Door het bestuur van Een Ander Joods Geluid. 20-06-2007
Hier.
De recente gebeurtenissen in Gaza mogen ons niet verrassen.
Begin vorig jaar won Hamas met overtuiging de Palestijnse verkiezingen en trad deze beweging toe tot regering en parlement. Deze verkiezingen moesten van het Westen plaatsvinden als stap in de richting van een daadwerkelijk vredesproces, waarin de Palestijnse partners een duidelijk mandaat van de bevolking zouden hebben.
In zeer democratisch verlopen verkiezingen besloot het Palestijnse volk in meerderheid afstand te nemen van de Fatah partij. Fatah was corrupt en had ook niets kunnen betekenen in de oplossing van het conflict met Israël. Israël en zijn bondgenoten vonden Arafat geen gesprekspartner en ook de keurige en op het Westen georiënteerde president Abbas lieten zij met lege handen staan en daarmee was het doodvonnis voor Fatah getekend.
De keuze van Hamas was voor vele Palestijnen overduidelijk een proteststem en geen omslag in de richting van een religieus fundamentalisme. In plaats van dit signaal van de Palestijnse bevolking serieus te nemen koos het Westen ervoor de nieuwe Hamasregering en zelfs de daarop volgende regering van nationale eenheid te boycotten. De boycot heeft voor de Palestijnse bevolking funeste gevolgen gehad. De hoop van Israël en zijn bondgenoten was dat deze ellende de steun voor Hamas zou doen wegsmelten. Israël ging er zelfs toe over Hamas-leden van parlement en regering op te pakken. Allerlei mechanismen werden bedacht om vooral het gehavende Fatah te ondersteunen. Eind vorig jaar werd die steun ook uitgebreid tot het leveren van wapens aan en het versterken van de milities van Fatah. Kortom het Westen was volop bezig alle ingrediënten aan te dragen voor het ontbranden van een strijd tussen Hamas en Fatah en het ontketenen van een burgeroorlog in Palestina.
Het resultaat van deze inspanningen mogen we nu beleven. Het ziet er naar uit dat Hamas als sterkste partij uit de strijd naar voren is gekomen. In allerijl heeft Amerika de noodregering van Abbas toegezegd de boycot, tenminste die van de gebieden op de Westelijke Jordaanoever op te heffen. Nog steeds wordt dus de verkeerde kaart gespeeld. Israël kan onaangenaam verrast zijn door de overname van Gaza door Hamas, het zal ongetwijfeld in deze nieuwe situatie de mogelijkheden benutten om de wereld te overtuigen dat dit ‘terroristische’ regiem moet worden aangepakt. Het wachten is op het eerste beste incident, dat het argument biedt om Gaza daadwerkelijk binnen te rollen.
Hoe verder? Er zijn op dit moment even twee Palestijnse ‘regeringen’. Hamas heeft zich in het afgelopen jaar bereid verklaard tot onderhandelingen met Israël, mits niet aan voorwaarden vooraf gebonden. Dat lijkt terecht, daar ook Israël op geen enkele wijze heeft laten zien voorwaarden te willen scheppen voor een serieus vredesoverleg. De bouw van de Muur en nederzettingen zijn doorgegaan, feitelijk is een groot gedeelte van Palestina bij Israël ingelijfd en gaat de Palestijnse bevolking gebukt onder een hard militair regiem met blokkades, standrechtelijke executies en politieke gevangenen.
Na de recente gebeurtenissen zal Hamas niet gauw bereid zijn zich te voegen naar nieuwe manipulaties van Israël en zijn bondgenoten. Toch ligt het enige recept voor een echte oplossing van het conflict in de bereidheid van Israël om met alle Palestijnse groeperingen in gesprek te gaan. Die bereidheid zal er niet vanzelf komen. Daarvoor is druk nodig van de USA, de EU en de Arabische staten.
Het is in ieder geval te hopen dat de Nederlandse regering tot het besef komt dat de boycot van Hamas een misser van de eerste orde was en dat onze positie van koploper binnen de EU als het gaat om het weigeren van contacten met Hamas ons medeplichtig heeft gemaakt aan de ellende van de Palestijnen. Nederland kan alsnog het initiatief nemen om te komen tot een meer constructieve rol van de EU in het oplossen van dit politieke en menselijke drama.
Bestuur Een Ander Joods Geluid
20 juni 2007
Bron: EAJG
Volgens mij was een voorwaarde van het westen dat het bij vrije verkiezingen moest gaan om politieke partijen moest die Israel erkennen. Hamas zou hoe dan ook niet erkend worden. Waarom is dit niet ter harte genomen door de palestijnen?
Het is niet aan het westen om voorwaarden te stellen aan welke leiders een bevolking mag kiezen, Jonathan. Het koloniale tijdperk is in principe voorbij. Het kenmerk van een democratie is dat de mensen dat zelf mogen weten. Stel je even voor dat de Palestijnen zouden zeggen: nu willen we dat Israel een leider kiest die zich houdt aan de verdragen, ophoudt met geweld en de Palestijnse staat erkent. Zo niet, dan bombarderen we Tel Aviv zoals Israel nu Gaza bombardeert. Stel je voor dat het westen zou zeggen: we praten alleen nog maar met Israel als die een partij kiezen die de illegale bezetting opheft en ophoudt met het plegen van oorlogsmisdaden. Leuk idee?
Ja, heel goed idee. En het is aan de bevolking. Maar het westen mag daar wel zijn eigen consequenties aan verbinden, consequenties die het van te voren heeft aangeven. Niets ondeugdelijks aan. Ik zie de voorgenomen samenwerking met de Fatah-leiders wel optimistisch in, voor Israel en de Palestijnen. Hamas is het slechtste wat de Palestijnen nu kon overkomen.
Het zou het westen vooral sieren als ze niet met twee maten zouden meten. Stel je eisen aan de Palestijnen, stel die dan ook aan Israel. Doe je dat niet, dan ben je in de ogen van een groot deel van de wereld volstrekt ongeloofwaardig.
Verder is het vanuit politiek oogpunt gezien volstrekt achterlijk om de Palestijnse bevolking op te gaan delen in een acceptabel deel, die op de Westoever die weer geld krijgen, en die in Gaza, die verder worden uitgehongerd. Iedereen kan ondertussen weten dat je Hamas daar niet meer op de knieen krijgt, integendeel, dat die zonder enig uitzicht op een redelijke toekomst door zullen gaan met tunnels graven, raketten afschieten en proberen uit te breken. Je kunt geen anderhalf miljoen mensen opsluiten in een gevangenis en dan de sleutel weggooien. Ook dat is trouwens volgens de Conventies van Geneve volstrekt illegaal. Hamas negeren, die legaal is verkozen, en een groot deel van de bevolking representeert, is een idiotie, waarvoor Israel uiteindelijk de prijs zal betalen.
Of zoals Uri Avnery dat zei: vrede sluit je met je vijanden niet met je vrienden.
En als ik jou was, zou ik me wat meer verdiepen in de vraag hoe het komt dat Hamas door een meerderheid van de bevolking is verkozen boven Fatah. Lees bijvoorbeeld Khaled Hroub, Hamas A Beginners Guide. Enige onafhankelijkheid van geest, en een beetje meer feitenkennis, zou je kunnen helpen om niet volautomatisch over te nemen wat Israel je wil laten geloven.
Ja, meer lezen kan nooit kwaad. Maar de analyse deel ik niet. De bezettingspolitiek is nu gewoonweg onderhandelingsgeld: jullie erkennen ons dan wij weg. Geen erkenning dan wij niet weg. Jullie, met de steun destijds van de Arabische Liga landen zijn de oorlog begonnen. Dan kun je land verliezen.
Volgens mij is die erkenning ook de juridische VN voorwaarde voor verplichte teruggave van de bezette gebieden. Het meten met twee maten is niet aan de orde.
Maar een vraag: waarom hoor ik niets positiefs over de steeds verdergaande samenwerking van het westen met Fatah!
Die ‘analyse’ delen we inderdaad van geen kant. Maar dat is gezien al het voorafgaande op dit weblog al zo duidelijk, daar begin ik niet opnieuw aan.
En waarom je weinig positiefs hoort over de verdergaande samenwerking met Fatah is inmiddels een open deur. a. wordt die samenwerking grotendeels schijn, want Israel is ook voor Abbas helemaal niet van plan om de bezettingspolitiek te veranderen, en b. is het volstrekt onrechtvaardig om de ene helft van de bevolking te laten creperen en de andere helft te belonen, om geen andere reden dan dat ze geheel volgens de regels hun leiders hebben gekozen. De EU ziet trouwens daarbij ook over het hoofd dat er veel Hamas aanhang woont opo de Westoever en veel Fatah aanhang in Gaza, maar dat zal bij de al inherente onrechtvaardigheid wel een kleinigheid zijn.
Europa doet daarmee niets anders dan zijn eigen geweten een beetje te sussen, en houdt zich verder van geen kant aan de verdragen, de VN resoluties, de regels van de democratie enzovoorts. Maar dat staat hieronder allemaal al uitgebreid, en daar wil ik het graag bij laten.
In hoeverre is de weigering van het Westen om met het democratisch gekozen Hamas te praten vergelijkbaar met de oproepen tot boycot van Oostenrijk toen daar de democratisch gekozen partij van Haider tot de regering toetrad?
Niet. Oostenrijk was niet in oorlog en kon het heel goed zonder ons.
Je hebt het over Gaza, een land onder een militaire bezetting, dat door de bezettende mogendheid wordt uitgehongerd. Daar mogen wij ons niet medeplichtig aan maken.
En je mag je wel even verdiepen in de redenen waarom Hamas werd gekozen boven Fatah.
Anja,
ik vind Jakob’s punt zeer valide. Je bent ten slotte principieel, of je bent het niet. Je kunt m.i. niet met gelegenheidsargumenten komen als “niet in oorlog zijn” en “goed zonder ons kunnen”, het gaat erom dat je je bij herhaling ergert (zacht uitgedrukt) aan het feit dat een democratisch gekozen regering niet wordt erkent, of dat men er geen contacten mee wil onderhouden: dan is het logisch dat dat voor alle gevallen waar dit gebeurt, geldt.
Gerhard
Je wou ‘uit principe’ de politieke boycot van ee rechtse partij in een Europees land gelijk stellen aan de economische boycot van een Palestijnse beweging die door de helft van de bevolking is gekozen, en die moet vechten tegen een zware militaire bezetting? Heb je even nagedacht wat het verschil is in de effecten? Even bedacht dat in Oostenrijk geen persoon een boterham minder zou eten, maar dat in Gaza mensen massaal zonder eten en zonder medicijnen zitten? Als dat jouw principes zijn geef ik daar geen cent voor. En om oorlog als een ‘gelegenheidsargument’ af te doen vind ik stuitend.