Zo vaak als ik bij lezingen de vraag gesteld krijg: bestaat de Israelische vredesbeweging nog? Waarom horen we daar zo weinig van? Eens was Vrede NU in staat om demonstraties te organiseren waarbij duizenden mensen in Israel de straat opgingen. Vijftigduizend demonstranten, het was eens heel gewoon. Na de moordpartijen in Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Chatilla protesteerden 250 duizend mensen. Minister Sharon moest aftreden. Om daarna weer terug te komen, overigens.
Nu is het een erg overzichtelijk groepje dappere mensen die nog demonstreert, tegen de muur, tegen de afbraak van Palestijnse huizen. Mensen van Gush Shalom, hierboven de foto waarop 83 jarige veteraan Uri Avnery bestookt wordt door een waterkanon (hij is de man links, met het witte haar), wat internationale jongeren, als ze tenminste Israel nog inkomen, een paar kleine groepen, zoals de vrouwen voor vrede. Een bloedbad, als het niet boven een paar tientallen doden per keer uitkomt, is geen aanleiding meer om verontwaardigd te protesteren. Toen Ilan Pappe, bij een lezing in Nederland werd gevraagd hoeveel procent van de Israelische bevolking net zo dacht als hij moest hij lachen. Ik kan je geen percentage geven, ik kan de namen wel noemen, zei hij.
In de Volkskrant van vanochtend een interview met Mordechai Bar-On, eens de voorman van Vrede Nu. Nog steeds ziet 60 tot 65 procent een Palestijnse staat als enige oplossing, zegt Bar-On, maar de Israeli’s geloven de Palestijnen niet meer. Die zouden eerst hun gedrag moeten veranderen. “De grootste schade is aangericht door premier Ehud Barak, toen hij de schuld voor het mislukken van Camp David bij de Palestijnen heeft gelegd en Arafat ‘geen partner voor vrede’ heeft genoemd. Hij heeft dat helaas te overtuigend gebracht. Toen de zelfmoordaanslagen van de tweede intifada daarover heen kwamen gaf dat de Israeli’s het idee dat wij, de vredesactivisten, een stel dwazen waren.”
Arafat erkende de staat Israel tot twee keer toe, nam daar de meerderheid van de Palestijnen in mee. Hij deed de grote historische concessie, tot op de dag van vandaag ontzettend onderschat, om genoegen te nemen met 22% van het oorspronkelijke Palestina, met Jeruzalem als gedeelde hoofdstad, en een rechtvaardige oplossing voor de vluchtelingen in ruil voor vrede. Ik ken de verhalen van de mannen die toen in de gevangenis zaten vanwege hun activiteiten in het verzet, die erdoor in een stevige crisis raakten. Opeens moesten ze hun hele instelling veranderen. Driekwart van het land werd weggegeven! Waar hadden ze dan voor gevochten, waarvoor zaten ze jaren in de gevangenis? De meesten namen de bocht. Hoeveel gerechtvaardigde kritiek er ook op Arafat was, er werd wel naar hem geluisterd. Als hij vond dat het tijd werd voor een politieke oplossing in plaats van door te blijven vechten, dan ging de meerderheid van de Palestijnen, ook de verzetstrijders, daar in mee. Maar het mocht niet baten. Na Oslo ging Israel gewoon door met het verder bezetten van de Westoever en het bouwen van nederzettingen. Ook onder Rabin is dat geen dag gestopt. Dat, en de afsluitingen, waardoor de arbeiders steeds minder vaak in Israel konden werken, de totale economische achteruitgang die er mee gepaard ging, was de aanleiding voor de tweede intifada. Ik weet van dr. Haider Abdel Shafi, eens de voorzitter van de Palestijnse delegatie in Madrid, hoe kwaad hij op Arafat was. Nooit had hij zijn handtekening moeten zetten onder een intentieverklaring, waarmee hij Israel erkende en driekwart van het land weggaf, zonder dat er garanties waren dat Israel zich in zou spannen om een Palestijnse staat mogelijk te maken.
Wat er voor Arafat terugkwam is een democratisch gekozen Palestijnse regering met Hamas, die niet van plan is om dezelfde fout te maken. En opnieuw roept Israel dat er aan de andere kant niemand is om mee te praten. En ook Bar-On, de vredesactivist van eens, vindt dat je onmogelijk een Palestijnse regering kunt erkennen die het bestaan van Israel niet erkent. Al vindt hij wel dat Israel serieus moet proberen met ze in contact te komen -zoals de vredesactivisten dat ook deden in de jaren tachtig, toen ze met de PLO gingen praten ook toen dat nog verboden was. Maar hij geeft toe: er is niet veel animo meer om het alsnog te proberen.
“Ik verafschuw wat het zionisme vandaag inhoudt, wat Israel elke dag doet. Wij hebben de misdaad begaan de bezetting van de Westoever en Gaza veertig jaar voort te zetten.” Maar ook Bar-On heeft niet ‘alles’ over voor de vrede. Wat hem betreft mogen de vluchtelingen van 1948 niet terugkeren. Ook vindt hij dat de grote nederzettingen bij Israel moeten blijven, “het kan niet anders, zoveel mensen, vele tienduizenden, terughalen is onmogelijk.” Dat de nederzettingen niet tegengehouden zijn ziet hij als de grote nederlaag van de vredesbeweging, maar wat hem betreft is de annexatie van grote delen van de Westoever nu eenmaal een feit. Terugtrekken tot de grens van 1967 kan dus niet meer, vindt hij. Waarmee je wel kunt concluderen dat de rol van die brede vredesbeweging van eens is uitgespeeld, want het is duidelijk, voor minder dan waar Arafat genoegen mee zou hebben genomen gaat de hudige Palestijnse regering het zeker niet doen.
Bar-On kijkt terug:
We hebben in 1981 eens een geslaagde protestactie gehouden bij de ingebruikname van een nederzetting op de Westelijke Jordaanoever. Met vijfduizend man hebben we de ceremonie op die heuveltop verstierd – de per helicopter ingevlogen minister kon niet eens uitstappen. Maar aan het eind van de dag gingen wij weer met de bus naar huis, terwijl de kolonisten bleven. Het is een Russisch gezegde, geloof ik: de honden blaffen, maar de karavaan trekt verder. Zo is het natuurlijk wel gelopen.
Ik vind het moeilijk de Palestijnen te bekritiseren. Het is immers terecht dat ze tegen ons zeggen: ‘Hoe kunnen jullie van ons verwachten dat we ons aardiger en gematigder opstellen als jullie ons in al die jaren dat we hebben gepraat niets hebben gegeven om hoop te houden op een goede afloop?
De checkpoints, die dagelijkse martelgang. De armoede, de honger, de uitzichtloosheid voor de kinderen – als je het zo bekijkt, kun je de Palestijnen de radicalisering niet kwalijk nemen. En wat doen wij in Israel? Journalist Gideon levy schrijft iedere vrijdag in Haaretz een reportage over dat dagelijkse Palestijnse leed – over gewone mannen en vrouwen die in de knel zitten door de bezetting. Maar wij lezen dat niet meer, omdat het telkens weer hetzelfde is. Week in, week uit. Dat is de tragedie: wij Israeli’s willen het niet meer weten.
http://www.france-palestine.org/article36.html
met:
roulotte pour la paix
groet,
Steven
Zolang onduidelijk is wat de grenzen zijn van Israël kan er natuurlijk nooit tot erkenning van dat gebied worden overgegaan. De Palestijnen zouden zichzelf immers met huid en haar aan de duivel verkopen.
Overigens krijg ik de indruk dat vreedzame protest-demonstraties zoals die vroeger werden gehouden (de beroemde anti kernwapens demonstratie) niet meer van deze tijd zijn en hoe langer hoe meer tot het verleden zullen gaan behoren.
Jammer maar helaas; een gevolg van de veelgeroemde individualisering…?
The problem with Israël:
Laat ons voor één keer eerlijk wezen: het probleem in het Midden-Oosten is niet het Palestijnse volk, noch Hamas, noch de Arabieren, noch Hezbollah of de Iraniërs of de gehele moslimwereld. Wij de Israëliërs vormen het probleem”.
Zo begint Professor Jeff Halper zijn 19 pagina’s lange essay van 16 november 2006. Hij stelt: “het Israëlisch-Palestijnse conflict is misschien wel het eenvoudigste conflict in de wereld om op te lossen”.
(…) ‘Reeds gedurende bijna 20 jaar sinds de erkenning door de PLO van Israël achter de ‘groene lijn’, heeft iedere Palestijnse leider Israël een genereus aanbod gedaan, namelijk een Joodse Staat op 78% van het oorspronkelijke Palestijnse gebied, naast een Palestijnse Staat op slechts 22% van dat gebied, omvattende een beperkt deel van de westelijke Jordaan oever, Oost Jeruzalem en Gaza. De Palestijnen verlangen daarbij dat Israël zijn rol erkent in de verdrijving van de vluchtelingen net zoals de joden altijd hun lijden erkend willen hebben. Het recht op terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen wordt ook erkend door de international wetten. Een praktische compensatieregeling hiervoor blijft voor de Palestijnen bespreekbaar’ -. Dit is ook de inhoud van het Arabische vredesaanbod -. ‘Het probleem is echter Israël zelf dat in de afgelopen 100 jaar hardnekkig het nationale bestaan en het recht van zelfbeschikking van het Palestijnse volk geweigerd heeft te erkennen. Steeds opnieuw heeft Israël nee gezegd tegen elke mogelijkheid om werkelijk vrede te maken’. (…) ‘Wij Israëliërs weigerden op een eerlijke manier met Arafat te praten, spraken ook niet met Abu Mazen en boycotten volledig, niet alleen de door het volk gekozen Hamas regering, maar arresteren of vermoorden leden hiervan of zij die met hen geassocieerd worden, terwijl de Palestijnen aangaven tot grote concessies bereid te zijn’. (…) ‘Als wij alles krijgen wat wij willen zullen de Arabieren nog steeds om vrede met ons smeken, is de theorie van Ben Gurion tot Olmert.
(…) ‘Israël ontwijkt bij voortduring iedere echte vredespoging en van haar wordt ook nog vereist een rol te spelen bij het vuile werk van Amerika zoals in Irak en mogelijk Iran. (…) Bovendien weet het zich verzekerd van de politieke steun van Europa met haar aangeprate schuldgevoel over de Holocaust.
(…) ‘De enige weg voor Israël om eruit te komen is: het stoppen van de bezetting en het zoeken naar een rechtvaardige oplossing voor het vluchtelingenprobleem’.
(…) ‘In de wetenschap dat regeringen niet de juiste dingen doen zonder daartoe te worden aangespoord door het volk, verwelkomt het Israëlische vredeskamp de actieve tussenkomst van de progressieve burgergemeenschap’
Dank je Ans. Jeff Halper hoort bij dat handjevol Israeli’s dat Pappe bedoelt. En Halper heb ik al eerder op dit wbelog opgevoerd. Heb je een linkje naar dat artikel? Ik denk dat het goed ‘bijscholingsmateriaal’ is.
O en Paul Jan, de demonstraties zoals hierboven zijn nog steeds vreedzaam hoor. De reactie er op alleen niet zo erg.
anja,
nadat ik bovenstaand verhaal had gelezen, ben ik s verder gaan klikken hier. dat ik nooit eerder tegen jouw weblog aan ben gelopen ! heb enkele van je boeken gelezen, maar das alweer zo lang geleden…
ik heb de spelregels ook gelezen en dit is dan ook meer even een reactie persoonlijk naar jou toe, waarvoor ik, gemakshalve, even dit middel gebruik, if you don’t mind.
super dit log, wou ik ff zeggen, en fijn dat je het [nog steeds] doet en ook nog reacties toelaat ! zo kunnen we leren van elkaar !
vriendelijke groet van een nieuwe lezeres die wellicht in de toekomst nog wel eens ècht reageert ! inge ツ
Ik heb héél veel bewondering ook voor Gila Svirky, Anja ik neem aan dat je haar kent!
Hamas and Us Gila Svirsky
1) Who’s to blame?
Listening to the reactions of passersby at the recent Jerusalem vigil of Women in Black, you would think it was our peaceful little group that put the Hamas into power. This stems from Israeli right-wing politicians who are asserting that Hamas won because of the Gaza withdrawal and other conciliatory overtures, i.e., “rewarding terrorism”. Indeed, Bibi Netanyahu & co. are delighted with the Hamas victory, on which they can now build a fear-saturated election campaign, and return voters to the fold who lately had slipped into something more moderate.
But here’s my take on what made Hamas victorious in the recent elections: Israel’s failure to sit down and negotiate an end to the occupation. This is often phrased as “the failure of Fatah to make progress on peace”, but they amount to the same thing: the Fatah failed because Israel refused to offer any reward for moderation, refusing to sit down and negotiate with them.
And what about the corruption claim – that voting for Hamas was also a vote against the corruption of the Fatah politicians? This may have played a role for some voters, but since when does corruption bring down a politician? Certainly not in Israel, where Sharon’s corruption has been an open book, but forgiven by those who support his politics. Corruption is tolerated when approval ratings are high in other respects. The corruption of the previous Palestinian government would have been overlooked, had the politicians only managed to show some progress on ending the occupation.
2) When terrorists become politicians
I remember standing on the balcony of my home in Jerusalem on a lovely May morning of 1977 and gasping when I heard who had won the Israeli election: Menahem Begin, former head of a Jewish terrorist organization that had killed 91 civilians by bombing the King David Hotel in 1946. And then it was Begin who returned the Sinai Peninsula and negotiated peace with Egypt. In 2001, Israel elected Ariel Sharon, responsible for blood-soaked episodes in Qibiya, Beirut, Gaza, Sabra and Shatila, and more. And then it was Sharon who returned Gaza – imperfect, but a singularly important precedent.
I condemn terrorism, whether ‘rogue’ or state sanctioned, and I would never have voted for Hamas (or Begin or Sharon). But who is better positioned than Hamas to reach a compromise peace agreement? We have the mirror image of Israel in the Palestinian election: Just as the Israeli right (Begin and Sharon) could more easily make concessions than Yitzhak Rabin, who had to fight our right wing all the way, so too the Hamas can mobilize more support for concessions than the more moderate Fatah could now undertake.
3) About creeping fundamentalism
Yes, I am worried about Hamas rule, particularly its domestic agenda in Palestine: I worry about women, non-Muslims, journalists, gays, people in the arts, and all those who benefit from the open society. To what extent will the Hamas increase the role of Shari’a (Muslim) law in civilian life? Or religious education in the schools? On the other hand, it’s quite evident that Palestinians have experienced democracy and will not easily tolerate a closing of their society.
I take heart from this week’s survey of the Palestinian population, published in the Palestinian Authority’s Al-Hayat Al-Jadeeda and reported in the Jerusalem Post*:
84% of Palestinians support a peace deal with Israel. In case you wondered if this includes the Hamas, 75% of Hamas voters are opposed to calls for the destruction of Israel. The Hamas knows that seculars comprise a large portion of their constituency.
4) And who benefits from ending foreign aid?
So along come American and Israeli politicians advocating for a policy that would isolate and punish the Palestinians by withholding financial aid. Everyone knows this would destabilize the fragile economy, harm the innocent (but not the politicians), and foster increasing bitterness against the secular west. A much more reasonable approach would be to extend support and see how responsibly Hamas uses it. Or does someone have an interest in sowing chaos in the Palestinian territories?
Yes, I too would like to demand a renunciation of terrorism and violence as a precondition for talking …I’d like to demand it from both sides. But realistically this has to be done as part of the negotiations.
Gila Svirsky
Jerusalem
* http://www.jpost.com/servlet/Satellite?cid=1138622512446&pagename=JPost%2FJPArticle%2FShowFull
___________________
Gila Svirsky
Coalition of Women for Peace
http://www.coalitionofwomen.org/
Back to Main Index >> Palestine Index
Waarom zouden de Israeli’s ook nog vrede willen? Het Palestijnse probleem is tenslotte bijna geheel verdwenen achter lange muren en checkpoints. Tuurlijk, Hamas kan wat raketjes afvuren maar veel meer dan symbolische betekenis hebben die niet.
Waarom de Israeli’s nog vrede zouden willen? Omdat ze niet eeuwig een gehele bevolking met militaire middelen er onder kunnen houden. Ze kunnen wel even de illusie koesteren dat ze het ‘Palestijnse probleem’ onzichtbaar hebben gemaakt, maar miljoenen Palestijnen laten zich niet zomaar verdwijnen. Geen enkele koloniale mogendheid is dat in de historie uiteindelijk gelukt, ik denk niet dat het de Israeli’s in deze tijd van massamedia – we kunnen allemaal zien wat er in de Palestijnse gebieden gebeurt, we hebben mobieltjes, internet, tv – kunnen doen alsof de Palestijnen niet bestaan en ze zachtjes laten verhongeren achter de muren.
Ik heb vanmiddag de DVD “The Iron Wall” over de post gekregen en bekeken. Afschuwelijk natuurlijk en absurd dat de wereld dit laat gebeuren. Wat mij ook boos maakte was dat op een gegeven moment gezegd wordt dat de Israëliërs het niet willen weten. Dat deed me weer denken aan het het stuk over het het “leerplichtwetje” van vorige week woensdag. Die avond hadden de zesde klassers van de vrije school bij mij in de buurt hun eindtoneel. Na afloop sprak ik weer met een paar ouders over de problemen die de overheid op school veroorzaakt. En dat ex-vrije schoolleerlingen zo anders in het leven staan. Iedereen die met die mensen te maken heeft valt dat op. Een hoogleraar die dan de wat slechtere spelling bijzaak noemt, “daar gooien we wel een cursusje tegenaan.” En ik dacht: en de politiek wil het niet weten, en dan wordt er wel weer een leerplichtwetje tegenaan gegooid om de bijwerkingen van het vorige wetje te bestrijden. Alleen maar om er voor te zorgen dat jongeren later een goed betaalde baan en een goed pensioen hebben.
De overheid dwingt leerlingen op de vrije school vroegtijdig de school te verlaten of om kinderen niet naar de school van hun keuze te laten gaan.
Na WO II was het “Wir haben es nicht gewusst.” In Israël zal dat vroeg of laat ook gezegd worden (dat is de boodschap aan het eind van de film), wanneer zal de politiek in Nederland dat zeggen.
Ik zal wel de reactie oproepen dat je de dingen niet met elkaar mag vergelijken, maar altijd kan een betrekkelijk kleine groep immorele dingen doen omdat de grote groep het niet wil weten (niet voor niets hebben we hier in Noord-Holland de uitdrukking “dat wil je niet weten” als het over iets ergs gaat). En altijd gaat het uiteindelijk om economische belangen.
Groet,
het wordt hoog tijd dat Israël z`n geschiedenis moet herzien, uiteindelijk bezetten ze een land, waar de palestijnen geen deelaan hebben, zij hebben de joden niets gedaan, het enige wat zij haten is het zionistische kolonialisme, het probleem zit bij het christelijke Europa, en zo lijdt een volk.
de joden(israeliers moeten hun trauma een plaats geven.hele generaties worden ermee vergiftigd, ik ben zelf van joods-duitse-schotse afkomst, maar van dit geheel gruw ik van, zo ga je niet met mensen om, we moeten het gezamelijk doen, en niet steeds in wrok omzien, op die manier is er geen vreugde , en ook kan je het niet beleven, want in je hoofd is er dan geen ruimte meer.E.C.Beckmann. geschreven op 26 juni 2008.
Anja, je zou het boek De Prins/De Heerser van Machiavelli moeten lezen. Hij schreef dat boek in 1513 en sindsdien hebben alle heersers dat boek gelezen. Ook Napoleon en Stalin. Na het lezen worden veel gebeurtenissen heel duidelijk. Ook de oorlog in Irak en Ossetie. En wat Israel doet, vindt je ook in dit boek terug: macht.
Ja maar dat wisten we al, Klaas.