Gisteren ledendag van ROOD, de jongerenorganisatie die verbonden is aan de SP. Veel nieuwe leden, zestig mensen waren naar Rotterdam gekomen. Ik was gevraagd als dagvoorzitter. Als ROOD-oma, zeg maar.

Als het maar even kan doe ik dat graag. Ik vind het een eer om gevraagd te worden – in mijn tijd, toen ik hun leeftijd had, vertrouwde ik niemand boven de 35. En ik vind het leuk om in kontakt te blijven met de jongere generatie politiek bewuste en actieve socialisten. ROOD heeft vele funkties. Het is een kweekvijver, een oefenplek. Een flink aantal van de ROOD-leden schuift door de politiek in. Zo zit de vorige voorzitter, Renske, die ROOD moest verlaten toen ze 28 werd, nu in de Tweede Kamer. Maar een jongerenorganisatie is ook belangrijk omdat zij het zelf zijn die het beste kunnen bepalen wat er voor jongeren moet worden gedaan. En is ROOD veel beter in staat om andere jongeren mee te trekken in de acties dan de ‘grote’ SP kan.

Tegelijk is het best moeilijk om ROOD actief te houden. Er is veel verloop, jongeren worden ouder, gaan andere dingen doen, of worden door de moederpartij gekaapt voor een leuke funktie in de partij – waarna ROOD weer moet zien nieuwe leiders te kweken en aan te trekken. Op de ledendag werd hard gewerkt om plannen te maken: hoe trek je nieuwe leden aan, hoe hou je ze actief, hoe zorg je ervoor dat iedereen wat te doen heeft en dat het spannend en leuk blijft, en er niet te veel saai hoeft te worden vergaderd. Wat moet er specifiek voor jongeren worden gedaan, op de kerngebieden, wonen, werken, opleiding. Maar, zei een van de jongens in de groep: denk er aan dat we ook actief willen blijven op internationaal niveau, denk aan Irak, Palestina.

En natuurlijk was niet iedereen het met elkaar eens. In het blaadje, Code Rood, moet meer luchtigs, strips en cartoons. Nee, zei een ander, er moeten nou juist meer gedegen stukken. En over de kleuren van de T-shirts werd wat gesteggeld. Moesten die groene nu echt? Je kunt toch zelf kiezen welke je aan wilt trekken? En of er voor de meisjes T-shirts ook large aangeschaft kon worden. Wat ik als meisje maat large natuurlijk geheel kon ondersteunen.

Alle plannen die door de werkgroepen werden bedacht worden gebundeld, er wordt een programma van gemaakt, dat wordt weer voorgelegd aan de leden en dan weet iedereen wat er het komende jaar gedaan kan worden. Ik was wel onder de indruk van de vrolijke energie waarmee zo’n groep mensen een zondag aan het werk gingen met elkaar.

Ik vroeg een paar van de nieuwe leden naar voren te komen en te vertellen hoe ze het vonden, zo’n eerste landelijke ledendag. Nou, die wilden de volgende keer ook wel. Dus dat zit wel goed. Het nieuwe ROOD bestuur had het allemaal prima georganiseerd.

De broodjes werden hier nog ouderwets socialistisch zelf met de hand gesmeerd. Enig verschil met vroeger: nu waren het de jongens die ze smeerden.