Twee avonden over Palestina en Israel in Brussel en in Gent. In Brussel waren we het, de drie sprekers waaronder ik, Ludo Abicht (filosoof en auteur), Dirk van der Maelen (kamerfractieleider sp.a) onder leiding van Ludo De Brabander het in grote lijnen met elkaar eens – wat niet hoeft te verbazen, wie zich grondig in de situatie verdiept en er ook nog zelf is geweest komt tot eensgelijke conclusies. In Brussel, aan de universiteit, een zaal vol met voornamelijk jonge mensen, ook Vlaamse Palestijnen waren gekomen, en veel gesprekken achteraf.
(vlnr: Abicht, Van Der Maalen, Meulenbelt, De Brabander)
De avond in Gent, in het Vredeshuis, had een wat ander karakter, daar zaten we, alweer onder de kundige leiding van Ludo De Brabander die zich als voorzitter zeer inhield, want hij zelf is minstens zo’n expert als de mensen die hij had uitgenodigd, met twee schrijfsters, Jenny VanIerberghe en ik. Helaas had Anne Grauwels, van de Unie van Progressieve Joden, de zusterorganisatie van Een Ander Joods Geluid afgezegd. VanIerberghe was vooral erg geemotioneerd, ze had na haar boek met interviews met Palestijnen en vooral progressieve Israeli’s een boel shit over zich heen gekregen. Ik ken het. Het is wennen om voor antisemiet uitgemaakt te worden als je je tegen onrecht verzet. Later schoof ook Wim Leysens aan, van het Actieplatform Palestina. Jaarlijks organiseren ze een nieuwe actie. Zie www.actieplatformpalestina.be. waar meerder organisaties in samenwerken. Voor hun laatste actie haalden ze 20.000 handtekeningen op.
(Jenny VanIerberghe)
(Wim Leysens)
We hadden het over onze regeringen, onze ministers van Buitenlandse Zaken, die volgens alle regels van het internationale recht niet alleen de Palestijnen met sancties zouden moeten dreigen, maar vooral de Israelische regering. En dat niet doen. Niet opportuun, als we te kritisch worden praat Israel helemaal niet meer met ons, en Israel moet zich toch mogen verdedigen, de argumentatie van onze ministers om niets te doen lopen niet ver uiteen. De acties lopen in belgie goed, de publieke opinie daar kantelt ook langzaam, maar wat betreft politieke impact, is het ook daar nog heel slecht gesteld.
We hadden het over wat we kunnen doen. Er is helaas niet die ene strategie te bedenken waarmee we eindelijk de situatie gunstiger kunnen beinvloeden. ‘Niet aflaten’, is de slogan. De politiek blijven bestoken. Werken aan de publieke opinie, zonder welke de politici niet zo doof en blind door konden gaan. Dat betekent ook dat we er aan moeten werken dat het Nederlandse en het Belgische publiek niet alleen de goede analyses krijgen aangereikt maar Palestijnen meer gaan zien als gewone mensen, met rechten net als alle anderen. Dat is ook in Belgie, met de rechtse islamofobie niet speciaal makkelijker geworden. En, zei ik nog, het is belangrijk om er voor te zorgen dat de Palestijnen gesteund worden om te overleven, en, zolang er geen oplossing is, weten dat er in de wereld tal van burgerinitiatieven zijn die hen wel ondersteunen. ‘Zet een Palestinawerking op’, zei Ludo nog.
Na afloop hadden we het onder andere over die merkwaardige cultuurkloof tussen Belgie en Nederland. We delen een taal (met interessante verschillen), we maken deel uit van hetzelfde Europa. We hebben intern moeilijkheden met rechts, dat automatisch achter Israel staat, als vooruitgeschoven post van de ‘westerse beschaving’, tegen de ‘Arabische barbarij’. Maar we hebben uiteraard verschillende regeringen waar we mee moeten dealen, en andere partijen. Als ik een Vlaamse krant opsla snap ik de helft niet. Maar tegelijk zijn we soms naast elkaar het wiel aan het uitvinden. Zo vind ik in Vrede, het blad voor Internationale Politiek, erg goed gedocumenteerde artikelen, onder andere over het VN rapport van John Dugard, dat vernietigend is voor de staat van de mensenrechten in Israel. Ook is uitgezocht hoeveel geld Belgie richting Israel stuurt, 14 miljoen aan exportvergunningen, waaronder wapens. Vijf keer zoveel als minister De Gucht heeft toegegeven in het parlement. Daarmee is Belgie na Frankrijk, Engeland en Duitsland het vierde land dat exportvergunningen voor Israel afgeeft. Ook komt Vrede met het nieuws dat Israel een militair accoord heeft gesloten met de NAVO, om gezamenlijk te patrouilleren in de Middellandse Zee, om terroristische aanslagen op olietransporten. Ook is het doel de proliferatie van massavernietigingswapens tegen te gaan. Uiteraard niet die in Israel zelf, dat geen lid is van het non-proliferatieverdrag.
Ik kocht nog een paar mooie cadeautjes bij de stand van Oxfam. Een fles eerste klas olijfolie, een pak maftoul (couscous), made in Palestina, en zag tot mijn plezier dat die waren geproduceerd door Parc, de organisatie op de Westoever die ik een paar maanden geleden nog bezocht. Waarschijnlijk ook te koop in de fair-trade winkels (de voormalige wereldwinkels) in Nederland. Kleine tip: leuke en solidaire Sinterklaascadeautjes. Daar helpen we dat kleine beetje zelfstandige economie in Palestina mee.
Onlangs was ook ik kort in Brussel en bezocht een openbare bibliotheek. Er was geen enkel boek van jou, Anja, over Palestina. De Belgische (Vlaamse) boeken over Palestina die ik in de catalogus vond, had ik deels in Nederland wel al ontdekt, deels niet.
Jammer, vind ik. Ik vind het prettig om zoveel mogelijk in het Nederlands te lezen over Israel/Palestina.
In Nederland kun je als lid van de openbare bibliotheek aanschaf-suggesties doen. Gebruik die mogelijkheid mensen!
Misschien heb je het niet geprobeerd onder het kopje Israel, Fennie. Ludo had een stapeltje boeken van mij mee uit een bibliotheek, alleen had de bibliothecaris Palestina alvast geannexeerd en onder Israel gestopt.
Ha Anja,
Fijn dat Ludo wel boeken van jou in een Belgische bibliotheek vond.
Ik ben er aan gewend ook (soms: alleen!) onder Israel te moeten zoeken. Heb in de bibliotheek bij mij in Groningen ook al vaak tegen die bibliotheek-annexatie geprotesteerd. Antwoord: Niks aan te doen. Palestina is geen erkende staat.
“Mijn” Brusselse bieb heeft dus waarschijnlijk geen van jouw Palestina-boeken… En onder “Meulenbelt” alleen Alba…
Extra jammer omdat mijn Palestina boeken niet meer in de handel zijn. De meeste uitgeverijen verramsjen tegenwoordig heel erg snel. Er is wel weer het een en ander overgeheveld naar de Slegte, waaronder Het beroofde land, dat ik wel een standaardwerk vind, de andere boeken zijn inmiddels niet meer zo actueel.
Niet Aflaten . zo is het.
In het verhaal lees ik over “rechts, dat automatisch achter Israel staat”.
Of het klopt kan ik niet beoordelen, maar de uitspraak verbaast me wel.
Voor de liefhebber.
Als je bij de site -boekwinkeltjes-Anja Meulenbelt intikt krijg je 263 gevonden titels waaronder: Habibi habibi en Het beroofde land.
In de bib in Gent zijn er in elk geval 38 boeken van Anja Meulenbelt te verkrijgen. Van Jenny van Lerberghe jammer genoeg geen een.
Sorry, heb me vergist . Op Jennie Vanlerberghe zijn er wel 4 boeken te vinden, ik had de naam verkeerd gespeld.
Gelukkig maar. Want haar laatste boek ken ik nog niet maar lijkt mij zeer de moeite.
Anja, ik vind het prima hoor, het standpunt dat je inneemt, maar je doet er denk ik beter aan het idee te verlaten dat iedereen hetzelfde (lees: op jouw manier) zou denken na grondige bestudering van de kwestie.
Ik geloof niet dat ik maar ergens suggereer dat iedereen er hetzelfde over zou denken. Wat wel duidelijk is, en dat is een ervaringsfeit, dat mensen die de moeite doen om naar Palestina te gaan, daar de situatie bekijken, met de mensen kennis maken, absoluut veranderen. En als ze dan ook nog de moeite nemen om de achtergrond en de rapportage van feiten te bestuderen komen er wel degelijk heel veel op hetzelfde standpunt uit. En dat zijn bepaald niet alleen activisten van wie je dat kunt verwachten, maar ook mensen als John Dugard van de VN. Het zijn de mensen die weigeren om te zien wat er gebeurt die niet van mening veranderen.
Ik kan deze laatste stelling van Anja volmondig beamen. Ik volg de situatie in Israël/Palestina reeds sinds begin jaren ’70 en dacht er zowat alles over te weten. Enkele weken geleden bezocht ik voor het eerst het gebied en ik stond versteld van de schaal waarop de Palestijnse bevolking in een apartheidscorset wordt geduwd, gediscrimineerd, onderdrukt, ontkend, vernederd … Nauwelijks te geloven als je het niet zelf gezien hebt. Bijv. hoe in Hebron en Jeruzalem de kolonisten op de daken van Palestijnse huizen wonen en letterlijk op de Palestijnen ‘kakken’. Er zijn gewoon geen woorden voor. Ik herkende dan ook heel goed wat Anja en Jenny in Gent vertelden op 30 oktober. Dank voor deze openhartihe getuigenissen! Ben daags nadien meteen ‘Het Beroofde Land’ gaan halen in de Gentse stadsbibliotheek. Met de Brusselse bibliotheken heb ik geen ervaring (87% van de Brusselse bevolking is wel Franssprekend… )
Als reactie op fennie stavast:
Ik heb deze weblog nog maar pas ontdekt, en dat kwam -ironisch genoeg- dankzij een boek van Anja dat ik in de bibliotheek van een klein Belgisch dorpje Opglabbeek of all places heb gevonden, De Tweede Intifada. Dit boek heb ik dan ook meteen de familie laten rondgaan, waardoor sommigen toch al van mening beginnen te veranderen.
Beste Anja,
In augustus 2005 ging ik voor de eerste keer naar Israël-Palestina waar ik deelnam aan de Internationale Conferentie van Women in Black in Jeruzalem. In maart 2006 ging ik samen met Jennie Vanlerberghe terug.
Eenmaal je in het Midden-Oosten voet aan de grond zet en een glimp opvangt van wat het betekent daar te moeten leven, als Palestijnse of als Israëlische, wordt alles veel intenser. Wanneer je getuige bent geweest van de dagelijkse vernederingen aan de checkpoints, wanneer je geluisterd hebt naar de verhalen die de mensen je vertellen, dan laat dat je niet meer los. Zwijgen is dan geen optie meer.
Foto’s van de laatste reis zijn zijn gepubliceerd in het boek “Van Antwerpen naar Jeruzalem” en van beide Palesina-Israël reizen stelde ik de tentoonstelling “hoe kan je dan zwijgen…” samen.
Ik wil jullie graag de link sturen naar mijn foto tentoonstelling “hoe kan je dan zwijgen…” http://snellings.telenet.be/pages/01_noor_morcos.htm.
Indien jullie interesse hebben om de foto tentoonstelling te organiseren, en/of graag hebben dat ik een dia show (powerpoint presentatie) komgeven, dan sta ik graag ter beschikking.
met vriendelijke groeten
lieve snellings
———————————–
Lieve Snellings
lieve.snellings@pandora.be
http://snellings.telenet.be
“Another world is not only possible, she is on her way. On a quiet day, I can hear her breathing.” Arundhati Roy, Porto Alegre, Brazil, January 27, 2003
Sorry, de link die ik zojuist doorgegeven heb voor de foto tentoonstelling “hoe kan je dan zwijgen…” werkte niet goed, ik had vergeten de punt te deleten. Om de foto tentoonstelling te zien klik je http://snellings.telenet.be/pages/01_noor_morcos.htm
vriendelijke groeten
lieve snellings