(met update)
YESSSSSS!!!!!!
Mijn internet doet het weer.
De meneer van UPC zou om 8 uur komen, dus die was er om half elf. En de meneer van de luchtdinges zou om 7 uur komen en die is er dus nog niet. De UCP meneer schroefde het modem in de kast naast dat schakelpaneel of wat het is en deed nog meer geheimzinnige dingen. Nu er ligt een dikke kabel door mijn huis die ik daar niet wil hebben, want waarvoor heb ik anders al die ingebouwde aansluitingen waar ik ook dure huur voor betaal, maar de meneer van UPC ging niet over wat er allemaal in de kast zat waar de aansluitingen zitten naar al die leuke stopcontactjes en contactpuntjes die door mijn hele huis te vinden zijn want de meter tikt zei hij, dus daar moet kind weer voor terugkomen die al uren studie heeft gemaakt van die kast – maar hoe dan ook, het doet het.
Even naar het metertje gaan kijken waar ik met mijn laptop niet bij kon – jullie zijn wel trouw gebleven, zeg. Nog steeds dagelijks dichter bij de vier- dan bij de drieduizend bezoekers per dag.
Wachtend op de mannen heb ik een tafeltje in de zwarte grondverf gezet en hoef nu alleen nog maar op te passen dat Josephine daar niet op springt en mooie zwarte pootjes gaat maken op mijn marmoleum kleur naakt.
Het is trouwens dat ik in bad mijn camera niet mee durf te nemen, want je had haar gezichtje moeten zien toen ik gisteravond tot mijn nek in de lavendelgeur lag – in mijn oude huis had ik geen ligbad. Josephine wankel over het randje van het bad, wat is dit, wat is dit, dit kennen we niet, en al is ze een Turkse poes van het merk Van die in Istanboel soms in de Bosporus zwemmen, het zou een spetterend drama zijn geweest als ze er in was gevallen en dan zat ik met een getraumatiseerde naar lavendel ruikende kat. Het gebeurde niet.
Update.
De man van de luchtdinges kwam om twaalf uur. Dat was nog een geluk bij een ongeluk, dat hij niet eerder was van de man van UPC want de meneer van de luchtdinges is ook de meneer die die fantastische geavanceerde state of the art schakelkast heeft aangelegd, en hij snapte dus wat er gedaan moest worden aan die dikke kabel die nu door mijn huis liep. Hij probeerde het een en ander, maar dat hielp ook niet. Kijk, zei hij, je hebt nog een kabeltje nodig als dit, tussen het modem en de kast, maar dan langer, want deze is te kort. Maar dat heb ik niet bij me, dus dat moet je bij een computerwinkel gaan kopen. Vijfenzeventig centimeter.
Ik naar de computerwinkel. Dit, maar dan vijfenzeventig centimeter. Helaas zei de jonge man, die hebben we niet.
Lezers, mijn hart zonk.
Want we hebben alleen vijftig centimeter of twee meter, zei hij.
Naar huis met die van twee meter. Ik wist nu precies in welke drie dingies ik welke drie dingies moest steken.
Tara! Doet ut!
En de luchtdinges doet het ook. Behalve dat het filter verstopt is en ik daar iemand voor moet gaan bellen, want verstopte filters daar ging deze meneer niet over.
Dat is dus het moderne leven, dat voor elk miezemuizig wissewasje weer een andere deskundige moet komen die niet weet wat die andere deskundigen doen en hebben gedaan, zei ik.
Ja het is wat, zei de man vrolijk.
Ik ga geloof ik vandaag maar eens ernstig aan de drank.
Nou, Anja, dankzij de UPC- en de luchtdingesman heb je je vroege uren toch maar nuttig kunnen besteden!
Gelukkig wist je nu precies in welke drie dingies je welke drie dingies moest steken. Zulke dingen gaan niet altijd vanzelf.
Enneh, ik zou het maar rustig aan doen met de drank vanavond, anders krijg je een heel andere deksundige op je dak dan je lief is…..
Is het een idee Josephine droog te lavendellen?
UPC heeft over het algemeen echt te belachelijke service voor woorden. Denk bijvoorbeeld aan een monteur die nooit komt opdagen waarop je zelf een nieuwe afspraak mag maken. Hopelijk leest het UPC webcareteam nu ook eens mee.
Verder valt het inderdaad niet mee als je niet zo technisch begaafd bent. Dan is het een wirwar van pluggen en ingangen die je – tot je grote hoop – allemaal goed geplaatst hebt.
Goede afsluiter!
Ik, als lezeres, heb ALLES gelezen. Was het behoorllijk eens met je hier en daar en dat behoefde dus geen reactie. Dus ik was mijn handen in onschuld…. 😀 Een naar lavendel ruikende Josephine zou vreselijk zijn, maar bereid je maar voor op het onvermijdelijke, want dat het een keer zal gebeuren, staat vast, tenzij je ze uit de badkamer bant. Mijn itan vond het ook nodig over het randje te wandelen en hij viel er natuurlijk wèl in. Erg nat, zo’n “verzopen” kater. En zo dun gelijk…. 8) :). Moest meneer wel even afspoelen, omdat zeep en een kattentong niet goed samen gaan. Daarna issie de heve avond zoet geweest met fanatiek wassen en af en toe mij zeer vuil aankijken. Want het was natuurlijk wèl MIJN schuld! Sindsdien gebadderd in dat huisje zonder katten in de badkamer. 😉 Vind je wel technisch geworden, trouwens…. goed hoor! Maar, in tegenstelling tot Niels, heb ik van UPC een prima service gekregen. Uitzondering misschien die de regel bevestigt? Hoe dan ook: gefeliciteerd! You’re in business again! 😀
“anders krijg je een heel andere deksundige op je dak dan je lief is…..”
Dit ziet eruit of je ervaring hebt, Olav.
(sorry, moest even)
Ha Anja, gefeliciteerd met het nieuwe huis inclusief poezenbad – het was heerlijk om te lezen over alle sores met glijertjes en luchtdinges, ik zou het bijna jammer gaan vinden als je nu helemaal op orde bent…
Vraag jij trouwens patent aan op naakt-met-zwart-poezenpotenpatroon marmoleum of doe ik dat?
Ruben
Ik zocht iets opgewekts voor ’t slapen gaan en vond het op je log! Levendig verhaal, dankjewel, en proost hè..
Ik had eens een kat, echt de zonnigste, meest optimistische kat die ik ooit had gehad, Max. Een rooie kater. Als hij me zag sprong hij een gat in de lucht. Letterlijk, hij sprong voor mijn voeten omhoog en rekende er dan geheel op dat ik hem op zou vangen. Vol vertrouwen. Want over hoe hij weer beneden zou komen daar dacht hij geen moment aan. Daar zou ik wel voor zorgen. Dat ging heel prima toen hij nog een klein katertje was, het was al moeilijker toen hij een acht kilo zware kater werd, met dan springen en ook met het opvangen, trouwens. Hij viel steeds vaker met een stevige plof naar beneden voordat ik hem had. Ook hield hij nooit rekening met wat ik eventueel in mijn handen had. Hij kreeg nogal eens een kopje thee of koffie over zich heen. Dat was nog niet zo erg, dankzij zijn dikke vacht nooit verbrand of zo. Dan ging hij zich weer netjes droog en schoon likken. Maar een keer had ik een glaasje jenever in mijn handen toen hij sprong. Braaf zette hij zich weer beneden aangekomen aan het werk om zich schoon te likken tot hij die poot met jenever onder zijn neus kreeg, huuuuuuuu! vies! gedverderrie! Je had zijn gezicht moeten zien – IK STINK! Ik heb hem onder de kraan schoon moeten wassen.
Sindsdien maakte hij uit gewoonte nog wel eens een aanstalt om te gaan springen – kattenmensen kennen dat wel, zo’n wiebel in de kont die aan een sprong vooraf gaat – en zag er dan toch maar weer van af. Je wist maar nooit. Iets van dat vertrouwen was wel weg.
Maar zonnig bleef hij tot het einde. Toen mijn vader op sterven lag lette ik niet op hem. Ik zag niet dat hij ziek was. Ik kwam ’s avonds thuis en zag dat hij door zijn pootjes zakte. Even nog dacht ik, ik ben afgepeigerd, kan het niet tot morgen wachten. En belde toch maar om een taxi. In een handdoek lag hij in mijn armen, als vanouds vol vertrouwen naar me opkijkend. Het was zo erg met hem, een soort bloedkanker, dat ik hem daar achter heb moeten laten. Ik weer alleen naar huis, in tranen. Een paar uur later werd er gebeld, hij had het niet gered en ik kon ook geen afscheid meer komen nemen. Van mijn vader wel, die stierf de volgende ochtend toen de CD met zijn lievelingsmuziek, de Dutch swing College Band was afgelopen. Met de muziek mee.
Als ik aan Max denk denk ik aan mijn vader. Als ik aan mijn vader denk zie ik altijd ook die zonnige rooie kater.
@ Clara (4):
Nou, ik heb wel een enkele keer ervaring gehad met een beetje (te) veel drank en een beetje (te) veel hasj, maar die “deskundige” heb ik nooit zelf op mijn dak gekregen. Het was maar een waarschuwing, omdat Anja al zo zwaar onder de “deskundigen” zat…..
@ Anja (7):
Wat een verhaal over je rode kater, Anja. En vooral die verbinding met het overlijden van je vader…..
Vroeger heb ik ook een rode kater gehad, met de naam Kokki. (Niet van Peppi, maar afgeleid van het Griekse woord “kokkinos” = rood).
Hij was zo trouw als een hond. Op een keer sprong hij op mijn wasmachine naast het fornuis, waarop ik het avondeten bereidde, en bleef daar naar mij kijken. Het drong op dat moment helemaal niet bij mij door dat hij dat anders nooit zo deed.
Na het avondeten ging ik op bezoek bij een broer. Na een poosje belden mijn kinderen op: zij hadden Kokki dood liggend aangetroffen op de wasmachine. Achteraf had ik het idee dat hij zijn einde voelde naderen, en mij daarbij in het vizier wilde houden. Had ik dat maar beseft: dan had ik op gepaste wijze afscheid van hem kunnen nemen.