Joes (verpleeghuisarts) nam een stukje mee uit het Medisch Contact (5 oktober 2007):
Het genitale uiterlijk
Dertig jaar geleden schreef Anja Meulenbelt Voor Onszelf. Hierin beschreef zij hoe zij samen met een tiental vriendinnen op het idee kwam om hun eigen vagina te fotograferen, de foto’s naast elkaar te leggen en er vervolgens met z’n allen naar te kijken. De opmerking: ‘Hé, die met het OB-touwtje is van mij!’ kan ik mij nog goed herinneren. Verder maakte het boek korte metten met de beeldvorming van vrouwen in de media.
Dus: adviseer dit boek aan al uw patiëntes die grotere borsten, kleinere schaamlippen, buikwandcorrecties, liposuctie et cetera wensen en bij wie het niet lukt om deze ingrepen uit het hoofd te praten. U bent dan in één klap klaar en het lezen van dit boek is veel leuker dan een opsomming van plaatjes van mogelijke vulva’s.
Inez de Vries, huisarts, Groningen.
Leuk, zo’n recensie dertig jaar later.
Enig verschil: wij hadden het toen niet over vagina’s en vulva’s.
Wij zeiden kut.
En voor wie geen zin heeft in kut: ga hier niet verder.
Mooi stukje, respect voor het jezelf blootgeven, past wel een beetje in de week van de dood van Jan Wolkers, maar ik ben bang dat we terug gaan in de tijd,(vanavond zeker).
De trend van schaamlipcorrecties en weet ik veel wat ben ik geen voorstander van. Het schept bij zowel jongens en meisjes een verkeerd beeld/verwachtingspatroon van het menselijk lichaam en is een voedingsbodem voor onzekerheid.
Wat dat betreft is dat boek een goed ’tegengif’. Wordt het nog verkocht?
Waar ik me ook zorgen over maak is de seksualisering van kinderen en de verkinderlijking van seksualiteit. Eigenlijk is het hypocriet dat actieve pedofilie nog altijd gezien wordt als de ergste misdaad (nog erger dan moord), terwijl het seksuele ideaalbeeld pre-adolescent is en er kinderen in strings worden gehesen! Voor alle duidelijkheid: ik ben geen voorstander van het legaliseren van seks met kinderen – de oplossing zit hem denk ik juist aan de andere kant. Het modebeeld op seksueel vlak moet worden omgegooid. De vraag is alleen: hoe voorkom je dat dames hun poes scheren, zich in schooluniformpjes heisen en hun haar in twee vlechten dragen? En hoe voorkom je dat mannen dit sexy vinden (bah)? Noem me een marxist, maar ik denk toch dat de commercie hier vooral een rol in speelt. Kun je daar wat aan doen in een consumptiemaatschappij waarin het kinderlijk ogend bloot wordt opgedrongen? Een tegenoffensief tegen de verkinderlijking van de seksualiteit, zoals “voor onszelf” een tegenoffensief kan zijn tegen Barbiekutten?
Wie er gedachten over heeft, spreek!
Jan, dat valt niet te voorkomen, het zoogdier mens heeft al zijn hele bestaan last van hormonen. Al dan niet geholpen door de commercie. Gewoon niet meedoen aan de uitwassen en er verder lekker van genieten.
Is die onderste van jou, Anja? Net een Lucebert!
@ Jan Breur (2):
Met jou ben ik het geheel eens, maar het is moeilijk te bestrijden.
Wel lijkt mij dat de opvoeders van kinderen de belangrijke taak hebben zo goed mogelijk een realistische visie op seksualiteit mee te geven.
Ook behoren opvoeders kinderen te wapenen tegen de gevaren van internet. (Pedofielen die binnendringen, onrealistische seksuele voorstellingen, uitlokking tot zich letterlijk blootgeven resp. chantage, enz.).
Tenslotte: aan die vulgaire, smakeloze, decadente TV ’s nachts mag ook wel eens een einde worden gemaakt.
Ik ben allerminst een fatsoensrakker, maar mij baart de volkomen vercommercialisering en degradering van seksualiteit (waarvoor wij in de zestiger en zeventiger jaren absoluut niet hebben gestreden) grote zorgen. Een breezertje voor een pijpbeurt is het resultaat.
@ Olav (4)
Een Breezertje voor een pijpbeurt? Zoveel nog?
Nu even serieus. Voor een jonge, linkse “rakker” lijk ik behoorlijk conservatief, maar de degradatie van seksualiteit ervaar ik als een grove schending van de menselijke waardigheid – toch een van de drie peilers waar wij ons politieke bestaansrecht op baseren. En heeft niks meer te maken met waar – nou ja, niet mijn ouders, maar hun generatie – voor hebben gestreden. Ik denk dat er inderdaad een schone taak ligt voor de opvoeders, maar hoe moeten zij hun taak vervullen? Het verdwijnen van het kostwinnermodel, de opgelegde consumptieplicht en de alsmaar stijgende vaste lasten maken het een noodzaak voor beide ouders (uitgaande van een tweeoudergezin, eenoudergezinnen hebben het nog lastiger), om te werken. Tijd voor de kinderen zit er niet in – wat weer gecompenseerd wordt door het afkopen van schuld dmv materiele cadeautjes en het niet durven stellen van grenzen. Met andere woorden: het opvoeden sterft uit!
@ Clara (3)
Natuurlijk laat de mens zich drijven door hormonen. Is in beginsel ook niet verkeerd, want diezelfde hormonen maken dat mijn vriendin en ik geweldige intimiteit kunnen beleven.
Dat die hormonen soms ‘een handje worden geholpen’ door de commercie is ook niks nieuws. Maar we leven nu in een tijd dat de commercie de wet lijkt voor te schrijven, en de commerciele wet schrijft een kinderlijk seksueel ideaalbeeld voor. Er niet aan meedoen is niet voldoende, omdat er een heleboel makke schapen zijn die dat wel doen. De macht om vrouwen en mannen weer sexy gevonden laten worden, inplaats van meisjes en jongetjes, ligt echt bij de commercie.
Laten we nu niet denken dat het seksuele ideaalbeeld sowieso preadolescent is. Historisch gezien is, wat men sexy gevonden heeft veranderd. Sexy zijn is aan mode onderhevig. Het ene moment is bleek heel erg sexy, het andere moment gebruind. Dan zijn mannen met borsthaar weer ubergeil, dan weer om te kotsen. Zo moet je juist wat steviger zijn, en zo is slank weer de norm.
Het probleem is, dat aan het sexybeeld van tegenwoordig nauwelijks meer te voldoen is door (gewone) mensen, laat staan dat het natuurlijk is.
Vrouwen moeten graatmager zijn, er piepjong uitzien, en het onderstel van Barbie hebben.
Mannen moeten onnatuurlijk gespierd zijn, volledig onbehaard, en haar hebben dat nonchalant precies altijd goed zit (terwijl hun ondergoed boven hun reguliere kleding uitsteekt).
En dat is alleen nog maar de code voor het uiterlijk; het bijbehorende gedrag is al helemaal niet meer bij te benen.
Wie kan aan die normen voldoen?
Om beeld van tegenstrijdigheid in mijn vorige post te voorkomen, maar wellicht een open deur:
Met volledig onbehaard doelde ik enkel op de afwezigheid van lichaamshaar; met haar dat nonchalant altijd precies goed zit bedoelde ik het hoofdhaar (kapsel).
Jan, alles wat je hierboven aan generalisaties opsomt is de laatste tijd al duizend keer gezegd en geschreven. En dat je niet bedoelde dat mannen met schaamhaar dat nonchalant precies altijd goed zit (hoewel …) een open deur binnen lopen, had ik zelf ook al begrepen. En om jouw retorische vraag te beantwoorden: nee, natuurlijk kan niemand aan die plastic barbienormen voldoen. Het is ook niet zo dat de hele wereld dat krampachtig probeert, zoals jij suggereert.
Wat me stoort aan jullie bijdragen is dat het wel een zoveelste eindeloze opsomming is van wat er allemaal mis is, maar dat er nog geen begin van een oplossing wordt gegeven. Vandaar mijn suggestie hierboven: doe er zelf gewoon niet aan mee, geniet van je vrouw en als ze haar benen scheert, zeg haar dan dat dit van jou niet per se hoeft, of zo. Ik doe maar een suggestie.
Wat me wel puzzelt, en daarom reageer ik, is dat jullie het allebei nodig vinden, je te verontschuldigen. “Ik ben allerminst een fatsoensrakker” en “Voor een jonge, linkse “rakker” lijk ik behoorlijk conservatief”.
Maar in de ogen van anderen (en misschien ook van jezelf) ben je dat toch? Een fatsoensrakker en behoorlijk conservatief? En wat je in feite zegt is toch, dat het tijd wordt dat er weer meer ruimte komt voor behoorlijk conservatieve fatsoensrakkers? Of vergis ik me?
Clara,
Je hebt helemaal gelijk. Ik zie geen oplossingen voor dit probleem; vandaar dat ik vraag of iemand suggesties heeft. Ik ben pas bij stap 1: analyseren en onderkennen van het probleem. Ik wil graag de volgende stap zetten, het werken aan de oplossing – maar het hele probleem is dat ik niet weet HOE.
Natuurlijk: verbeter de wereld en begin bij jezelf. Dat doe ik natuurlijk ook, maar de wereld houdt niet op bij mezelf. Ik kan mijn vriendin wel zeggen dat ze zich voor mij niet hoeft te schamen als ze haar benen een keertje niet geschoren heeft, maar dat verandert niks aan het door de media opgedrongen schoonheidsideaal.
Ik snap ook heus wel dat niet iedereen krampachtig aan het ideaalbeeld tracht te voldoen, maar degenen die niet meedoen zijn ook geen deel van het probleem. Dat wil toch niet zeggen dat er helemaal geen probleem is? Natuurlijk is niet iedereen een meeloper, maar dat neemt niet weg dat (vooral jonge) mensen in toenemende mate proberen te voldoen aan opgelegde, onrealistische, seksuele normen voor uiterlijk èn gedrag. Dat kan leiden tot ontsporingen, en daar maak ik mij zorgen om.
En wat betreft mijn verontschuldigingen voor mijn conservatieve overkomen… Ja, dat is denk ik een trekje dat ik van m’n opa heb overgenomen. Als hij spreekt over hoe de maatschappij in zijn ogen ontspoort, zegt hij ook altijd “en dan zal ik wel ouderwets of conservatief zijn, maar…”
Ik wil een wijziging voorstellen van het gebruil van schaamlippen, schaamheuvel. Laten we het vervangen door pretlippen en pretheuvel ! En kut noemen we fruttel. Kunnen we zonder bezwaar zeggen dat iets zwaar kut is oid.
“Ik kan mijn vriendin wel zeggen dat ze zich voor mij niet hoeft te schamen als ze haar benen een keertje niet geschoren heeft, maar dat verandert niks aan het door de media opgedrongen schoonheidsideaal.”
Wat maakt dat jij veronderstelt dat jouw vriendin zich voor jou schaamt als ze haar benen een keertje niet geschoren heeft, Jan? Heb je haar dat gevraagd en is dat zo? En zo ja, waarom schaamt ze zich dan? Geldt het voor jou alleen voor een keertje of vind je het ook prima als ze haar benen helemaal niet meer scheert? En is dit niet precies in een notendop het probleem dat je aankaart?
Niet dat ik al te diep op mijn privéleven wil ingaan, Clara, maar mijn vriendin heeft de neiging om in de stress te schieten als ik in de buurt van haar benen kom als ze zich eens niet geschoren heeft. Terwijl het voor mij niets uitmaakt; het blijft immers het meisje waar ik gek op ben.
Ze schaamt zich, omdat ze onzeker is over haar uiterlijk. Als ik haar het mooiste meisje ter wereld noem, verklaart ze mij voor gek of noemt ze mij (liefkozend) een slijmbal. Hoewel ze het niet zo heeft op van die modepopjes met sloerie-look, meet ze zichzelf wel met die maten (zowel letterlijk als overdrachtelijk). Van mij hoeft dat niet, maar ze doet het wel.
Het maakt mij niet uit hoe ze met lichaamshaar, make-up, kleding etc. omgaat; maar zelf heeft ze het idee dat ze verplicht is om aan allerleid maatstaven te doen.
Om op je laatste vraag te antwoorden: ja, de hele ‘vertekend beeld’-problematiek komt inderdaad terug in m’n eigen relatie. De verplichte pornoficatie staat gelukkig wat verder van mijn bed – met excuses voor de woordkeuze.
Met waardering voor je openhartigheid, Jan.
Het gaat in essentie over vrijheid en de paradox dat de westerse mens sterk hecht aan vrijheid, maar zich natuurlijk met handen en voeten (inclusief al dan niet geschoren benen) conformeert aan allerlei sociale codes – geschreven en ongeschreven. Omdat elk mens erbij wil horen en niet uit de toon wil vallen. De discussie hoe vrij vrij is, is hier dus m.i. zeker relevant.
Nog even over dat conservatief zijn en die fatsoensrakkerij: ook dat is volgens mij een onuitgesproken code. Als progressief mens hoor je niet aan de rem te gaan hangen, als je zaken waarneemt die jou te ver gaan. Dus verontschuldigen jij en Olav zich daarvoor. Maar ik denk dat je hier de vrijheid moet nemen, ongegeneerd een fatsoensrakker te zijn. Dus niks excuses of valse schaamte, gewoon conservatief durven zijn als je het zelf nodig vindt.
Toch?
Hoi Clara,
Het excuseren voor conservatieve trekjes is wellicht een reflex die hoort bij de ongeschreven codes waardoor mensen zich onbewust laten knechten. Dat heb je goed door.
In de gemeenteraad (Veenendaal) wil ik ook nog wel eens de conservatieveling uithangen als ik dat nodig acht; maar dat onderbouw ik daar wel met argumenten ipv excuses. (Gaat dan ook over andere onderwerpen). Het komt wel eens voor dat de Veenendaalse SP vaak als enige niet-confessionele partij meestemt met de confesionelen. (In Veenendaal is die grens op bepaalde thema’s erg sterk.) Het is zelfs een keer voorgekomen dat de SP als enige een motie van de SGP steunden met betrekking op geluidsoverlast bij evenementen. Wat dat betreft ben ik wel vooruitstrevend in mijn conservatief-zijn…
Misschien excuseerde ik mij wel omdat mijn opvattingen over seks tegenwoordig haaks staan op de opvattingen die ik in de pubertijd (toch maar zo’n 10 tot 15 jaar geleden) hierover had, en ik mezelf moet overtuigen dat ik toch echt geen saaie drol aan het worden ben…