Donderdagochtend half negen. Nergens in slaperig en dicht Den Haag fatsoenlijke koffie te krijgen. Een bijna lege studio voor een radio interview. Tiny moest afgelopen dagen vrijwel doorlopend interviews afgeven, nu mag ik de honneurs waarnemen voor een half uurtje nakwaak.

Dat was een mooi feestje gisteren. In Dudok verzamelde zich de SP ploeg. Vanuit de Eerste Kamer zelf was de tv uitzending. Ik ergerde me toen Tiny’s Irene en zijn zoons niet mee naar binnen mochten, terwijl het daar vol zat met vreemd volk dat zo te zien niet veel te doen had, en ik vervolgens niet mocht fotograferen, terwijl al die camaralui hun gang mochten gaan. Wie z’n feestje is dit nou? Dus geen foto’s van in de zaal zelf. Daar zwaaiden Paul Witteman, Maartje van Wegen en Ferry Mingelen en hun mensen de scepter. Okee. Ik hield me netjes.

Dibi, van Groen Links kwam nog even langs in Dudok, ik had over hem geschreven op dit weblog, lijkt me een reuze aanwinst voor de partij, maar had hem nog nooit ontmoet. Leuk.

De uitslagen. We wisten natuurlijk de peilingen al. Ik had het nog wel voor mogelijk gehouden dat de vorming van de nieuwe regering invloed zou hebben om de stemming. Ik dacht: de verdubbeling van onze zetels hebben we als SP aan onszelf te danken, maar de verdriedubbeling misschien vooral omdat de PvdA het niet geweldig had gedaan. En misschien dat we die stemmen weer terug zouden moeten geven, na een suksesvolle coalitievorming, en in de wittebroodsfase uiteraard veel mooie beloftes. Maar nee. Het bleef slecht weer voor de PvdA en het aantal zetels in de EK werd voor de SP verdrievoudigd. Die van de beestjes kregen ook een zetel, en waren gelukkig. SGP ging terug naar een zetel en waren niet gelukkig. D66, ook al sip. GroenLinks leek op vijf te zijn gebleven, ik had ze meer gegund, maar later bleken het er toch maar vier te zijn. Han Noten van de PvdA keek niet vrolijk, maar was in ieder geval opgelucht dat de coalitie ook in de EK nog een meerderheid heeft. De VVD zei vrolijk dat ze zich weer hadden hersteld, en wezen de suggestie van Wilders, dat dat dankzij hun stemmen was, uiteraard verontwaardigd van de hand. Christen Unie zeer tevreden, want gegroeid, en nu dus een steviger positie in de regering, als enige coalitie die er wat bij had gewonnen.

Ons fractietje keek elkaar eens aan. Twaalf in plaats van vier. Spannend natuurlijk, maar is dat nog wel gezellig straks? We zullen moeten verhuizen naar een grotere zaal, want onze kamer in de Mauritstoren is nu te klein. En welke partij moet er dan voor ons ruimte maken? Volgende week gaan we kennismaken. Ik belde Ineke Palm, onze nummer twaalf, die er nu ook inkomt, om haar te feliciteren. Niet voor niets dat er op de wankele plaatsen doorgewinterde partijgenoten waren gezet, die de onzekerheid, net wel of net niet er in wel aan zouden kunnen.

Even Klaas de Vries een felicitatiezoen gebracht, en Britta Bohler begroet, er komen interessante mensen in de kamer.
En toen nog een beetje feest in Dudok. Als de foto’s een beetje uitgevallen zijn als familiekiekjes is dat niet toevallig.

Speech van Tiny. Vooral ook al die flyerende en hard werkende SPers bedankt, waar we ons succes aan te danken hebben. Want maar al te vaak wordt gedacht dat winst of verlies alleen maar te danken is aan de opstelling van de politieke leiders. Ik zei het ook in het interview de volgende ochtend, de SP blijft hardnekkig contact houden in de wijken en dorpen, het is de basis en de rechtvaardiging van ons bestaan.

Donderdag, na het radio interview, viel in in de Tweede Kamer in de taart. Jan M ruimde de bordjes op. Zeker omdat het Internationale Vrouwendag is, zei iemand. Ik ben altijd degene die de rommel opruimt, zei Jan. Thuis ook. Ze worden gek van me.

En toen door, want het was 8 maart, om te spreken op de demonstratie van Iraanse vrouwen. Foto’s volgen.