Vakantie is als je rustig kunt werken.
Ik blijf de zomer vaak in eigen land. Ik zit te wachten op mijn Palestijnse gezin, dat visa heeft maar Gaza niet uit kan omdat de grens nog steeds dicht zit. Maar dat zo zijnde maak ik er het beste van. Dat leer je van Palestijnen, die nooit kunnen plannen. Als je niets meer kunt doen dan neem je het leven zoals het komt. Beetje werken ’s ochtends, beetje opruimen en schilderen, want nog lang niet alles heeft na de verhuizing een definitieve plek en ik loop me nog regelmatig suf te zoeken.
En als het mooi weer is een uitstapje.

Ach wat is Nederland mooi. Waterland, zo vlak bij Amsterdam, de Zuiderzeedorpjes, Durgerdam, Uitdam, Zuidwoude, Broek In Waterland. De tijd lijkt stilgestaan te hebben. Uitspanningen. Pannekoeken. Bitterballen. Een kelkje jenever. Mussen. Meeuwen. Paarden. Uitzicht over het water. Met een boek in het gras. Kinderen kwetteren en zwemmen. Tel je zegeningen.

Ik denk aan mijn man die een van de eerste keren dat hij in Nederland met me in de trein zat keek naar die immense hoeveelheid groen. Groen is in Gaza een zeldzame kleur, je ziet het meer in de vlaggen van Hamas dan op de aarde. Voor gras heb je water nodig. Gaza komt water tekort. Ik ken twee grasveldjes in Gaza, een in een park en een bij de paardenmanege, als die er nog zijn, tenminste. Een grote luxe.

Mijn man kijkt uit over al die groene weilanden. Het is hier leeg, zegt hij. Ik heb hem net uitgelegd dat er mensen in Nederland zijn die denken dat Nederland vol is. Ongelovig schudt hij zijn hoofd. Vol? Hij ziet het er niet aan af. Waar is al dat gras voor? Voor de koeien, zeg ik. Ik zie geen koeien, zegt hij. Die zijn dan net binnen, zeg ik.
In Gaza staan de koeien, als die er nog zijn, op beton. Altijd binnen. Er is gewoon niet genoeg buiten voor ze. In Gaza kun je beter een kip zijn dan een koe. Als de kippen tenminste niet op zijn.
Zoveel gras, zegt hij, en dat alleen maar om naar te kijken.
Daar denk ik dan aan, als we door dat intens groene landschap rijden. Met al dat water.