Ook vandaag geen uitgebreid verhaal. Ik heb nog wel tien plannetjes liggen, maar loop achter met mijn werk. Dat kwam zo. Gisteren wachtte ik in mijn nieuwe huis op de vrachtwagen van IKEA die mijn kasten kwam brengen. Die zouden tussen 12.15 en 16.15 gebracht worden. Nu wil de wet van hoe heet hij ook weer, dat je er dan zeker van kunt zijn dat de kasten niet eerder komen dan 16.15, tenzij je daar niet op rekent en er niet bent, want dan komen ze om 12.15. Affijn, ze kwamen om vijf uur. Ik had ondertussen al menig plintje van een verfje voorzien.
Toen de jongens voor de deur stonden en al die zware pakken de lift in sjouwden was mijn irritatie al weer weg. Ze hadden zich het schompes gewerkt, en de vorige adressen waren natuurlijk net twee en drie hoog. Ze liepen nu echt op hun tandvlees, maar zetten er nog even flink wat power achter.
Achteraf bleek er een kast te missen, en moet ik IKEA gaan bellen, wat ook een halve dag gaat kosten want dat gaat zomaar niet, maar ook dat hoort bij de wet van hoe heet hij ook weer. Die zegt dat alles wat mis kan gaan mis gaat.
Vanochtend een interessant artikel in Trouw: de eeuwige spagaat van biculturele boegbeelden. Wie tussen twee culturen staat, belandt vanzelf in een spagaat, is de gedachte. Nu ken ik het verschijnsel dat mensen die een leidende positie innemen in een sociale beweging, en daarmee ook het wantrouwen van de achterban op de nek krijgen ook van de vrouwenbeweging. Daar hadden we ook het boeiende verschijnsel dat je op de solidariteit van andere vrouwen kon rekenen zolang het slecht met je ging, maar dat dat plotseling over kon zijn als je te succesvol werd. Zoiets, daar hebben alle ‘allochtone’ koplopers ook mee te maken.
Wie als allochtoon succes heeft in de autochtone wereld wordt niet alleen gewantrouwd door de autochtonen, ook de eigen achterban kan zich afvragen of hij of zij ‘nog wel bij ons hoort’. Driss el Boujoufi, vice voorzitter van de Unie van Marokkaanse Moslim Organisaties (Ummon) kan er over meepraten. Je moet alles uitleggen. Eindeloos uitleggen. De ene keer aan de autochtonen, de andere keer aan de allochtonen die je niet willen begrijpen.
“Ik zie boegbeelden om me heen afhaken, uit angst of frustratie. Dat krijg je als je na elke stap vooruitgang weer een halve meter terug moet. Nu is de sfeer bijvoorbeeld verziekt door dat gedoe over paspoorten. Natuurlijk gaat het niet over paspoorten, maar over mensen die ons er niet bij willen hebben. Dat is geen sfeer om aan je bruggetje te bouwen. Daar lig ik wel eens wakker van. Maar als je weer een nachtje wel goed slaapt, weet je dat je niet mag opgeven. Want dan krijgen de grootste schreeuwers gelijk. Aboutaleb houdt ondanks alles toch ook vol?”
Het is Murphy’s law Anja. Succes met alles nog.
Toen zou de potentiele verhuizer tussen 11 en 12 komen. Half een maar weer eens gebeld. Misverstandje. Ondertussen belde er helemaal uit zichzelf een mevrouw van IKEA. Vanwege iets wat niet in voorraad was. Ha, dacht ik, ik pak haar in haar virtuele nekvel vanwege die drie kastjes, want als je ze zelf belt kom je in zo’n toestand terecht waarbij je voortdurend op weer een andere toets moet drukken waarna er weer een mechanische stem komt om iets te zeggen wat je niet wilt horen, waarna je op weer een andere toets moet drukken en duurt het heel heel lang voor je een echt mens kunt veroveren. De mevrouw beloofde haar best te doen.
De verhuizer beloofde nu tussen twee en drie uur aanwezig te zijn. Het is tien voor drie.
De Wet van Murphy inderdaad…. er IS een enig boekje dat ik helaas ben kwijtgeraakt: De Wet van Murphy voor de Vrouw…. aanradertje als je even lekker wilt lachen. Hoewel…. voor feministes ook erg herkenbaar. Zag laatst voor het eerst “Grumpy old Women” op SBS6 en lag dubbel van herkenning en erkenning. Geweldig. Maar ik hoop dat je ontbrekende kast netjes op tijd zal komen. Enne…was je verhuizer stipt om 3 uur bij je? 😉
Dat was tegen vieren, Lydia. Maar hij kwam.
Ha fijn! Nu begint het inrichten en nestelen, dat is leuk! Zijn de katten ook al over? Met alle meubels op hun plaats, zal ook de vertrouwde geur zich weer verspreiden en zijn ze snel thuis. Mijn oude Negri verhuisde indertijd eerder dan ik naar Parijs, en ontdooide pas toen ik, of liever gezegd mijn spullen na een paar maanden ook kwamen. “Hé, hallo grand foulard, jou ken ik nog!”
De komende zes tot acht weken wel even deuren en ramen dichthouden, om te voorkomen dat ze terug naar het oude huis wandelen.
Het echte verhuizen komt pas in april. Aangezien ik mijn oude huis nog niet verkocht heb heeft het geen haast, hoewel ik nu wel eens weg wil. Ik ga nu honderdvijftig dozen vullen met boeken. Krijg je ervan als je niet meer piep bent en je van alles waar je je mee bezig houdt alles wil lezen, net zo mateloos als ik ben met andere dingen, eten, solidariteit, mensen waar ik van hou. Ik verhuis eerst de spullen, en dan gaan de poezen mee, als er vertrouwde dingen zijn met vertrouwde luchtjes. Ik moet nog wat doen aan een hele enge richel rondom het huis, waar Josephine, de ontsnapkat ongetwijfeld op gaat lopen als ik de deur naar het balkon openzet, zo eentje die zo smal is dat ze haar kontje niet kan keren maar ik weet zeker dat ze het moet proberen. Van de kattensharia. Diezelfde die bepaalt dat ze in elke doos die het huis in komt even moet zitten, ook al moet ze zich er in wurmen als een oude dame in een te klein corset.
Kobus, de angsthaaspoes durft gelukkig niks qua richeltjes. Dat scheelt een hartverzakking.