In de ‘enige democratie in het Midden-Oosten’ is weer een klein relletje. De minister voor Onderwijs Yuli Tamir ligt onder vuur bij de rechtse vleugel van de Knesset. Haar misdrijf: ze vindt het goed dat in de geschiedenisboekjes voor de Arabische kinderen in Israel vermelding wordt gemaakt van de ‘Nakba’, de grote ramp van 1948.
Niet meer dan dat: er wordt in het geschiedenisboek vermeld dat wat Israel de Onafhankelijksheidsoorlog wordt genoemd, door de Arabieren wordt gezien als een ramp, waarbij ‘sommige Arabische burgers verdreven werden en vluchtelingen werden omdat hun dorpen tijdens en na de oorlog werden verwoest’.
Dat is nog maar een hele afgezwakte versie van wat sinds de nieuwe historici als Benny Morris en Ilan Pappe bekend is. En uiteraard weten de Palestijnen die in Israel zijn gebleven en staatsburgerschap hebben heel goed wat er is gebeurd en hoeveel erger het was dan er nu in hun geschiedenisboekjes zou komen te staan. Maar zelfs deze kleine erkenning dat de geschiedenis gezien vanuit de Arabische bevolking (zo’n twintig procent van de Israelische bevolking is Arabisch) er misschien een beetje anders uitgezien heeft dan voor de joodse Israeli’s is te veel.
‘Hiermee geef je de Arabieren de gelegenheid om te ontkennen dat Israel de staat is van het joodse volk’, zegt Orlev, de voorzitter van de Nationale Religieuze Partij, ‘en dat is de nakba-dag voor het Israelische onderwijs’. Netanyahu beschuldigt Tamir ervan de zionistische waarden aan te tasten inplaats van het joodse erfgoed te bewaren. En minister Lieberman noemt dit het ‘politieke masochisme van Israelisch links’. Haar aftreden wordt geeist.
In Israel is het onderwijs voor de Arabische en de joodse kinderen, op een paar idealistische particuliere scholen na, geheel gesegregeerd. De joodse kinderen krijgen uiteraard niets te horen over de ‘nakba’ in hun geschiedenisboeken. Die herhalen eenvoudig het oude verhaal, ondanks het feit dat de historici dat allang hebben ontzenuwd: de Arabieren zouden op de vlucht zijn geslagen als gevolg van de oorlog, daartoe aangevuurd door hun eigen leiders.
De segregatie speelt ook op een ander niveau. Hoewel nergens expliciet in de wet staat dat Arabische burgers niet in joodse wijken mogen wonen is dat wel de praktijk. Die kan gehandhaafd blijven omdat de wet er wel in voorziet dat het op vele manieren geconfisceerde land in handen is gegeven van de Jewish Agency, of het Jewish National Fund, die mogen bepalen dat het land niet bewoond of gepacht mag worden aan niet-joden. In 1995 bepaalde het Hooggerechtshof dat het illegaal was om niet-joden uit te sluiten. Daar ging de Knesset, het parlement, niet mee akkoord, en met een meerderheid van 65% is nu besloten dat de Jewish Agency mag beslissen dat het land alleen voor joden is bestemd, voor een universiteit alleen voor joden, of een ziekenhuis alleen voor joden. Ook de beslissingen van bewonercommite’s dat mensen uitgesloten mogen worden van een woning omdat ‘ze niet passen in de cultuur van een wijk’, lees, dat ze niet joods zijn, is nu voortaan legaal.
Redactioneel commentaar in Haaretz: in Israel kan een racistisch parlement dus het Hooggerechtshof uitschakelen. Hier.
Een een ander commentaar van Yitzhak Bam, die het besluit van de Knesset goedkeurt: ‘het Jewish National Fund is niet verplicht dienst te verlenen aan niet-joodse vestiging. Als dat racisme is, dan is het gehele zionisme racistisch’.
Het is een hele serieuze volwassen discussie die momenteel gaande is in Israel over de bewuste schoolboeken. Als je een discussie wil over wat kinderen op school verteld wordt zou ik ook even kijken in de omliggende Arabische landen. Toon mij een Arabisch schoolboek waar Israel zelfs maar voorkomt op de kaart. Hier interessant editorial:
http://www.jpost.com/servlet/Satellite?pagename=JPost/JPArticle/ShowFull&cid=1184766045505
Het is maar wat je volwassen noemt Sander.
Het is in ieder geval hele erge ouwe koek waar je mee aan komt zetten. En het hoort bij het vaste repertoire van de Israel-apologeten, hier al zo’n duizend keer langs geweest, om het weer eens over de Arabische schoolboekjes te hebben. Nu hoef je niet echt diep door te denken om te beseffen dat Palestijnen, mochten ze al de behoefte hebben om hun kinderen ‘op te hitsen’ daar echt geen schoolboeken voor nodig hebben. Het Israelische leger doet het veel beter. Tanks, bulldozers die huizen komen verwoesten, kinderen die in hun klaslokaal zijn doodgeschoten, een gehele familie op het strand om zeep geholpen, denk je dat een schoolboek daar nog wat aan toe te voegen heeft?
Omgekeerd is dit veel interessanter: hoe krijgt Israel hun kinderen nog bereid om minimaal drie jaar in het leger te gaan om oude opa’s bij checkpoints te pesten of bommen af te werpen op woonwijken in Gaza. Wel eens een onderzoek gelezen over de beeldvorming over Arabieren in het Israelische onderwijs? Ik wel. Het valt niet mee. Ik kom er nog wel eens op terug.
Ondertussen is dat hier niet het onderwerp, en zoals gewoonlijk proberen mensen als jij de aandacht af te leiden. Het onderwerp is de segregatie in Israel, en het feit dat Arabische kinderen daar op school niets te horen zouden mogen krijgen over hun eigen geschiedenis, die aan de joodse kinderen al helemaal wordt onthouden.
Over die schoolboekjes stond in “de Brug” van maart 2005 een interessant stuk van Roger Avenstrup.
“Diverse instituten hebben de Palestijnse schoolboeken grondig geanalyseerd. Het Amerikaanse consulaat-generaal in Jeruzalem heeft onderzoek laten doen door IPCRI, het Israelisch-Palestijnse centrum voor Onderzoek en Informatie. In Europa heeft het Georg Eckert Instituut onderzoek gedaan Ook zijn op internationale fora de onderzoeksresultaten gepubliceerd van onder andere het Harry Truman Research Institute for the Advancement of Peace van de Hebreeuwse Universiteit en van het Palestine-Israel Journal of Politics, Economics and Culture.
In geen enkel ander land zijn de schoolboeken zo kritisch onder zoch als de Palestijnse. En wat waren de bevindingen? Er kwam naar voren dat de originele aantijgingen gebaseerd waren op Egyptische en Jordaanse schoolboeken en op onjuiste vertalingen. Telkens weer komen onderzoeken, onafhankelijk van elkaar, tot dezelfde conclusies: nergens zijn er in Palestijnse schoolboeken sporen te vinden van ophitsing of haat.
Ook de Europese Unie heeft een verklaring afgegeven dat de recente Palestijnse schoolboeken vrij zijn van haatdragende inhoud en dat de verdenkingen ongegrond zijn
Ook schrijft hij dat men zich beter ernstig zorgen kan maken over de militarisering van het Israelische schoolsysteem.
Dank je Corrie. Ik heb ergens in de stapels papier die door mijn verhuizing nog steeds niet zijn geordend een uitgebreid dossier liggen over die steeds maar weer herhaalde schoolboekjes beweringen. Want er zijn inderdaad al tig rapporten over. En ook materiaal over het Israelische schoolsysteem en wat kinderen daar leren, onder andere over Arabieren. Ik zal dat nog eens opduiken en er een stuk aan wijden, zodat ik er bij de volgende honderd keer dat het ophitsingsverwijt langs komt naar kan verwijzen.
Mijn kinderen hebben op zo’n Arabische school in Israel gezeten.
Hen worden liedjes geleerd (vlgs. Israelisch curiculum) die zeggen hoe fijn het is dat men in 1948 bevrijd is. Dit moesten mijn (half Palestijns/Nederlandse) kinderen leren. In hun schoolboeken komen alleen de laatste paar jaren zo af en toe de naam Mohammed voor, of Fatme. De meeste boeken gaan over kinderen die Rachel en Oren etc. heten. Totaal niets over de Arabische cultuur. Ze moeten teksten vertalen die gaan over de dorpen op de Westbank genaamd Ma’ale Adumim, Modi’iin etc. (illegale nederzettingen dus) Een paar jaar geleden moesten ze een stukje Engelse tekst ontleden. Dat ging over een Joods meisje, wonend in een dorp? op de Westbank en hoe bang ze daar waren voor terroristen, want alle Arabieren (woord Palestijns komt niet in de Israelische schoolboeken voor) haten joden en willen ze daarom ook doden. Hoezo incitement Sander. Ik heb mijn huis vol liggen met Israelische schoolboeken, o ja, aardrijkskundeboeken, uiteraard geen verdeling in Westbank, Israel en Gaza, het is allemaal Israel. Lesgeven in poezie van Palestijnse dichters is verboden, er staan straffen op (Mahmud Darwish etc.) En men vertelt de Arabische kinderen hier dat ze het zo goed hebben, vooral daar ze eigenlijk gasten zijn in een Joods land.
Groeten
Hillary Clinton maakt zich ook zorgen om de schoolboeken:
http://www.pmw.org.il/getresults/political/i211849.html
@ 7 Anneke,
Nuttige verwijzing, hoeven we ons over haar ook geen illusies te maken…
Krijgen joodse en Palestijnse burgers les uit verschillende schoolboeken? Is dat geen racisme?
Het valt ook op dat Palestijnsen en Arabische boeken bijna dagelijks onderzocht worden, maar dat niemand het nodig vindt om joodse boeken te onderzoeken. We gaan er kennelijk automatisch van uit dat die OK zijn.
Daar zijn ook onderzoeken naar gedaan, Hendrik Jan, maar het interesseert de media kennelijk minder.
Wanneer je, zoals ik doe, de situatie ziet als de strijd tussen bezetter en bezet volk, dan is het niet zo interessant om te verklaren waar het vijandbeeld van het bezette volk vandaan komt. Zoals ik al zei, het is nogal absurd om te denken dat schoolboekjes op zouden kunnen tegen de realiteit van de bezetting, die elk kind in Gaza noodgedwongen kent. Interessanter is het om na te gaan hoe de bezetter het vijandbeeld in stand houdt, om er voor te zorgen dat de bevolking op de havikken blijft stemmen, die beloven die vijand er met harde hand onder te houden. Om er voor te zorgen dat er voldoende jonge mensen bereid zijn om in het leger te gaan. Om de bevolking te laten geloven dat Israel nog steeds handelt uit ‘zelfverdediging’, en niet anders kan dan zich teweer te stellen tegen de ‘Arabische dreiging’. Alles om een rookgordijn op te werpen tegen de feitelijke werkelijkheid: dat Israel probeert zoveel mogelijk land te annexeren met zo min mogelijk Palestijnen er op. En de Palestijnen die ze niet kwijt kunnen op te sluiten in omsingelde reservaten. Dat zijn feiten die zonder meer aantoonbaar zijn. Het is dus ook interessant om te begrijpen waarom zoveel Nederlanders dat niet willen weten. En waarom zo velen van hen meegaan in het door Israel en de VS gecreeerde vijandbeeld van de bloeddorstige, jodenhatende islamitische Arabieren.
In vroegere periodes kon zionistisch Israel rekenen op de (terechte) schuldgevoelens van de Europeanen voor wat er in ons werelddeel met de joden was gebeurd. Ze konden er op rekenen dat ‘wij’ ons als Europeanen meer verwant zouden voelen met de uit Europa stammende Israelische joden, en konden hun zionistische project dus verkopen als een poging om met een vooruitgeschoven semi-westerse post in het barbaarse Midden-Oosten nog enige beschaving te brengen. Ze konden er in de nadagen van het kolonialisme ook nog op rekenen dat Europeanen weinig belangstelling zouden hebben voor het lot van een ‘inheemse bevolking’, gezien de berg boter op ons hoofd als het om andere inheemse bevolkingen ging. Dat laatste is inmiddels vervangen door de westerse pogingen om alle Arabische volken die niet doen wat Bush wil af te schilderen als gevaarlijke islamisten die het Westen willen vernietigen. Dat kwam Sharon na 9/11 dus goed uit. Die kon het Palestijnse verzet dus onderbrengen in de categorie ‘islamitische terroristen’ en het ‘Arabische gevaar’. En het werkt. Ook in Nederland zie je dat de alarmisten die overal het gevaar van de ‘islamisering van onze beschaving’ zien met een Pavlov-refleks achter Israel staan.
Kortom: we zouden eens wat meer belangstelling mogen hebben voor de manier waarop in Israel kinderen worden opgevoed met een vijandbeeld voor ogen.
Ik beloof dat ik er nog op terug kom, als ik die rapporten en artikelen heb gevonden.
Verder vandaag aandacht voor een interessant artikel van Tom Segev, die de inhoud van het Israelische geschiedenisboek heeft bekeken, en de Arabische en Hebreeuwse versie naast elkaar heeft gelegd.