Tony Blair maakt zich op voor een nieuwe carriere, die als gezant van het Kwartet in het Midden-Oosten, die mag gaan bemiddelen bij het vredesproces dat reeds lang ter ziele is. Voor de mensen die de situatie daar op de voet volgen is het wel duidelijk: er is geen schijn van kans dat hij daar enig verschil uit zal maken. En misschien is dat ook niet zijn bedoeling, want het is duidelijk: Blair is vooral een vriend van Israel en van de VS. En die zijn niet bezig met een vredesproces, maar om Israel te ondersteunen om de Palestijnen er onder te houden.

Zou hij wel een werkelijke rol willen spelen, dan zou hij het niet kunnen maken om alleen kontakten aan te houden met het door Israel en de VS goedkeurde deel van de Palestijnse leiding, die van Abbas. Vrede is natuurlijk nooit te sluiten met de helft van de Palestijnse bevolking. Maar het ziet er niet naar uit dat Blair van plan zal zijn om ook de Hamasleiding te betrekken. Zonder samenwerking tussen Fatah en Hamas is de ’tweestaatsoplossing’ waar Blair nog in zegt te geloven ondenkbaar, ondenkbaar ook zolang Israel niet van plan is, en dat is Israel niet, om maar een centimeter van de half geannexeerde Westoever op te geven. Ondanks alle loftuitingen aan het adres van Abbas, de ‘goeie’ Palestijn, wordt Abbas alleen beloond met de teruggave van een deel van het geld dat van de gehele Palestijnse bevolking is, en de vrijlating van een handjevol gevangenen die daar om te beginnen nooit hadden moeten zitten. Verder is het duidelijk dat Abbas alleen economische en militaire ondersteuning krijgt als hij bereid is om als vooruitgeschoven politieagent Hamas te gaan verslaan. Het zal hem ook door de radicalere bevolking in Nablus en Hebron niet in dank worden afgenomen, en alleen Israel en de VS (en helaas de EU) zullen vol kunnen houden dat Abbas de erkende vertegenwoordiger is van het Palestijnse volk.

Een aantal artikelen, voor de doorzetters, om dat te illustreren hieronder.

Arjan Al Fassed haalt nog even de voorgaande loopbaan van Blair er bij. Altijd al een vriend van Israle geweest, altijd volgzaam aan de VS. Het ziet er niet naar uit dat dat opeens zal veranderen. Hier.

Jonathan Cook stelt de vraag wat de bedoeling van Israel eigenlijk is. Is het alleen maar de bedoeling om Hamas te verslaan, en is het dus een verlies voor Israel dat Hamas een dreigende machtovername door Fatah heeft verijdeld door die voor te zijn? Cook denkt van niet. Denk terug naar het moment dat Fatah en Hamas in het Mekka accoord tot een eenheidsregering kwamen. Wat was de reactie van Israel? Paniek. Met een eenheidsregering die gezamenlijk meer dan negentig procent van de Palestijnse bevolking in Gaza en de Westoever vertegenwoordigden hadden ze moeten onderhandelen, en dat was de bedoeling niet. De bedoeling, volgens Cook, was om de Palestijnen onderling verder te verdelen, niet alleen in de afgesloten gebieden, maar ook in de leiding. Daar zijn ze volledig in geslaagd. En het Westen doet graag mee aan doe verdeel en heers politiek. Hier.

In de London Review of Books verscheen een uitgebreid artikel van Alastair Crooke dat de zaken nog eens op een rijtje zet: Our second Biggest mistake in the Middle East. Zeer aanbevolen. Hier.

En dan is er een belangrijke documentaire gemaakt, Occupation 101, waarin veel van de mensen die hier regelmatig op dit weblog te vinden zijn opnieuw aan het woord komen: Ilan Pappe, Amira Hass, Jeff Halper, Phyllis Bennis en anderen. De DVD is nog niet in Nederland te krijgen, maar dankzij Umar Mirza, van Wij Blijven Hier zijn er fragmenten van te zien op hun website. Hier. Indrukwekkend vooral omdat de vrijheidsstrijd van de Palestijnen in een groter kader wordt geplaatst. Ik hoop dat we de DVD ook snel in Nederland kunnen krijgen. Hier.