Er dringt hier nog wel wat nieuws door uit de buitenwereld. Herstel, verkeerd gezegd: dit hier is de buitenwereld. Erg veel buitenwereld. En dan wil ik weten hoe het met mijn thuisbases is. Nederland. Maar ook Gaza. Westoever. Lees ik dat Olmert van plan is om een deel van het belastingeld dat hij geheel illegaal van de Palestijnen heeft ingehouden wel aan Abbas wil geven. Op voorwaarden natuurlijk. En dat hij bereid is om 250 gevangenen vrij te laten. Geen Hamasmensen natuurlijk en geen vechters. Terwijl er nog tienduizend Palestijnen in de gevangenis zitten, veel van hen zonder proces, waaronder een groep parlementariers. Maar die zijn van Hamas en die laat hij niet vrij, natuurlijk. Dit is niet eens een dooie mus, dit is een halve dooie mus. Ik zei het al: daar houdt hij zelfs Abbas niet mee in het gareel. Laat staan heel veel kwaaie Palestijnen in Hebron en Nablus. Dat was dus erg voorspelbaar.

Vier berichtjes gelezen over de bijeenkomst in de Rode Hoed met Ehsan Jami, waar ik niet heen wilde. Zo te lezen werd het niks. Meer van hetzelfde. Dat was dus ook erg voorspelbaar. Ik wil graag af en toe ongelijk krijgen. In het geval van Olmert, omdat dat beter geweest zou zijn voor de Palestijnen. In het geval van Jami, omdat ik dan iets had gehad over na te denken.

Hier in Straatsburg had ik wel wat om over na te denken. Gisteren bespraken we het rapport van mr. Margelov over antisemitisme, en ik mocht in vier minuten reageren namens de Unified Left partij. Nu was het rapport op zich niet controversieel, want praktisch iedereen was het er over eens dat er sprake is van antisemitisme, en dat dat niet goed is. Het rapport werd uiteindelijk met 75 stemmen tegen 2 stemmen aangenomen, inclusief mijn stem, want ik was voor.

Interessanter was de subtekst, de onderhuidse thema’s. Een van de thema’s was dat je antisemitisme niet op mag tellen bij andere vormen van discriminatie en intolerantie, zoals bijvoorbeeld Hancock van de UK dat wilde, die zich afvroeg of antisemitisme tegenwoordig echt erger is dan andere vormen van ‘racial abuse and intolerance’, en of het niet in een breder kader meegenomen moest worden. Ook werd een motie afgewezen, om bij de aanbeeling om de ontkenning van genocide strafbaar te maken de laatste woorden van de zin, de genocide tijdens de tweede wereldoorlogte verwijderen. Als het aan sommige participanten aan de discussie had gelegen was er ook verboden om ooit andere humanitaire rampen of onderdrukking te vergelijken met de jodenvervolging en de holocaust. Wat de joden is aangedaan en wat joden nog wordt aangedaan, moet absoluut apart en als uniek worden gezien. De interessante vraag is waarom de samenstellers van het rapport, en rabbijn Schneier die was uitgenodigd om het woord te voeren, zich zo fel verzetten tegen elke suggestie dat je antisemitisme en jodenvervolging zou kunnen vergelijken met ander kwaad, waarom het absoluut een unieke status moet houden.

Het antwoord ligt al een beetje in de tweede subtekst. Margelov heeft netjes geprobeerd in zijn rapport een onderscheid te maken tussen werkelijk antisemitisme en kritiek op Israel of op het zionisme, maar het lukt hem niet echt. In zijn rapport verschuift hij het thema onwillekeurig steeds weer naar kritiek op het zionisme of op Israel. Bijvoorbeeld waar hij het heeft over het antisemitisme van extreem links. Ik zou oprecht graag willen weten wat het rapport daarmee bedoelt, want het enige wat ik weet is dat links vaak wordt aangevallen vanwege de kritiek op Israel of op het zionisme. Bij alle andere zaken, zoals het antisemitisme van edxtreem rechts worden er voorbeelden genoemd, bij dat wat van links zou moeten komen niet. En zoals ik in mijn bijdrage zei (tekst hieronder): ik wil graag dat er een helder onderscheid wordt gemaakt tussen antisemitisme, dat ik van harte mee wil helpen bestrijden, en kritiek op Israel of op het zionisme, dat weliswaar als pijnlijk kan worden ervaren, maar wat je zeker niet kunt verbieden als je in de Raad van Europa zit die de mensenrechten hoog in het vaandel heeft, plus de gelijke behandeling. Neem je dat serieus dan kun je niet om kritiek op Israel heen.

Ik kreeg een stevig applaus na mijn vier minuten, ik denk dat ik iets had geraakt, er kwamen mensen na afloop na me toe om me te zeggen dat ze het wel met me eens waren. Maar wel een beetje met een fluisterstem en kijken over de schouder. En dat is dus, zie subtekst 1, wat er vaak gebeurt. Tegenover de verschrikkelijke zwaarte van de jodenvervolging durven nog steeds veel mensen geen kritiek te hebben op Israel omdat dat uitgelegd kan worden als antisemitisme. En dat kan vooral wanneer je er voor zorgt dat je nooit vergelijkingen mag maken, en de jodenvervolging uniek en onvergelijkbaar is.

Ik kreeg dus meteen na mijn bijdrage meneer McShane aan het woord die prachtig tegenstrijdig zei dat hij er tegen was dat het Midden-Oosten er steeds maar bij gehaald werd, om vervolgens zelf het Midden-Oosten erbij te halen toen hij de Britse academische boycot van de Israelische universiteiten antisemitisch noemde, alsof zij gezegd zouden hebben dat ze die willen boycotten omdat het joden zijn. En daarna kwam meneer Dreyfuss-Schmidt, die nog kwader was – het duurde even voordat ik doorhad dat hij met ‘die vrouw’ mij bedoelde – in ieder geval, ik werd weer eens voor antisemiet uitgemaakt waar ik bijstond: ik was ook zo iemand die zelf niet weet dat ze joden haat en denkt dat ze er mee weg kan komen door te zeggen ik heb ook joodse vrienden, zei hij. En daarmee illustreerde hij dus precies wat ik bedoelde. Ed van Thijn kwam nog even bij me zitten. Het blijft lastig, zei hij, als zoveel joden zelf geen onderscheid maken tussen antisemitisme en kritiek op Israel.
Hieronder mijn tekst, in het engels.

Mr President, dear colleagues,

I want to express our great appreciation for mr. Margelov’s report on anti-Semitism in Europe. We agree completely that we should be vigilant in combating old and new anti-Semitism. We know about the dark days of European persecution of our Jewish populations, and we are responsible for taking care that it never happens again. For that reason, we should monitor any expression of political or populist aggression against Jews as individuals or as a group, just as we should with any expression of intolerance and racial abuse.

We also agree that mr. Margelov makes a distinction between anti-Semitism and anti-Zionism when he quotes mr. Thomas Hammarberg: “Aggression against a Jew cannot be justified by the actions of Israel or its army. But that does not mean that every criticism of Israels methods or military actions is anti-Semitic”. As a socialist who stands for justice and human rights and also for the Palestinian people, I have personally been accused of anti-Semitism, when in fact I criticised Israel and questioned Zionism. We should not forget that Zionism is a political movement. It is not the same as Judaism, although it is one expression of the justified wish of the Jewish people for a safe place free of persecution.

Early well-known Jewish thinkers, such as Hannah Arendt and Martin Buber, expressed their doubts.There are religious Jews who never acknowledged the state of Israel. My friend, Michael Warschawski, the son of a former chief rabbi of Strasbourg, now living in Jerusalem, calls himself a post-Zionist, since the idea of a Jewish state, in the present circumstances, does not offer Jews more safety, does not help in the least to end anti-Semitism and is inherently unjust to non-Jews living in Israel, as others agree, for instance, the European Jews for a Just Peace. I do not think that we should call these people anti-Semites.

I would like to ask mr. Margelov ehether he thinks that it is more important to make an even more clear distinction between criticism of Zionism and of Israel, and anti-Semitism than he has done in his report. He writes about the anti-Semitism of the extreme left, but does not quote any concrete cases. Honestly, I wish to hear them. If that is true, I am on Mr Margelov’s side in wanting to combat anti-Semitismj on the left, but I wish to hear of concrete cases.

Are we allowed to ask whether a state – israel – that bases its citizenship on and athnic-religious principle can be called a democracy? Are we allo9wed to argue for that state top treat all citizens equally without being accused of wanting to destroy Israel? Are we allowed to ask questions about human rights in Israel and the different ways in which it treats Jews and Arabs? Are we allowed to stand up for the human rights of Palestinians without being suspected of hating Jews?

There are two reasons why it is important to draw a distinction between real anti-Semitism – hatred and distrust of Jews, and of anti-Zionism which is criticism of Israel. The first reason is portant for the Council of Europe and for all people dedicated to justice. If we want to be taken seriously in our work in promoting human rights and equality, we should not allow ourselves to be distracted by false accusations. The second reason is if we call too many things anti-Semitic, the genuine fight against anti-Semitism will be weakend. I can promise that I will support the fight against anti-Semitism with all my heart, just as I fight for justice for all people.

Ik heb trouwens al eerder een lang stuk geschreven over het ‘nieuwe antisemitisme’ Hier.
En zie Hajo Meijer. Hier.
En hier over zionisme.