Fezeka Kuzwayo, de jonge vrouw die politiek asiel in Nederland heeft aangevraagd, samen met haar moeder Beauty Sibongile Kuzwayo, mag blijven. Ze heeft ruim een jaar in de spanning gezeten, maar de beslissing, een verblijfsvergunning voor vijf jaar, is er door. Eindelijk kan ze werkelijk haar nieuwe leven beginnen, een opleiding volgen, werk vinden, Nederlands leren, zodat ze niet meer afhankelijk hoeft te zijn van vrienden.

Fezeka werd verkracht door Jacob Zuma. Ze was al eerder verkracht, verkrachtingen zijn aan de orde van de dag in Zuid Afrika dat ook na de apartheid nog niet in staat is gebleken om het geweld in te tomen. Ook binnen het ANC, de bevrijdingsbeweging, worden door veel mannen vrouwen gezien als een ding dat je toekomt, vertelde Fezeka.

Want dit was de extra tragiek, Jacob Zuma, een van de ANC leiders die er op hoopt om nog eens president van Zuid Afrika te worden concurreert daarom met Mbeki. In die strijd is geen plaats voor het verhaal van een vrouw. Wat voor Fezeka dubbel traumatisch was, was dat ze de man die haar verkrachtte zag als een tweede vader. Het was de Robben Island vriend van haar overleden eigen vader – samen hadden ze jaren in die gevangenis gezeten, en Fezeka hield ervan om Zuma verhalen te horen vertellen ovder de vader die ze zo vreselijk miste.

De woede over dat verraad, aan haar en aan haar vader, bracht haar er toe om aangifte te doen, in plaats van wat de meeste vrouwen doen, het maar zo snel mogelijk vergeten of zich af te laten kopen met een baantje of iets anders. Ze verloor het proces, omdat niet voldoende aangetoond kon worden dat het echt was gebeurd, het was haar stem tegen de zijne. Maar ook als ze de zaak gewonnen had was ze in Zuid Afrika niet langer veilig geweest, Zuma heeft veel aanhangers die haar zien als een verrader. Zo verloor ze alles, het ANC dat altijd een vervangende familie voor haar was geweest, de man die ze als vader zag, en haar land.

Het is natuurlijk, behalve voor haar zelf en Beauty in de eerste plaats, pijnlijk, ook voor de anti-apartheidsmensen die haar vrienden zijn, om te erkennen dat in het nieuwe Zuid Afrika zulke dingen kunnen gebeuren, en dat we nu meemaken dat er iemand politiek asiel aan moet vragen omdat er in haar eigen land niet voldoende bescherming voor haar is.

Ze is naar Nederland gehaald door mensen van het AIDS-fonds, ze is zelf sero-positief en zat al in het aidswerk, er heeft in het afgelopen jaar een kring mensen om haar heen gestaan om te helpen, materieel, moreel, om de spanning uit te zitten en te proberen een zo normaal mogelijk leven te leiden tot de beslissing. Ik heb weer eens van nabij meegemaakt waar mensen doorheen moeten die asiel aanvragen, en hoewel er mensen zijn die nog veel langer dan zij moeten wachten, ruim een jaar is nog heel christelijk, weet ik nu heel goed wat het betekent als je volledig afhankelijk bent van een systeem dat zegt je mag niet werken, je mag niet daar wonen, je moet je melden, je moet vragen beantwoorden, en vooral, je moet wachten.

Maar ze mag blijven, hoera!