Te gast: Ali Abinumah, Electronic Intifada
“Forty years ago today was the last day the citizens of Israel were a free people in their own land,” wrote Ha’aretz columnist Akiva Eldar on June 4. “It was the last day we lived here without living other peoples’ lives.”
This sums up the cherished mythology of what is still called the Israeli left and much of the international peace process industry — that prior to the 1967 war, Israel was pure and on the right path. Had it not “become an occupier” the region would have had a happier history and Israel would be an accepted member of the international community rather than a pariah wearing the “apartheid” label.
The exclusive focus on the occupation serves increasingly to obscure that the conflict in Palestine is at its core a colonial struggle whose boundaries do not conveniently coincide with the lines of June 4, 1967.
I do not often agree with leaders of the settler movement, but they speak a truth Israeli and American liberals prefer to ignore when they point out that the settlements in Gaza and the West Bank built after 1967 are not morally different from towns and kibbutzim inside Israel’s pre-1967 borders. The Israel that was created in 1948 was established on land violently expropriated from ethnically-cleansed Palestinians. Israel has been maintained as a “Jewish state” only by the imposition of numerous laws that maintain the inferior status of its Palestinian citizens and forcibly exclude Palestinian refugees.
Even Israelis who condemn the occupation support these racist laws. There is an Israeli consensus that it is legitimate to defend the Jewish state against the so-called “demographic threat” from Palestinians who will be again, as they were prior to 1948, the majority population group in Palestine-Israel despite six decades of Israeli efforts to reduce their numbers with expulsions, massacres and administrative ethnic cleansing. It is the imperative to gerrymander an enclave with a Jewish majority rather than any recognition of Palestinian equality that underpins whatever limited rhetorical Israeli support exists for a Palestinian state.
The slogan “end the occupation” has come to mean all things to all people. For Israel’s ruling elites, the quisling leaders of Fateh and the Quartet it can even include Israel’s permanent annexation of most settlements. Demanding an end to the occupation only so Israel can continue to function as a racist ethnocracy within “recognized borders” is not a progressive position any more than supporting apartheid South Africa’s bantustans would have been.
Because Israel’s colonialism harms all Palestinians, not just those living in the 1967 occupied territories, we cannot limit ourselves to demanding that the 40-year old infrastructure of military dictatorship be dismantled in the West Bank and Gaza. We must simultaneously demand the abolition of all racist laws throughout the country, including those allowing foreign Jews to immigrate while Palestinians are kept out, as well as discrimination in land allocation, housing, education and the economy.
We must recast the struggle as one for democracy and equal rights for all the people who live in the country. This involves two kinds of work: solidarity in the form of boycott, divestment and sanctions against the Israeli apartheid system in all its disguises, and the articulation of a vision of a shared future inspired by the values of the peace settlements in Northern Ireland and South Africa. Leaders of Israel’s one million Palestinian citizens have put forward imaginative and concrete proposals for democratization and equality. They are already paying the price: Israel’s Shin Bet secret police has received official blessing to subvert even legal activities that challenge the superior rights reserved for Jews. Palestinian leaders in the West Bank and Gaza have failed to offer a compelling vision, even though many recognize that the two-state solution is a mirage.
Of course Israelis will not easily give up their privileges any more than whites in Alabama, Georgia or Mississippi did in the face of the American civil rights movement. But racism is not a lifestyle choice the rest of the world is obligated to respect. Determined movements can bring about transformations that seem scarcely imaginable from the depths of the gloom. We have seen enough shining examples to maintain our hope and inspire us to action.
Ali Abunimah is cofounder of The Electronic Intifada and author of One Country: A Bold Proposal to End the Israeli-Palestinian Impasse
This article was originally published by bitterlemons-international, Edition 22 volume 5 – June 07, 2007.
Hoewel ik me in een groot deel van de tekst wel kan vinden, zijn sommige kanten eraan wel eng. Eén van de leidraden in deze website is, zo heb ik begrepen: pro-palestina zijn staat niet gelijk aan anti-Israël zijn. Dat heb ik altijd een verfrissende insteek gevonden. Dit en de andere net geplaatste stukken inpliceren veel meer: ze roepen eigenlijk op tot niet alleen het einde van de bezetting, maar de opheffing van de staat Israël.
Dat gaat mij te ver. Ik kan de redenering wel volgen, maar twee dingen houden mij tegen om erin mee te gaan:
1- Ik vind, hoe dan ook, dat er een recht bestaat op eenm joodse staat Israël, dat moet te realiseren zijn in combinatie met een palestijnse staat.
2: Er zijn zo’n 20 arabische staten, niet één is een democratie. Het binnen een aantal decennia volledig “arabiseren”van geheel Palestina heeft in mijn ogen ook enorme risico’s
Sebastiaan, de automatische reflex om aan te nemen dat het gaat om ‘de opheffing van de staat Israel’ is bekend. Maar dat is niet het punt. Het punt is de vraag of je een joodse staat kunt blijven, wat impliceert dat er een joodse meerderheid moet zijn en er geen gelijke rechten zijn tussen joodse en niet-joodse staatsburgers, en tegelijk pretenderen een democratie te zijn.
Het is al eerder uitgebreid aan de orde gesteld, onder andere door Ilan Pappe, het feit dat Israel een joodse staat moet blijven, met de angst het demografisch overwicht te verliezen, is een belangrijke factor die het oplossen van het conflict met de Palestijnen tegenhoudt. Onder andere doordat Israel zo bang is voor meer Palestijnen binnen de landsgrenzen, er leven al een miljoen, dat er op geen enkele manier te praten valt over zelfs maar een gedeeltelijke terugkeer van de vluchtelingen (zoals hier het CDA voorstelt). En daarmee een oplossing ernstig wordt geblokkeerd.
Waar je dus over na moet denken, of liever, daar moet Israel over nadenken, is wat je kiest bij het dilemma: je kunt niet en een joodse staat blijven en een democratie zijn. Ik denk, en mensen als Ilan Pappe denken dat, dat het tijd wordt dat Israel een gewone democratie wordt, met gelijke rechten voor alle burgers ongeacht etnictiteit of geloof. Ik denk dat joden in zo’n land een stuk veiliger zijn (zie de westerse democratieen waar joden geheel geintegreerd zijn en op wat restanten antisemitisme na geen reden meer hebben om voor hun leven te vrezen) dan in een Israel dat krampachtig probeert een joodse staat te blijven. Israel zal ook rekening moeten gaan houden met een grote minderheid aan Palestijnen die er al wonen, die ook een seculiere, gedeelde staat voorstellen, waarin zij gelijke rechten krijgen.
En ik zeg het nog maar een keer, want dat blijkt vaak op hetzelfde misverstand te stuiten, als ik (en heel wat anderen) vinden dat Israel dringend toe moet werken naar een gewone democratische staat worden, dan is dat dus niet hetzelfde als ‘de staat Israel willen vernietigen’. Eerlijk gezegd: in tegendeel. Want juist op de weg die Israel nu kiest is het de vraag of hun voortbestaan op den duur wel gegarandeerd wordt.
Gaan we terug naar het zionistische project. Eens heel begrijpelijk. Een joodse staat moest twee dingen doen: een veilig land bieden voor de nazaten en overlevenden van de waanzinnige poging tot uitroeing, en een einde maken aan antisemitisme. Is dat geslaagd? Nee. Joden zijn in Israel niet veilig, en juist de eindeloze militaire onderdrukking van de Palestijnen, plus de schendingen van mensenrechten en internationaal recht, roept overal ter wereld een afweerreactie op waardoor latent antisemitisme ook weer oplaait. Je zou dus, en er zijn ook Israeli’s die dat vinden, kunnen concluderen dat het zionisme als ideologie zijn nut heeft gehad maar zichzelf heeft overleefd en nu meer gevaar dan redding biedt voor joden.
Op de weg die Israel nu aanhoudt, met drie tegenstrijdige doelen, zoveel mogelijk land met zo min mogelijk Palestijnen er op, tegelijk een joodse staat blijven, en blijven pretenderen dat ze een democratie zijn, zijn ze bezig aan hun eigen ondergang. Nu al willen of kunnen veel Israeli’s er niet meer leven. Tanya Reinhart vertrok naar de VS, Pappe woont nu in Engeland, Avraham Burg is naar Frankrijk terug. En o ironie, er hebben rijen Israeli’s voor de Duitse ambassade gestaan voor een Duits paspoort. Er vertrekken nu meer joden uit Israel dan er bij komen, en de joden die nu nog naar Israel willen zijn bovendien vaak van het messianistische kolonialistische soort die alleen maar helpen aan de verdere verrechtsing en een mogelijke vrede nog onmogelijker maken.
Met die drie doelstellingen, die onderling tegenstrijdig zijn, zijn er een paar mogelijkheden:
1. De meerderheid aan Palestijnen uit de regio te verdrijven – het is duidelijk dat er in de Knesset al een hele tijd stemmen opgaan om zelfs de al bestaande Palestijnse minderheid in Israel zelf er op een of andere manier uit te zetten, dan wel ze op te sluiten, wat niet eeuwig zal kunnen, in een reeks van reservaten binnen de landsgrenzen van Groot-Israel, waarmee je nog een tijd de illusie in stand kunt houden dat Israel een democratie is.
2. Formeel een apartheidsstaat stichten, waarin niet-joden bijvoorbeeld geen stemrecht hebben. Informeel is het al een apartheidsstaat – als je kijkt naar de manier waarop Palestijnen tweederangsburgers zijn – maar het kan nog erger. Dan geef je de gedachte wel op dat Israel een democratie is.
3. Opgeven dat Israel alleen bestaansrecht heeft als joodse staat en een democratie worden zoals alle voormalige koloniale landen dat ook hebben moeten doen: met burgerrechten ongeacht afkomst. Maar daarvoor moet Israel over de oude gedachte heen stappen dat joden alleen veilig zijn in een joodse staat. Wat ze niet zijn en ook niet zullen worden.
Zeg het maar.
De vergelijking met de Arabische staten is een oude, Sebastiaan. Die wordt steeds opnieuw gebruikt om te kunnen zeggen dat Israel vergeleken met al die Arabieren nog wel meevalt. Maar in dat geval moet Israel ook maar de pretentie opgeven zich met Europese staten te kunnen meten, en eigenlijk een vooruitgeschoven post van Europa te zijn. De Arabische Liga heeft een serieus te nemen vredesplan op tafel gelegd. Israel heeft dat tot op heden genegeerd. En Israel zou zich wel eens mogen bedenken wat ze nu eigenlijk willen: je kunt niet midden in een overwegend Arabische regio blijven doen alsof je met die gehele omgeving niks van doen hebt, en maar doorgaan met een militaire heerschappij binnen een als vijandig ervaren, maar ook tot vijand gemaakte omgeving. Wanneer Israeli’s niet beseffen dat ze deel uitmaken van het Midden Oosten, en niet van Europa, en alles op alles te zetten om de relatie met de buren te verbeteren, tja, dan zou mijn subjectieve advies zijn om daar maar weg te gaan. Want historisch gezien is het niet vol te houden. Als je niet in staat bent om Arabieren te zien als potentiele buren, dan kun je als jood toch maar beter terug naar Europa of naar de VS. Zie daarover onder andere de mening van Uri Avnery, die eens een stuk schreef getiteld Villa in de jungle.
Dank voor je uitgebreide reactie. Ik zie de problemen met de huidge staat Israël ook wel, en ze worden steeds erger. In het licht van de geschiedenis, waarin we niet in decennia maar in eeuwen moeten denken, ben ik bang dat veel joden niet bereid zullen zijn de staat op te geven of zodanig te laten “vermengen” dat er geen joodse meerderheid meer is. Ik vind dat je dat ook niet kunt verlangen omdat ik niet durf te beweren dat het antisemitisme in Europa, de VS, de arabische landen of waar dan ook nooit meer zulke vorme krijgt dat we pogroms of erger gaan zien.
Maar, op deze dag gaat het over de bezetting en die moet stoppen. Wat mij betreft tot de grenzen van 1967, per direkt, en dan werken aan twee vitale staten die elkaar aanvullen, economisch versterken en het begin zullen vormen van sterke economische groei en democratisering van binnen uit, wat uiteindelijk tot bloei van de hele regio zou kunnen leiden. Wat een droom…. Maar het kan wel, je moet het alleen willen.