Gisteren een leerplichtwetje behandeld in de Eerste Kamer, met staatssecretaris Bijsterveld. Dat was een makkie, want we waren het kamerbreed eens met de wet die maakt dat jongeren die op hun zestiende nog geen startqualificatie hebben tot hun achtiende qualificatieplicht houden. De nieuwe wet maakt onderdeel uit van de ‘aanval op uitval’. We weten dat de duizenden jongeren die zonder diploma de wereld in stappen heel weinig kans maken op een goede baan. En dat veroorzaakt weer veel andere problemen, voor henzelf en voor de omgeving. Goede zaak dus.
In mijn vijf minuten spreektijd had ik het er vooral over dat zo’n wet natuurlijk nooit alles oplost als niet tegelijkertijd gekeken wordt naar de redenen waarom kinderen het op school niet goed doen. Er zijn verstandelijk gehandicapte kinderen bij voor wie een diploma te hoog gegrepen is, en die vrijstelling kunnen krijgen, maar ook voor hen geldt dat we met ze moeten zoeken naar een zo zelfstandig mogelijk zinvolle bezigheid. Maar veel kinderen die het wat intelligentie betreft best zouden kunnen haken af om problemen thuis – veel kinderen zijn al kleine mantelzorgertjes – of omdat ze te weinig steun krijgen om aan het leren te blijven. Er moet dus samengewerkt worden met de jeugdzorg, onder andere. En die heeft wachtlijsten, al worden er veel pogingen gedaan die zorg meer aan de scholen te verbinden. Ook heeft justitie de handen te veel vol om werkelijk in te grijpen bij leerplichtontduiking. En klassen zijn vaak nog te groot, en leraren hebben te weinig contacturen. Wat er mis gaat met de jeugd, merendeel jongens, die niet aan een diploma en aan werk komen hangt ook weer samen met de problemen op wijkniveau. Er moet dus heel nauw samen gewerkt gaan worden met de ministers voor Jeugd en Gezin, en Wijken, wonen en integratie. Daar is de staatssecretaris het erg mee eens, en ze hield een enthousiast betoog over wat er al goed gedaan wordt en wat er nog beter kan. We gaan kritisch volgen wat er van de plannen terecht komt, maar dit was geen slecht begin.
Het nieuws uit Gaza is nog steeds slecht. Sinds januari ben ik er niet meer geweest, helaas, We wachten tot onze vrienden daar het veilig genoeg voor ons vinden om weer te komen. Er zijn nog maar heel weinig buitenlanders in Gaza aanwezig. Een die er nog is, Philip Rizk, heeft een website, Tabula Gaza. Met veel van de achtergrondartikelen die je hier ook vaak kunt vinden, van Levy en Hass, en Ilan Pappe. Over de laatste gebeurtenissen, de dode in Sderot door een Kassamraket, en de doden in Gaza door de Israelische luchtaanval schrijft hij dit:
Yesterday eight members of one family were murdered on the spot in Israel’s latest military strike on Gaza. The target, doctor Khaleel Al-Haya, a Hamas member remained unharmed. Later in the day Islamic Jihad responded by firing two home made rockets into Gaza. One Israeli citizen was killed, another wounded.
This sounds like a horrible, but straightforward series of events. The only aspect that calls for attention is that one of these attacks is considered terrorism, while the other is mentioned in most media outlets only in passing, and referred to as a legitimate attempt on a bad man’s life. As Israel’s extra-judicial assassinations in Gaza once again become the norm, Gaza is being cast into deeper and deeper despair.
Voor het volledige artikel op Tabula Gaza, hier.
En voor wat lichtvoetigers, een kleine conversatie bij Alma Oostenwint, over die aap.
Vanmiddag in de bus, twee vrouwen achter me. Over de aap van Blijdorp.
– Zone baviaon die zo lillik doet tege nun bezoeker moe gelijk worre ingesloape, vinnik. Veuls te gevaorlik. Ge zulter maor net loope meej oewe kienders. Huuu!
– Moar hedde gij dan nie gehoord dat diejen vrouw zelf diejen aap jil erg het gepest? Gewoon schaand is ut en stikzielig. Ech waor. Zoon bist kan dur toch niks an doen zekers? Ast an mijn ligt moet zone vrouw zelf worre ingeslaope. Net goed.
– Ach gij! Ge het oe verstaand nie.
Alma Oostenwint, hier.
En dan voor het plezier, de leukse poezefilmpjes zijn te vinden op youtube. Sprekende katten. Hier.
Over leerplicht gesproken: Anja, kwalificatie schrijf je zo! Als we niks leren, of het geleerde niet toepassen, waarom dan nog onderwijs?
Hartelijk dank voor de buitengewoon vriendelijke manier waarop je mij op een fout wijst, Gert. Misschien kun je er even aan denken dat het al een tijdje geleden was dat ik leerde spellen, en dat we toen nog erg van de q waren? Dat ik nog niet op de k over ben gestapt ligt dus niet aan het onderwijs maar aan mij.
Kleine doorbraak bij het NOS-journaal: gisteren in een reportage over de gevechten in Libanon wat achtergrond over hoe die kampen zijn ontstaan: duizenden Palestijnen werden in 1948 VERDREVEN! Ik kon even mijn oren niet geloven. Het dringt dus door!
Ik ben ook een schoolmeester, maar dan een echte. Mij zul je dus niet horen over de spelling van vreemde woorden. Ik doe ook maar wat. Waar ik wel verstand van heb, denk ik, zijn scholen en onderwijs. En daarom zie ik met lede ogen aan dat aan scholen en leraren allerlei taken worden toegeschoven waarvoor zij niet gekwalificeerd zijn. Er kan geen probleem opduiken of er wordt geroepen: ‘Dat moet de school maar doen’. Vroeger heb ik wel gedacht dat je daarmee een heel eind kon gaan. Het onderwijs stond toen in vele opzichten volstrekt buiten de samenleving en volhardde in de overdracht van, vaak verouderde, kennis. Om daaraan iets te veranderen heeft mijn generatie docenten de leerlingen de maatschappij in gestuurd en de samenleving in de klas gehaald. Dat is de verorvenheid van b.v. projectonderwijs.
Nu gebeurt er iets heel anders. Allerlei kwesties de jeugd betreffende lagen vroeger op het bord van ouders, kerk, buurt, maatschappelijk werk. Al die verbanden zijn geërodeerd, maar de school scheen ongeschokt de storm der tijden te doorstaan. En dus lag de oplossing voor de hand: of het nu sexuele vorming, consumentenvoorlichting, taalachterstand, maatschappelijke participatie, beroepsopleiding, computeren, behoorlijke voeding, opvang buiten schooltijd en nog zo het een en ander betrof, het werd als nieuwe taak bij de school bezorgd. En allemaal budget-neutraal te realiseren.
Het gevolg is dat die school eerdaags uit haar voegen barst. Haar organisatie en qualificatie zijn in hoofdlijnen gelijk aan vroeger gebleven: scholen en leraren worden afgerekend op hun eindexamenresultaten, en wee degene die daarin in de jaarlijkse Trouw-bijlage aan de onderkant zit. Dat dat misschien wel komt omdat de betreffende school juist in de vervulling van die nieuwe taken zo goed is, je hoort er geen mens over.
Dus, Anja, als je nog eens vijf minuten hebt, gooi dat dan eens op tafel.
Wellicht is het ook nog een factor dat onze samenleving hardnekkig probeert jongeren als bruikbare radertjes in te passen in de geëconomiseerde maatschappij, in plaats van dat de maatschappij (meer dan) de som wordt van de kwaliteiten van de jongeren.
Wat is zo’n dialect toch mooi en mooi van Alma dat ze dat opscroifd.
Groet,
Schoolmeesteren over mezelf:’verorvenheid’ moet zijn: ‘verworvenheid’.
Dank je voor je verhaal, Gerard. Ik val nu maar even in op de portefeuille onderwijs tot we onze nieuwe samenstelling van de senaat hebben, maar ik zal je verhaal zeker doorsluizen naar degene die onderwijs gaat doen, want dit is het soort analyse, vanuit de praktijk, die we nodig hebben om te bedenken wat er moet veranderen, wat er moet worden versterkt, ondersteund, enz. Wat bemoedigend was was dat deze zorg, om onze jeugd nota bene, waar tensoloote alles van af hangt, dwars door de partijen heen gedeeld werd. We waren het zelden zo eens.
Dus als je er nog eens een stuk over wilt plegen, wij zijn er blij mee.
En over spelling, behalve dat ik een Montessorikindje ben, creatief maar niet altijd even goed opgepast in de klas, heb ik ook last gehad van de verschillende spellingsvernieuwingen. Ik ben nog maar net de tijd te boven dat we aksie en lesbies schreven.
Mijn vaste grap was lang dat het enige beroep waar je niet voor hoeft te kunnen spellen dat van schrijver is, want ik had Jaap. Jaap was mijn uitgever en editor, en corrigeerde en redigeerde alles wat ik schreef. Alleen, niet op dit weblog, waar alles er in een vloek opstaat en er met een zucht uitgaat, en ik er pas achteraf met enig schaamrood op de kaken de ergste dingen uithaal. Als Clara, die echt kan spellen, me er niet eerder op wijst dat er weer een hele erge verkeerde dt tussen zit. Dat weet niemand, maar Clara heeft wel meer weblogs die ze discreet van correcties voorziet. Een blog-moeder.
Laten we blij zijn met kleine vorderingen in het algemene politieke bewustzijn, Hendrik Jan.
Nog een kleine vordering:
http://www.nrc.nl/binnenland/article713875.ece/Pardonregeling_krijgt_steun_van_gemeenten
Ik zet het hier maar neer, omdat de discussie over het Messiaans beraad in stilte is geëindigd. Maar we moeten onze zegeningen blijven tellen.
Het is dwijlen met de kraan open, Gert, bij dit Montessorikindje. Hahhhahhahahaa.
Misschien moet ik maar een bedrijfje beginnen, Anja. Blogmoederdotcom.
Ai ai ai. Doe maar. Clara. Ik wordt je vaste klant.
@ Meester Gerard (4):
Op het eind van je verhaal heb je het zelf weer over “QUalificatie”.
Foei! Vijf minuten in de hoek! 🙂
@ Anja (7):
Ja, die aksie- en revoluutsieperiode heb ik ook gehad. Tot het tot mij doordrong, dat conequent fonetisch spellen in het Nederlands godsonmogelijk is. (Maar bv. het Spaans komt daarmee wel erg ver).
Een collega-Montessorikindje (tot aan de universiteit).
Hm…conSequent, dus. 🙂
Het ging hier ook over onderwijs. http://www.ein-bustan.org is de website van een, wat wij in Nederland een vrije kleuterschool noemen en in het Engels en Duits Waldorf Kindergarten, in Israël. Wij noemen het ‘vrij’ omdat het bedoeld is als vrij van staatsbemoeienis.
Van de website: The Ein Bustan kindergarten is the first Jewish/ArabWaldorf Kindergarten in Israel, and is situated in the small Arab village of Hilf, near Kiryat Tivon. The kindergarten, which is based on the principles of the Waldorf educational method, accepts both Arab and Jewish cultures equally. The 15 children of “Ein Bustan” (meaning “spring in the garden”) come from Kiryat Tivon, (a Jewish town) and the surrounding Bedouin (Arab) villages Hilf and Bosmat Tab’un.
The founders of Ein Bustan share a vision of a society in which Jews and Arabs live together peacefully in equality and understanding. In order to create this reality, there must be education that fosters true friendship, trust and shared culture and language. An educational system that separates children by their religion and nationality fails to take into consideration the widening gap between the two communities, which will take years to bridge and generations to mend.
We believe that children deserve to grow up in an environment enriched with the religious and ethnic folklore and traditions surrounding them, and feel that incorporation of a humanistic and Waldorf approach with a multicultural genre is the way to prepare children for the complex world in which they live.
Groet,
@ Montessori-studentje Olav (12)
Ik had het toch gezegd: ik doe ook maar wat. En ik doe altijd wat ik zeg.
Volgens mij was het axie.