Cor Dullemans heeft het hogerop gezocht, zei iemand gisteren, bij de Paasdienst van de Ekklesia. Op stille vrijdag is ze overleden. Een naar laatste jaar van haar leven, we hadden haar allemaal wat beters gewenst, en ze wilde wel weg.
Cor nam mij onder haar vleugels toen ik voor het eerst in de kerk ging kijken. (Hier). Ze hield altijd een plaatsje voor me vrij, op diezelfde rij achterin De Rode Hoed, die zondags onze kerk is. Ze kwam er voor uit Den Haag. Veel mensen dachten dat die oude dame met haar grijze krulletjes waarvoor ze elke week naar de kapper ging zodat ze knap in de kerk zou zitten mijn moeder was. Wij lieten het maar zo.
We misten haar in de kerk al een tijdje, nadat ze ziek was geworden, opgenomen werd, in de war raakte, en de tocht naar de Ekklesia te veel voor haar werd. Ze had het niet makkelijk, met zichzelf, met haar omgeving, was vaak kwaad, op alles en iedereen, ook op mij, die laatste keer dat ik haar bezocht.
Maar ik herinner haar het liefst zoals ze daarvoor was. Glaasje wijn, dan werden haar wangen roze, en dan kon ze mooi vertellen over de tijd dat ze nog onderwijzeres was, en over de kinderen waar ze van hield. En dan kwam het gesprek weer op de wereld van nu. Ze leefde mee, met mijn reizen naar Gaza. Zag dan weer de beelden op de tv. Snap je dat nou, dat ze die mensen dat aandoen, vroeg ze keer op keer. Grote verontwaardigde en verbaasde blauwe ogen. Onrecht, en mensen slecht behandelen, daar wende ze nooit aan.
En nu is ze weg uit dit leven.
God geve haar de vrede die ze hier niet kon vinden.
Mijn condoleances, Anja. Hier heb je vast veel verdriet van, denk ik. Hoewel het misschien voor haar juist een bevrijding zal zijn?
Dank je wel, Lydia. Het is verdrietig. Omdat ze zo onherroepelijk weg is en ze nooit meer op die stoel naast me zal zitten. Omdat ze zo’n rot laatste jaar heeft gehad. Maar dat is ook de reden dat het ook een zegen is – ze had er echt schoon genoeg van. Het was haar tijd. Dus gaan we haar van de week mooi begraven en dan laten we haar echt gaan, we bevelen haar aan in de handen van de Heer, waar ze erg in geloofde. Hoewel ze ook erg kon mopperen, waarom Hij het niet een beetje aardiger regelde, voor haar en voor de wereld en al die kinderen. Dan had ze zo’n bui van wat heb je aan Hem, net als je Hem nodig hebt. Maar in de laatste dagen, toen haar vrienden met haar baden, en ze een beetje meemurmelde, moet het wel weer goed zijn geweest tussen haar en Hem.
Elke zondag werd ze genoemd in de ekklesia. Ik heb geen beeld van haar, tenminste ik ken haar niet. Maar toch was het een schok om te horen dat ze er niet meer is.
Mijn condoleances Anja, en wat een ontroerend verhaal.Ik begrijp dat je veel verdriet heb.Maar ook ik zal een gebedje doen.Zulke lieve mensen gun je een mooi leven in het hier namaals.God zal zich over haar ontfermen, dat weet ik zeker.Als ik je zo lees was het een lief en mooi mens, die voor iedereen een beetje crede wilde op deze aarde.Zulke mensen zouden er zoveeel meer moeten zijn, tevens moeten voor al die oude mensenzorgen dat ze nog een fijne, liefdevolle oude dag hebben, waarin ze helemaal worden verzorgd, en daar ontbreekt het nogal eens aan.Ik werk als kok in een bejaardenhuis, een hele eer om voor al die mensen te koken / zorgen.
groet,
michael
Gecondoleerd.
Hoi Anja,
Wat een verdrietig nieuws. Ik herinner me nog de keren dat we samen met jou in de ecclesia waren en we daarna in het kroegje op de hoek een glaasje gingen drinken. Hoe betrokken en verantwoordelijk ze zich voor jou voelde. Je kerkemoeder, ze is niet meer bij ons. Dus toch nog weer een beetje meer wees. Mijn condoleances gaan zeker ook uit naar jou. Sterkte!