Het aantal dagelijkse bezoekers van dit weblog is alweer gestegen, van gemiddeld vierduizend per dag naar vijfduizend. De moeite om vroeg voor op te staan, vind ik, en mijn weblog te bedienen. Ook betekent het dat er weer nieuwe bezoekers bij zijn gekomen die nog niet weten hoe het hier toegaat. Dat is ook elke keer weer opnieuw te merken aan een paar boze reacties: ‘waar is mijn bijdrage’ en ‘doen we hier aan censuur of zo?’ Inderdaad, ik selecteer en modereer en nog stevig ook.

Dit weblog is geen open forum. Het is mijn persoonlijke weblog, met mijn voorkeuren voor thema’s waar ik erg bij betrokken ben, en met schaamteloze partijdigheid. En ik selecteer de reacties op dit weblog, om een reeks van redenen: om niet elke keer weer opnieuw te beginnen en eindeloos dezelfde argumenten en non-argumenten te herhalen, om de boel hier niet onder te laten kladden met rotzooi, waardoor de inzenders die ik verstandiger vind er geen zin meer in hebben, en om het hier interessant te houden. Inderdaad, ook voor mijzelf. Als ik geen zin meer heb om er vroeg voor op te staan houdt het op.

Maar anders dan sommige boze inzenders denken is mijn criterium bij de selectie niet per definitie of ik het er mee eens ben of niet, wat iedereen zelf met vijf minuten bladeren kan constateren. Er staan veel reacties op dit weblog waar ik het helemaal niet mee eens ben. Maar dan wel reacties waarvan ik het nog de moeite vind om op in te gaan. Eindeloze voortgaande welles-nietes discussies, kenmerk van vele andere websites, breek ik af als ik vind dat de wederzijdse punten duidelijk zijn en er geen nieuws meer uit voortkomt.

In de afgelopen dagen, met de crisis in Gaza waar ik me ook persoonlijk erg bij betrokken voel, vond ik het vooral belangrijk dat we hier commentaar konden lezen van mensen die ons kunnen helpen te begrijpen wat er gebeurt. Mensen dus die echt inzicht hebben in de situatie, zoals te lezen is in analyses van o.a. Abunimah, Milton-Edwards, Avnery en Pappe. En van ooggetuigeverslagen als van Philip Rizk. Wat ik niet heb toegelaten zijn de Nederlandse hobbyisten die – het liefst anoniem – kwamen vertellen dat nu toch wel bevestigd was dat Hamas uit niets anders bestaat dan uit moordende criminelen, of dat nu toch wel duidelijk was dat de Palestijnen er een bende van maken omdat ze nu eenmaal, tja, Arabieren of moslims zijn, en allemaal jodenhatende terroristen die Israel de zee in willen drijven. Dat werk. Meestal vergezeld van minder beleefde uitspraken aan mijn adres. Plus de voorspelbare beschuldigingen: dat ik geweld zou goedkeuren, wat ik niet doe, dat ik een Hamas-aanhanger zou zijn, wat ik niet ben, en dat ik maar doorga met Israel de schuld te geven. Wat voor de afwisseling helemaal klopt.

Die ‘meningen’ zul je hier dus niet vinden. Inderdaad, die knikker ik er af. Voor wie daar wel pap van lust, er zijn genoeg websites waar je de amateur uitleg van Israel-apologeten en moslim-bashers kunt vinden en waar de stelligheid van de meningen omgekeerd evenredig is aan de feitenkennis. Ieder zijn meug.

Dus hier, voor nieuwkomers, nog even de spelregels.

En voor wie het interesseert, hier een langere verhandeling over het nut en onnut van bloggen.