Wij, van stichting Kifaia, waren uitgenodigd bij de voorjaarsmarkt van Scorlewald. Een dorpsgemeenschap voor volwassenen met een verstandelijke beperking, die er in kleine groepen wonen. De opbrengst van de voorjaarsmarkt is bestemd voor goede doelen, en een daarvan was dit jaar ons werk, voor gehandicapten in de Gazastrook.

Dus waren Leo, Joes en ik er om foto’s te laten zien, boeken te verkopen, en informatie te geven aan iedereen die wilde weten waar hun geld heen zou gaan. Ondertussen hadden we de gelegenheid om rond te kijken, met mensen te praten, te zien hoe het er toe gaat. Scorlewald gaat uit van de antroposofische levensbeschouwing. Dat betekent onder andere dat mensen die er wonen niet worden bezig gehouden, maar werken. Er is een boerderij, een bakkerij, er is een reeks van werkplaatsen, een drukkerij, een werkplaats voor houten muziekinstrumenten die over de hele wereld heen levert. De producten werden verkocht, en zo stonden er twee van de bewoners eieren te verkopen, een van hen had ze netjes in doosjes gesorteerd, twee rijtjes, op kleur, de andere kon een beetje rekenen en rekende uit wat het kostte. Muziek is belangrijk, en wie kan maakt muziek of zingt.

De dorpsgemeenschap biedt een veilige omgeving, waarin mensen met een verstandelijke handicap hun waardigheid kunnen behouden en nuttig kunnen zijn. De gedachte dat het beter voor hen zou zijn om opgenomen te zijn in de ‘gewone’ wereld wordt wel door meer deskundigen inmiddels weer verlaten: we leven in een wereld waar mensen vaak nauwelijks hun buren kennen, hoe kun je dan van kwetsbare mensen verwachten dan ze zich redden, zonder nog meer beschadigd te raken. Dus als zij niet naar de samenleving kunnen, dan komt de samenleving maar naar hen toe.

En die kwamen, gisteren, honderden mensen, familie van de bewoners, maar ook gewoon mensen uit de streek die de lekkere appeltaart kwamen kopen, naar de muziek kwamen luisteren die overal werd gespeeld, kaarsen kwamen maken of een mooie handgemaakte sjaal of vaas kochten op de markt. Voor de bewoners zelf was het ook feest. Aan mijn reeks portretjes, gisteren, kun je het zo goed zien. Mensen die zich niet schaamden, die er graag voor gingen staan als ik vroeg of ik een foto mocht maken. Mensen met hun waardigheid intact. Ontroerend.