Huisbezoeken met het Noord-team. De eerste man is in de dertig. Werkte bij een van de veiligheidsdiensten, of was het politie, noem het maar leger. De auto waarin hij zat werd beschoten. Chauffeur meteen dood. Auto sloeg over de kop. Terwijl hij bewusteloos was gingen ze door met schieten.

Hij was al bijna opgegeven toen hij bewusteloos in de intensive care lag. Een kogel had het bot in zijn bovenbeen verbrijzeld. Een kogel in zijn arm, een kogel in zijn buik. En een kogel dwars door zijn schedel heen. Toen hij na drie dagen bij bewustzijn kwam en aan de verpleegster vroeg of ze dacht dat ze een watermeloen in haar handen – dat is mijn been! – rende ze van de schrik weg. Hij had honger.

Een absoluut wonder dat hij het heeft overleefd. Van het schotwond in zijn hoofd is hij aan een oog blind, het bot van zijn been moet weer aan elkaar groeien, maar het gaat hem wel lukken. Een modelpatient, hij doet zijn oefeningen, werkt zelf mee met de wondverzorging, is ontzettend optimistisch en lijkt helemaal geen psychische schade opgelopen te hebben aan de gebeurtenis. Trauma? Slaapt hij slecht? Heeft hij nachtmerries, ziet hij het steeds weer voor zich? Neu, hij niet.

Zo heb je ze ook. Ja hoor, hij is altijd al optimistisch geweest en is dat gewoon gebleven. Geinteresseerd staat de hele familie toe te kijken terwijl de verpleegster de wonden verzorgd, de fysiotherapeut kijkt hoe het met zijn oefeningen staat, en Joes, de buitenlandse arts ook nog kijkt hoe het gaat. Het is zowaar een beetje feestelijk.

Hoe anders bij het volgende bezoek. Hier treffen we twee depressieve, stevig getraumatiseerde en uiterst wantrouwige broers aan die niet zo’n prijs stellen op buitenlands bezoek en al helemaal niet op de vragen die er gesteld worden over wat er is gebeurd en hoe ze zich nu voelen. Wat er is gebeurd is snel verteld: ze zijn opgepakt, meegenomen, verhoord en geslagen, toen het verhoor af was gelopen moesten ze beide op hun hurken gaan zitten en toen zijn ze door hun knieen geschoten en naar buiten gegooid. Ze leven nog. Een broer van hen is dood. Hun huis is uitgebrand. En nee, ze willen er verder niets over zeggen. Ook niet over wat ze voelen. Nachtmerries? En korte knik. Maar wat ze vooral willen is dat we hun benen weer heel maken en verder willen ze nergens over praten.

Van de een is een been geamputeerd. Het andere been kan nog goed komen, maar is zwaar beschadigd. Bij de tweede broer zitten beide benen er nog aan, maar van een ervan is de zenuw beschadigd en is het de vraag of die ook niet beter geamputeerd zou kunnen worden, want daar zit geen beweging en geen gevoel meer in. De jongens willen niks. Het is vooral de vader die een beroep op ons doet, wil praten, wat hij kan doen, of het nog goed kan komen en of ze straks wel kunnen lopen. Een van de broers is verloofd en zou spoedig gaan trouwen. De vraag is of dat nog doorgaat. Of de familie van de bruid wel toestemming geeft voor een toekomst met een kreupele man zonder werk. Dat jonge mannen zouden sneuvelen in hun verzet tegen Israel – daar houdt iedereen rekening mee. Maar dit. Deze gruwelijk wrede straf die ze krijgen, jonge mannen, met opzet verminkt voor de rest van hun leven. Door mensen die ze kennen. Toen ze in het ziekenhuis lagen kwamen ze nog even kijken, hun beulen. Hoe moet je daarmee verder leven? Tussen de mensen die je moedwillig de vernieling in hebben geholpen?

Voordat we weggaan kijkt Joes nog even naar de medicijnen die ze slikken en vindt dan antidepressiva – ja die mogen ze slikken als ze zich rot voelen. Nou, dat zal helpen.

Bij het nagesprek dat voor de volgende dag gepland is, is er heel wat te bespreken. Vooral ook dat het team bij deze jongens zo staat te schutteren. Ze weten eigenlijk niet wat ze met die twee onwillige en depressieve jonge mannen aan moeten. Die helemaal geen nieuwe hulp willen. Alleen nieuwe benen.