We zijn weer terug. Afscheid, altijd moeilijk, nu moeilijker dan ooit. We laten onze geliefde mensen achter, en weten niet wanneer we ze weer zullen zien en hoe het met ze zal gaan. Of ze het redden, zo taai en volhoudend als ze zijn.
Erez was niet leuk, en dat is een forse understatement. Dachten we nog dat de vorige procedure al erg was, vergeleken bij die daarvoor, het kan nog erger. We hebben er twee uur over gedaan, alleen om de grens over te komen. Je komt in een situatie terecht waar Kafka nog een vriendelijk ouderwetse uitdrukking voor is, want dan zie je de ambtenaren nog persoonlijk.
Nu treedt je een systeem binnen van gangen en sluizen, van scans voor de bagage, van scans voor iedereen apart, met metalen deuren die je niet kunt openen tot er een groen lichtje gaat branden, met stemmen uit luidsprekers van mensen die je niet kunt zien, en die dan iets roepen in het Hebreeuws dat je niet verstaat, en dan loop je ook steeds het risico van elkaar gescheiden te worden. En dan boven dat geheel electronische web waar we als ratten doorheen werden gesluisd zitten vele meters boven ons achter dik glas een rij mensen naar ons te kijken, die besluiten welk poortje er open gaat, wie er verder mag en wie niet. Een systeem met een maximum aan ontmenselijking en intimidatie. Jan en ik waren op een gegeven ogenblik door, maar Joes was nog zoek. Die zat in zijn eentje in een kamer met niets dan beton, geen mens te zien, geen deur die hij zelf kon openen en kreeg even een aanval van claustrofobie – tot er uiteindelijk een man binnen kwam die hem het bevel gaf zich helemaal uit te kleden. Fouilleren, dat is nog het enige dat ze niet mechanisch en met afstandsbediening kunnen doen. Voor ons was een gehandicapte Palestijnse vrouw door het hele mechanisme heen – er is ook niemand die haar zou helpen met het sjouwen van haar bagage – tot ze uiteindelijk bij de paspoortcontrole weer werd teruggestuurd. Was het ook nog voor niks geweest.
Een gigantisch gebouw, miljoenen aan electronische apparatuur inclusief de lichaamsscan waar we in moesten gaan staan met de handen omhoog, en voor wat en voor wie? Met ons was er alleen die ene Palestijnse die niet door mocht, en twee andere buitenlanders. Er is allang besloten om de duizenden Palestijnse ‘gastarbeiders’ die in Israel in de bouw werkten en schoonmaakten nooit meer toe te laten. Ze zijn al vervangen door arbeiders uit de arme landen, als de Philipijnen, die overigens ook schandalig slecht worden behandeld uit angst dat die niet-Joden in Israel blijven, en daar kinderen zullen krijgen. Dus wat is de bedoeling? In ieder geval: een zwaar ontmoedigingsbeleid om naar Gaza te gaan. Mohammed zei ons ook: jullie zijn de eerste buitenlanders die we weer zien. Maar hoe erg Erez is weten onze Palestijnse vrienden niet, want zij mogen in ieder geval Erez niet door. En Rafah blijft potdicht. De laatste mensen, van de duizenden die er zaten, en die grotendeels met bussen met een grote omweg toch weer naar huis konden, zijn door de tunnels naar binnen gesmokkeld. Hoe moet en gehandicapte die dringend medische hulp nodig heeft van Gaza naar Cairo komen? Als uitzonderingsgeval kunnen ze een vergunning krijgen, moeten dan zonder hulp Erez door, moeten vandaaruit via de Westoever naar de Allenby Bridge, hebben daar ook een vergunning voor nodig, en kunnen dan vanuit Jordanie naar Egypte. Dat is zo’n lijdensweg dat de meesten daar maar van af zien. Er gaan op dit moment in Gaza mensen dood omdat er geen behandeling meer is voor mensen met nierziektes, en geen behandeling voor mensen met kanker.
We waren nog op tijd voor ons vliegtuig. Op Ben Goerion mochten Jan en Joes nog eens hun broek laten zakken. En daarna zaten we bij te komen tussen al die wezenloze toeristen met een fles uitstekende wijn. Daar moesten we onze agressie dan maar in kwijt, want ik kan jullie wel vertellen, ik was tot moord in staat, ik zou het liefst de eerste de beste tuttebel in een uniformpje geheel in elkaar hebben geslagen, en Joes zat te snikken in zijn salade. Dat in Nederland aangekomen onze koffers wederom zoek bleken – nooit meer vliegen we met Al Italia – was een peuleschil.
Ik ben flink aangeslagen, van wat we in die paar dagen hebben meegemaakt. In Gaza zitten de mensen als ratten in de val, en zoals we al voorspelden en helaas ook uitkomt: het geweld slaat naar binnen en niet mis ook. En de wereld kijkt toe en doet niets.
Ik zei het: de verhalen komen nog in de komende dagen.
Zou je later deze week -kom eerst maar even bij!- iets kunnen vertellen over hóe je de situatie in Gaza inschat nu Hamas de leiding in handen heeft? Ik meende uit je bericht van vrijdag of zaterdag j.l. te begrijpen dat je daar niet zo blij mee bent? Zélf zie/zag ik dat als vooruitgang (per slot van rekening: ‘de wil van het volk!’) maar vanuit de luie stoel hier is het makkelijk oordelen…!
Ik vind de houding die ‘Europa’ inneemt verschrikkelijk en dat stuit me persoonlijk geweldig tegen de borst. Over het standpunt van de Nederlandse regering, met n.b. de welwillende steun van de P.v.d.A., wil ik het niet eens hebben!
Tot mijn grote vreugde -maar óók verbazing- las ik vanochtend in Trouw het volgende bericht: http://www.trouw.nl/deverdieping/religie_filosofie/article777351.ece/Nieuwe_vriendenclub_voor_Israels_Palestijnen
Misschien een klein lichtpuntje…?
(Ik probeer je wat op te vrolijken… 😉 !!)
http://www.trouw.nl/deverdieping/religie_filosofie/article777351.ece/Nieuwe_vriendenclub_voor_Israels_Palestijnen
Ja daar kom ik nog op terug. Dit alvast: ik denk dat er heel veel ellende voorkomen had kunnen worden wanneer de internationale gemeenschap Hamas niet had geboycot, wanneer we de samenwerking van Fatah en Hamas in hun eenheidsregering hadden ondersteund in plaats van er alles aan doen om ze uit elkaar te spelen, en de Palestijnen op te splitsen – nu ook territoriaal. Gaza dat al bijna vergeten wordt, Abbas die nu opeens de ‘good guy’ is.
Dat gezegd zijnde is het erge dat Hamas er in Gaza een puinhoop van maakt. Ik had graag gewild dat het mee zou vallen, het valt niet mee. Je moet bedenken dat een groot deel van de Gazanen geen Hamas aanhangers zijn en alleen de top van Fatah nu in Ramallah of Egypte zit. Dat deel van de bevolking dat traditioneel Fatah aanhangers zijn staat nu zwaar onder druk. Hamas probeert met geweld de controle te houden, dat betekent dat er mensen worden opgepakt, voor dagen kunnen verdwijnen zonder dat iemand weet waar ze zitten, hardhandig worden verhoord, om het vriendelijk te zeggen, er vallen ook nog steeds doden bij en heel veel mensen zijn bang en durven, erg on-Palestijns, hun mond niet open te doen.
Het is een schrikbewind. Je kunt daar een aantal dingen bij bedenken: dat historisch gezien het altijd moeilijk is geweest om van verzetsorganisatie over te gaan naar normaal bestuur (zie het ANC), dat Hamas daar geen enkele ervaring mee heeft, dat het onder de druk van de bezetting, verergerd door de boycot, nauwelijks mogelijk is om een beetje normaal staatsapparaat op te bouwen, dat Hamas bij gebrek aan enige ondersteuning vanuit het Westen hun toevlucht zoeken bij Arabische landen, die dan vervolgens ook invloed krijgen die niet altijd gunstig is, dat Fatah ook vreselijke dingen heeft gedaan met Hamas leden en er dus ook sprake is van wraakacties, dat er een zware mate van traumatisering is die maakt dat met name veel mannen een volstrekt verstoorde agressiehuishouding hebben, maar ondertussen, hoe erg we dat ook vinden om het toe te moeten geven, omdat we zo hoopten dat Hamas het zou redden, wat er nu gebeurt is volstrekt onacceptabel. Gaza gaat er nog kapotter aan dan het al was, en waar de redding vandaan moet komen weet niemand.
Misschien zie ik het, aangeslagen als ik ben, nu even heel erg somber, maar dit is mijn eerste reactie op de vraag wat er is gebeurd sinds Hamas de leiding over heeft genomen.
Dit doet zo’n pijn te lezen!
Ook onze politici hebben dit mede veroorzaakt.
We zijn allen verantwoordelijk.
Het dempt de vreugde over persoonlijk geluk wel even.
En geld sturen alleen helpt dat nog? [niet dat ik erg veel geven kan] Kunnen jullie met Kifaia nog veel kwijt? dus veel gebruiken?
Misschien nog maar weer eens het gironummer?
Ik neem Gaza e.a mee in meditaties en hoop maar dat er nog iets overkomt.
Hoi Anja,
in een woord: afschuw-wekkend.
En je weet wat je moet doen, als je aangeslagen bent. Praten. Uitrusten. Op persoonlijke titel: veel thee drinken (when in trouble, put the kettle on – dat doe ik nadat ik jouw berichten heb gelezen regelmatig) en me laten vasthouden door vriendelijke mensen. (Zeker voor hen die gefouiilleerd zijn, dat fouilleren een understatement is laat ik maar even in het vage.)
En af en toe gillen of met dingen smijten.
En je vooral niet schuldig voelen over het feit, dat jij daar wel gelegenheid toe hebt – en dat dat in Gaza allemaal veel minder kan. Dat is heel erg triest, maar wil niet zeggen dat jij dat niet nodig hebt.
En: bij herhaling: mijn complimenten voor je moed, om de verschrikkingen toch onder ogen te zien.
Anja, ik voel met je mee, in verdriet en afgrijzen, hoe de toestand in Gaza nog erger geworden is dan die al was. Te weten dat die spiraal van ellende te wijten is aan het hardnekkige blinde wrede negeren van Hamas door onze eigen regeringen maakt het nog ondraaglijker. Dank voor je moed en bereidwilligheid om zelf de mensonterende hel van Erez te ondergaan en daarvan verslag te doen. Ooit moet dit alles doordringen tot degenen die onze politiek bepalen. Wanneer ik ‘het’ helemaal niet meer zie herhaal ik de Marokkaanse spreuk :
Sjèl ma tal a lil, yesbah ! =Hoe lang de nacht ook duurt, de ochtend komt eruit te voorschijn.
Met jou and jouw team, hier en daar, al die aangeslagen en doorzettende mensen, is de dag in aantocht.
Sterkte.
We gaan er opnieuw een brief tegenaan gooien, Anja. Een hele boze. Aan de kamerfracties, het europees parlement, het kabinet. Afschriften aan de krant.
Ik kom vanavond met een voorbeeldbrief voor wie dat graag wil. Graag ook voorbeelden van brieven van anderen, dat werkt beter. Zoek allemaal zelf vast de adressen op.
Aan het werk.
Anja,
De tranen springen in mijn ogen als ik dit lees. Wat moet het moeilijk voor je geweest zijn om je geliefden en vrienden daar weer achter te moeten laten.
Zaterdag is de startdag van vrienden van Sabeel (Oecomenisch Centrum voor Palestijnse Bevrijdingstheologie) in het gebouw van het Protestants Landelijk Dienstencentrum te Utrecht waar ook de Werkgroep Keerpunt aanwezig zal zijn. Ik was van plan om daar naar toe te gaan. Hopelijk kunnen we wat vanuit de kerken iets doen. Het moet.
Clara ik zie uit naar je voorbeeldbrief, want ik ben niet zo goed in “goede” brieven schrijven. De meeste adressen heb ik nog
Ik sprak pas geleden met een moslima,die enkele weken naar de gaza ging om daar persoonlijk van haar tijd,energie en toewijding wilde geven om de situatie te verbeteren,zoals jij dat ook eens hebt gedaan.een druppel op de gloeiende plaat,maar elke druppel telt,als mensen lijden.zou jij misschien niet jouw inspirerende positie kunnen gebruiken om meer vrijwilligers te mobiliseren voor hulp.ik weet het,het lost het politieke en (inter)nationale probleem niet op,maar alle beetjes menselijkheid helpen.
Ik had gehoopt dat nu er maar een fractie aande macht was dat het beter zou gaan in Gaza. Kreeg ook dat idee door diverse dingen die ik las en hoorde( oa dat verslag van Floris dat je geplaatst had). Wat je beschrijft is zo ontmoedigend. Sterkte.
Willem, wat ze daar met al hun werkloosheid niet nodig hebben zijn vrijwilligers, tenzij het werkelijk deskundigen zijn op een gebied waar ze zelf niet in kunnen voorzien. Het is bovendien praktisch nauwelijks te doen om daar te gaan wonen, en mensen die even langs komen zetten ook geen zoden aan de dijk, tenzij het echt gaat om een project, zoals het onze, met continuiteit en in samenwerking met de Palestijnen daar.
Wat er nodig is, behalve geld wat echt helpt als je weet waar het naar toe moet, is dat er hier meer gebeurt en mensen langzamerhand doorkrijgen dat we medeplichtig zijn aan een grootscheepse vernietiging van een volk dat dat nergens aan te danken heeft. Die klotepolitici van ons moeten het eens voor hun kiezen krijgen.
Anja,
Een vraag die zich bij mij op dringt: Begint de situatie enige gelijkenis te vertonen met de situatie in het Ghetto van Warschauw rond 1940-41 (dus nog voor de Nazi’s met een “all out” vernietigingscampagne begonnen)?
Ik heb thuis boeken als “Mijn moeder was niet thuis voor haar begravenis” van M.S. Arnoni op de plank staan, en mij bekruipt het gevoel dat de toestand in Gaza met toestanden die in dat boek beschreven staan grote overeenkomst beginnen te vertonen.
Het beeld van een langzame sluipende vernietiging in anonimiteit van een heel volk dringt zich op.
Mazzel & broge, Evert
Ik zou wensen dat Koningin Beatrix in de jaarlijkse troonrede eens aandacht zou besteden aan deze vreselijke misstand maar aangezien ‘onze’ minister van buitenlandse zaken de heer A. G. B. Koenders (P.v.d.A) bij haar op schoot zit en samen met haar de jaarlijkse Bilderberg Conferentie bezoekt zal daar wel weer niets van komen.
Het is eigenlijk een groot schandaal waar elk zichzelf respecterend land (mens!) zich voor zou moeten doodschamen…!!
Zie ook:
http://www.telegraaf.nl/binnenland/11044231/PvdA_ers_bij_52e_Bilderbergconferentie.html
Paul Jan, Koenders (PvdA) is van ontwikkelingssamenwerking. Verhagen (CDA) moet je hebben voor buitenlandse zaken.
Wel graag correcte feiten. Stemmingmakers zijn er al genoeg.
Ik heb zoals toegezegd een voorbeeldbrief gemaakt.
22 augustus 2007
Aan: de leden van de commissie buitenland van de Tweede Kamer, de leden van de fractie van de Sociaal Democraten in het Europees Parlement, de minister-president, de minister van Buitenlandse Zaken
Van:
Betreft: alarmerende ontwikkelingen in de Gazastrook
Opnieuw doe ik als Nederlands burger een klemmend beroep op ieder die in staat is politieke invloed uit te oefenen op het nationale en internationaal beleid en ertoe bij kan dragen dat in Gaza verdere escalatie en een humanitaire ramp wordt voorkomen.
De afgelopen dagen zijn Nederlandse vertegenwoordigers van een humanitair samenwerkingsproject van Palestijnen en Nederlanders ten behoeve van gehandicapten in Gaza, ter plekke geweest. Onder hen senator Anja Meulenbelt, die op haar weblog verslag doet van zeer alarmerende ontwikkelingen die zich daar voltrekken. Ook in de Nederlandse media beginnen deze berichten door te dringen. De observaties van senator Meulenbelt worden bevestigd door internationale persbureaus.
Na de onregelmatigheden tussen Fatah en Hamas eerder dit jaar heeft de Fatahleiding zich op de Westoever gevestigd en ontvangt Abbas alle steun en medewerking, financieel en militair, van het westen. Hamas heeft er in eerste instantie voor zorggedragen dat in Gaza de rust kon weerkeren. De spanningen tussen aanhangers van Hamas en Fatah lopen echter met de dag meer op. Dit mede door het feit dat de druk van Israel op Hamas, en daarmee op de Gazaanse burgers, enorm toeneemt. Niemand kan de regio meer in of uit. De Israelische veiligheidsmaatregelen bij de grensposten die nog open zijn, zijn verzwaard en volstrekt buiten proportie, ook jegens westerse bezoekers. Palestijnen die dringend medische hulp behoeven in ziekenhuizen over de grens, kunnen die niet meer krijgen. Hierdoor zijn al mensen onnodig overleden. Palestijnen verloren definitief hun werk en dus hun inkomen aan de andere zijde van de grens. De wanhoop is groot. De spanningen slaan daarmee, geheel voorspelbaar, naar binnen.
Incidenten van afgelopen week, zoals het stopzetten van betalingen door de Europese Unie ten behoeve van de elektriciteitsvoorziening en het stopzetten van benzineaanvoer door Israel – waardoor 1,4 miljoen mensen dagenlang zonder stroom kwamen te zitten – werken als olie op het vuur en maken de situatie in Gaza nog instabieler. Dit alles voltrekt zich onder onze ogen, maar het is kennelijk de prijs die is ingecalculeerd. Om wat te bereiken? Welk doel dient deze politieke koers?
Opnieuw wil ik krachtig protesteren tegen de manier waarop het westen, ook Nederland, zijn oude beleidslijn voortzet en Hamas stelselmatig negeert en isoleert. Het mag duidelijk zijn dat deze lijn jarenlang niets anders heeft opgeleverd dan nog meer onaanvaardbare ellende voor de Palestijnse burgers. Ook de Nederlandse regering conformeert zich aan de Israelisch-Amerikaanse verdeel-en-heerspolitiek. Daarbij worden VN-resoluties genegeerd of geschonden, wordt Israel toegestaan de bezetting van Gaza in feite gewoon voort te zetten. Intussen zitten Palestijnse parlementsleden, gekozen in democratische verkiezingen, voor onbepaalde tijd en zonder proces in Israelische gevangenissen. Hoeveel schendingen van elementaire rechten zijn er nog nodig om het Palestijnse volk te breken? Is dat de bedoeling?
Ook de Nederlandse regering weigert Hamas als gesprekspartner te erkennen en is daarmee in mijn ogen medeverantwoordelijk voor de gevolgen. Als burger van Nederland kan ik me daarmee niet meer verenigen.
Citaat Clara legêne: “Wel graag correcte feiten”.
Een correct feit is en blijft het dat vrijwel uitsluitend de regeringspartijen -waaronder de in de regring zittende P.v.d.A.- bij machte zijn iets te veranderen aan de weerzinwekkende anti-Palestijnse houding die de Nederlandse politiek regeerders kenmerkt.
Als SP stemmer doe je daar weinig aan.
Zelf heb ik enkelen van hen gisteren al een meer persoonlijke brief gestuurd maar ik vermoed dat ik daar -zoals meestal- geen antwoord op zal ontvangen.
Het moet van mensen zoals Anja komen die dicht bij het (politieke) vuur zitten om daar iets aan te veranderen en misschien kunnen we Jan Marijnissen vragen er in zijn antwoord aan de regering -na Prinsjesdag- aandacht aan te besteden.
Paul Jan, met correcte feiten bedoelde ik de ministersposten. Ik denk dat Koenders graag BZ had gehad, hahhaha.
Verder deel ik je mening niet. Ik merk dat het schrijven van brieven wel degelijk mensen beinvloedt en mijn ervaring is dat ik binnen mijn partij hoogst zelden geen antwoord krijg.
In reactie op mijn laatste brievenronde kreeg ik van Martijn van Dam (PvdA) antwoord dat ook hij steeds meer geneigd is ons gelijk te geven als het gaat om het negeren van Hamas. Dat sterkt mij in mijn mening dat je als ‘gewone’ bruger je eigen partijgenoten moet blijven laten weten wat je ervan vindt. Op de zere plekken blijven wijzen. Dus dat doe ik dan maar.
Ik heb ook mijn brieven richting Den Haag verstuurd en hoop dat veel lezers van dit weblog dat doen.
Groet,
Lieve Anja,Zolang wij hier in het Westen blijven beweren dat we beter zijn dan anderen in de wereld zullen wij nooit vrede op deze wereldbol hebben.
Ik stuur je een gedichtje toe van Alya. Lieve groeten,
Ans Jansen-Meurs
Het Lot van de Palestijnen
Ik heb me vaak afgevraagd
of het overal ter wereld
eraan toegaat zoals hier bij ons.
Regent het bij iedereen elke avond
vuur en stenen?
Zijn de huizen overal met de grond
gelijkgemaakt?
Zijn de kinderen altijd heel gelukkig
pas na hun dood?
Is het misschien daarom
dat niemand ons te hulp schiet?
Alya