(Hierboven: foto van de grensovergang Erez. Ik ken die lugubere betonnen gang maar al te goed, want daar moet ik als buitenlander doorheen als ik naar Gaza ga. De laatste jaren mogen daar geen Palestijnen meer doorheen. Van de duizenden mensen die bij Rafah wachten is nu een honderd mensen toegestaan om via de Erez toegang weer naar huis te gaan)
Laila El Haddad, Live from Palestine, 31 July 2007
Electronic Intifada
So much has happened since we left Gaza and in such a short period of time. If it was mentally exhausting being there, it is even more overwhelming being away and processing it all.
I was in Gaza during the months of May and part of June shooting a film (ok, two films) with my friend and colleague — one about the tunnels along Rafah’s border, another about the remarkable story of Fida Qishta and her attempt to establish Rafah’s only true recreation center amidst everything that is going on there. It was exhausting, but rewarding, work. We were traveling to Rafah from Gaza City almost every day, for the entire day, in the midst of internal clashes that gripped the city where we live.
We had planned to leave Gaza around the beginning of June, with tickets booked out of Cairo 7 June. My parents were to come along with us for a visit. As is often the case in Gaza, things don’t always go according to plan.
Rafah was open erratically during the month of May, and closed entirely the week prior to our departure. We received word that the crossing would open around midnight of 6 June. Wonderful, we thought — at least we could make our flight, if only barely.
We spent 14 grueling hours at the crossing, along with thousands of other Palestinians, desperate to either leave or enter Gaza. Busload after busload, entire families were clinging to the ceilings, crushed inside, or piled on top of the luggage in the back. Some fainted. Others erupted in hysterics. Everyone had a reason to. There were mothers separated from their spouses, students needing to return to college, the ill, the elderly. And those with nothing particularly remarkable to justify their reason for traveling — it was their right, after all.
In the early hours, there was a chill, and we warmed up with sugary mint tea and bitter coffee. But by noon, the midday sun was fierce over our heads with no place to take shade. And so we waited. And we waited. And every time a bus would heave forward a few inches, our spirits would lift a tiny bit; everyone would cheer.
At one point, hundreds of anxious passengers, each following the advice passed down along the Rafah Crossing grapevine from those who had successfully made the journey across, began to pour across the fence into the Palestinian terminal, throwing their bags over first then climbing across themselves — “It’s the only way you’ll get through today … in a place where there is no order or sense or logic to why and how this damn place opens, you have to find your own way across.” I thought of the tunnels we had been filming, how one tunnel lord told us some people pay him $5000 just to get into Gaza via a tunnel when the crossing is closed.
The European observers of the crossing “suspended” their operations as a result of the “chaos” for several hours. They eventually returned, but by the time the crossing closed at 2:30pm, we were left stranded on the Palestinian side of the crossing, with the Egyptian side only meters ahead.
It difficult to put into terms what it means when a territory of 1.4 million people’s only passage to the outside world is for closed for the majority of the time, and open for only a few meaningless, infuriatingly slow hours when it is open at all.
We returned to our home in Gaza City exhausted, demoralized, dehumanized. We received word the crossing would open again the next day. We debated whether or not to attempt to cross after the day’s events. We had already missed our flights out of Cairo, and attempting to explain Rafah to distant airline customer service representatives was never a simple task.
A few hours later, we were on the road again. We clung to the hope that at the very least, the crossing might be less crowded the next day. We were sorely mistaken. There was perhaps double the amount of people we saw the day before. This time, the packed buses extended way beyond the crossing. We waited till the afternoon. It was only then we began to hear through the taxi drivers that some skirmish had broken out between Fateh and Hamas in Rafah, that the Fateh-led preventative security building there was surrounded. But we made nothing of it.
Never could we have imagined what would happen in subsequent days.
We waited until the later afternoon. The prospect of our crossing became more distant with each passing minute, and each bus that didn’t pass. We felt like we were going backwards, not moving forwards. Demoralized, my father decided he wanted to go back to Gaza City — “let’s just wait until next week, maybe it will be less crowded. We already missed our flight.” “No, wait, let me try one more thing,” I suggested, remembering the advice of one passenger the days before — “you have to find your own way across.”
I had refused to give in to rule of the jungle the day before. But today, I realized if I didn’t do something quick, we would never get out.
We talked to a taxi driver we had met the day before — a sly, strong-headed type you don’t want to get into an argument with, from the Abu Eid family in Rafah. He owned a beat up Peugot that had seen better days. He mentioned he knew a way around the crossing, a path reserved for vehicles belonging to the security forces. Desperate, I asked if there was any chance he could take us through that way.
There were no guarantees we would be allowed through, but he could try. And so in a last ditch effort, he drove us to a security gate. We were met with staunch refusals, and “are you crazy — what will they do to us if we let you through!” We pleaded with them, told them how we had waited 14 hours the day before. But still no pity.
Then, an empty bus on its way back from the crossing drove through. Our driver negotiated with him. He too refused, until he heard our story, saw my young son Yousuf, and finally said, “What the heck, come on, I’ll see what I can do.” And so we crossed, albeit backwards. We drove into the Palestinian side of the crossing, passports already stamped from the day before. An officer saw us, remembered us from the previous day, and let us through hurriedly. As we were getting ready to depart, a European monitor greeted me. “Hello, how was your day?” How was my day? Is this guy for real?
“Difficult. The crossing is very difficult.”
“Oh but at least, it’s better than yesterday, at least people are crossing.” It was then I realized these monitors were completely detached from the reality beyond the few square meters they, well, monitored in the sanitary confines of the terminal, and back again, one kilometer, to their headquarters in Kerem Shalom.
And so by evening, we were in Cairo. And slowly, within the coming days, news began to filter through about what was happening in the Gaza we had only just left behind, the Gaza whose gates were closed shut just after we had left it, and whose gates remain shut to over 6,000 people, 19 of whom have died so far.
So maybe you can begin to understand what I mean by mentally exhausting, having left a place where I desperately long to be, even in the worst of circumstances, and yet where I would have been stuck against my will, away from my husband Yassine.
My parents are with me. It is a mixed blessing. My grandmother passed away last week, and my mother couldn’t be there to grieve with her family. Some Palestinians with foreign passports have been allowed through Erez into Gaza, but for those with Palestinian Authority passports (which we carry, and which Abbas has decreed null and void unless issued from his new dominion in the West Bank) there is no alternative other than Rafah. I’ve had so many thoughts about what’s happening. But it’s all been so overwhelming, so unbelievable; that there can be such collusion, both regional and global, so much bullshit, with so little protest.
And of course the icing on the cake is the recent Haaretz report that Palestinian sources said PA Chairman Mahmoud Abbas asked Israel (and Egypt) to keep the crossing closed to prevent the movement of people from Egypt to the Gaza Strip for fear that “thousands of people without supervision” could enter Gaza and strengthen Hamas. Something, not surprisingly, that Saeb Erekat and company deny.
Rafah Crossing has been closed for six weeks now. There are food supply shortages. Electricity shortages. Yet the internal situation remains calm, say family and friends.
When, I wonder, will the global conscience finally awake?
Freelance journalist and blogger Laila El-Haddad lives in Gaza City. Laila’s blog, Raising Yousuf, is named after her two-year-old son.
Overgenomen van Electronic Intifada
Tijd voor Kamervragen (na het reces misschien)? Zitten wij ook als waarnemers aan die grens?
Hier een link met een stuk van de lezing van Mohammed Omer uit Rafah (fotograaf journalist in Gaza, 11 juni in Utrecht)
http://www.youtube.com/watch?v=FWuRQJeIRyQ
Ruben
_______________________________________________
Wg-middenoosten mailing list
Wg-middenoosten@groenlinks.nl
https://zarafa.groenlinks.nl/cgi-bin/mailman/listinfo/wg-middenoosten
Dank je Ruben. Ik zal dat filmpje over Mohammed Omer morgen ‘naar boven’ halen. Er is meer en het is de moeite, ondanks de slechte kwaliteit.
hi Anja,
mijn reactie gaat niet echt over dit stukje, maar meer in het algemeen. Hoop toch op een reactie. Ik ben een jood uit amsterdam en zit dus op zijn zachtst gezegd niet echt in jouw kamp. Toch lees ik graag je site omdat ik het saai vind om alleen maar dingen te lezen van mensen met wie ik het toch eens ben…
Mijn algemene vraag is: ik meen tussen alle berichten door te lezen dat je eigenlijk niet vindt dat er een joodse staat zou moeten zijn (dus een staat voor het joodse volk, net als er een staat zou moeten zijn voor de koerden, de palestijnen, etc. voor elk volk dus). Klopt dit? Heb veel discussies met arabieren gehad en die schijnen dit in het algemeen te vinden omdat ze vinden dat joden niet echt een volk zijn. Vind jij dit ook?
Als je wel vindt dat de joden een eigen staat mogen hebben waar moet die dan zijn? Dat is een serieuze vraag, want mijn mening is dat volk iets sowieso vaag gedefinieerd is, maar dat het zoiets is als een tribal feeling: idealiter heb je een wij-gevoel met alle mensen, maar in praktijk heb je dat niet. Daardoor krijg je meer een wij-gevoel bij bepaalde groepen, en dat is dus een beetje een volk. In die zin is er een joods volk, een palestijns, een koerdisch, een nederlands, een duits volk en ga zo maar door. Dit lijkt onbelangrijk, maar als het spannend wordt dan trekken de groepen naar elkaar toe. Dus als je als volk geen eigen staat hebt dan blijk je door de geschiedenis heen heel kwetsbaar omdat niemand het voor je wil opnemen. Daarom moet elk volk een eigen staat zodat de individu’en van die groep beter beschermd worden.
Nu geldt natuurlijk: vervolgens moet je kijken waar je het beste zo’n staat kan hebben. Achter af gezien lijkt israel niet zo’n geschikte plek voor de joden want daar worden ze niet echt geaccepteerd. Wellicht was Alaska beter geweest. Ik heb zelf zoiets dat ik nog steeds wel open sta voor een transfer van alle joden naar Alaska, maar hoe reeel is dat? Is het niet reeeler om twee staten te maken Israel en Palestina?
Tot slot, als je dus vindt dat joden geen recht hebben op een eigen staat, waarom andere volkeren dan wel? En denk je niet dat joden dan weer enorm kwetsbaar worden net als ze de hele geschiedenis zijn geweest. Vergeet niet dat in 1920 niemand zou zien aankomen dat een beschaafd en ontwikkeld land als Duitsland ineens zou overgaan tot het uitroeien van het joodse volk,
groetjes,
David
Om te beginnen, David, is het niet zo vanzelfsprekend dat je als jood niet in hetzelfde kamp zou zitten als ik. Als je vaker op dit weblog komt dan lees je hier bijdragen van Amira Hass, Gideon Levy, Jaap Hamburger, Hajo Meyer, Uri Avnery, Jeff Halper, Ilan Pappe, Michel Warschawski, Tanya Reinhart, Phyllis Bennis en nog meer mensen met wie ik in grote lijnen mijn opvattingen deel. En allemaal joden. Een minderheid, vergeleken bij het aantal joden dat nog steeds vrijwel kritiekloos achter Israel staat. Dat wel. Maar als je mij als niet-jood niet wil geloven, luister eens naar hen. Je kunt ze hier op mijn weblog vinden.
Het misverstand waar jij opnieuw mee aan komt zetten is dat joden een volk zouden zijn, zoals elk ander volk. Maar dat klopt niet. Nederlanders zijn een volk, waaronder joodse, christelijke, islamitische Nederlanders met verschillende herkomsten, religies en huidskleuren. En een jood ben je alleen, onafhankelijk van je nationaliteit, als je een joodse moeder had dan wel als jood bent uitgekomen. Of anders gezegd: als jood kun je wel Nederlander worden, maar als Nederlander geen jood. Tenzij je dat al was. Als je op grond van joods zijn een staat sticht, dan sticht je die dus op een religieus-etnisch beginsel en dat heeft grote gevolgen, met name voor de mensen in die staat die niet joods zijn.
Nu is het voor mij duidelijk, en zo heb ik ook lang gedacht net als de meerderheid van de Nederlanders, dat na de gruwelijkheden van de Shoah er een grote behoefte was aan een plek op de wereld waar joden vrij zouden zijn van vervolging. De grote vraag is alleen of dat gelukt is met het stichten van een joodse staat, op een plek waar al andere, niet-joodse mensen woonden. En het antwoord dat je in verschillende gradaties kunt horen, ook van de joden die ik hierboven noemde is nee. Je kunt moeilijk ontkennen dat het voor joden ondertussen aanzienlijk veiliger is in Nederland of in de VS dan in Israel. En je kunt ondertussen ook, hoe pijnlijk dat mag zijn, constateren dat de staat Israel is gesticht met een groot onrecht tegenover een ander volk, en dat dat onrecht tot op de dag van vandaag doorgaat.
Dit is de conclusie waarin ik niet alleen sta: je kunt geen rechtvaardige, democratische staat maken op een etnisch-religieus beginsel, omdat dat per definitie neerkomt op een tweedeling in joden en niet-joden, waarbij de laatsten niet als volwaardige burgers worden behandeld. Wat ik, en die anderen dus vinden, is dat het tijd wordt dat Israel een normale democratie wordt met gelijke rechten voor alle burgers onafhankelijk van religie of etniciteit. Zoals dat gebruikelijk is in alle moderne westerse democratieen. Om maar een voorbeeld te noemen wat er aan de huidige joodse staat mis is: het betekent dat elke jood uit Assen of Brooklyn het recht heeft op ’terugkeer’ terwijl de nazaten van de Palestijnen die er vaak al eeuwen hebben gewoond behandeld worden als vreemdelingen die in eigen land een verblijfsvergunning nodig hebben, en die als ze eenmaal uit het land weg zijn niet meer terug mogen komen. Dat is op geen enkele manier te rechtvaardigen.
Ook betekent het vasthouden aan het zionistische beginsel dat er altijd voor gezorgd moet worden dat er minstens een joodse meerderheid is, tenzij je werkelijk af wilt zien van een vorm van democratie, en je ook formeel een apartheidsstaat wilt. Dat betekent dat er structureel sprake is van vergaande pogingen om niet-joden te weren, dat er absoluut racistische wetten en maatregelen als het verbod op gezinshereniging van niet-joden nodig zijn, en er van alles wordt gedaan om zoveel mogelijk niet-joden uit het land te krijgen. Het vasthouden aan het zionisme garandeert dat er mensenrechten geschonden moeten worden.
Israel kan op deze manier alleen blijven bestaan in een permanente staat van oorlog. Door te blijven vasthouden aan de joodse staat integreert Israel niet binnen het Midden Oosten, en blijft zichzelf zien als een vooruitgeschoven post van Europa. Door te blijven vasthouden aan het zionisme, wat wat mij betreft eens begrijpelijk was maar nu echt uit de tijd, is geen enkel probleem met de Palestijnen binnen Israel, met de Palestijnen buiten Israel en met de omringende Arabische landen op te lossen. Israel blijft daarmee bovendien volledig afhankelijk van supermacht Amerika, die er miljarden in moet pompen om de permanente staat van oorlog te financieren. Zonder die steun was Israel binnenkort weg. En dit is de akelige ironie: dat er veel Israeli’s zijn die het in die joodse staat niet meer zien zitten, die niet meer drie jaar in dienst willen, niet meer bang willen zijn voor aanslagen, hun kinderen niet willen zien sneuvelen in Libanon of de Gazastrook, en dus een tweede paspoort op zak hebben om weg te komen als het niet meer te doen is, of al weg zijn. Waarbij vooral de Duitse paspoorten heel populair zijn. Zoals een jonge joodse vrouw zei, die met haar Palestijnse man vluchtte naar Duisland, omdat Israel geen land is voor gemengde huwelijken, als jood kun je beter in Duitsland leven.
Dat er nog steeds veel joodse Israeli’s en joden daarbuiten denken dat het hebben van een joodse staat hen beschermt tegen een mogelijke vervolging is begrijpelijk gezien de geschiedenis, maar wordt ondertussen echt geloochenstraft door de werkelijkheid. Niets zal joden beter beschermen dan democratische samenlevingen waar de Grondwet hen net als andere mensen met een andere achtergrond of religie of geschiedenis gelijke rechten biedt. En vroeger of later zal Israel dat onder ogen moeten zien.
Het beste.
“Zonder die steun was Israel binnenkort weg.”
Kun je ook uitleggen hoe?
Je kunt niet eeuwig doorgaan met het onder militaire bezetting houden van miljoenen Palestijnen, Oscar, en zonder steun van de VS al helemaal niet.
Hi Anja,
bedankt voor je reactie en sportief dat je reageert op iemand die het niet me je eens is. Ik vind het verhelderend om te lezen dat we verschillende uitgangspunten hebben. Ik ben het uiteraard met je eens als het gaat om menswaardig behandelen van iedereen, en dat bezetten en onderdrukken fout is.
Ik ben het echter niet met je eens dat joden geen volk zijn. Ik ben zelf niet religieus, maar voel me sterk verbonden met het joodse volk. Of om een ander voorbeeld te noemen: we hebben het altijd over 6 miljoen vermoorde joden in WO2, terwijl maar een klein gedeelte van die mensen religieus was. Ik denk dus dat in de perceptie er wel degelijk iets is als joods zijn zonder dat dat een religie impliceert. Dat bedoelde ik ook met mijn eerdere betoog dat een volk sowieso heel moeilijk in een definitie te vatten valt, en dat het vooral om perceptie gaat. Wat is nou echt het genetische en culturele verschil tussen koerden en turken? Maar puur omdat mensen dat anders ervaren vind ik toch dat er een koerdische staat moet komen. Met joden is het niet anders m.i. ze zijn genetisch en cultureel geen strak gedefinieerde groep, maar puur doordat mensen het ervaren als een aparte groep en wij-zij gevoelens erop gebaseerd zijn zie ik het als een volk. En hebben joden dus m.i. net als elk volk recht op een eigen staat.
Maar ja, ik verwacht niet dat we op dit punt dichter bij elkaar komen.
groetjes,
David
Zijn palestijnse israeli’s eigenlijk Israeli’s? Waarom heten ze dan nog steeds ‘palestijns’??
En zijn dan dus vervolgens Israeliers wèl een volk zoals Nederlanders een volk zijn? Is een Israeli dan net zoiets als bijvoorbeeld een Europeaan of een Amerikaan?
Als joden geen volk zijn is er dan wel een palestijns volk?
Waarom is dan Israel een ‘joodse staat’? Is een Israeli een jood?
Wanneer houdt een jood op een jood te zijn?
Als ‘ie niet in de joodse staat woont? Als ‘ie niet gelovig is?
Of pas als ‘ie een antisemiet is?
Als Israel kan afzien van ‘de permanente staat van oorlog’ waarom kunnen ‘de palestijnen’ dat dan niet? Wat moet Israel doen opdat dat wèl mogelijk is?
Of moet ik daarvoor bij Hamas zijn…?
Je kunt je heel erg verbonden voelen met joden, David, dat doet helemaal niets af van wat ik hierboven zei. Dus inderdaad, we komen elkaar niet nader.
Josée, Palestijnen die in Israel wonen definieren zich over het algemeen als Palestijnen met Israelisch staatsburgerschap.
Israeli’s zijn een volk, maar aangezien ze beslist hebben dat Israel een joodse staat is, heb je eersteklas Israeli’s, joden, en tweedeklas Israeli’s, Palestijnen die door joodse Israeli’s meestal geen Palestijnen maar Arabieren genoemd worden. Ik zou met heel veel moeite de israelische nationaliteit kunnen krijgen want ik ben niet joods, dat zou geloof ik alleen kunnen met een huwelijk dat niet in Israel gesloten kan worden. Ik kan ook niet joods worden, tenzij ik overga tot het joodse geloof en door de orthodoxie zou worden erkend. Mijn joodse buurman kan dus Israeli worden zogauw hij zijn voet op Israelische bodem zet. Ik niet. (Niet dat ik die aanvechting heb)
Er zijn christelijke en islamitische Palestijnen, ik kan de Palestijnse nationaliteit krijgen als ik dat zou willen zonder Arabier of moslim te worden, en ik ken Uri Davis die zich een Palestijnse jood noemt. Palestijns is dus een nationaliteit, al is het een nationaliteit die zijn land kwijt is en nog geen nieuwe staat heeft.
En jood houdt niet op een jood te zijn, tenzij hij zich bekeerd tot het christendom, en ik weet niet of je dan echt niet meer als joods wordt gezien. Ik heb nog nooit gehoord van ex-joden, zoals je wel spreekt over ex-katholieken. In Nederland hadden we lijsten met joden die zich bij de joodse gemeentes hadden uitgeschreven. Voor de nazi’s maakte dat niet uit. Volgens de Neurenberger wetten waren mensen meer of minder joods naarmate ze meer of minder joodse grootouders hadden. Voor het jodendom zelf ben je alleen halachisch (volgens de wet) joods als je een joodse moeder hebt. Of zoals gezegd, bent ‘uitgekomen’ en door de orthodoxie als jood bent erkend.
Antisemitisme heeft daar niets mee te maken. Dat is een opvatting. En als term ook nogal verwarrend omdat Arabieren ook Semieten zijn.
Israel leeft in een staat van permanente oorlog omdat ze niet af willen zien van de bezetting. Daar zouden ze dus mee kunnen beginnen. En ze zouden, zoals ik heb gezegd, van Israel een democratische staat kunnen maken met gelijke rechten voor alle burgers. De Palestijnen leven onder bezetting. Hoe houdt je met een bezetting op als je zelf niet de bezetter bent? Hoe hou je op met een gevangene te zijn?
Nou weet ik dat het ingewikkeld is, maar je haalt nogal wat zaken door elkaar, Josée
Hamas is een politieke stroming. Dat is dus weer een geheel andere categorie dan volk of nationaliteit of etniciteit. `
Mooie uitleg Anja (#10). Alleen zou ik Israëli´s niet als volk willen definiëren. Ik kijk even niet naar definities van de VN of woordenboeken, maar ik beleef een volk als een groep mensen die etnisch met elkaar verbonden is (en waarin je eventueel als buitenstaander kunt worden opgenomen door bijv. huwelijk of als vluchteling die bescherming krijgt). Israël is een natie waarin Joden en Palestijnen burgers zijn, maar ik beleef dat als twee volken, die beide over de grenzen heen leven. Met name in Afrika heb je naties waarin diverse (nomadische en sedentaire) volken naast elkaar leven. De Koerden zijn een volk dat op politieke redenen over vier naties is verdeeld. Ook een natie als Indonesië omvat vele volken – Molukkers zijn niet te vergelijken met Javanen of Papoea’s.
Mocht Israël een normale democratie worden waarin Joden en Palestijnen gelijke rechten hebben en samen het beleid bepalen zonder dat Arabieren als minderheid worden gezien, dan kan het zijn dat zij zich over enkele honderden jaren als één volk gaan definiëren, ongeveer zoals over enkele eeuwen sprake zal zijn van een joods-christelijk-islamitische traditie in Europa.
Je kunt gelijk hebben in jouw definitie van ‘volk’ Hendrik Jan. Het is ook zoeken naar de termen om duidelijk te maken dat het een vergissing is om te suggereren dat joden ‘als volk’ niet zouden verschillen van zeg Belgen ‘als volk’. Overigens, om het nog ingewikkelder te maken, bestaat er geen Israelische nationaliteit, alleen Israelische staatsburgerschap. Wat ik weet van Uri Avnery, die het voor elkaar wilde krijgen dat er in zijn identiteitspapieren inplaats van ‘jood’ ‘Israeli’ vermeld zou worden. Niet gelukt. Die vermeldingen in de identeitspapieren, ik heb nog gezien hoe er ‘jood’ of ‘Arabier’ in stond, is nu vervangen door een cijfercode.
In het Palestina van voor de staat Israel, dat nooit een zelfstandige staat is geworden omdat het onder Ottomaanse en toen Engelse overheersing viel, leefden ook moslims, christenen en joden met elkaar. Het bestond al. De grote inbreuk op dat evenwicht begon al met de eerste zionistische groepen die er arriveerden, die begonnen met de eerste vormen van kolonisatie: het opkopen van land en de Arabische arbeid vervangen door joodse. Er waren voor 1948 al opstanden van de Palestijnse Arabieren, niet tegen ‘joden’ zoals in de Israelische versie van de geschiedenis wordt gesuggereerd, maar tegen de zionistische kolonisten. Het is heel mooi beschreven in het boek van Tineke Bennema, de last van Khalil, waarover ik hier nog wil schrijven.
Als de nazi’s meenden dat iemand een jood was omdat ‘ie joodse grootouders had, ook al was ‘ie volkomen geassimilieerd of had ‘ie zich bekeerd tot het katholicisme; als je dus onder je joodsheid eigenlijk op geen enkele manier uit kunt, en als je geschiedenis uitwijst dat je er alleen dáarom op kunt wachten tot je d’r ergens weer wordt uitgeschopt of vermoord wordt – waar je ook woont, en hoelang je er ook woont – heb je dan niet dringend een eigen land nodig en is het dan niet logisch dat je dat een joods land noemt?
En dat je er alle joden van de hele wereld een veilige haven wilt bieden?
Is het dan niet een beetje cynisch,harteloos en onredelijk om de joodse staat voor racistisch uit te maken??
Waarom is land kopen van absentee of anderszins ongeinteresseerde landowners eigenlijk een kolonialistische daad?
En kwamen toch juist heel veel arabieren juist om op die nieuwe boerderijen te werken? Ik meen dat er een enorme bevolkingsgroei plaatshad toen de economie door toedoen van de zionisten begon te boomen..!?
Zouden buitenlanders dus nooit land mogen kopen in een vreemd land?
Weet je bijvoorbeeld dat er in Europa erg veel land wordt opgekocht door moslims, en nog wel onder de voorwaarde dat het alleen weer verkocht mag worden aan andere moslims? Is dat ook kolonialistisch?
En als iemand’s nationaliteit of afkomst eigenlijk niet mag meetellen als het om zijn rechten gaat, waarom moeten de joden dan uit de nederzettingen weg?
En waarom zeg jij dat arabieren gediscrimineerd worden in Israel? Ik heb ergens gelezen dat ze gelijke rechten hebben voor de wet!
Misschien zijn er wel nare mensen die lelijke dingen tegen hen zeggen, maar daar komt geloof ik nooit een eind aan – kijk naar homo’s die zelfs hier nog steeds door sommige mensen met de nek aangekeken worden – moeten die nu ook een eigen land?
Wat meer kun je eigenlijk verlangen op deze aarde dan gelijkberechtiging voor de wet?
Het koninkrijk der hemelen zal nog wel even op zich laten wachten toch?
Alle antwoorden op de vragen die je stelt kun je hierboven al vinden Josee.
Een ‘eigen land’, dat wil zeggen, een joodse staat, als je die staat opricht op een plaats waar al andere mensen wonen, betekent dat je ‘met het zwaard in de hand’ zult moeten leven. In permanente staat van oorlog dus. En dat is wat er is gebeurd. Toen al waren er ook joden die daartegen waarschuwden.
Het gaat er dus niet om wat mijn gevoelens zouden zijn, het gaat er ook niet om dat ik joden geen veilige plaats zou gunnen, het gaat er om dat je geen veiligheid voor joden zult krijgen als je daartoe een ander volk onderdrukt.
Ik vind overigens, en ook daarin ben ik niet alleen, dat de veiligheid van joden niet geozcht had moeten worden in een ‘eigen land’ maar in het bestrijden van jodenhaat in de westerse wereld, en het valt niet te ontkennen dat joden erg veel veiliger zijn in de VS en in Europa dan in Israel.
Ergens land opkopen is nog wat anders dan ergens de volledige heerschappij willen hebben, en de opstanden van Palestijnen nog voor 1948 kwamen er uit voort dat ze zagen dat de zionisten bezig waren met een koloniale onderneming die hun manier van leven zou verwoesten. Daar hadden ze achteraf gezien groot gelijk in want exact dat is gebeurd. Als je daar meer over wilt weten, lees het boek van de Israelische historicus Ilan Pappe, The ethnic cleansing of Palestine. Je kunt meer over hem vinden op dit weblog, hier en hier.
Je kunt dus ook niet in een adem zeggen dat het er niet toe zou moeten doen wat iemands afkomst is en tegelijk pleiten voor een joodse staat. De nederzettingen maken deel uit van de bezettingspolitiek van Israel, waarbij de Palestijnen die eerst zijn verdreven van 78% van hun land, nu ook nog de helft verliezen van die laatste kwart. Kijk je naar de Westoever, dan zie je dat de nederzettingen Palestijns land hebben onteigend, wegen hebben aangelegd alleen voor joden, het grootste deel van het water voor zichzelf in beslag nemen, en een muur hebben gebouwd die het Palestijnse land in stukken deelt. Het leven van de Palestijnen daar is dus verwoest. Door de joodse Israeli’s.
Waarom ik zeg dat de Arabieren gediscrimineerd worden in Israel is omdat dat exact is wat er gebeurt. Als je het aan kunt om daar meer over te weten te komen, dan kan ik je bijvoorbeeld verwijzen naar het boek van Susan Nathan, De andere kant van Israel. Ik heb hierboven al voorbeelden genoemd van wat de consequenties zijn voor niet-joden wanneer je een joodse staat wil handhaven. Het gaat om heel wat meer dan nare mensen die lelijke dingen zeggen.
En dus nee, homo’s moeten niet een eigen land. Zoals je je langzamerhand dus af mag vragen of het zo’n goed idee was om voor joden een eigen land te willen. Waar het uiteraard om gaat is dat we overal vechten voor gelijke rechten van mensen, homo’s, vrouwen, joden, moslims. We zijn daarmee in Nederland met onze Grondwet (Israel heeft geen Grondwet) en onze rechtsstaat een heel eind, al is dat een proces dat altijd verbetering en waakzaamheid vraagt.
het zou er niet toe moeten doen wat iemands afkomst is en tegelijk pleiten voor een joodse staat
Wat zou moeten zijn en wat is, dat zijn twee dingen..De joden hebben toch verdomd lang geprobéerd zonder eigen land te leven, gewoon tussen de anderen in – ik hoop dat ze de goedgunstigheid van de rest niet meer afwachten. Vooralsnog is gebleken dat de joden niet zonder eigen staat te kùnnen, en dat hoeven ze ook helemaal niet.
Of joden in het westen veiliger zijn dan in het westen betwijfel ik, en zij ook kennelijk, want er emigreren er een boel vanuit ‘het veilige’ Engeland en ‘het veilige’ Frankrijk. Verder denk ik dat de veiligheid die joden elders op de wereld mogelijk nog genieten afgedwongen wordt doordat er een joodse staat ìs.
Ik ben er van overtuigd dat arabieren heel best samen met de joden zouden kunnen leven, als ze tenminste hun afkeer van het idee onder joods gezag te leven zouden kunnen overwinnen, vooral daar de joden er veel meer van terecht brengen dan in de arabische landen het geval is. Israel is een bloeiende samenleving, en ik geloof dat arabieren er een veel beter leven leiden; jij niet?
Gezien het feit dat ‘de palestijnen’ nooit een eigen staat hebben gehad vraag ik me af waarom het gebrek aan zo’n staat zo kwetsend voor ze is. Ik heb het bange vermoeden dat dat komt omdat het joden zijn die de plaats van de turken en de engelsen hebben overgenomen…Hebben ze het soms zo leuk in de rest van de arabische wereld?
En Israel heeft ze toch al een aantal malen de kans gegeven een eigen staat te stichten? Het zijn toch de palestijnse leiders die weigeren om Israel te erkennen, en die daarom de ellende van de bevolking in de kampen in stand houden?
En waarom is de reactie op de terugtrekking van Israel uit Gaza zo weinig hoopgevend eigenlijk? Waarom maakt alleen Israel verzoenende gebaren, en nooit de palestijnen?
Waarom krijgt Israel van de hele wereld op zijn falie voor ‘de onderdrukking van de palestijnen’, en kraait er geen haan naar wat hen overkomen is in Jordanië bijvoorbeeld, of in Syrië?
Is het jou niet duidelijk dat Israel zich in een dubbele rietberger legt om de palestijnen zoveel mogelijk tegemoet te komen??
Anja – ik lees graag over Israel, maar liever geen wrochtsels van mensen die de haat en de kritiek van hun rechters zo hebben geinternaliseerd dat ze bereid zijn zichzelf op te heffen; van die vreemde verwrongen lieden die hun eigen ‘volk’ aan overdreven geëxalteerde eisen onderhevig maken..We leven niet in het koninkrijk der hemelen, maar doodgewoon op aarde
Als de palestijnen wèrkelijk vrede willen hebben ze morgen een eigen staat. Maar zolang palestijnse leiders weigeren zich te verzoenen met het bestaan van een joodse staat hoop ik dat Israel verstandig is en het niet zover laat komen.
Mijn laatste antwoord, Josee, en dan laat ik het gaan.
1. Joden kunnen heel goed zonder staat. Jij woont hier en niet in Israel.
2. Je kunt blijven ontkennen dat joden in Europa veiliger zijn dan in Israel, het lijkt mij een feit. En er emigreren helemaal niet zo’n boel uit het Westen naar Israel, er gaan er meer dan er komen. Feit. Het is niet voor niets dat Israel er zo’n werk van heeft gemaakt om joden uit Rusland en Ethiopie te halen, waar mensen het economisch slechter hebben dan in Israel.
3. Ik ben er ook van overtuigd dat joden en arabieren heel goed samen kunnen leven, maar ik zie geen enkele reden waarom ze daartoe hun ‘afkeer onder joods gezag te leven’ zouden moeten overwinnen. Jij wilt het nog steeds niet zien: dat joodse, lees zionistische gezag was en is voor de Palestijnen een ramp. Die in de bezette gebieden en die in Israel zelf.
4. Het gebrek aan een eigen staat is voor de Palestijnen niet ‘kwetsend’, wat ze willen is wat iedereen wil, in vrijheid kunnen leven. Ik zie niet in waarom je dat voor de joden een noodzaak vindt en voor de Palestijnen opeens overbodig. Ook de joden hadden voor Israel geen staat. Je kunt dus hetzelfde over hen zeggen.
5. Je bange vermoeden dat het er om gaat dat Israeli’s joden zijn kun je laten schieten. Het hoort bij de standaard verdediging van Israel om te suggereren dat verzet tegen de bezetting voortkomt uit jodenhaat. Azmi Bishara, Palestijn met Israelisch staatsburgerschap zei: wat kan het ons schelen of het joden of japanners zijn, waar het om gaat is dat het bezetters zijn. En Roni Ben Efrat, een Israelische journaliste zei: op school leerde ik dat ze ons haten omdat we joden zijn, ik leerde niet dat ze ons haten omdat we bezetters zijn.
6. Of Palestijnen het in andere landen ‘leuker’ hebben doet niet ter zake. Ze willen graag in hun eigen land leven, zonder bezetting.
7. Israel heeft ze geen enkel moment de kans gegeven een eigen staat te stichten wat je zeer eenvoudig kunt zien aan het feit dat zelfs na de Oslo-akkoorden de nederzettingenbouw, de bezetting dus, geen moment is gestopt. Ook niet onder Rabin.
8. Arafat heeft Israel erkend en er helemaal niets voor terug gekregen.
9. Israel heeft zich niet ’teruggetrokken’ uit Gaza, zoals ik je als ooggetuige zelf kan laten weten. Het enige dat gebeurd is is dat de onrendabel gebleken nederzettingen uit Gaza zijn weggehaald, het kostte teveel om die te verdedigen, en de nederzettingen op de Westoever verder zijn uitgebreid, en verder heeft het leger zich her-gegroepeerd aan de andere kant van de grens. Gaza is omsingeld, heeft er niets over te zeggen wie er in of er uit mogen, het luchtruim, de zee, alles is van Israel. Alleen het allernoodzakelijkste voedsel om niet helemaal dood te gaan komt binnen, en dat nog betaald door de internationale gemeenschap. Gaza, kortom, is een gevangenis. Het is alsof je tegen mensen in de gevangenis zegt: jullie mogen alles hebben, alleen de muren, de deuren en de sleutels houden wij. En je dan verbaast dat ze daar niet blij mee zijn.
10. Ik heb nog niet een ‘verzoenend gebaar’ gezien van Israel, behalve dat ze een deel van het belastingeld dat van de Palestijnen was is teruggegeven, en dat er een handjevol gevangenen zijn vrijgelaten die toch op het punt stonden om vrijgelaten te worden. Een groot deel van de 11.000 gevangenen, waaronder parlementsleden, zit in de Israelische gevangenis zonder enige vorm van proces. Ze hebben nog geen centimeter land teruggegeven, integendeel, elke dag hebben de Palestijnen minder ruimte om op te leven.
11. Waarom Israel op zijn falie krijgt, is omdat het een grote schande is. Ze krijgen nog veel te weinig op hun falie, want ondanks internationaal erkende veroordelingen van de muur, van de schendingen van mensenrechten, de overtredingen van de Conventies van Geneve en alle VN resoluties gaat Israel, onder bescherming van de VS, gewoon door.
12. Het is niet waar dat de Palestijnen morgen een eigen staat zouden hebben als ze vrede wilden. Ze willen vrede. De grote historische consessie van de Oslo-Akoorden was daar het bewijs van. De Palestijnen waren bereid om 78% van hun oorspronkelijke land op te geven en Israel te erkennen als ze op die 22% die over was een eigen staat konden krijgen. Ze hebben er niets voor terug gekregen dan nog meer bezetting.
13. Dat je de joden die ik hierboven noemde afdoet als mensen die ‘haat hebben geinternaliseerd’ dan wel ‘zichzelf op willen heffen’ is onterecht en dom, Josee. Het zegt alleen dat jouw weerstanden om ook eens naar anderen te luisteren te groot is om een andere visie tot je door te laten dringen, ook als die van andere joden komt. Jouw wereldbeeld, je paradigma, zit dichtgetimmerd, en er komt niets door de kieren dat je niet past. Ook geen zaken die feitelijk aantoonbaar zijn.
De joden die ik hierboven noem zijn de mensen die op de vraag; hoe kunnen we er voor zorgen dat het ons niet weer gebeurt hebben begrepen dat je dat ‘ons’ niet alleen in moet vullen als ‘ons joden’ maar als ‘ons mensen’. Zij zijn, al zul je dat absoluut niet aan willen nemen, de hoop van Israel.
En nu laat ik het erbij, want alles wat ik hierboven heb gezegd staat al vele keren, uitgebreid, gedokumenteerd, van controleerbare bronnen voorzien, op dit weblog, en als het aan jou niet besteed is, en als je het niet op kunt brengen om je er in te verdiepen, jammer dan en maak het goed verder.
hi Anja and h do u do Lila
as our people r used to struggle to achieve their wishes
they pass series of bittersweet moments
body is usually exhausted and soul
has never despaired, still breathe
tear thistles by bare hands
with smiled face, and
pure heart
byEee