Ik begin een beetje gevoel te krijgen voor wat ik hier aan het doen ben. Natuurlijk waren er al voorbereidingsvergaderingen, en stapels papier, en nog uitgebreide instructies van Tiny, tot en met van hoe ik naar het Paleis van Europa naar mijn hotel kom en omgekeerd, maar ik moet het altijd zelf meemaken, anders blijft het te abstract. De sfeer. De mensen. Wat we doen.

Veel over mensenrechten in de landen van Europa, over de positie van migranten en vluchtelingen, over de situatie in de ‘nieuwe’ Europese landen en de landen die tot de Raad toe willen treden, zoals Montenegro. Het gaat ook over rechten van vrouwen en homoseksuelen. In de hal staat een grote tafel met brochures en posters in alle talen tegen geweld tegen vrouwen. Ik deed vanochtend eerst de bijeenkomst van mijn ‘groep’, zeg maar partij, de EUL, the European Unified Left. Daar werd onder andere afgesproken wie het woord ging doen bij alle onderwerpen die nog plenair zouden worden behandeld. Montenegro. Azerbeidjan. Ik hoorde dat besloten was dat de urgente behandeling van het Midden Oosten op donderdagmiddag plaats vindt. Net het onderwerp waar ik het woord over wil voeren, mijn ‘4 minutes of fame’. Naar het kantoor van de Nederlandse delegatie om te kijken of mijn terugreis nog een dag kan worden uitgesteld. Moet ik wel een erge leuke bijeenkomst voor af gaan zeggen.

Amnesty International kwam lobbyen. Heb mijn handtekening gezet onder een paar amendementen waarin Montenegro wordt gemaand om de ‘verdwijningen’ van een groep Bosnische moslim mannen in 1992 wordt erkend en in ieder geval de nabestaanden, want ze zijn aan de Serven uitgeleverd en dus waarschijnlijk vermoord, hun schadevergoeding krijgen. Zat in de commissie voor migranten. Ed van Thijn naast me. Een van de rapporteurs van een belangrijk stuk. Nu de amendementen, zonder stemming aangenomen. Hier hebben we het in ieder geval niet meer over ‘illegalen’, maar over ‘irregular migrants’, mensen zonder papieren. Er kwam nog een motie langs, dat er door de Raad onderzoek gedaan zou moeten worden naar de manier waarop de verschillende landen de inburgering regelen, wat werkt en wat niet. Ben ik voor. Handtekening gezet.

Ondertussen werd ik gebeld, of ik in mei naar de SP Groningen wil komen voor een bijeenkomst over Palestina. Ja. Gebeld door de NCRV, omdat minitser Verhagen al heeft gezegd dat hij zal proberen een visum voor premier Haniya van Palestina, die uitgenodigd is naar Nederland tegen te houden. Wat ik daar van vond. Is voor de lezers hier al bekend. Ik vind dat wij verplicht zijn ons tegen een democratisch gekozen staatshoofd normaal te gedragen, ook al ben je het in veel niet met hem eens. Juist met hem moeten we dus wel praten. Zoals Avnery al zei: vrede sluit je met je vijanden niet met je vrienden. Maar Verhagen vindt dat Hamas eerst Israel moet erkennen. Die hebben we ook al gehad. De eisen die aan Palestina gesteld worden zouden ook aan Israel gesteld moeten worden, en dat doet Nederland niet. En in Europa loopt Nederland nu erg achter. Noorwegen praat al lang gewoon met de Palestijnse regering. Ze wilden me graag hebben, bij de radio, maar niet via de telefoonl. Dan gaat het dus niet door, want ik zit de komende dagen nog in Straatsburg. Waar ik kolometers loop omdat ik vaak verdwaal in dit immense gebouw.

Het is nu bijna vijf uur. De plenaire is voorbij. Azerbeidjan is behandeld. Ik ga naar mijn ‘groep’.