In mijn boek Het beroofde land wijdde ik er een klein betoog aan: het jaartal van het geweten. Het viel mij op dat ook kritische Israeli’s moeite hebben met de vraag hoever ze terug kunnen en willen denken om na te gaan waar het mis is gegaan tussen Israel en de Palestijnen. Is dat pas met de bezetting van de Westoever en de Gazastrook in 1967, zoals een aantal van hen vinden, of is dat al eerder, in 1948, met de stichting van de joodse staat?
Wie vast wil houden aan de gedachte dat zionisme op zich een goede zaak is ziet 1948 als het jaartal waarin misschien wel sprake is geweest van enig onrecht tegenover de Palestijnen, maar bekijkt dat bij voorkeur als een onvermijdelijk bijverschijnsel van wat er nodig was om een joodse staat te vestigen. Er zijn weinig historici die nog verder terug denken, naar de oorsprong van de staat, het zionisme zelf. Ilan Pappe is van hen de meest consequente. Hij noemt zich dan ook een ‘post-zionist’. Zijn analyse, diepgaand onderzocht en goed gedocumenteerd, liegt er niet om, en kan binnen Israel dan ook rekenen op grote weerstanden. Zo groot dat zijn boeken vooral genegeerd worden. Wat er mis ging zit al ingebouwd in het zionisme zelf, dat geen rekening wilde houden met het feit dat de joodse staat gevestigd zou worden op een plaats waar al mensen woonden, is zijn boodschap. Die mensen, de Palestijnen, werden door het zionistisch leiderschap vanaf het allereerste begin, dus nog voor 1948, gezien als een hindernis die met welke middelen dan ook uit de weg moest worden geruimd. De verdrijving van de Palestijnen was geen toevallig bijverschijnsel van de oorlog, de oorlog was de dekmantel waaronder de allang geplande verdrijving van de inheemse bevolking plaats vond. Daar gaat zijn boek over, The Ethnic Cleansing of Palestine, waar hij gisteren, in Desmet, in een lezing een samenvatting van gaf. Dat was een oorlogsmisdaad. Zolang Israel dat niet onder ogen ziet, en zolang het westerse deel van de internationale gemeenschap dat niet wil zien, is er geen werkelijke oplossing mogelijk.
Het was bomvol, in het zaaltje van Desmet. Mensen zaten tot op het podium en sommige moesten staan. Dat gebeurt zeker niet altijd als het gaat over Palestina en Israel, het is een onderwerp dat al zovele jaren doorzeurt dat er weinig belangstelling voor te vinden is. Maar Pappe staat garant voor een buitengewoon boeiend en provocerend verhaal, en dat wisten de mensen die waren gekomen. Everybody who is anybody (als het gaat om de Palestijns-Israelische zaak) was er, inclusief een aantal tegenstanders, waarvan er een paar naast mij erg aan het mopperen waren. De organisatoren, Een Ander Joods Geluid en UCP, hadden de taak om de discussie na de lezing in goede banen te leiden. Dat lukte, niet in het minst omdat Pappe niet alleen een begenadigd spreker is, met een fenomenale feitenkennis en de zelfverzekerdheid van iemand die weet waar hij het over heeft, maar ook gewend is voor heter vuren te staan en zich geen moment van zijn stuk liet brengen. Hij bleef bewonderenswaardig rustig – Amerikaans publiek is veel erger zei hij later – en verloor zelfs zijn humor geen moment. Daar kunnen we nog wat van leren.
Ook van zijn bescheidenheid. Mag hij in Europa tamelijk beroemd zijn, in Israel zelf is hij een marginale figuur, zegt hij zelf. Toen iemand uit het publiek hem vroeg hoeveel procent van de Israelische bevolking er ongeveer over dacht als hij moest hij lachen. Dat is niet eens in procenten uit te drukken, zei hij, maar ik kan je de namen wel noemen. Het is ook niet voor niets dat zijn boek in het Engels is verschenen, en niet in het Hebreeuws. Op de universiteit van Haifa wordt hij regelmatig geboycot, zijn studenten krijgen vaak moeilijkheden als ze bij hem afstuderen. Tijdens het etentje dat EAJG en UCP na afloop voor hem hadden georganiseerd vertelde hij me dat hij binnenkort dan ook vertrekt naar Engeland, naar de Universiteit van Exeter, waar hij meer kan doen. Hij maakt daar geen show van, zal geen dramatische afscheidsspeech houden, hij houdt de optie open om terug te keren, hij blijft een Israeli. Die zich juist daarom verplicht voelt om de eigen geschiedenis van Israel tot op de bodem uit te zoeken, al zou niemand het willen horen. In Engeland krijgt hij als hoogleraar geschiedenis meer vrijheid, en hij heeft bedongen dat daar het eerste Europese instituut voor Palestinian Studies geopend gaat worden. Dat had er allang moeten zijn, vindt hij. Maar hij gaat ook weg, zij het misschien voorlopig, vanwege zijn kinderen die anders over enige jaren in dienst moeten en dat niet willen. Dat doorgemilitariseerde onderwijs in Israel is voor kinderen niet goed, zegt hij. Zijn familie heeft het niet makkelijk gehad dat hun echtgenoot en vader zo nodig de onderste steen boven moest halen van de pijnlijke ontstaansgeschiedenis van Israel. Al staan ze achter hem. En had hij het zonder hun steun ook niet gered. Toch vroegen ze hem wel eens waarom hij als historicus geen makkelijker onderwerp had kunnen kiezen, neem Finland in de vijftiende eeuw, of zo. Gevaarlijk? Ach, zegt hij. Het is meer dat ik wordt genegeerd dan bedreigd, al wil hij wel eens het CDtje laten horen met wat hem over de telefoon allemaal wordt toegevoegd. En hij heeft nog nooit in de gevangenis gezeten, dus het valt wel mee. Iemand als Tali Fahima, juist omdat ze een gewone jonge vrouw is, jodin uit een Arabisch land, die uit pure nieuwsgierigheid naar de Palestijnen toe is gegaan, vinden ze veel gevaarlijker dan mij.
Toen de familie Pappe een paar jaar geleden verhuisde naar een dorp in Galilei, stond er in het plaatselijke krantje meteen een bijtend stuk over hem. Ik schreef meteen een tegenstuk van acht kantjes, zei hij. Zijn vrouw gooide het in de prullenbak. Zo doen we dat niet, zei ze. Met deze buren moeten we het jaren uithouden, be nice to them. In plaats van een lang stuk zetten ze een kleine advertentie in de krant dat iedereen die het niet met hem eens was welkom was op elke woensdagavond om te komen praten. En kijk, ze kwamen. Elke woensdagavond kregen ze bezoek – het was soms moeilijk om ze het huis weer uit te krijgen. En hielp het? Het hielp omdat mensen die te gast zijn in je huis de neiging hebben om een beetje beleefd te blijven, en ik als gastheer natuurlijk ook. Je moet er geduld voor hebben, zegt hij. Langzamerhand begonnen meer mensen na al die gesprekken te begrijpen wat ik eigenlijk zeg. Dat ik het ook zeg omdat Israel me ter harte gaat. En niet omdat ik een landverrader zou zijn die Israel wil vernietigen. Geduld. Misschien kunnen we dat van een historicus die gewend is in vele jaren te denken nog leren.
Zo vertelde hij na de lezing nog een klein verhaaltje. Denk terug naar de anti-apartheidsbeweging, zei hij. Weet iemand nog hoe dat destijds begon? Het begon in Dublin met twee vrouwen die aan de kassa zaten in een supermarkt en weigerden de Zuid Afrikaanse produkten af te rekenen die een klant wilde kopen. Ze werden ontslagen. Toen werd er een staking georganiseerd. Dat was het begin in Europa. Maar vergeet niet, zei hij, dat het daarna nog 21 jaar duurde.
Morgen verschijnt hier de samenvatting van zijn lezing, die tegelijk een samenvatting is van zijn boek. En met meer foto’s van de bijeenkomst.
Anja, voor zover ik het weet gaat hij bij de universiteit van Exeter in Cornwall (westelijk van Londen) werken, wordt soms ook Exter genoemd.
Anneke Jos
Dank je, Anneke, voor de correctie. Hij had het steeds over Schotland, daar was hij net geweest, en mijn aardijkskunde is nooit geweldig geweest. Ik heb het in de tekst verbeterd.
Zelf denk ik dat je wat het Israel/Palestina-probleem/oplossing betreft je ‘moet’ houden aan de deling van Palestina (1947) in 48% Palestina en 52% (?) voor de op te richten Joodse staat.
Natuurlijk gaat het echte eliminatie-proces van de Palestijnen veel verder terug. Denk zelfs verder dan Herzl’s ‘Droom’.
(Een goed beeld geeft de ‘Atlas of Jewish History’ van Martin Gilbert, die terug gaat tot 2000BC.)
Ook ben ik bang dat de ommezwaai van het denkproces in Israel zelf zou moeten plaats vinden. Zoals je schreef, Anja, dat er uitnodigingen plaats vinden in Pappe’s huis om met je buren te praten.
Wij Nederlanders hebben de neiging om met de vinger te wijzen – er is zoveel mis in eigen land in het Joodse landschap, dito het Christelijke en Islamitische.
Natuurlijk ben ik razend wat er elders gebeurt …
Isabel, het lijkt mij dat er geen kwestie van zal zijn dat er terug gegaan zal worden naar het verdelingsplan van 1947 – ook de Palestijnen, met name onder Arafat, hadden zich al neergelegd bij de groene lijn als grens, dus bij 22%. En zelfs die krijgen ze niet. Maar zelfs kun je de vraag stellen of dat verdelingsplan, waar de Palestijnen zelf niet in gekend zijn, wel rechtvaardig was. Pappe heeft daar in zijn boek een heldere visie op – het antwoord is nee. Die 52% bestond dus uit de beste stukken land, voor een joodse bevolking die toen niet meer dan eenderde van de bevolking uitmaakte. Het is dus ook niet voor niets dat ze daar nee tegen zeiden. Tot opluchting van Ben Goerion, die er ook op rekende dat ze nee zouden zeggen, anders zou hij opgescheept hebben gezeten met ruim de helft van het land, dat voor de helft bevolkt werd door Palestijnen. En hoe had hij die dan zonder oorlog kunnen lozen? Hij was er vanaf het begin duidelijk over, hij wilde minstens 80%, en kijk, dat hebben ze nu.
Waren er maar meer mensen als Pappe in Israel, die net als hij het geduld opbrachten om echt met de mensen te blijven praten. Maar hij gaat weg, en hij gaf toe dat zijn pogingen nauwelijks iets uit hadden gehaald…
Wat hij nu zegt is dat de druk helaas van buiten af zal moeten komen, omdat hij niet ziet dat er werkelijke veranderingen van binnenuit zullen ontstaan. Dus hij drukt ons, hoe naar hij dat ook vindt, op het hart om vooral wel ‘met de vinger te wijzen’, al kun je er over discussieren hoe je dat het effectiefst kunt doen. Groepen als Een Ander Joods Geluid zijn daar heel belangrijk bij, heeft hij gezegd. Dus…
Morgen meer. Ik vond het een buitengewoon inspirerende lezing, al werd ik er helemaal niet vrolijker van. Eigenlijk wisten we bijna alles al wat hij zei, maar hij zegt het zo goed, bondig, to the point. Ik was er behoorlijk door geraakt.
Ik was er ook tot tranen toe door geraakt soms en dan weer een lach vanwege zijn zwarte gevoel voor humor. Persoonlijk ben ik het met Pappe eens de enige echte oplossing is de een staat oplossing. Of dat meteen moet nee; een tussenweg is ook mogelijk . Israel zal moeten inzien dat de droom waar ze ooit begonnen zijn in werkelijkheid een regelrechte nachtmerrie is. En dat men zo niet verder kan. Wil men toch blijven dromen dat moeten ze idd misschien naar de maan om die uit te laten komen.
Ina,
Waar je zegt: “Israel zal moeten inzien” dan denk ik bij mezelf: “Israel?… dat zijn gewoon de burgers dan maar”. Want wat Pappe aan mij duidelijk maakt is dat in de Israelische politiek de rechtervleugel te rechts is en de linkerkant gewoon hypokriet. Van de Israelishe politici hoeven we niet zo veel te verwachten dus.
De jongeren in Israel ! Daar moet m.i. een robuuster begin worden gemaakt met het planten van de zaden van de bloemen van morgen.
Van al die ouwe bokken in de Knesset verwacht ik geen progressieve geluiden. Behalve dat ze wellicht naar de maan willen 😉 hehe
Groet,
Aleem Ahmed
Helaas, Aleem, blijkt uit de onderzoeken dat de Isralische jongeren, die anders dan hun ouders meestal al helemaal geen Arabieren of Palestijnen of moslims meer kennen, nog bevooroordeelder zijn dan hun ouders. Jongeren die het daar niet pluis vinden trekken weg. Er zijn duizenden Israeli’s, bijvoorbeeld, die in Canada politiek asiel hebben aangevraagd. Die oude gedachte, dat de jeugd per definitie progressiever en opener is dan de ouderen, gaat daar in ieder geval niet op.
@ Aleem, De Israelische jeugd is zoals Ilan Pappe in zijn lezing ook opmerkte ernstig gebrainwashed. Slechts enkelen slagen erin zich daaraan te ontrekken. De meeste geloven wat hen op school en daarna tijdens de legertraining wordt gezegd.
Trouwens nog een vraagje , was je bij de lezing zondag?
Anja, Ina jullie opmerking neem ik ter harte hoor.
“Geef nooit op” zei mijn grootmoeder altijd. En die spreuk heeft me toch veel meer succes dan falen gebracht als ik mijn korte leventje evalueer.
Ina, ik was niet aanwezig maar ik volg deze kwestie al heel lang. Vroeger was ik actief lid van een Politieke Jongeren organisatie en heb zo nogal verdiept in de historie van deze ellendige misere (als ik zo vrij mag zijn)
Groet, Aleem
Even een technisch vraagje: je schrijft bij nr. 4 “Die 52% bestond dus uit de beste stukken land, voor een joodse bevolking die toen niet meer dan eenderde van de bevolking uitmaakte.”
Bij dat Joodse deel zat toch een groot stuk Negev woestijn, en bovendien geloof ik niet dat de bedoeling van het delingsplan was, dat de Arabieren die in het ‘Joodse’ deel woonden zouden moeten verhuizen? Er zou een grote Arabische minderheid daar blijven wonen, toch?
Dat van die woensdagavond was een steengoed idee van mevrouw Pappé.
Eigenlijk werkt jouw weblog precies zo, Anja. Je citeert: Het hielp omdat mensen die te gast zijn in je huis de neiging hebben om een beetje beleefd te blijven, en ik als gastheer natuurlijk ook. Je moet er geduld voor hebben, zegt hij.
Misschien als motto nemen, dit.
Dat laatste, dat de Arabieren in het ‘joodse’ deel zouden blijven wonen, kan wel de bedoeling zijn geweest van het verdelingsplan, maar het was niet de bedoeling van Ben Goerion cs. En dat er in het joodse deel de meest vruchtbare en bewoonbare gedeelten zaten kun je in het boek van Pappe (en bij andere historici) vinden. Die wijdt een flink stuk aan het verdelingsplan, en hoe dat liep.
Was het maar waar, Clara, of was het maar meer waar.
a. Heb ik niet het geduld van mevrouw Pappé. Ik ben meer als meneer Pappé, boos stuk schrijven van acht kantjes en dan moet het maar genoeg zijn. Mijn partner probeert me ook wel eens her op te voeden. Ik doe mijn best.
b. Hebben we toch in de afgelopen paar jaar de beperkingen leren kennen van een weblog als ontmoetingsplaats. Zonder dat je elkaar aan kunt kijken en kunt leren kennen verzanden ‘discussies’ toch vaak in het tegenover elkaar zetten van meningen.
Maar: ik vraag wel, geheel tegen de website etikette (of het gebrek daaraan) in, dat deelnemers hier beleefd blijven. En ik vraag dat van mezelf ook. En God hoort me brommen, af en toe.
Ik heb dan ook met grote bewondering toegekeken hoe Pappé (meneer) de vragen uit de zaal beantwoordde, zonder een moment uit zijn evenwicht te raken of zijn stem maar te verheffen. Ook niet toen een klojo hem even kwam vertellen dat hij geen ‘shread of evidence’ had voor zijn verhaal. Overduidelijk is hij van nature een driftkikker, met veel emoties. En heel erg betrokken bij de zaak, en bij Palestijnen. Net als ik volgt hij dagelijks wat er gebeurt en verdraagt het niet. Maar de historicus in hem wint, die hem zegt dat de dingen tijd nodig hebben. Hij zei: laat je niet uit het veld slaan door de ontmoedigende constatering dat er nog te weinig mensen zijn die willen zien wat er gebeurt. Denk: wat heb ik vandaag gedaan en was het genoeg. Wijze raad.
Ik ben het met Ina (reactie 5) eens: de een staat-oplossing is de enige oplossing voor alle bewoners van het ‘Heilige land’.
Tijdens de vorming van de joodse staat Israel redeneerde men als in de USA in de 18e eeuw: “het is allemaal ‘hun eigen schuld’ dat we ze, de indianen, moesten verdrijven”. “Ze wilden ons geen stukje land afstaan”. Ik zeg u: de indianen in de Verenigde Staten hebben inmiddels WEL gelijke rechten; gelijk aan iedere staatsburger. De aboriginals in Australië hebben inmiddels WEL gelijke rechten; gelijk aan ieder ander. Alleen de Palestijnen, binnen Israël, hebben dat NIET; net zo als in Zuid Afrika toentertijd. Dus DAAR zit het probleem. Lees de brochure van het Nederlands Palestina Komitee (Ghassan Kanifani-reeks, Mei 1976) er maar op na: zionisme en apartheid, twee loten van dezelfde stam / wet op de terugkeer is alleen voor joden / statenloos in eigen land te zijn / de huwelijkswet (kunnen trouwen) (alleen voor joden) / de racistische hechtenis wetten (joden vs. niet-joden) / de wet op het bezit van afwezige aanwezigen / de wet op de vordering van grond / nederzettingen bouwen op niet-joodse grond (‘ingepikte’ grond) / de wet aangaande nationaliteit / hebreeuwse arbeid / wet aangaande afwezige effendi’s (landeigenaren) (p.41) / wet op de aanwezigen afwezigen / de defence regulations / het begrip joodse staat (is op zich al racistisch) / 60 jaar mensenrechtenschendingen en minachting van VN resoluties / wet op de gedemobilseerde soldaten (p.69) / 200 tot 300 dorpen ‘stilzwijgend’ vernietigd / etc. / etc.
Rik Min: http://min.wolweb.nl
Wat je er ook van kunt zeggen, Israel is niet de oorlog begonnen in 1948. Dat zijn de landen om Israel heen – landen uit de Arabische Liga. Landen die nota bene deel uitmaakte van de VN, landen die nota bene ingestemd hadden met een stemming in de VN over het verdelingsplan. Dat die landen in de VN geen meerderheid konden vinden tegen dat verdelingsplan, is helaas pindakaas voor die landen. Waarom je dan een oorlog begint? Dat getuigt niet van een te vertrouwen houding, ook niet van een democratsich rechtsstatelijke houding. We zien dagelijks het gebrek aan die houding in die landen……. Kan Israel enig vetrouwen hebben? Hoe?
Doe de moeite om het boek van Pappe te lezen, Cees. Die helpt je uit de droom. De zionistische troepen waren al bezig met de etnische zuivering voor er oorlog was. En hij kan je ook het een en ander vertellen over het verdelingsplan, want wat jij zegt klopt eenvoudig niet met de feiten.
Als je wilt zal ik je nog wat andere feiten laten vertellen.
Je wilt mij andere feiten laten vertellen, Wout? Zou je niet eerst het boek eens lezen en kijken of je daar inhoudelijke kritiek op hebt?
Anja,
Je mist het punt. Op een gegeven moment, ondanks/dankzij alles wat er aan een conflict voorafgaat, besluiten landen tot een procedure om het conflict te beeindigen: het te stemmen verdelingsplan. Je houdt je dan als democratisch rechsstatelijk ingesteld land aan het resultaat van die procedure waar je willens en gewetensvol(?) mee hebt ingestemd. Dat die landen vervolgens de kant van de Palestijnen kozen is nog een ding, maar dat zij een oorlog begonnen is iets heel anders, en democratisch rechtsstatelijk gezien volledig verwerpelijk. Isreals wantrouwen is volledig gerechtvaardigd.
En jij mist mijn punt, Cees. De Palestijnen hebben helemaal niet ingestemd met het verdelingsplan, dat is over hun hoofden heen bedisseld, en het was ook al niet een procedure om het conflict te beeindigen, en Israel heeft zich ook al niet gehouden aan het verdelingsplan maar veel meer ingepikt. Jouw versie komt dus overeen met wat Israel ons graag wil laten geloven. En mijn versie komt overeen met wat de historici ondertussen hebben aangetoond. Dus nog eens: lees nou eerst dat boek eens.
Anja,
Ik ben het helemaal met je eens dat het over de hoofden van de Palestijnen zelf is gegaan. Maar ik had het over de landen om Israel heen!! Die begonnen de oorlog. Dat er vervolgens land wordt gewonnen en verloren in een oorlog, is gebruikelijk. In feite hebben die omringende landen het verpest voor de Palestijnen.
Waartoe was die procedure volgens jouw bedoeld, als het niet ging om het conflict te beeindigen? Waarom deden de omringende landen van Isreal er willens en wetens aan mee, volgens jou? Bij Pappe lees ik daar niets over.
Je veronderstelt dat het goed zou zijn gegaan met de Palestijnen als de Arabische landen geen oorlog hadden gevoerd. Daar heb je geen enkel bewijs voor. Integendeel, als je Pappe hebt gevolgd dan weet je dat de etnische zuivering al was begonnen voor de inval van de Arabische troepen en daarna nog doorging.
De Arabische landen zagen de stichting van de staat Israel als een bedreiging voor de gehele regio, en het is moeilijk te ontkennen dat ze daarbij een punt hadden. Maar de Arabische legers waren geen match voor de Israelische troepen, onder andere niet omdat er tussen Israel en Jordanie al een verdrag was gesloten. Daarvoor kun je onder andere terecht bij de historicus Avi Shlaim, Collusion across the Jordan: King Abdulla, the Zionist Movement and the Partition of Palestine, en een vroeger boek van Ilan Pappe, Britain and the Arab-Israeli Conflict, 1948-51.
Een goed overzicht van de controverses rondom 1948 is te vinden in Avi Shlaim, The debate about 1948, in de bundel artikelen die Pappe samenstelde: The Israel/Palestine Question, uit 1999. Hoewel Pappe toen nog niet de documentatie van het IDF tot zijn beschikking had die hoort bij de belangrijke bronnen voor zijn laatste boek.
Anja,
Moelijk heb je gelijk.
Maar waartoe was die procedure volgens jouw nou bedoeld, als het niet ging om het conflict te beeindigen? Waarom deden de omringende landen van Isreal er willens en wetens aan mee, volgens jou? Bij Pappe lees ik daar dus niets over.
Ik weet dat direct een dag na aanname van het verdelingsplan door de VN in november 1947 de leider van de Arabische Liga van omringende Arabische landen de oorlog verklaarde. Die oorlog werd een feit toen Israel in mei 1948 conform het verdelingsplan de onafhankelijheid uitriep; de Arabische landen vielen Israel er daags erna aan.
Ik snap niet wat je bedoelt met ‘die procedure’, Cees. Waarom de Arabische troepen binnenvielen is duidelijk. Verder heb ik al verwezen naar de historische verhandelingen over de zaak rondom 1948.
Anja,
Okee. Ik zal het lezen. Maar jees jij nog Trouw? Over Lian Pappe: “Er was en is geen sprake van etnische zuivering”. Wat maak jij van de daarin genoemde feiten?
“Aan die inval ging immers een burgeroorlog van bijna zes maanden vooraf, begonnen door de Arabische gemeenschap in Palestina als reactie op het door de VN voorgestelde delingsplan in 1947. Met name konvooien die de verspreid liggende Joodse gemeenschappen bevoorraadden moesten het ontgelden. De circa 100.000 in Jeruzalem levende Joden raakten volkomen geïsoleerd en een hongersnood dreigde. Aanvankelijk stelde de Joodse gemeenschap zich defensief op, maar toen de situatie nijpend werd ging ze tot de aanval over.”
zie:
http://www.trouw.nl/deverdieping/podium/article623304.ece/Israel_-_Palestina_Er_was_en_is_geen_sprake_van_etnische_zuivering_opinie
Uiteraard proberen de apologeten van Israels Pappe’s studie af te doen als propaganda. Maar dat er een etnische zuivering plaats vond wordt door de historici niet meer ontkent, ook niet door een zionistische historicus als Benny Morris. De vraag is alleen nog of een etnische zuivering gerechtvaardigd was. Morris zegt ja, Pappe zegt nee.
Ratna Pelle komt weer met het oude leerstuk aanzetten dat de vernietiging van dorpen en het op de vlucht drijven van de bevolking een gevolg was van de oorlog. Zelfs als je geen historicus bent kun je dat met een klein testje zo nagaan. Op welke datum vond het bloedbad in Deir Yassin, dat in Israel niet meer ontkent wordt plaats? En op welke datum begon de oorlog?
Ratna Pelle hoort bij de mensen die met haar ontkenning van de etnische zuivering ver achter lopen, zoals Pappe zei: daar kun je zelfs in Israel niet meer mee aankomen. Dus Wout, als je het interesseert, lees het boek van Pappe eerst maar eens. Zijn bronnen zijn talrijk en controleerbaar.
Anja,
Ratna Pelle komt nergens aan met het oude leerstuk aanzetten dat de vernietiging van dorpen en het op de vlucht drijven van de bevolking een gevolg was van de oorlog. Integendeel, het was de oorzaak van de oorlog.
Dit vond ver voor het bloedbad in Deir Yassin plaats. Konvooien die de verspreid liggende Joodse gemeenschappen bevoorraadden moesten in de winter van 1947 en de lente van 1948 het ontgelden. De circa 100.000 in Jeruzalem levende Joden raakten volkomen geïsoleerd en een hongersnood dreigde. Dat is een historisch feit.
De mufti, Al Husseini, die tijdens de oorlog met de Nazi’s had gecollaboreerd en de Neurenberg processen was ontvlucht, leidde een legertje dat Joodse gemeenschappen aanviel. Hij vertelde de Britten dat hij voor de Joden in Palestina dezelfde ‘oplossing’ voorzag als die van de Nazi’s in Europa. Na aanvankelijk in het defensief te zijn geweest, sloegen de Hagana en Irgun in april 1948 hard terug en veroverden verschillende Arabische dorpen, waarmee ze tijdelijk de blokkade van Jeruzalem wisten open te breken. Vanwege betere organisatie en inlichtingen behaalden zij een overtuigende overwinning op de Arabieren, die uitmondde in massale vlucht van de Palestijnse Arabieren en vernietiging van vele dorpen. Door beide kanten werden bloedige slachtpartijen aangericht, zoals in Gush Etzion (door Arabieren) en daarna Deir Yassin (door Joden van de Irgoen).
Lees Pappe, Wout. En Avi Shlaim, Benny Morris en de andere, werkelijke historici. Wat je hier presenteert, en wat Pelle presenteert, is de vergaand vervalste vroegere Israelische versie van de geschiedenis, die allang is ingehaald door de feiten die boven water zijn gekomen.
Je kunt ook de vertaling lezen van het laatste boek van Norman Finkelstein, die heel gedetailleerd, aan de hand van dezelfde historici die ik noem, duidelijk maakt hoe de apologeten van Israel bovenstaande mythes in omloop hebben gebracht, en die maar blijven herhalen, ook als al breeduit is aangetoond dat ze niet kloppen. Finkelstein gaat daarin nog niet ver genoeg, omdat het boek van Pappe, dat gebaseerd is op de Israelische documenten die pas recentelijk zijn vrijgegeven, toen nog niet beschikbaar was.
Anja,
Bedankt. Als het inderdaad een mythe is, eet ik mijn spreekwoordelijke hoed op. Ik ga aan de slag.
Maar het bestaan van die fundamenalistische imam Al Husseini, leider van de Liga van Arabische landen (landen die in de VN zaten), is een feit, en wat hij gezegd heeft ook. Dat betwist ook, dacht ik ook Pappe niet.
De apologeten van Israel zijn dol op Husseinni. Die bestond. En hij heeft hulp gezocht bij het naziregime. Door niemand ontkend. Wel, uiteraard, vergaand uitvergroot, veel belangrijker gemaakt dan hij was en van uitspraken en daden voorzien die niet aangetoond konden worden. De nazi’s hebben geen poot uitgestoken voor Husseinni. Ze hielden namelijk ook niet zo van Arabieren. Zie oa Finkelstein. En zie wat ik er al over schreef, hier
Overigens, Pelle, die geen historica is, geeft niet de bronnen aan waar ze haar ‘feiten’ aan ontleent. Op zich maakt dat al dat we niet kunnen controleren wat er waar van is. Dat maakt haar op zich al erg ongeloofwaardig. Mocht ze ze hebben van Dershowitz, ook geen historicus, maar die wel een in de VS erg populair boek heeft geschreven, The Case for Israel, dat is door historici al ongenadig gekraakt. Hij bleek erg veel uit zijn duim gezogen te hebben. Zie Finkelstein.
Anja,
Goedemiddag! Noem het maar “uitvergroot”. Aa
Anja,
(Ging iets mis) Noem het maar uitvergroot.
Al Husseini was DE onbetwiste leider van de Arabische Liga, HET samenwerkingsverband van de Arabische landen!!
Lees nou eerst eens, Wout.
Dat is allemaal al uitgebreid uitgezocht.
Okee. Ik zal Pappe e.a. nog eens nauwer gezet gaan lezen. En mogelijk verander ik van paradigma.
Een (gewetens)vraag aan jou. Acht jij het mogelijk dat jij van paradigma verandert – of een geheel nieuw paradigma gaat aanhangen – bij voor jou nieuwe feiten?
Ik ben van paradigma veranderd, Wout, ik zat net als de meeste Nederlanders in 1, en identificeerde me net als zij met Israel en had geen idee over Palestijnen. Hoe dat veranderde heb ik al beschreven, hier. En er kwam achter 3 nog een stap aan, 4. (Zie voor het hele verhaal over de verschillende paradigma’s hier). Dat ik besefte dat ik niet zozeer tegen Israel was (wel tegen de politiek van Israel) maar dat ik kon zien dat Israel zichzelf bezig is ten gronde te richten op deze manier. Op z’n minst moreel. Zoals Adam Keller op een demonstratie zei in Amsterdam, tegen de acties van Israel in Gaza en Libanon: eens zal blijken dat jullie de ware vrienden zijn van Israel.
Dus als er weer nieuwe feiten komen zal ik opnieuw mijn paradigma moeten bekijken. Alleen terug is er niet meer bij. Wat ik nu weet over wat de Palestijnen is aangedaan en wordt aangedaan kan ik nooit meer ‘ongezien’ maken.
Anja,
Dat vind ik heel eerlijk van je.
Het eigene aan een nieuw paradigma is dat de wijze waarop iemand de feiten ziet verandert. Vergelijk de zon om de aarde, naar de aarde om de zon, naar de zon en de aarde om een gemeenschappelijk zwaartepunt, etcetera. Dat houdt dus in dat je ook je “Wat ik nu weet over wat de Palestijnen is aangedaan en wordt aangedaan kan ik nooit meer ‘ongezien’ maken” anders zou gaan zien…. Eerlijk gezegd denk ik niet dat je daartoe in staat zou zijn …. Ik ook niet denk ik als ik jou was.