Jaap Hamburger van Een Ander Joods Geluid is onvermoeibaar. Waar ik het al lang opgeef, is het echt de moeite om er op te wijzen dat Likoed Nederland uiteraard alles wat Israel doet goedkeurt en verdedigt, en dat vooral doet door a. de Palestijnen de schuld te geven van de ellende, en b. geheel te negeren dat er zoiets bestaat als een bezetting en de bouw van illegale nederzettingen?

Het stuk stond naast het artikel in de Volkskrant dat Harry van Bommel en ik schreven (hier de uitgebreide versie), vanwege het evenwicht, zeg maar. Hoe lang je als redactie van een krant goed vindt dat er opiniestukken opgenomen worden die niet zozeer een andere mening hebben, dat moet kunnen, maar gebaseerd zijn op aperte en aantoonbare leugens, is voor mij de vraag. Ik ga er maar van uit dat mensen maar een heel klein beetje op de hoogte hoeven te zijn om dat onderscheid tussen mening en leugens zelf te maken. Maar Jaap, zoals gezegd, geeft het niet op. Vanochtend dus een ingezonden brief in de Volkskrant. En hieronder een reactie op een artikel van Raphael Evers en Ruben Vis in Trouw over ‘Het ware gezicht van Hamas’. Citaat:

Dat heet meten met twee maten, specialiteit en tweede natuur van degenen die zoals zij beiden de wereld bekijken vanuit een judocentrisch standpunt, en altijd weer hun begrip etaleren voor Israels wan- en misdaden. Als joden wreed zijn tegen hun tegenstanders, echte of vermeende, verrichten zij in beginsel bijna een goede daad; als anderen, niet-joden en joden zoals ik daar kritisch over zijn, heet dat ‘selectieve verontwaardiging’. Hun judocentrisme is een geval van dubbele moraal dat hierop neerkomt: moord en brand schreeuwen als joden iets wordt aangedaan, altijd klaar staan met een verklaring als joden, in het bijzonder Israeli’s anderen iets aandoen en als daar iets van gezegd wordt, nog harder moord en brand schreeuwen en roepen dat er sprake is van ‘selectieve verontwaardiging’.

Onderaan een linkje naar het oorspronkelijke artikel.

De prijs voor de kromste logica voor Evers en VisDoor Jaap Hamburger

Op 28 juni jl. schreven Raphael Evers en Ruben Vis in Trouw over ‘Het ware gezicht van Hamas’.

Nooit zijn deze heren te betrappen geweest op enige belangstelling, behalve negativistische, voor de Palestijnse zaak, laat staan op enig mededogen met de Palestijnen, tot die elkaar in een kort, wreed gevecht in Gaza de koppen inslaan. Daarover weten zij met aan leedvermaak grenzende gretigheid uit te wijden, om aan te tonen wat voor soort wildemannen zich ophoudt aan Israels grenzen. Krokodillentranen noemt de Israelische vredesactivist Uri Avnery dit soort reacties. Evers en Vis schrijven, een dag nadat Israel 12 Palestijnen waaronder een jongen van negen jaar heeft vermoord. De Talmoed wordt er met de haren bijgesleept, om de critici van Israel nog eens in te peperen, hoe onjuist hun houding is, want ‘wie medelijden koestert met wrede mensen, zal uiteindelijk wreed zijn voor goede mensen’. Op wie doelen zij? Wie heeft medelijden betoond met de ‘wrede mensen in Gaza’? Van Agt, de VN of ikzelf, die zij verderop noemen? Het zijn insinuaties.

Soms echter leven die wrede mensen in Israel, en dan gelden andere maatstaven, voor Evers en Vis. Geen medelijden misschien, maar overmaat aan begrip. Het was Evers die, toen Libanon vorig jaar zomer, en niet voor de eerste keer, te maken kreeg met het ware gezicht van buurman Israel, in het Nieuw Israelitisch Weekblad de volgende tekst produceerde, naar aanleiding van een passage in de Torah. ‘Aan de grens van het vijandige buurland, vlak voor het betreden van het slagveld moet men juist keihard zijn en geen emoties tonen. Ieder moment van zwakte kan fataal zijn”.

Let wel: Israel had ‘uit zelfverdediging’ net 1200 Libanezen merendeels levend begraven onder het puin van hun in elkaar gebombardeerde flats, verstikt of geplet in de kelders waarin zij weggekropen waren, of verkoold in hun in brand geschoten vluchtauto’s. Evers wekte met zijn tekst heel sterk de indruk zijn rabbinale zegen te geven, aan precies het soort gedrag dat hij nu zo breed uithalend afkeurt van Hamas. Joden mogen doen wat Hamas verboden is, als het aan Evers ligt, namelijk wreed en meedogenloos zijn. En dat terwijl hij aan de Torah toch universele geldigheid toekent. Maar Palestijnen behoren niet tot Evers universum, noch tot dat van Vis.

Dat heet meten met twee maten, specialiteit en tweede natuur van degenen die zoals zij beiden de wereld bekijken vanuit een judocentrisch standpunt, en altijd weer hun begrip etaleren voor Israels wan- en misdaden. Als joden wreed zijn tegen hun tegenstanders, echte of vermeende, verrichten zij in beginsel bijna een goede daad; als anderen, niet-joden en joden zoals ik daar kritisch over zijn, heet dat ‘selectieve verontwaariding’. Hun judocentrisme is een geval van dubbele moraal dat hierop neerkomt: moord en brand schreeuwen als joden iets wordt aangedaan, altijd klaar staan met een verklaring als joden, in het bijzonder Israeli’s anderen iets aandoen en als daar iets van gezegd wordt, nog harder moord en brand schreeuwen en roepen dat er sprake is van ‘selectieve verontwaardiging’.

De prijs voor de kromste logica: Evers en Vis hebben hem ten volle verdiend.

Jaap Hamburger is vice-voorzitter van Een Ander Joods Geluid.

Het originele artikel van Evers en Vis is hier te vinden.