In mijn kerstrecesje nog eens nagedacht over hoe ik verder wil met dit weblog. Zo eens per jaar heb ik de behoefte om te evalueren. Gaat het goed zo, ga ik zo door?

Het is veel leuker en spannender dan ik had gedacht, dat is zeker, maar het is ook behoorlijk veel werk, zeker op de manier waarop ik het doe. Niet alleen minstens een bericht per dag, maar ook vaak nog tegen alle regels in flinke lappen tekst. Ik selecteer stukken van anderen die ik er graag op wil hebben, of vat ze samen. En dan bemoei ik me ook nog stevig met de reacties die binnen komen. Schift wat er op komt, schrijf nog een emailtje naar een klant van wie ik de bijdrage niet plaats om dat uit te leggen, en reageer vaak op wat wel op het weblog wordt gezet.

Het kan natuurlijk anders. Er zijn meerdere modellen voor weblogs. Het makkelijkste is natuurlijk om helemaal geen reacties op te nemen, zoals Bie en Hanneke Groenteman dat doen, en voorheen ook een politicus als Klaas de Vries. Is legitiem, is minder werk, maar ik zou de reacties wel missen. Een andere manier is zoals Harry van Bommel dat doet op zijn nieuwe weblog. Elke dag een klein berichtje dat wel discussie oproept, maar je dan verder nauwelijks bemoeien met wat er op komt te staan. Kan ook. Is ook legitiem. De mensen die reageren stellen het op prijs dat ze vrijwel ongehinderd kunnen zeggen wat ze willen. Is ook wat voor te zeggen.

Maar ik zou dat toch niet zo bevredigend vinden. Ik kom er zelf zelden toe om op andere weblogs de reacties te lezen als die niet zijn gemodereerd, omdat ik te veel moeite moet doen om in die stroom zin en onzin de interessante reacties te vinden. Wat ik zie: veel herhaling, weinig mensen die echt op elkaar in gaan. Al kan ik me heel goed voorstellen dat het voldoet in de behoefte van mensen om ergens hun mening kwijt te kunnen.

En dat model zou voor mij alleen al niet voldoen omdat ik het vaak heb over thema’s, Palestina, de omgang met moslims in Nederland en de multiculturele samenleving, die veel heftige reacties oproepen. Liet ik alles staan, dan werd het een schreeuwende bende. Daar moet ik wel in modereren, en bij veel bijdragen die ik wel plaats vind ik dat ze niet onbesproken mogen blijven. Dat kan ik alleen voorkomen door thema’s te kiezen die niet zoveel emoties los maken, die in het gepolariseerde debat niet al zo naar de ene of de andere kant zwiepen, of met thema’s waar het me weinig kan schelen wat mensen vinden. Maar bij de onderwerpen waar het hier vaak over gaat, kan het mij wel degelijk schelen. Ik kies daarin partij.

Weblogs hebben verschillende functies. Er zijn weblogs die vooral bedoeld zijn om mensen ruimte te geven om er hun ei te leggen. Er zijn weblogs die meer bedoeld zijn om te lezen, om mee te leven met degene die het schrijft. Ze kunnen informatief zijn, achtergrond leveren die je in de media niet altijd aan zult treffen. Ik kies dus duidelijk voor het laatste. Ik heb er plezier in om als een soort alternatieve verslaggever met mijn camera bij bijeenkomsten en demonstraties te zijn die ik belangrijk vind en die minder belangstelling krijgen dan ik denk dat ze verdienen. Ik heb er ook plezier in om dingen die mij inspireren, een lezing, een boek, door te geven. Boeiende mensen aan het woord te laten. Te wijzen op nieuwe initiatieven, andere websites, interessante bijeenkomsten. En ik vind het wel leuk om mensen een kijkje te geven achter de schermen van de partij, of van zo’n schimmige instantie als de Eerste Kamer. Ik heb niet de pretentie daarbij ‘neutraal’ te zijn, zoals een krant wel enigszins verplicht is. Ik zie dit weblog als een onderdeel van een losjes geformeerde beweging: voor de rechten van migranten en vluchtelingen, en Palestijnen, onder andere. Voor meer menselijkheid en solidariteit. Wat ik zie als een progressieve beweging, nog los van de partijpolitiek. Ik vind de gesprekken over de scheidslijnen van religie, nationaliteit, partij heen erg de moeite waard. Ik heb dus een richting voor ogen, met dit weblog.

Zo wordt het kennelijk ook door veel van de bezoekers opgevat, want die blijven komen. Dit weblog voldoet dus aan een behoefte. Ik hoor er nog wel eens wat over achter de schermen, mensen die op spoor zijn gekomen van dit weblog en het regelmatig bezoeken. Die me vertellen er veel aan te hebben, om de informatie, de inspiratie, of omdat ze er zich in herkennen en zich bevestigd voelen. Ik zou dat niet weten als ze het me niet vertelden, want ik zie met mij n metertje wel hoeveel mensen dit weblog bezoeken, maar niet wie het zijn. Tenzij ze reageren, maar dat doet maar ongeveer een op de honderd bezoekers. Dat begrijp ik wel, ik reageer zelf ook maar zelden op de sites en blogs die ik bezoek.

Discussie is een van de mogelijke functies van een weblog. Of dat werkelijk wat bijdraagt aan het gehalte van een weblog is maar de vraag. Het hangt er van af. Soms draagt het echt wat bij, verdiept het, voegt toe, zet mensen aan het denken. Ik vind het bijvoorbeeld een aanwinst als moslims hier iets uit kunnen leggen wat ik niet weet. En soms is een reactie niet meer dan iemand die even zijn mening kwijt wil. Maar meningen, dat zeg ik wel vaker, daar komen we al in om. Anonieme meningen, wat moeten we er mee? Dat we van mening verschillen weten we al. Het gaat er dus maar om of iemand een mening ook zo brengt dat we er wat aan hebben. Persoonlijk, beargumenteerd, met inhoud, en geen herhaling van al bekende cliche’s.

Voor mensen die vooral geinteresseerd zijn in een plek om hun eigen mening kwijt te kunnen, zonder zich af te vragen of die wel interessant is voor anderen, en zonder werkelijk in te gaan op het thema, of wat anderen er al over hebben gezegd, is een weblog als het mijne weinig geschikt, daarvoor zijn open fora weer beter. En dit moet nog maar weer eens gezegd: mijn weblog is geen open forum. Het is een persoonlijk weblog, en ik bepaal waar het hier over gaat. Ik probeer het interessant te houden, en eerlijk gezegd, niet alleen voor de bezoekers, maar ook voor mezelf. Dus: ik stuur, ik kies, ik selecteer, ik maak er naar vermogen een interessant weblog van en ik ben daarin volstrekt en zonder excuses partijdig. Ik moet het zelf ook nog leuk vinden, gezien de tijd die ik er in steek.

Ik kan het mensen niet altijd kwalijk nemen dat ze niet al het voorafgaande op mijn weblog hebben gelezen. Ik wil er dus wel rekening mee houden dat nieuwe mensen een discussie willen beginnen die we al hebben gehad. Maar soms is het duidelijk dat iemand niet wil weten wat ik, of andere mensen hier te zeggen hebben, maar alleen op het autistische af doorgaat met het herhalen van wat hier al tig keer is gezegd en weerlegd. Ik moet zeggen dat mijn geduld dan erg op raakt en dat was zeker ook wel eens te merken, en een aanleiding om even time-out te nemen. Ik neem me dus voor om nog meer te selecteren dan voorheen. De lange tirades over wat er mis is met de islam hoeven echt niet meer. Wat doorgaat voor ‘islamkritiek’ en voornamelijk bestaat uit dooddoeners en grove algemeniseringen is voor de liefhebbers al op vele websites te vinden. Dat hoeft hier niet nog eens. Mensen die me nog eens willen vertellen dat Israel toch echt niets anders doet dan zich verdedigen, laat maar. Ik kan wel voor de zoveelste keer verwijzen naar de paradigmastrijd, maar het wordt vervelend.

Jawel, mensen hebben recht op hun eigen mening, maar moet ik die daarom ook altijd plaatsen? Levert het iets op, iets nieuws, een inzicht, of doen we een ritueel loopgravenoorlogje met woorden? Ik liever niet. Patstellingen zijn saai.

Uiteraard gaan de geijkte scheldkanonnades er af, en als dat niet ophoudt wordt het een ban. Ook met mensen die blijven zeuren over ‘censuur’ ben ik snel klaar. Ze krijgen stante pede gelijk, ik knikker ze er meteen af. Eindeloze herhalingen, punt al gescoord – genoeg geweest. Maar er is ook een grijsgebied waarbij ik vaak aarzel. Ik vind het niet nieuw, maar ach. Misschien geeft het toch een gesprek dat de moeite waard is. Dan probeer ik het weer eens. Niet altijd met succes. Ik probeer wel eens boven de constatering uit te komen dat we het nu eenmaal met elkaar oneens zijn, en dan vraag ik (of iemand anders) naar motieven. Leg eens uit, waarom denk je dat? Hoe bedoel je dat? Waar heb je dat vandaan? Een poging om een laagje dieper te komen dan alleen meningen tegenover elkaar zetten. Maar dat lukt op een weblog zelden, heb ik vaak genoeg gemerkt. Waarbij vaak opnieuw duidelijk wordt dat niet iedereen geinteresseerd is in een gesprek, een werkelijke uitwisseling, en alleen geinteresseerd is in het dumpen van een mening.

Het blijft dus in dat kleine grijsgebied, meningen die we al kennen wel of niet opnemen, een kwestie van een balans vinden en schipperen. Ik kan geen waterdichte normen formuleren om reacties te plaatsen of te weigeren. Die normen zijn deels subjectief en niet makkelijk te verwoorden. Ik vind bijvoorbeeld dat ik van iemand die zelf serieus genomen wil worden mag vragen dat hij of zij ook serieus neemt wat hier al staat. Als je alles waar ik voor sta en wat ik zeg per definitie onzin vindt, zijn we snel klaar met elkaar. De tiende die langs komt om ons er nog eens op te wijzen dat het probleem in Nederland is dat we hier een miljoen moslims hebben toegelaten, nou, doe maar niet. Die hadden we al. Dat er mensen tegen een generaal pardon zijn, wisten we al. Tenzij daar nog nieuwe aspecten bijkomen, hoeft dat niet herhaald te worden. Want wat ik probeer te doen met dit weblog, is verder te gaan vanaf een bepaald punt. Niet steeds weer dezelfde stappen terug te maken. Dat is natuurlijk een mening, want andere mensen vinden dat wat ik terug noem nou juist de stap voorwaarts. Het land redden van de islamisering en de tsunami van buitenlanders is ook een ideaal, natuurlijk. Alleen niet bepaald het mijne. Daar is niets aan te doen.

Ik besef dus dat ik met mijn keuzes andere keuzes uitsluit, dat er altijd mensen ontevreden zullen zijn en kwaad als ze hier niet krijgen wat ze hebben willen. Gelukkig voor hen is niemand van mijn weblog afhankelijk en zijn er nog zat andere mogelijkheden. Waaronder er zelf een te beginnen en te laten zien dat het beter kan. Heb ik ook weer iets om me over op te winden.

Dat is dus zo ongeveer wat ik denk. Ik denk dat ik nog een jaar verder ga, en dan zie ik wel weer. Ik wil misschien wel weer eens een boek schrijven, en dat komt er op deze manier niet van. Dus: zolang ik doorga blijf ik selecteren. Ik blijf een poging doen om een balans te vinden, wel ruimte voor andere meningen, maar geen eindeloze herhaling van hetzelfde. En ik wil van de mensen die bijdragen willen leveren wel graag enige poging zien om in te gaan op wat er al staat en zich in te leven in andere bijdragen. En om meningen te funderen, van bronnen te voorzien, open te zijn over de eigen motieven. Gewoon uitkomen voor wie je bent helpt ook. Probeer je eens in te leven in wat jouw mening voor anderen interessant maakt. Verveel ons niet.

Verder handhaaf ik de spelregels. Voor wie ze niet kent, lees ze even. Dat scheelt ergernis achteraf. Hier.