(De muur om Gaza, Israelische troepen trekken zich terug na een inval)

In de categorie ‘nu horen jullie het ook eens van een ander’: een opinieartikel van vandaag in Trouw. Want zo werkt het: zogauw iemand, voormalig minister Van Agt, bijvoorbeeld, of ik, of historicus Pappé of journalist HaCohen bekend staan als voorstander voor de rechten van de Palestijnen en als critici van Israël, worden we weggezet als zijnde fanatiek, eenzijdig, antisemiet, in ieder geval, niet ‘objectief’. Al kun je alles wat je zegt met vele feiten staven. Dus is het belangrijk als iemand die nog niet ‘besmet’ en weggezet is zijn mond open doet. Al kan die niets anders doen dan nog eens, in iets andere bewoordingen, zeggen wat al zo vaak gezegd is en bekend zou mogen zijn. Dus hulde voor Maarten Barends, jurist voor de Verenigde Naties, die zijn nek uitsteekt.

Staat gestoeld op racisme is gedoemd.
De VN pleiten voor mensenrechten, maar het Westen kijkt met Israël al vele jaren de andere kant op.
Door Maarten Barends, Trouw 26 oktober 2007

In zijn standaardwerk Pity The Nation over de moderne geschiedenis van Libanon beschrijft Robert Fisk in de eerste hoofdstukken zijn ontmoetingen en gesprekken met Palestijnse vluchtelingen in Libanon die in 1948 hun land ontvluchtten toen hele dorpen en wijken systematisch werden leeg geveegd en uitgemoord door Israëlische soldaten en paramilitairen. Velen tonen hem geëmotioneerd de vergeelde foto’s van hun huizen, die nog steeds veilig worden bewaard samen met de inmiddels verroeste huissleutels en hun Britse of zelfs Ottomaanse eigendomspapieren.

Nadien reist hij naar Israël en klopt hij aan bij dezelfde huizen (onder meer in Jaffa, ten zuiden van Tel Aviv) waar nu Israëlische staatsburgers opendoen. Sommigen weigeren hem te woord te staan en slaan de deur dicht, anderen reageren aangedaan en vol schaamte.

In 1948 werden meer dan 700.000 Palestijnse burgers uit hun huizen verjaagd en 60 jaar na dato is dit historische onrecht nog steeds niet rechtgezet. Sterker: actieve geschiedvervalsing (David versus Goliath) heeft ervoor gezorgd dat de rest van de wereld zich het lot van deze vluchtelingen nog steeds weinig aantrekt.

Wie in Nederland heeft weet van het Dalet Plan van David Ben-Gurion dat gedetailleerd beschreef hoe Palestina systematisch van zijn oorspronkelijke bevolking moest worden ontdaan? Wie weet eigenlijk dat de klus al bijna geklaard was toen een aantal Arabische landen hun Palestijnse buren halfhartig te hulp kwam, en dat zij met hun aftandse wapentuig tegenover een enorme overmacht stonden? Wie knikt begripvol bij namen als Deir Yassin, Lifta, Tantura en Ayn Al-Zaytun of één van de andere Palestijnse dorpen waar mannen, vrouwen, kinderen, ja zelfs baby’s werden geëxecuteerd, vrouwen werden verkracht en lichamen werden verminkt?

Wie weet van de huizen die in koelen bloede werden opgeblazen terwijl de bewoners nog aanwezig waren, of van de mortieren en vlammenwerpers die tegen onschuldige burgers werden ingezet?

Nu dragen het zo nu en dan oplaaiende Palestijnse geweld en het falen van het Palestijnse gezag om het lijden van hun volk een gezicht te geven ook zeker niet bij tot een evenwichtige beeldvorming, maar het zijn vooral de diepe schuldgevoelens in Europa vanwege de Shoah en het ongekende succes van de pro-Israël lobby in de VS die ervoor zorgen dat in het Midden-Oosten nog steeds slechts het recht van de sterkste geldt, en dat de Palestijnen – en Arabieren en moslims in het algemeen – lijdzaam moeten toezien hoe het landjepik en de etnische zuiveringen gewoon doorgaan.

Want terwijl de publieke opinie in met name Europa na het begin van de eerste intifadah (1987) geleidelijk aan wel meer oog heeft gekregen voor het lijden van de oorspronkelijke bewoners van Palestina heeft dit (nog) niet geresulteerd in politieke initiatieven die Israël echt treffen, zoals het opleggen van economische sancties, het instellen van een sportboycot en/of het opschorten van diplomatieke betrekkingen.

Hoe dit ook zij, een natiestaat die is gestoeld op racisme en discriminatie is gedoemd ten onder te gaan. Vroeg of laat zal Israël zich net als Zuid-Afrika moeten transformeren tot een seculiere democratie waar alle burgers, ongeacht hun afkomst of geloof, gelijke rechten hebben en deze ook als zodanig in rechte kunnen opeisen.

Een land dat verantwoordelijkheid neemt voor de oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid die in het verleden in zijn naam zijn begaan en dat zich houdt aan het thans geldende oorlogsrecht en het internationale mensenrechtendiscours zoals dat na de Tweede Wereldoorlog onder auspiciën van de VN is ontwikkeld en vastgelegd.

Kortom: een land dat het huidige Israël, de Westelijke Jordaanoever en Gazastrook omvat, dit in tegenstelling tot het hopeloze principe van een two-state oplossing. Een land waar joden, moslims en de vaak vergeten christelijke minderheid in vrede met elkaar –- en met hun buurlanden – kunnen samenleven.

Dat is overigens niet alleen het beste voor alle bewoners van Palestina, maar ook voor het Westen. Het lijden van de Palestijnse burgerbevolking is zo’n trauma voor de moslimwereld dat het vaak een doorslaggevend argument is voor jonge, wanhopige moslims om zich aan te sluiten bij radicale moslimgroeperingen. En daarmee krijgt de voortdurende onderdrukking van de Palestijnse burgerbevolking een internationaal, ja mondiaal karakter.

De weigerachtige houding van Europa en de VS om Israël aan te pakken draagt in hoge mate bij tot de polarisatie van de verhoudingen tussen de islamitische wereld en het westen en ondergraaft ons buitenlands beleid in hoge mate. Of het nu gaat om terreurbestrijding, versterking van de internationale rechtsorde of de non-proliferatie van kernwapens, het meten met twee maten tast onze geloofwaardigheid, en daarmee onze effectiviteit, aan en het is de hoogste tijd dat het roer omgaat.

En wie de standaardontkenningen en geijkte tegenbeschuldigingen wil lezen die zoals gebruikelijk meteen langs komen, ga naar de lezersreacties in Trouw, hier.