Politiek gezien worden de komende maanden vooral een tijd van oplettend volgen wat de regering gaat doen. Waar kunnen we in mee, en wat moet beter?
Eergisteren demonstreerden WAO’ers tegen de strenge herkeuringsregels. Tussen oktober 2004 en september 2006 werden meer dan 200.000 mensen opnieuw gekeurd, met als gevolg dat van een kleine 40% de uitkering werd stopgezet of verminderd. Dit was het mantra van De Geus: eigen verantwoordelijkheid, die mensen moeten een ‘prikkel’ krijgen om weer aan het werk te gaan, we moeten vooral kijken naar wat ze wel kunnen in plaats van wat ze niet kunnen. Een toekosmt met werk is immers mooier dan een toekomst met een uitkering. Dat noemde De Geus mensen ‘meer kansen geven’. Mooi gezegd. Maar de realiteit. Die is dat heel wat mensen ook na dure reintegratietrajecten niet aan het werk komen, omdat er geen passend werk voor ze is, of omdat het nog altijd aan de werkgever is om te bepalen of ze een voormalig WAOer, met een kwaal of iets anders, en vaak op leeftijd, wel hebben willen. En in veel te veel gevallen was het antwoord dus nee. Volgens het UWV heeft de helft van de mensen die (deels) werden goedgekeurd na anderhalf jaar nog geen werk gevonden. Vooral ouderen maken weinig kans.
Het nieuwe kabinet komt met een aantal ‘verzachtende’ maatregelen, de uitkeringen van volledig arbeidsongeschikten gaat omhoog, de overbruggingsuitkering voor voormalige WAO’ers die weer aan het werk moeten wordt verlengd van zes naar twaald maanden. De WAOers die op 1 juli 2004 45 jaar of ouder waren – 115 duizend mensen – krijgen vrijstelling. Er was al besloten om de keuringsleeftijd tterug te brengen van 55 naar 50 jaar. Ook wil het kabinet ex-WAO’ers helpen bij de bannenjacht door het aanbieden van ‘brugbanen’.
Gaat dat echt zoden aan de dijk zetten? Het Actiecomite stop de herkeuring denkt van niet. De SP ook niet. Zie hier.
Het zou kunnen dat ik me in de nieuwe rit in de Eerste Kamer meer bezig ga houden met de grote stedenproblematiek en dus met de problemen in wijken. (We hebben de portefeuilles nog niet verdeeld). Ik bekijk dus met veel interesse de plannen van Ella Vogelaar, de nieuwe minister voor Wonen, Wijken en Integratie. Al een grote stap voorwaarts dat integratie niet meer onder justitie valt, waar het minister Verdonk de kans gaf om met alle migranten om te gaan alsof het potentiele verdachten waren, mij wonen hoort het meer thuis, al zal er een samenhangend beleid moeten komen met de andere ministeries, want het gaat ook om sociale zaken, onderwijs, werk.
Vogelaar heeft veertig wijken aangewezen waarvoor extra geld beschikbaar komt en waarvoor een samenhangend plan gemaakt moet worden. Want dit weten we wel al: het gaat in de wijken waar het niet goed gaat om een complex samengaan van te veel jongeren die uitvallen op school, te grote scholen met te weinig toezicht op geweld, ouders die niet voldoende betrokken zijn bij het onderwijs of die de greep op hun kinderen verliezen, slechte behuizing, verloedering in de buurt, verdwijnende voorzieningen, ouderen die zich onveilig en geisoleerd voelen, te weinig veilige speelplaatsen, te veel mensen zonder werk en dus te veel armoede, te veel hangende jongeren en overlast, huiselijk geweld, te veel mensen die de moed hebben verloren en weinig meer doen aan de samenwerking en de samenhang in de buurt, discriminatie, spanningen tussen bevolkingsgroepen, huisjesmelkers, mensen met schulden. Veel, en veel ervan in een complexe samenhang. Niet dat die problemen in andere wijken niet voorkomen, maar we weten dat een gezin dat meer dan een of twee problemen heeft vaak in een neerwaartse spiraal terecht komt. En met te veel gezinnen met te veel problemen dus ook de buurt. Er zal dus per buurt op maat plannen worden gemaakt, wat er al gedaan wordt moet goed worden geevalueerd, er moet gesproken worden met politie, jeugdwerkers, woningcorporaties, onderwijzers, lokale bestuurders, organisaties van vrijwilligers, de plaatselijke religieuze instellingen als kerken en moskeeen, en natuurlijk met de buurtbewoners.
Kritiek is er natuurlijk ook al: mensen die het stigmatiserend vinden dat hun buurt als probleemwijk is aangewezen, maar ook verontwaardiging over wijken die niet op de lijst staan. Zie de lijst van probleemwijken. Hier.
Ik zal het met belangstelling blijven volgen.
(foto’s zijn niet van mij maar van de SP-site)