Ik ben er weer. Na een heerlijke week in Agadir, Marokko, met mijn allochtone vriendin. Op de eerste dag bleek mijn mobieltje verdwenen, verloren, gestolen, wie weet, maar weg. Dan heb ik nog e-mail, dacht ik, maar op dag twee viel de verbinding weg, pas de laatste avond voor ons vertrek deed ie het weer.

Ik liet met veel gedoe via een gewone telefoon een paar intimi weten dat ik nu toch echt niet te bereiken was en besloot dit maar als een teken van boven te zien dat ik dringend een paar daagjes af moest kicken. Geen laptop mee, zelfs mijn dikke camera niet mee, alleen zo´n minivakantie dingetje dat je ook in je oor kunt hangen. Op de tv met veel ruis alleen Al Jazeera goed te ontvangen. Zag ik nog net dat Nablus geteisterd werd door het Israelische leger, had ik liever ook even niet gezien.

Uitrusten dus. Zwemmen, eten, slapen, en vooral heel veel lezen. Achter elkaar een boek uit kunnen lezen, heerlijk. Twee P.D.James-jes mee, waar ik anders niet doorheen kom, niet omdat ze niet makkelijk weglezen, maar omdat als ik zo’n boek maar even wegleg het gewone leven weer inbreekt en ik niet meer weet wie wie ook weer was, en na drie keer overnieuw beginnen vind ik het niet leuk meer.

Maar vooral veel gelezen waar ik over na kon denken, daar aan de rand van het zwembad. Ilan Pappe uitgelezen, over de ethnic cleansing. Absoluut niet om vrolijk van te worden, maar een noodzakelijk boek, eenmaal gelezen kun je niet meer om zijn analyse heen van wat Israel aan het doen is.

Las Karen Armstrongs nieuwe boek over de Mohammed: De profeet. Zeer aanbevolen. Wat Armstrong vooral doet is wat veel van de ‘critici’ nalaten: de contekst aangeven waarin de oorspronkelijke islam is ontstaan. Niet vergeten dat de teksten van de koran gericht waren op de mensen van toen, de problemen van toen. Het is vooral zeer relativerend voor de oordelen die vanuit het nu, het Westen, worden terug geprojecteerd op die kleine nieuwe gemeenschap van toen, die vocht om te overleven. De dilemma’s van toen. Armstrong schrijft toegankelijk, maar heeft door haar kennis van de tijd en van de verschillende godsdiensten een grote greep.

Ik las het boek van Leo Lucassen en Wim Willems, Gelijkheid en onbehagen, over onze ‘bijziendheid’ als het gaat om het integratiedebat en de makkelijke uitspraken over ‘het multiculturele drama’. Kom ik zeker nog op terug.

We waren in Marokko, maar eigenlijk ook helemaal niet, want in zo’n toeristenindustriepaleis, waar honderden valantiegangers tegelijk aan hun natjes en droogjes geholpen moeten worden had je ook in Brazilie of Tenerife kunnen zitten. Zo’n gigahotel doet vooral zijn best om je het gevoel te geven dat het overal vertrouwd hetzelfde is. Dat was dus inderdaad heerlijk rustig, maar van het land zag je niks. Dus was het maar een uitstapje met een vissersboot, en met een bus naar het dichtstbijzijnde stadje voor een bezoek aan de soek. Gezien hoe de arganolie wordt gemaakt. Geiten in de arganbomen gezien, die dol zijn op de noten. Een half uurtje op het dorpsplein gezeten gewoon om naar de mensen te kijken. Maar echt in Marokko geweest? Dat moet nog komen. Om het gemis nog enigszins te compenseren de bundel van Marjo Buitelaar gelezen, Uit en thuis in Marokko. Antropologische schetsen. Daar zaten een paar leuke dingen bij. Hoop dat ik daar ook nog op terug kom.

Ed van Thijn, Judica/Judy. Over een van zijn pleegmoeders in Westerbork, en hoe anders hij haar zag dan haar aangenomen dochter. Eigenlijk een boekje over herinnering. Mooi.

En een paar artikelen, ben me aan het in lezen over volkshuisvesting. Een interessant artikel van Ian Buruma over Tariq Ramadan, kom ik ook op terug, en een paar bevestigende kritische artikelen over Dershowitz, en een interview met Norman Finkelstein. De helft van de boeken ging ongelezen mee terug, maar ik heb een flinke deuk in de stapel gelezen, en als ik nu niet iets moest gaan doen aan het feit dat ik geen mobieltje heb en vandaag natuurlijk iedereen gaat bellen die denkt dat ik weer terug ben zou ik zo in een verhaal over een van de boeken hierboven duiken.