Joes Meens:

Vrijdag 3 november. In Beit Hanoun, een dorp in het noorden van de Gazastrook vlak tegen de Israëlische grens, heeft een aantal mannen zich verschanst in een moskee, om te voorkomen dat ze opgepakt worden en naar Israel gedeporteerd worden. Het Israëlische leger maakt zich op voor een aanval en een groep vrouwen besluit als een menselijk schild zich voor de tanks op te stellen. En vervolgens wordt er gewoon geschoten. Het journaal meldt enkele doden en gewonden. Het bekende akelige gevoel bekruipt me: weer nieuwe patiënten voor ons home care team.

Woensdag 8 november, het ochtendjournaal meldt dat bij een raketaanval op Beit Hanoun ‘per ongeluk’ het huis van één familie opgeblazen werd. Foutje van de boordschutter uit een helikopter, die zich vergist had in de coördinaten. Helaas 17 doden te betreuren. Zestien (!) doden binnen de familie, en legio gewonden. Israel erkent de ‘fout’ en biedt excuses(!) en financiële compensatie voor de geleden schade. Een nader onderzoek wordt toegezegd. Mijn ochtendhonger maakt plaats voor een intense misselijkheid en ik krijg een déjà vu: Een megapuinhoop van een volledig ingestort en verwoest huis omgeven door mensen in een volkomen ontredderde toestand. Ook daar zullen we dus binnenkort aan de slag kunnen.

Zondag 21 januari. Vandaag gaan we op huisbezoek bij de familie Al Athamna, die op 8 november vorig jaar in één klap 17 familieleden verloor. En eerst gaan we langs bij Mokarram Hammadein, een 28 jaar oude vrouw, die slachtoffer was bij de aanval op de moskee. Wa’el, mijn collega, licht ons zoals gebruikelijk in over de achtergronden van de patiënten die we gaan bezoeken. We hebben al veel meegemaakt, maar 5 ‘gevallen’ binnen een familie, nee dat nog niet.Het bezoek aan Mokarram valt nog mee, ze heeft een versplinterd linker onderbeen dat dankzij de meccanokunsten van een Egyptische orthopeed met behulp van veel moeren, bouten en schroefdraden er weer aardig compleet uitziet. Bijkomend probleem is dat een granaatscherf haar rechter dijbeen doorsneden heeft waardoor de spieren en pezen (nog) niet voldoende sterk zijn om haar te kunnen laten staan. Werk aan de winkel voor Yahya, onze fysiotherapeut die al tientallen van deze gevallen heeft behandeld. Als Anja vraagt aan haar man of hij in die moskee zat antwoordt hij, breed lachend: ‘nee, want ik moest op de kinderen passen!

Het lachen vergaat ons ruim bij het bezoek aan de familie Al Athamna. 2 van de 4 patiënten zijn er niet. De jongste van 13 jaar, is gisteren in een kinderziekenhuis opgenomen. Zijn rechter hersenhelft is weggeschoten, hij is dus links verlamd, heeft veel psychologische problemen en nu eet hij niet meer. Een neef-patient is naar de stad. Broer Sakher, 16 jaar, komt binnen op okselkrukken; zijn linker dijbeen is versplinterd en heeft ook het nodige ijzerwerk ingezet gekregen. Hij onttrekt zich aan onze therapeuten. Een verbeten blik in de ogen. Hij eet nauwelijks want hij heeft geen honger en heeft ook duidelijk geen zin om daar met ons over te praten. Hoezo posttraumatische stress? Maar het diepst worden we geraakt door Omayya, , een 19 jarige vrouw, net getrouwd. Ze heeft een dubbele beenbreuk in het rechter onderbeen, en een breuk van de rechter ellepijp, met gips van pols tot oksel. Haar neef meldt terloops dat ze ook nog een amputatie van haar rechter voet heeft. Daarnaast heeft ze haar man, haar moeder en haar zuster verloren. Ik zal nooit meer die blik in haar ogen vergeten, die volslagen desolaatheid. Wat heeft het leven haar nog te bieden? Ik heb letterlijk geen woorden. Op voorzichtige uitnodiging van Anja vertelt ze haar verhaal, in drie zinnen. Kaal, plat, zonder emotie, de feiten. Het was niet één bom, nee het waren er twee. Na de inslag van de eerste bom was het belendende huis ingestort. Ze rende naar buiten om te gaan helpen en werd door de 2e bom vol geraakt. Da’s alles, Hallas. Het waren dus twee ‘vergissingen’. Op Richter’s schaal van ellende is dit toch wel een vette acht. Ik ben er goed stuk van, net zoals Anja en Eelco. Echter nooit eerder heb ik zo de behoefte gehad om het er nu niet bij te laten en over te gaan naar de orde van de dag Ik moet dit van me afschrijven. Is dit de manier waarop beschaafde mensen met elkaar omgaan? Iedereen die nu nog praat over ‘waar er 2 vechten hebben er 2 schuld’ moet hier zelf eens komen kijken. Een menselijk schild aan flarden schieten en 2 x achter elkaar een ‘foutje’ maken in de coördinaatberekening van een precisiebombardement, terwijl de schutter haarfijn ziet wat hij uithaalt met zijn joystick. Waar hebben we het in vredesnaam over?

En tenslotte voor Jaap, Ina en Alexandra en onze andere Kifaia-maten: jullie zijn méér dan welkom hier. We hebben jullie expertise hier heel hard nodig. En ook jullie betrokkenheid. Want de mensheid lijkt Palestina in de steek gelaten te hebben.