteren, doorprikken van vooroordelen en waarheidsvinding?
“Weer een paar gebouwen. de bewoners kregen een telefoontje dat hun huis gebombardeerd zou worden en hadden dan een paar minuten om weg te rennen. Hij haalt zijn schouders op.”
Ze doen het nu dus niet meer met (Nederlandse) bulldozers, maar gewoon vanuit de lucht. Veel effectiever, veel minder risico. Wel duurder misschien.
Anja,
“…om met Israeli’s te werken aan hoe het zou zijn om werkelijk de verantwoordelijkheid te nemen voor hun daderschap…” Je weet natuurlijk wel welke retoriek je te verwachten hebt. De Israëli’s worden ook op dagelijkse basis geconfronteerd met de angst voor palestijnse aanslagen. Ik ben de laatste om te beweren dat israël’s optreden in alle gevallen fris is geweest, maar je kunt onmogelijk beweren dat er alleen maar daderschap bij israël ligt.
Misschien is het een idee om eerst te werken aan bewustwording aan beide zijden, bewustwording van het feit dat beide zijden zonder angst voor elkaar moeten kunnen leven in het zelfde gebied.
Beste Wablief. Heb je ook nog een gewone naam of heb je reden je te verbergen? Wat ik nou juist zei is dat de projecten ‘met bewustwording aan beide zijden’ al vaak zijn geprobeerd, en het werkt niet. Omdat ‘zonder angst voor elkaar kunnen leven’ het probleem niet is zolang de bezetting voortduurt. Angst is een gevolg van de bezetting, niet andersom.
En wel degelijk willen wij het hebben over het daderschap van Israel. En dat gaat wel een beetje verder dan alleen maar ‘niet fris’. Zie op dit weblog ‘de paradigmastrijd’, jij redeneert duideijk vanuit paradigma 2, twee gelijke partijen, ik vanuit paradigma 3, er is een bezettende mogendheid, dat een ander volk bezet. Geen enkel initiatief dat die ongelijkheid niet verdisconteert heeft enige kans van slagen, is na vele jaren ervaring mijn opvatting.
En ik kan jullie verzekeren dat er hier binnen Israel mensen zijn die heel goed weten wat er aan de hand is, en die daarvoor verantwoording willen nemen. En die heel goed begrijpen dat alle ellende wordt veroorzaakt door bezetting. Wij werken met zo’n groep vrouwen. het jammere is dat ook deze groepen hier belaagd worden door de politie. Ook zij staan hoog op het lijstje van de Israelsiche autoriteiten om gepet te worden. Een joodse vriendin van mij is lid van deze groep. (bat sjalom) en zij hadden vorige maand een tent opgezet bij eht kruispunt megido (Noord Israel). Dit doen ze ieder jaar , en dit jaar was hun hoofdthema de slachting in beit hanun. De politie kwam al gauw en vond dat de tent te dicht bij de straat stond. men heeft mijn vriendin aangeklagd en ze is veroordeeld voor het betalen van een boete en gevangennisstraf.
israel ziet niet graag dat er mensen zijn die echt willen werken aan vrede met de palestijnen. Kijk naar de groep ta’ayush. joden en palestijnen, ze worden allemaal lastiggevallen door de politie. Kijk naar de groep israeliers die samen met palestijnen en buitlenlanders wekelijks protesteren tegen de muur in Bili’in. Gisteren zijn er weer 5 gewond geraakt.
De groep is niet groot, maar ik denk dat een oplossing niet mogelijk is zonder de groep Israeliers die echt verantwoording willen nemen en echt knokken tegen bezetting. En deze mensen verdienen onze steun. Dus ik vind het een geweldig idee, en wil graag met je meedenken Anja.
Anja,
ik heb nog een gewone naam, en ja ik heb een reden om die te verbergen. Te veel fanmail ten aanzien van mijn persoontje van doodsbedreigende aard.
Je stelt dat de angst een gevolg is van de bezetting en niet anders om. De militaire aanwezigheid die jij bezetting noemt, is natuurlijk wel degelijk voortgekomen uit angst. De grootste drijfveer van Israël is nog steeds angst. Diezelfde drijfveer hebben de palestijnen ook. Beiden kunnen hun boodschap verpakken hoe ze willen, helemaal aan de basis staat angst. Naar mijn beleving kent de mens maar twee basis emoties: angst en liefde. Volgens mij zijn alle andere emoties een uitvloeisel van één van deze twee. Geen van beide partijen doet wat ze doen uit liefde.
Het per sé aan willen wijzen van een dader vergroot tegenstellingen, roept weerstand en verzet op, brengt mensen niet dichter bij elkaar. Ik heb deze discussie ook al tot in den treure met rechts geörienteerden en pro-Israëliers gevoerd. Daar kreeg ik hetzelfde verghaal als van jou: dáár zit de schuldige. Met het vingertje wijzen, veroordelen. Er is dus geen verschil in de basis opvatting van tegengestelde partijen, de ander is het schuld, daar is niet aan te tornen. Zie daar de oorzaak van de tegenstellingen.
Herhaling, wablief. Ik blijf zeggen dat de oorzaak van de ellende de bezetting is. Israel had in 1967 geen enkele reden om de Westoever en de Gazastrook niet aan de Palestijnen terug te geven, en geen enkele reden om door te gaan met de annexatie en de nederzettingenbouw na Oslo. Ik blijf in dit geval net zo met ‘mijn vingertje wijzen’ als ik gedaan zou hebben bij andere gevallen van groot historisch onrecht. Zoals ik dat met de apartheid heb gedaan. Zoals ik dat gedaan zou hebben met de Duitse bezetting, als ik toen oud genoeg was geweest. Zoals ik dat doe over ons eigen koloniale verleden. Dat er mensen zijn die dat niet horen willen spreekt vanzelf, maar over onrecht mag je nu eenmaal niet zwijgen. Het gaat er namelijk niet door weg. Het wordt hoog tijd dat ook onze eigen regering ophoudt met twee maten te meten en de Israelische regering veroordeelt om hun bezettingspolitiek, het schenden van vredesverdragen, het overtreden van de Conventies van Geneve, het overtreden van mensenrechtenverdragen en het plegen van oorlogsmisdaden.
Anja,
Ten eerste gefeliciteerd met jullie verkiezingsuitslag.
Ik begrijp dat je een groot onrecht ziet in de acties van Israël. Israël zelf zal dat echter anders zien, aan die kant ziet het er als verdediging uit. De palestijnse staat weigert de staat Israël te erkennen, en Hamas maakt er geen geheim van uit te zijn op de vernietiging van Israël. Daarmee geef je natuurlijk behoorlijk aanleiding tot preventief ingrijpen.
Er zijn weer een heleboel tegenargumanten te verzinnen van palestijnse zijde, maar daar gaat het mij niet om. We kunnen het er denk ik over eens zijn dat de bloedige aanslagen en aanvallen door beide zijden niets dan ellende brengen.
Je kunt terug kijken naar 1948, maar als ik me niet vergis, hebben arabieren ander land dan Israël gekregen van de engelsen, zonder dat ze daar eigenlijk recht op hadden ( naar de toen gemeten maatstaven ). Maar ook dát doet er niet toe. Het conflict loopt al van vóór onze tijdtelling. Je hebt er helemaal niets aan om daar steeds weer op terug te kijken, dat werkt een oplossing alleen maar tegen. Hoe zat het dan met de houding van de saracenen gedurende de kruistochten? Waar waren de samaritanen in 46 vc dan helemaal mee bezig? Zo kunnen we natuurlijk eindeloos doorgaan, maar daar hebben we helemaal niets aan.
De enige optie is dat beide partijen stoppen met het geweld. BEIDE PARTIJEN. zo simpel is het. Als de één niet ophoudt, dan doet de ander dat ook niet. Dát is de realiteit. De één zal wat in haar ogen verdediging is niet opgeven als de ander wel gewoon doorgaat. Het geweld moet stoppen, zonder verder geneuzel of voorwaarden. Als dat niet wordt ingezien, stopt het ook niet. We kunnen blijven hameren over wat er gebeurd is, maar het is belangrijker om te kijken naar wat er nu gebeuren moet.
Jij weet net zo goed als ik dat er niet aan maar één zijde ontoelaatbare dingen gebeuren, dus stop alsjeblieft met het maar naar één zijde wijzen met dat vingertje. Kijk nou eens gewoon naar wat er écht nodig is, in de basis. Vóórdat je de te bewandelen weg wil definiëren, kijk eerst eens naar het doel. ik neem aan en hoop dat dit doel is dat het geweld stopt, helemaal en aan beide zijden. Als dat je doel is, dan is ook de enige oplossing de iedereen stopt met het geweld. Dat bereik je niet door één schuldige aan te wijzen. Ook al was het maar omdat de imperfecte mens niet over haar trots heen kan stappen, of te snel verongelijkt is. Als dat een “tekortkoming” van de mens is, moet je ook daar rekening mee houden en dat zien te handelen. Als je bepleit dat Israël stopt met het geweld, dan moet je niet minder eisen van arabische zijde.
Herhaling, wablief. Ik ben er helemaal niet tegen dat het geweld aan beide zijden stopt. Daar is zelfs Hamas voor, trouwens. Het probleem blijft dat Israel onder het mom van zelfverdediging geen moment is gestopt met geweld. En zelfs als er een wapenstilstand komt, waar ik dus voor ben, dan heb je nog helemaal niets gedaan aan de bezetting en de belegering.
En dat is de verantwoordelijkheid van Israel. En dat blijf ik zeggen tot het voorbij is.
Dus kom daar niet opnieuw mee aanzetten meneermevrouw wablief. Dat is wat mij, en wat de SP betreft allang weerlegd. Zie de nota die we hebben geschreven, waar de voorgeschiedenis heel wat feitelijker in staat beschreven dan wat jij nu doet. Ik ga dat dus niet elke keer weer herhalen.
Beste Anja,
Je valt in herhaling, hahahaha! ( sorry, ik kon het niet laten ).
Ik heb de nota doorgelezen. Alhoewel ik mijn gedachten vooral richt op het hier en nu, wil ik toch nog even iets kwijt over die geschiedenis. Ik zal de accuratie ervan niet betwijfelen, de opvatting er over vind ik momenteel minder interessant. De geschiedenis van het conflict tussen joden en arabieren is veel ouder dan beschreven in die nota. Beide bevolkingsgroepen zijn van oudsher aanwezig in deze regio. Al ten tijde van jezus was jeruzalem de hoofdstad van de joden. Jezus was overigens een palestijn, naar het schijnt.
Jij wil bewerkstelligen dat hetgeen jij als bezetting ziet eindigt. Dat snap ik, begrijp ik, en wil ik ook niet weerleggen. In de praktijk is het echter zo dat deze “bezetting” voort zal duren zolang er een dreiging uitgaat van de palestijnen, of zolang israël er een dreiging in ziet. Ik wil niet beweren dat dit terecht is, maar zo is het nou eenmaal. Daarom ben ik van mening dat éérst het geweld moet stoppen, voordat je kunt gaan nadenken over terugtrekken van troepen.
Dan nu even terugkomend op de historie. Beide bevolkingsgroepen zijn al van oudsher aanwezig in het gebied. naar mijn idee heeft de één niet meer recht om daar te wonen of te zijn dan de ander. De tempel in Jeruzelem is voor beiden een essentiele religieuze plek. Geen van beiden heeft daar meer recht op dan de ander. Juist daarom zie ik ook helemaal geen brood in een palestijnse staat, of erkenning daarvan. Datzelfde geldt voor een joodse staat. De gedachte die ik juist voorsta, is dat beide groepen elkaar accepteren, en dat er één natie ontstaat, waar iedereen kan leven in vrede en zonder angst, afgunst of achterstand. Dat kan alleen maar door de tegenstellingen weg te werken, en elkaar te erkennen als volwaardig mens met volledig bestaansrecht. Zoals ik al eerder heb gezegd, als je het beloofde land ziet als een stuk grond, zul je het nooit vinden.
Het is dus niet zo dat ik je wil tegenspreken over de verantwoordelijkheid die Israël n het geheel heeft, ik ben enkel van mening dat die verantwoorldelijkheid niets afdoet aan de verantwoordelijkheid van de arabieren. De inmenging van andere arabische staten, maar ook van Amerika bijvoorbeeld, zijn factoren die het proces bemoeilijken.
Als ik mij niet vergis, is de SP een absoluut voorstander van een seculiere staat. Richt die visie dan ook op het midden oosten. Waarom zou het iets uit moeten maken of je jood, moslim, christen of atheïst bent? Dat zou toch niet moeten bepalen op welke grond je je gewassen mag verbouwen, in welke stad je woont, of vanwaar je naar de zonsopgang kijkt?
Sorry wablief. Snijdt geen hout.
1. Jij blijft zeggen dat de bezetting een gevolg is van de dreiging van Palestijnen. De Palestijnen zijn een dreiging vanwege de bezetting. Als je de geschiedenis van de laatste jaren beter had gevolgd dan kon je dat weten. Dat ga ik niet meer herhalen.
2. Inderdaad heeft geen volk of etnische groep meer recht daar te wonen dan een ander. Dus had er volgens die redenatie geen land mogen komen dat gebaseerd is op een etnisch beginsel, geen joodse staat ten koste van de er wonende arabieren. Israel wil geen democratische staat met gelijke rechten voor alle er wonende burgers zonder onderscheid van etniciteit of geloof, zoals wat wij verstaan onder een democratie. Knessetlid Tibi, Arabier, maakt daar een mooie grap over. Israel een joodse democratie? Ja, democratisch voor de joden en joods voor de arabieren. Dus als jij daar een democratie van wilt maken voor iedereen, zeg dat tegen Israel. Dan zeggen zij dat jij de joodse staat wilt vernietigen en maken je uit voor antisemiet. Probeer het maar. Ik spreek hier uit ervaring.
En inderdaad zijn wij voorstanders van een seculiere staat. En zou het fantastisch zijn als Israel eens als uitgangspunt zou nemen dat het niet uitmaakt of iemand jood, moslim, christen of atheist bent. Dan krijg je wel de joodse orthodoxie tegen, die een machtige factor is in Israel. Die bepaalt wie er jood is – ze willen nu verbieden dat bekeerde joden recht op ’terugkeer’ krijgen in Israel – en dat een jood geen huwelijk mag sluiten met een niet-jood en daarvoor dus in het buitenland moet gaan trouwen, om vervolgens mee te maken, als de vader joods was in plaats van de moeder, dat hun kinderen niet als joden worden erkend en als buitenlanders worden behandeld, om maar wat voorbeelden te noemen.
Overigens was Palestina ook bezig aan het opbouwen van een seculiere staat. Fatah zijn overwegend moslims, zelfs Hamas is voor de rechten van christenen, maar hun democratische proces wordt getorpedeerd door onder andere de VS met medeweten van de EU.
Verder zijn wij democratisch genoeg om andere landen niet te gaan vertellen hoe ze hun democratie vorm moeten geven. We zijn behalve democraten geen neo-kolonialisten.
En verder doet de verantwoordelijkheid van Israel niets af van de verantwoordelijkheid van de VS en de Arabische staten, maar dat geldt omgekeerd ook. En Israel is verantwoordelijk voor de bezetting, de belegering, de illegale annexaties, enzovoorts. Voor honderd procent.
Dus, beste wablief, je hebt een mooie taak. Ga naar Israel, stel jezelf voor, ik ben mevrouwmeneer wablief, en vertel je dat ze er een mooi land van maken moeten voor iedereen. Seculier. Zonder onderscheid. Doe je best. Mijn zegen heb je.
Anja,
Als ik het journaal mag geloven, is er daadwerkelijk een wapenstilstand gesloten tussen de partijen. Dat op zich is natuurlijk geweldig! Het geweld is ( grotendeels ) gestopt. Op een paar raketjes richting Israël na dan, da’s dan weer jammer. De Israëlische regering heeft besloten om naar aanleiding van die wapenstilstand haar troepen terug te trekken. Ook heel positief.
Dit sterkt mij in mijn overtuiging: eerst het stoppen van het geweld, dán heb je een precedent voor de rest.
Hoe het ook zij, het geweld is gestopt, en de terugtrekking is voor een deel ingezet. Nog niet overal, en er is nog een lange weg te gaan, maar het begin is er. Ik denk dat we hier beiden een gevoel aan tevredenheid aan over mogen houden, nietwaar?