Ik had nog even getwijfeld of ik het wel zo’n goed idee vond, het initiatief van Behnam Taebi en Peyman Jafari, (hun tekst, hier), om een persconferentie te beleggen van de andere ex-moslims, de ex-moslims die niets zien in het comité van Jami. Het bekende dilemma zoals we dat ook kennen rondom Wilders, kun je zijn achterlijke uitspraken maar beter negeren, dan geef je wel een groot deel van Nederland het gevoel dat het normaal aan het worden is dat je moslims wegzet als barbaren, of ga je er tegen in, en maak je die man daarmee belangrijker dan hij is.

Maar ik ging om toen ik de opzet van de persconferentie zag, en ik was er bij, maandagochtend, in de El Oumma moskee in Amsterdam Slotervaart, samen met een massa pers en wat andere belangstellenden. Peyman van de IS ken ik omdat we vaak, samen met anderen, ergens in het land achter een tafeltje hebben gezeten om ons woord te doen tegen het nieuwe, islamofobe racisme, Behnam is een partijgenoot, meer dan dat, iemand die het net als ik belangrijk vind om voor migranten op te komen. Maar wat ik vooral belangrijk vond, is dat zij in de moskee achter de tafel zaten met een groepje ex-moslims, daar was ook Serdar Manavolglu van Turkse afkomst, en met een vertegenwoordiging van de moslims in Nederland, Khalil Aitblal, woordvoerder van UMMAO, de Unie van Marrokkaanse Moskeeen in Amsterdam en Omstreken, en Mohamed Ousalah, de vice-voorzitter van de vereniging van Nederlandse imams. Voorgezeten door Mohamed Rabbae.

De plaatsvervangende imam van de moskee heette ons welkom: dit is het huis van God, wees welkom en voelt u zich vrij. Heel bewust had de moskee ruimte geboden aan de bijeenkomst, samen met de pers en de ex-moslims, om een belangrijk punt te maken: er hoeft geen tegenstelling te zijn in Nederland tussen moslims en ex-moslims, of breder, tussen moslims, christenen, joden en mensen die niet geloven. En het is belangrijk dat we niet meegaan in het wij-zij denken, dat we niet meegaan in de polarisatie en ons niet tegen elkaar op laten zetten.

Wat doen een paar ex-moslims in de moskee, zeiden Taebi en Jafari. Omdat wij het niet eens zijn met het initiatief van Jami, en weerwoord willen geven, een stem willen geven aan de zwijgende meerderheid die niets wil hebben van provocatie en polarisatie. De groep rondom Jami is helaas een dekmantel geworden voor een schaamteloze poging om de moslims in Nederland opnieuw neer te zetten als gewelddadig, en wij zijn niet bereid om ons voor het karretje te laten spannen van de islamofoben, ook al zijn wij geen moslim meer.

Het centrale punt van hun kritiek: Jami, en het steuncomité, hebben een politieke agenda, net als zeer waarschijnlijk de comité’s in de andere Europese landen dat hebben. Ik weet niet of ik dit zo’n sterk punt vind. Het is duidelijk, zie de lijst met ondertekenaars van vanochtend in de krant die voor driekwart uit rechts tot zeer rechts en islamofoob bestaat, dat het opkomen voor ex-molsims die onze steun verdienen, meteen, en bewust, vermengd is geraakt met de verspreiding van een zeer negatief beeld van de islam, en daarmee ook van de Nederlandse moslims. Het is niet voor niets dat hun verklaring wordt afgelegd op 11 september, en dat Jami de profeet vergelijkt met Bin Laden. Het is niet toevallig dat er daarmee opnieuw een band wordt gelegd tussen islam en terrorisme.

Maar ik zie Jami niet aan voor een doortrapte verborgen politieke agenda, daarvoor is hij veel te veel een ongeleid projectiel, zwalkend in zijn koers, een Kassam raket zeg maar, waarvan je nooit weet waar die nu weer neerkomt. Aan de ene kant blijft hij betogen dat hij bij de PvdA hoort, al is hij daar tegelijk voortdurend tegen aan het ageren, aan de andere kant flirt hij al openlijk met Wilders, en dreigt de PvdA met overlopen. Waarmee hij het bij de PvdA wel kan schudden, al houden ze daar tandenknarsend hun mond over dicht. God hoort ze brommen. Dat vind ik meer een tactiek om breeduit in de media te komen, dan een doordachte politieke lijn. Wat niet wil zeggen dat de mensen om hem heen, Ellian, Hegenaar, nu Wilders, niet hun eigen agendaatjes hebben.

Veel belangrijker vind ik het punt dat nu in de moskee werd gemaakt: veel ex-moslims hebben helemaal geen moeilijkheden, en hebben tot op heden ook helemaal geen reden gevonden om verklaringen af te leggen over het feit dat ze niet meer geloven, al hebben ze er evenmin een geheim van gemaakt. Het was eenvoudig niet aan de orde, tot er een boel heisa van werd gemaakt. Moeilijkheden? Jawel, Peyman wist dat hij zijn grootmoeder die bang was om zijn ziel er zeer mee deed. Dat was het. Zijn er dan geen ex-moslims in moeilijkheden gekomen? Incidenteel wel, en zij verdienen steun. Die ze onder andere kunnen vinden mij de moslims die er helemaal geen punt van willen maken of mensen geloven of niet. Ja, jammer, als iemand van het geloof afstapt. Maar, zei de imam, wij hier achter de tafel willen verklaren dat wij er geen moeilijkheden mee hebben.

En Ousalah zegt het in een afgewogen speech nog eens: dit is een land waarin moslims, christenen, joden en atheisten samen kunnen leven. Die vrijheid, te geloven of niet te geloven ligt vast in de wet, en diezelfde wet maakt dat wij hier in vrijheid kunnen geloven. Wij moslims hebben geen probleem met anderen, zolang we samen kunnen leven in een sfeer van tolerantie en respect. Wij wijzen alle bedreigingen af, net als we alle kwetsende, en beledigende uitspraken afwijzen, die ons tegen elkaar opzetten. We zijn ook tegen haatzaaien.

Vraag van de pers, of de groep nu van plan was om als comité verder te gaan, en elke keer als Jami wat zegt weerwoord te leveren. Nee, dat waren ze helemaal niet. Wij hebben geen reden om een comité op te richten want wij hebben geen politieke agenda, zei Taebi. Dit was één keer een gelegenheid om aan te geven hoe de zwijgende meerderheid er over denkt. Maar, zei Jafari, de vraag aan jullie, de media, is eigenlijk of jullie van plan zijn om elke keer te reageren als Jami wat zegt.

En dit valt mij op als ik de berichten in de pers lees. Dat er vooral wordt gefocussed op de onenigheid tussen de ex-moslims. En dat er nauwelijks aandacht is voor wat ik veel belangrijker vind: dat het de vertegenwoordigers van de gelovige moslims zijn die laten zien dat zij helemaal niet van plan zijn om de strijd tegen ‘afvalligen’ aan te gaan, en dat zij geen vertegenwoordigers zijn van het negatieve, gewelddadige beeld van de islam dat hier zo graag verspreid wordt. Als het ons werkelijk te doen was om het lot van ex-moslims zelf, dan zou er nu een zucht van verlichting door het publiek moeten gaan, en zouden de kranten vol moeten staan met hun steunbetuiging aan de moslims die staan voor pluriformiteit en wederzijdse tolerantie. Maar alweer zijn de moslims zelf niet meer dan een voetnoot bij wat de media zien als een interessante rel.