Gisteren een ontzettend sloom uitstapje. Sloom, in mijn hollende, hectische leven is het toppunt van heerlijk. Met een fluisterboot door het Ilperveld, en dan lopen over het drijvende land, het trilveen.

Alsof je loopt over een waterbed. Ingedikte en niet verteerde planten die een laag grond vormen bovenop het water en de modder. Het is een raar gevoel, bodem onder je voeten die meegeeft, een beetje dronken.

De paradox: hoeveel werk er voor nodig is om deze natuur in stand te houden. Dagelijks zijn er ploegen mensen bezig om dit veenweidelandschap voor de weidevogels in stand te houden. Het riet moet gemaaid, anders groeit het dicht. Doe je niets, dan ‘verland’ het verder, dan verdwijnen de zeldzame planten, is het binnenkort een berkenbos, en komen hier de weidevogels niet meer broeden. Nu is dit stuk natuur eens ook door mensenhanden gemaakt. Honderden eilandjes in het drassige moerasgebied, ontstaan doordat er sloten werden gegraven en het natte hoogveengebied werd opgehoogd met de modder en het veen om droge stukken te maken. Maar die klinken weer in en moet er heel wat geploeterd worden om de voeten droog te houden.

Arme boeren waren het, want de turf die van het veen werd gemaakt was zout en spetterde, melkkoeien houden was arbeidsintensief omdat je er met bootjes heen
moest om ze te melken, het gras was van slechte kwaliteit, op wat vleeskoeien na zijn de boeren er mee opgehouden.

We kregen les van Wilma, in deze bescheiden natuur, waar je goed moet kijken om te zien wat er bijzonder is. Ik hoorde, en zag, als stadse die nauwelijks het verschil weet tussen sijsjes en drijfsijsjes veel wat ik niet kende. Zonnedauw. Kattestaart. Waternavel. Kraaiheide. Veenmos. Koninginnekruid. Lisdodden. De bloeiende kikkerbeet. Watermunt waar je thee van kunt maken. Dat vlekje op het blad, dat sommigen het bloed van Christus en anderen het bloed van Johannes noemen, de duivelsbeet in het riet, en waarom het zo spreekwoordelijk buigzaam is. Kalejonker. Jacobskruid. Het harige wilgenroosje.

Ik zag twee buizerds. De meeste vogels zijn al weg. Een paar geitjes, Limousin koeien met dikke billen. Kikkertjes in de paddepoelen. Een haas die plonzend wegrende. Ik leerde over petgaten, en legakkertjes, knuppelpaden, en dat al die eilandjes een naam hebben. Zuiderschorre. Het kattendarmenbos. En dat ‘broek’ berkenbos betekent. Broek in Waterland is dichtbij. En hoe er het pitrus bestreden moet worden, de sprieten langs het water waar je vroeger pitten voor de olielampen van kon maken, maar dat de beesten niet lusten en dus maar doorgroeit, tot de weidevogels te weinig uitzicht meer hebben en er hun nesten niet maken – dat pitrus is dus de vijand die eindeloos weggemaaid moet worden. En ook nog dat er dode Spanjaarden in harnassen in de modder moeten liggen die door de boeren uit hun bootjes zijn geduwd toen ze vroegen om overgezet te worden.

Ik zei het al: wat is Nederland mooi.
Daarna gingen we nog even naar Waterkant, voor kerk en consumptie. Morgen.