Laatste dag in de Raad van Europa. Uitgecheckt uit mijn hotel. Ik moet nog een stukje maken voor de SP website, ik moet mijn tekst nog tikken voor mijn bijdrage aan de Draft convention on the protection of children against sexual exploitation and sexual abuse. Niet moeilijk, ik werkte jaren als docent en trainer met het onderwerp. Het is een redelijk gedegen stuk, waar ik weinig commentaar op heb, behalve dat de focus geheel en al is op de slachtoffers, de kinderen. Dat is natuurlijk de eerste en terechte stap. Maar vervolgens is het minstens zo belangrijk om te gaan kijken naar de daders, heb ik in de Balkan geleerd, toen ik daar trainingen gaf voor de slachtoffers van geweld in huis. Mannen worden niet als daders geboren. Er moet dus veel meer worden nagedacht hoe je (meer) kunt voorkomen dat mannen daders worden, zeker in de vormende jaren dat ze hun seksualiteit vormen. “Gewoon” geweld is meestal beter te bestrijden dan seksueel geweld, omdat daar meestal een component van verslaving in zit. Affijn, dat gaat allemaal te ver voor vier minuten tekst straks, maar ik wil er toch wel wat over zeggen.

Ik ken ondertussen de weg hier, weet waar de lekkerste esepresso te halen is en waar je even rustig uit kunt blazen, ik weet hoe laat de Nederlandse kranten aankomen, ik weet zo’n beetje welke lift waarheen gaat en loop niet meer kilometers te dwalen door de gangen met kantoren van alle 46 landen plus tig internationale organisaties, in dit gigantische gebouw. Ik weet wat ik moet doen om spreektijd aan te vragen, een plek te krijgen in de zaal en hoe ik moet stemmen, ik heb de bus genomen en ook nog wat gedwaald door Straatsburg.

Wat ik er van meeneem: een massa kontakten. Indrukken over hoe het gaat met links in de verschillende landen. Onze Unified European Left, de vijfde groep, doet het niet slecht. Onder de leiding van Tiny hebben veel delegatie spreektijd aangevraagd en gekregen, er is nu ook voor gezorgd dat de UEL meedoet in het rotatiesysteem voor het voorzitterschap van de Raad. Maar de onderlinge verschillen zijn nog groot. De Skandinavische landen en Nederland vinden elkaar makkelijk op onze invulling van wat we links vinden. Onze vriend Hakki uit Duitsland heeft het erg Duits over de gesamtpolitische Landschaft. In juni ontstaat daar door fusie de nieuwe partij, Die Linke. Moldava doet zijn best. Belarus, dat nog niet in de raad zit, heeft te kampen met twee elkaar bestrijdende communistische partijen. Cyprus en Portugal sluiten ook aan, maar dan heb je de Italianen die zich een beetje als diva’s gedragen en voortdurend thuis in de crisis zitten. Voor de voormalige communistische landen is het nog uitzoeken wat ze onder links willen verstaan. In Noorwegen zit links nu in de regering. Goed nieuws: Noorwegen heeft zich uit Irak teruggetrokken, was de eerste die ging spreken met de nieuwe Palestijnse regering, volgt nu meer de VN koers dan de VS. En zijn bezig met sociale hervormingen.

In de commissie migratie, waarin Leo Platvoet, die zich vooral bezig hield met missing persons in Armenie en andere landen, en die ook zelf bezocht, en Ed van Thijn, die zich erg druk maakt over de behandeling van migranten in de Europese landen, leerde ik veel over de vraagstukken van migratie – wat te doen met grote stromen mensen die zich verplaatsen. En wat dat te maken heeft met mensenrechten. Migratie hoeft geen probleem te zijn, en heeft in plaats daarvan veel benefits wanneer de mensenrechten in beide landen, die van herkomst, en het ontvangende land in orde zijn. Maar mensen vluchten ook vanwege de deplorabele toestand in eigen land – om vervolgens als halve of hele criminelen behandeld te worden in het ontvangende land. Ik kom daar nog op terug.

Het was voor mij tegelijk een fikse bijscholingscursus mensenrechten. Ik zal daar als ik weer thuis ben een minicursusje van maken, zodat de weblogbezoekers die het interesseert er van mee kunnen profiteren.

Dat was het voor vandaag.
Als ik thuis ben plak ik er ook nog wat foto’s bij, dat helpt bij het vormen van een indruk.