We zijn er!
Niet zonder hindernissen.
Eerst bleken onze koffers niet meegekomen. Dat gaat nog een heel gedoe worden om die achter ons aan naar Gaza te krijgen. En nu hebben we dus niet de petjes voor de jongens, de ‘eyeshadoo’ voor de meiden, de Oil of Olaz voor Fatma, de pleisters en antibiotica en de chocola voor de teams, de cursus Nederlands voor Khaled en de jongens en wat allemaal nog meer niet.

De taxichauffeur wachtte al op ons, met een bordje: Ange, Gaab en Gan. Goes stond er niet op. Ik vertaal: Anja, Jaap (Voigt), Jan (Andreae) en Joes (Meens)
Toen bleek de auto van de taxichauffeur zoek. Terughalen bij de politie.
En bij Erez aangekomen hoorden we toen we stonden te wachten de doffe klappen – Kassam raketten. Bomalarm. Iedereen die Gaza in of uit wilde moest naar een ‘veilige ruimte’, twee en een half uur later liepen we door het immense nieuwe gebouw aan de Israëlische kant door wat er over was van de gang naar de andere kant – de leegte in. Puin.

Fatma en Fida die met cola en nootjes op ons wachtten in de flat. Dat is als vroeger maar het is niet meer als vroeger. We proberen kop en staart te horen in alle verhalen. Wat betekent het dat we veel meer mensen op straat zagen dan de vorige keer, en vrolijke mensen in het parkje langs de Omar al Mukhtar straat? Voelen de mensen zich veiliger? Die van Hamas wel, zegt Fatma een beetje bitter. Maar voor alle mensen van Fatah is de situatie onzeker. We horen wie er naar de ‘andere’ kant zijn vertrokken, wie er hun baan kwijt zijn, iemand die bij de presidentiele wacht van Abbas hoorde die een paar dagen gevangen heeft gezeten en nu geen werk meer heeft. Dat er nu allemaal mensen op de ministeries zitten zonder ervaring, die niet weten wat ze doen moeten. Dat het NCCR wel door heeft gewerkt, ook toen de gevechten het ergst waren hebben ze maar twee dagen gemist. Maar dat ze nu tien in plaats van vijf huisbezoeken per dag moeten doen om alle nieuwe gehandicapten te helpen – akelige verhalen, mannen die in hun knieën zijn geschoten.
We zijn honderd jaar terug gezet, zegt Fatma, mensen zijn bang en durven niet meer te praten. Ze maakt zich zorgen over haar bejaarde vader die staat te schreeuwen naar Hamas, en over haar zoontje Wassim die op het dak gaat staan roepen Abbas ja, Hamas nee.

Chaos in Gaza. Normaal heb ik heel snel weer het gevoel dat ik weet waar alles over gaat, dat het verhaal weer doorgaat. Maar iedereen hier lijkt in de war, nog bezig om alles wat er gebeurd is te verwerken, en ook wij nemen de verwarring over.
Het is niet zo vaak, vanuit Gaza, dat ik niet goed weet wat ik er over zeggen moet.

Een ochtend werken met de teams. Een emotionele zitting. Ik was er van in tranen. Vertel ik nog. En ’s middags huisbezoeken. Een man die bij de gevechten was neergeschoten en het als een wonder had overleefd. En twee broers van twintig, in de knieën geschoten. Ook dat komt nog.

Eten bij Khaled thuis. Zijn verhalen. Ook niet om vrolijk van te worden. Ramadan is er ook. En daarna terug op de flat de hele avond doorgepraat, om te begrijpen wat deze nieuwe fase betekent in Gaza, wat voor een rol we daarin kunnen spelen, hoe we verder gaan. Vandaag moet Jaap weer terug naar huis, die zegt dat gisteren een van de langste dagen van zijn leven was. Jan en ik doen een aantal gesprekken. Dan nog een paar uur met het team.

Maar het werkelijke verhaal komt nog. Als ik er een beetje chocola van kan maken.