(Nur Masalha)
Het is opvallend hoe anders het klimaat is in Londen, rondom een conferentie als deze, als je dat vergelijkt met dergelijke bijeenkomsten in Nederland. De discussie is heftig, de betrokkenheid groot. Maar niemand heeft gesuggereerd dat de conferentie ‘eenzijdig’ is, of dat er voor het evenwicht sprekers uitgenodigd hadden moeten worden om het voor Israel op te nemen. De groep, studenten aan de SOAS (School of Asian and African Studies), die het organiseerde kon gewoon zijn gang gaan, kreeg de beschikking over een zaal, er was geen Cidi die probeerde om het tegen te houden, er waren geen sprekers in de zaal die de discussie probeerden te saboteren, er was geen kritiek op het feit dat ze hun onderwerp hadden gekozen en de sprekers uitgenodigd waren omdat ze iets belangrijks te zeggen hadden over de een-staats-oplossing – het was een verademing om eens door te kunnen werken, en spannend was het toch wel, want er liggen een reeks van vraagstukken waar nog geen antwoord op is.
Het verschil met het klimaat in Nederland, als je probeert een dergelijke bijeenkomst te organiseren is historisch verklaarbaar. In mijn hotelkamer zag ik een BBC uitzending over de Britse verantwoordelijkheid voor de impasse waar Palestina/Israel in verkeert, die er niet om loog. Want zo begon het: Engeland als koloniale mogendheid, die zowel de Arabieren zelfstandigheid beloofde, als de zionisten een thuisland. En als compromis, voor ze zich terugtrokken, een verdelingsplan op tafel legden, waarmee ze een groot deel van een land dat niet van hen was weggaven aan de zionisten die uit Europa kwamen, over de hoofden van de inheemse bevolking heen. Waarna de ellende tot op de dag van vandaag voortduurt. De heftigheid van de discussie heeft in Engeland meer te maken met de gevoelde politieke verantwoordelijkheid voor het kolonialisme van destijds, dan voor de jodenvervolging die op het vasteland plaats vond. Hier geen schuldgevoel over de Shoa. En geen ‘speciale band met Israel’ die maakt dat je het niet over de Palestijnen mag hebben zonder voor antisemiet of toch minstens voor ‘eenzijdig’ uitgemaakt te worden.
Nur Masalha is een bekende Palestijnse historicus, professor aan de Universiteit van Surrey, met meerdere titels op zijn naam, waaronder Catastrophe remembered (2005) en The Bible and Zionism (2007). In zijn aftrap, een korte samenvatting van het probleem van de ‘verdeling’ van het mandaatsgebied Palestina, draait hij er niet omheen. De Palestijnen betalen een enorme prijs voor de beslissingen die destijds zijn genomen, zegt hij, ze hebben niet alleen te maken met apartheid, maar ook met etnische zuivering – waarmee hij aansluit bij de studie van Pappé. En geloof het niet dat het de kritische joden van destijds waren, Buber, Arendt, die de kiem hebben gelegd voor het denken van één binationale staat, zegt hij. Hoewel het eenstaatsdenken ook voor de joodse Israeli’s een alternatief zou kunnen zijn voor de met militair geweld doorgevoerde en standgehouden splitsing van het land, zijn de niet-zionistische joden van destijds intellectuele eenlingen gebleven, zonder enige invloed in Israel zelf. Ook Israelisch links, zelfs groepen als Mapam, hebben zonder enige aarzeling meegedaan aan de politiek van de landgrab.
Er is geen andere oplossing voor alle problemen, dan één seculiere democratische staat, zegt Masalha. Alleen daarmee zou er een eind komen aan het probleem van de vluchtelingen, die buiten beschouwing wordt gelaten bij de discussies over een mogelijke Palestijnse staat naast Israel. Er zou een eind komen aan de discriminatie en als derderangsburgers behandelde Palestijnen binnen Israel. Er zou een eind komen aan de bezetting, en de nederzettingen, dan irrelevant, zouden niet ontmanteld hoeven te worden. Maar dit wel: daarmee zou er ook een eind komen aan het zionisme, en aan de gedachte dat het nodig is om een joodse staat te handhaven. En waarom niet, zegt Masalha: als ik als moslim tegen een islamitische staat ben, waarom zou ik dan wel voor een joodse staat moeten zijn. Zionisme, in zijn definitie, komt neer op ‘maximum land, minimum Arabieren’, en dat kan alleen blijven bestaan door eeuwigdurend militair geweld en onderdrukking.
De twee-staats-oplossing heeft volledig gefaald. Er is geen enkele andere mogelijkheid meer over dan dat we eindigen met een paar bantustans voor de Palestijnen, onder de leiding van een imbeciel (Olmert) en een cynicus (Bush). Met het visioen van één staat komt er recht voor de vluchtelingen, fundamentele gelijkheid, erkenning voor de nakba, en een werkelijk gelijkwaardig delen van het land. Dat is uiteindelijk ook voor de joden in Israel een oplossing waarmee de waardigheid van beide volken worden hersteld.
Masalha is niet zo naief om te denken dat zijn visioen morgen werkelijkheid kan worden. De joodse Israeli’s willen er op een handjevol mensen na, waarvan sommige hier aanwezig, niets van weten, de VS en de neocons willen er niets van weten, en ook onder de Palestijnen in Gaza en de Westoever leeft de gedachte nog maar onder ongeveer eenderde van de bevolking. Voordat het voor iedereen duidelijk gaat worden dat de twee-staats-oplossing dood is, zal er nog veel moeten gebeuren. Maar de conferentie hier in Londen is in dat proces een mijlpaal, het begin van wat een vreedzame bevrijdingsbeweging moet worden.
Vindt ook Ilan Pappé, zijn joods-Israelische tegenvoeter. Pappé gaat terug in de tijd, en stelt de vraag wat er gebeurt zou zijn met Palestina, wanneer er geen zionisme was geweest. Dan was het een Palestijnse staat geworden, die zich los had gemaakt van het kolonialisme, naar het model van Egypte of Tunesië. Palestina was al vele eeuwen een tamelijk stabiele geo-politieke eenheid, ondanks de lange reeks van overheersingen, er was sprake van een eigen cultuur, eigen dialecten, en ook voor de komst van de zionisten al een begin van een nationaal besef.
En ja, wat er mis is gegaan om de wording van de staat Palestina te verhinderen, was inderdaad voor een groot deel de verantwoordelijkheid van het Britse koloniale regime, dat twee tegenstrijdige beloftes had gedaan: onafhankelijkheid voor de Arabieren in het mandaatsgebied, en een thuisland voor de joden.
Verder is het door historische studie duidelijk dat het Palestina, zonder de vestiging van de joodse staat, een land had kunnen worden met het begin van een seculiere democratie. Anders dan de zionistische geschiedsschrijving ons wil laten geloven stonden de inheemse Palestijnen aanvankelijk niet vijandig tegenover de eerste joden uit Europa die zich er kwamen vestigen. Het verzet, toen duidelijk werd dat de zionisten niet kwamen om samen te leven maar om het land te veroveren, kwam pas later.
Dat de Arabische bevolking het verdelingsplan niet accepteerde is volstrekt begrijpelijk, geplaatst in die tijd. Ook al stonden de Palestijnen, die nog geen staat hadden, en een inadequate leiding, zwak tegenover de Britten en de Europese zionisten, het was volstrekt onacceptabel dat ze 55% van hun land weg zouden geven aan de joodse nieuwkomers. Op dat moment bestond nog maar eenderde van de bevolking uit joden, waarvan een groot deel nieuwkomers, een heel andere groep dan de er al wonende Arabische joden, en de zionistische joden hadden niet meer dan 6% van het land in hun bezit. In het verdelingsplan zou niet alleen het grootste deel van het land weggegeven worden, maar ook het vruchtbaarste. De gehele citrusindustrie bijvoorbeeld, de beroemde Jaffa’s, zou aan de zionisten weggegeven worden. Bovendien, wat had er moeten gebeuren met de Palestijnen die nog woonden in het gebied dat joods zou worden? Ook al zouden de Palestijnen nu, met terugwerkende kracht, misschien hebben gewild dat ze die 45% hadden genomen, in die tijd was het ondenkbaar.
Bovendien: ook al gebruikt Israel graag het argument dat de Palestijnen het verlies van hun land vooral te danken hebben aan het feit dat ze het verdelingsplan niet accepteerden, we zien vaak over het hoofd dat Israel zich er nooit aan heeft gehouden, en meteen aan het werk is gegaan om ook het grootste deel van het land dat voor de Palestijnen was gereserveerd in te nemen. Pappé kan dat historisch aantonen, en doet dat in zijn boek over de etnische zuivering, de verdrijving van ongeveer 800.000 Palestijnen, Ben Gurion is nooit wat anders van plan geweest dan het voor de zionisten veroveren van het gehele land.
Ook Pappé ziet geen enkele andere rechtvaardige oplossing dan één land dat gedeeld wordt door joden en Palestijnen. Een land voor alle burgers, en niet, zoals nu, een racistische apartheidsstaat die de naam democratie niet verdient.
(Zie, behalve zijn belangrijke boek The Ethnic Cleansing of Palestine, hier al vaker aanbevolen, zijn recente artikel in de bundel van Jamil Halal, The Demise of the Two-state Solution. )
(deel 3, hier)
En over het onderwerp van het VN verdelingsplan en wat daarvoor en daarna gebeurde: Walid Khalidi, Before their diaspora. En their is dan de Palestijnen. Een prachtig en rijk geïllustreerd boek dat niet alleen gaat over de vernietiging van de Palestijnse droom maar ook over de Palestijnse cultuur voor 1948.
Israël doet immers vóórkomen dat Palestijnen niet bestonden, niet qua cultuur en niet qua land en volk en dus net zo goed in Jordanië of Egypte konden wonen.
De UNRWA beschouwt iedere Arabier die tenminste vanaf juni 1946 in Palestina leefde, en zijn huis en andere eigendommen verloor als gevolg van de 1948 oorlog, en al zijn nakomelingen, als vluchtelingen.
Vindt je dat Joden (ongeacht uit welk land ze oorspronkelijk afkomstig waren) die tenminste vanaf juni 1946 in Palestina woonden dezelfde rechten als Palestijnen verdienen?
Het is nog lang niet zo ver dat er één democratische staat is, en mocht het ooit zover komen dan ben ik niet degene die er over gaat wie de burgers zijn van dat land, maar ik neem aan: iedereen die er nu woont. En dat de erkende Palestijnse vluchtelingen, zoals geregistreerd bij de UNRWA, die volgende de VN resolutie recht hebben op terugkeer daar ook heen kunnen. En dat er regels komen, zoals in elk democratisch land, waar migranten aan moeten voldoen om staatsburgerschap te krijgen. Dat zou dan niet meer via de lijnen van etnisch/religieuze achtergrond gebeuren zoals nu, en ik neem aan dat er dan een einde komt aan de regel dat elke jood, waar ook vandaan, automatisch recht heeft op staatsburgerschap, en die dus niet anders behandeld wordt dan de migranten met een andere etniciteit of religie.
Inderdaad bizar dat de vraag van Bart nooit gesteld wordt over Joodse inwoners van Israël of zij dit dat willen worden. Terwij je je toch kunt afvragen wie meer rechten heeft, een van oorsprong Egyptische familie die al 100 jaar in Palestina woont of een russisch joodse immigrant waarvan de voorouders 2000 jaar geleden gevlucht zijn uit Palestina. Nog even los van de vraag of alle voorvaderen van het Joodse volk wel uit Israël komt.
Als Leo kan van mening is dat er zoiets als een Palestijnse cultuur en volk heeft bestaan voor 1900, dan daag ik hem uit om dat eens te onderbouwen.
De oorsprong van het Palestijnse volk is die van emigranten uit diverse Arabische landen ten tijde van het Franse en Engelse mandaat.
Realiteit is dat de vluchtelingen nooit meer zullen terugkeren naar wat eens hun huis en haard in het huidige Israel was.
Uit onderzoeken door Palestijnen blijkt ook dat de meeste van de bewoners in de vluchtelingenkampen in de omringende Arabische landen niet eens terug willen. Bron (Dr. Khalil Shiqaqi Center for Policy and Survey Research)
De broer van khalil Shiqaqi was de stichter van de Islamic Jihad beweging.
Anja vindt dat er één democratische staat moet komen, en dat alle burgers die daar wonen, en de burgers en hun nazaten die zijn gevlucht daar ook een plaatsje moeten krijgen.
Laat ik daar maar niet serieus op ingaan, want in sprookjes geloof ik in elk geval niet.
Dat hoort bij het vaste repertoire van de Israel-verdedigers, Wim, om net te doen alsof de Palestijnen niet bestonden, alsof ze er niet al vele generaties en soms vele eeuwen hebben gewoond. Alsof het niet, ondanks de verschillende elkaar opvolgende overheersingen een Arabisch land is geweest met een eigen cultuur, eigen dialecten, eeuwenoude dorpen. Zie hiervoor de historicus Pappé, die ik net heb aangehaald.
Dat de vluchtelingen nooit terug zullen keren is wat jij ze kennelijk toewenst. De VN denkt daar anders over en het volkerenrecht en de Conventies van Geneve zeggen ook wat anders. Dat veel van de vluchtelingen niet in Israel zouden willen wonen betekent niet dat de overgrote meerderheid niet van mening is, en terecht, dat het recht op terugkeer ze wel toekomt.
Wat de broer van Shiqaqi heeft gedaan lijkt me in dit verband geheel irrelevant.
Inderdaad vind ik dat het tijd wordt dat Israel een democratische staat wordt met gelijke rechten voor alle burgers. De overheersing van één volk over een ander hoort in een koloniaal tijdperk thuis waar westerse democratieën van af zijn gestapt. Gezien het feit er nergens meer een land te vinden is dat nog georganiseerd is op grond van een etnisch/religieus beginsel, lijkt me dat niet zo vergezocht om te vinden dat Israël toch eens die bocht ook moet nemen. Als jij dat niet serieus wilt nemen doe je dat maar niet. Het staat me op mijn beurt dan ook vrij om jou ook maar niet meer serieus te nemen.
Dag Wim, het beste.
Is het wel eerlijk om te spreken over “land weggeven aan de zionisten die uit Europa kwamen” terwijl er aan de Palestijnse kant niet gekeken wordt naar waar iemand woonde voor juni 1946?
Ik begrijp niet wat je probeert te zeggen, Bart. Maar het idee dat de westerse mogendheden een deel van het Midden-Oosten aan een groep westerse migranten weg konden geven zonder dat de inheemse bevolking te vragen stamt natuurlijk uit een koloniale tijd, toen er sowieso weinig rekening werd gehouden met de bevolking van gekoloniseerde gebieden.
Over wie waar woonde voor 1946 is nog helemaal niet aan de orde bij een democratisch Palestina/Israel, dat er eerst nog moet komen. Maar dat zei ik al.
Als ik mij niet vergis, wil de Hamas een staatsvorm gebaseerd op de Sharia. Deze islamitische staatsvorm sluit rechten van niet moslims per definitie uit. Mijn vraag is hoe zou je een dergelijke staatsvorm willen noemen.
Isral is een democratische staat, en heeft gelijke rechten voor haar burgers.
Noem mij een land, waar niet alleen de rechten van burgers in wetboeken staan vermeld, maar ook honderd procent worden nageleefd.
Ja, er hebben eeuwenlang Arabieren in dit gebied gewoond, maar dat waren geen Palestijnen.
De claim dat de Palestijnen afstammen van de historische Filistijnen is nooit op enige wijze gestaafd met bewijzen.
Een belangrijk deel van de Palestijnen van nu is uit de omliggende Arabische landen afkomstig, zoals Jordani, Libanon, Syri, Egypte en Irak. Ze komen tussen de eerste aliya (circa 1880) en 1947 om economische redenen (werk, inkomen, welvaart) naar de joodse gebieden. Een ander deel bestaat uit (boeren-) families die al eeuwenlang in het gebied, dat eeuwenlang ook wel als Zuid-Syri is aangeduid, gevestigd zijn.
Sinds de kruisiging van Jezus ( 30) en de vlucht (diaspora) van het Joodse volk (70-130 na Chr.) is er nooit een Palestijns volk met een eigen Palestijnse identiteit geweest. Pas vanaf de periode rond 1960, nadat de PLO is opgericht, presenteren ze zich als zelfstandige etnische identiteit, als volk dus. In Palestina woonden vrdat de staat Isral werd uitgeroepen mensen uit allerlei Arabische landen.
Een groot deel van de Arabische inwoners is na de immigratie van joden uit Europa het land binnengekomen om er werk te zoeken. De toenemende joodse vestiging in het land, waardoor werkgelegenheid ontstond, bracht ook veel arme Arabieren ertoe, zich in het land te vestigen.
Hamas vertegenwoordigt een deel van het Palestijnse volk, en een deel van Hamas is voor een islamitische staat. De meerderheid van de Palestijnen is dat niet. De PLO heeft altijd een seculiere staat voorgestaan. En als je het bovenstaande hebt gelezen, dan weet je ook de reactie al: waarom zou je wel tegen een islamitische staat moeten zijn, en niet tegen een joodse staat? Het principe is hetzelfde: dat een religieus/etnische groep de anderen hun wil oplegt, en dat is niet erg democratisch.
Israel is dan ook geen democratische staat. Het maakt onderscheid op grond van etniciteit/religie, en niet-joden hebben niet dezelfde rechten als joden. Israel is alleen democratisch voor joden. Maar dat heeft op dit weblog al vele keren uitvoerig gestaan en dat hoeft niet herhaald te worden.
De mythe dat er geen Palestijns volk zou bestaan is zo oud als het zionisme, en een leugen, vooral verspreid door Joan Peters en vervolgens Dershowitz en door de historici allang naar het land der fabelen verwezen. Het grootste deel van de in Palestina wonende Arabieren (waaronder moslims, maar ook christenen en joden) had wortels die aantoonbaar vele eeuwen teruggingen. Niet dat het uit zou maken of de Arabieren die in een land woonden dat Palestina heette en dus volgens Bartjens Palestijnen waren daar al eeuwen woonden of niet, volgens alle verdragen die democratische landen hebben gesloten mag je de bewoners van een land niet verjagen al woonden ze er pas sinds gisteren en mogen vluchtelingen na een oorlog terugkomen.
Volgens diezelfde redenatie zou er dus ook weinig tegen zijn om de joden die er nog maar kort wonen vriendelijk of minder vriendelijk te verzoeken terug te gaan naar waar ze vandaan komen. En als je goed hebt gelezen wat de mensen op de conferentie hebben gezegd: er is niemand die gesuggereerd heeft, en ook ik doe dat niet, dat de joden maar weg moeten. Ze moeten alleen langzamerhand wel leren dat ze niet de enigen zijn die daar wonen.
De redenatie is dus een valkuil waar ik maar niet in zou stappen als ik jou was, want in dezelfde denktrant kun je je afvragen of de joden die vanuit Europa naar Palestina trokken nog enige aantoonbare relatie hadden, genetisch of historisch, met de Israelieten die maar heel kort in de regio aan de macht zijn geweest, zo’n tweeduizend jaar geleden, en dan is het de vraag waarom het uitgerekend dat volk zou moeten zijn dat meer aanspraak kan maken op dat land dan zoveel andere volken en overheersingen die er zijn geweest. Of je moet een aanhanger zijn van het zionistische adagium: God bestaat niet maar Hij heeft ons wel Israel beloofd.
Het voorstel is helder: een democratische staat waar joden en Palestijnen gelijke rechten hebben en op voet van gelijkheid samenleven. Gezien de geschiedenis van de joodse overheersing, de verdrijving van de Palestijnen, de bezetting, vind ik dat even genereus als van de zwarte Zuid-Afrikanen die bereid waren samen te leven met de blanke voormalige overheersers en ze niet het land uit hebben gejaagd.
Verder ben niet van plan om hier opnieuw het hele pro-Israel repertoire af te werken dat we al zo vaak hebben gehad. Lees Pappé.
Is het niet zuiverder om te spreken over de idee dat de westerse mogendheden een deel van het Midden-Oosten aan een groep joden (die daar voor juni 1946 woonden) ‘weggaven’, en een ander deel van het Midden-Oosten ‘weggaven’ aan een groep Arabieren die (voor juni 1946) in hetzelfde gebied woonden? Ik krijg door je herhaaldelijk gebruik van termen als “zionisten die uit Europa kwamen”, “westerse imigranten” het idee dat je expres wil doen voorkomen alsof Palestina vóór 1948 puur uit Arabieren bestond. Door steeds over Europa en het westen te spreken wanneer je over joden in Israel praat, ontken je (expres?) het bestaan van de joden uit het Midden-Oosten en de joden die vóór juni 1946 in Palestina woonden.
Overigens, vallen Palestijnen die een nieuwe nationaliteit hebben aangenomen (bijv. in Jordanie, Europa en de V.S) wel onder de term vluchteling zoals bedoelt in de Conventie van Geneve?
Het zionisme was een ashkenazische, lees Europese beweging. De joden die al in Palestina en in de andere Arabische landen woonden waren geen zionisten, en hebben zich in veel gevallen ook van het zionistische project gedistantieerd. De mizrahim, de joden die later uit de Arabische landen naar Israel kwamen, nemen in Israel nog steeds een tweederangspositie in. Dus inderdaad: het zionisme was een Europese beweging, naar model van het westerse kolonialisme. De pech voor het zionisme is dat ze daar in de geschiedenis laat mee waren. Overal was het kolonialisme al op zijn retour, en op de conferentie waren er dan ook veel sprekers die het over de joodse staat Israel hadden als over het laatste koloniale project.
En nog eens, zolang er nog in de verste verte geen democratische gedeelde staat is, is het beslissen wie er precies onder de vluchtelingen vallen niet aan de orde. En voorzover ik het begrijp verjaren de rechten van vluchtelingen op het bezit dat ze is ontnomen, huizen, land, niet en is het niet afhankelijk van de huidige nationaliteit. Zoals joden die de holocaust hebben overleefd, terecht, hun bezittingen hebben opgeeist, ongeacht welke nationaliteit ze inmiddels hadden. Maar dat zijn allemaal details vergeleken bij de zaak waar het werkelijk om gaat.
Veel theoretisch gepraat over rechten, en een één staat oplossing, maar hoe realistisch is dit.
Ik lees voortdurend de mening van Pappé, maar geen enkele mening, hoe deze Palestijnse Israëlische staat werkelijk zou kunnen worden.
Het moet democratisch zijn, en alle vluchtelingen mogen weer terugkomen.
Hoe stelt de auteur van deze weblog realisatie van deze door haar geuite wens in werkelijk voor.
“het beslissen wie er precies onder de vluchtelingen vallen” doet weldegelijk terzake wanneer jezelf de Conventie van Geneve aanhaald terwijl die op oa. Jordanezen, Europeanen en Amerikanen oorspronkelijk afkomstig uit het gebied wat nu Israel heet niet van toepassing is.
Europese beweging of niet, de joden die vóór juni 1946 in Palestina woonden waren niet enkel mizrahim. Dit terzijde, begrijp ik dat je van mening bent dat “joden die al in Palestina woonden, en zich in veel gevallen ook van het zionistische project distantieerden” geen aanspraak kunnen maken op dezelfde rechten als Arabieren die in hetzelfde gebied woonden?
Ariel Sharon, Ehud Barak en Yitzhak Rabin zijn bijvoorbeeld mensen die voor 1948 in Palestina geboren zijn, tweederangs burgers?
Shlomo Ben-Ami, Binyamin Ben-Eliezer, Aryeh Deri, Dalia Itzik, Moshe Katsav, Shaul Mofaz, Yitzhak Navon, Amir Peretz, Dana International, Ofra Haza, mizrahim… 2de rangs burgers?
Overigens is het interessant hoe je plots nu het joodse vluchtelingen betreft spreekt over “de joden die later uit de Arabische landen naar Israel kwamen”, alsof het hier niet ook over mensen gaat die have en goed hebben moeten achterlaten om in Israel een nieuw bestaan op te bouwen. Vluchtelingen…
Je wilt geloof ik niet horen wat ik zeg, Bart.
Ik zal het nog een keer herhalen, hoewel je het hierboven gewoon nog eens kunt lezen.
Wij gaan er op dit moment niet over wie er precies recht zouden hebben om in een mogelijke democratische staat te leven. Ik ga er van uit dat dat de mensen zijn die er al wonen, dus ook de joden die er al woonden voor 1948, en de vluchtelingen die rechten hebben. Maar niet meer alle joden ter wereld alleen maar omdat ze joden zijn.
Mizrahim, nog eens, zijn joden die afkomstig zijn uit Arabische landen, dus niet Sharon, Barak en Rabin. Dat zijn ashkenazi’s. En inderdaad, ondanks het feit dat er een enkele keer een mizrahim doordringt naar de politieke top zit de meerderheid van hen in een tweederangspositie, alsof het allochtonen zijn.
Maar dat doet er voor de kwestie waar we het hier over hebben, de een-staats-formule niet toe.
Je hebt volstrekt gelijk dat het nog helemaal niet duidelijk is hoe die democratische staat er zou moeten komen, Wim. Dus wat dat betreft kun je gerust zijn, die is er morgen nog niet. Het is duidelijk dat we in Londen het begin van een beweging meemaakten. Individuele mensen, zowel Palestijnen als joden, die al jaren voor een een-staats-oplossing zijn waren er allang, maar het waren er nog nooit zoveel, en het is ook duidelijk, ik kom daar in mijn volgende verhaal nog op, dat de weerstanden groot zijn. Aan de Palestijnse kant ziet nog maar ongeveer eenderde zo’n oplossing zitten, en bij de joodse Israel’s is dat uiteraard maar een handjevol mensen.
Maar je kunt het ook eens van de andere kant bekijken: welk alternatief is er? Als je Israel vraagt wat ze nu eigenlijk met de Palestijnen willen krijg je geen antwoord. Behalve irreële ideeën als dat ze maar met z’n allen naar Jordanië gedeporteerd zouden moeten worden. De praktijk is duidelijk, en die is op dit weblog ook al door Ran HaCohen omschreven: dat is een combinatie van omsingeling, verdeeld houden en waar het kan een langzame ethnische zuivering. Dat kun je met veel militair geweld misschien nog wel jaren volhouden, maar ik denk, niet voor eeuwig. Het is ook de vraag of er altijd een president als Bush in de VS zal zitten die de rekeningen maar blijft betalen. Het is ook de vraag of de bevolking van Israel, die niet voor niets voor een groot deel met een tweede paspoort op zak loopt er niet de brui aan geeft. Het ‘demografische probleem’, zoals Israel dat definieert: hoe hou je een joodse meerderheid in de regio, los je ook niet op op deze manier. Er gaan meer joden af dan er bij komen, er zijn geen arme landen meer als Ethiopie en Rusland waar je ze vandaan kan halen, ondanks de grote bedragen per hoofd hebben zelfs de joden uit Iran er geen zin in om naar Israel te komen, en alle joden in het westen kijken wel uit. Die sturen liever geld. En de Palestijnen verdubbelen zich elke vijftien jaar. Kortom: Israel schuift elke werkelijke oplossing op de lange baan en denkt dat ze er wel mee weg komen met een pseudo-staatje Palestina, met een marionet aan het hoofd. Ik denk dat ze dat niet gaat lukken. En hoe dan ook, zelfs als dat zou lukken is daarmee nog geen kwart van de problemen opgelost. Dan heb je ook nog de Palestijnen in Israel zelf die steeds meer in beweging komen en gelijke burgerrechten willen. Dus dit is de reden waarom de een-staats-oplossing in het visier komt, en niet alleen bij een handjevol idealisten. Er is zo langzamerhand geen alternatief meer, nu Israel een werkelijke leefbare staat Palestina eigenhandig onmogelijk heeft gemaakt. Het is echt de vraag hoe lang je het vol kunt houden om een staat gevestigd te houden op een etnisch/religieus beginsel, een joodse staat. Als ook nog blijkt dat van het oorspronkelijke zionistisch doel: een land waar joden veilig zijn, en een einde aan het antisemitisme, helemaal niets terecht is gekomen.
O en ik beveel niet alleen Pappé ter lezing aan, hoewel ik dat wel ongeveer het minimumprogramma vind. Het zou schelen als mensen die hadden gelezen, dan hoefde ik me hier niet zo vaak te herhalen. Maar ik heb ook al andere namen genoemd, en ik zal bij de laatste aflevering een literatuurlijstje voegen.
Joden zijn door de eeuwen heen steeds vervolgd in de landen waar zij een minderheid vormden. De angst voor onderdrukking en progroms zit in het volk ingebakken. De komende twee honderd jaar is dat er echt nog niet uit. Wordt bovendien in leven gehouden door het Israelische opvoedings en scholings systeem. Een 1 – staat optie waar een andere bevolkingsgroep de meerderheid vormt zal daarom nooit aanvaardbaar zijn. Liever de realiteit van het huidige Israel met al zijn negatieve kanten dan een leven in een land overheerst door islamieten (of christenen, dat maakt niet uit). Het ideaal is mooi maar ik ben bang dat nog eerder de nucleaire optie zal worden gekozen dan de 1-staats optie.
Ik vraag me eigenlijk ineens dit lezende af, of mijn kinderen ( kleinkinderen van een in 1948 uit Haifa gevluchte vrouw) ook volgens de unrwra vluchtelingen zijn??
Dat zou best eens kunnen, Ina. Was hun oma bij de UNRWA als vluchteling geregistreerd?ijn er papieren, en eigendomsbewijzen van wat ze moest achterlaten?
Als Wim de Palestijnen zou vervangen door Israeliërs, dan wordt direct duidelijk wat een onzin dit is. Immers alle volkeren kwamen ooit ergens anders vandaan. Zo zijn de indianen ook geen inheemse bewoners, de Oostenrijkers Duitsers en de Duitsers en Israeliers komen uit Polen, Rusland, Marokko en de VS etc. Amerikanen kunnen ook net zo goed allemaal terug naar Europa.
Mijn schoonmoeder was een kind toen ze vluchtte en is niet opgevoed door haar ouders maar door een oom en tante.Dus eigendomspaieren zijn er zover ik weet niet. Maar ze is zeker ingeschreven bij de unwra,want ze krijgt tot op de dag van vandaag nog hulp vande unwra, in de vorm van voedsel oa. Mijn man is ook ooit geregistreerd geweest.
Hoe zou ik daar achter kunnen komen en ze eventueeel laten registreren, heb jij enig idee??
Masalha noemt Olmert een “imbeciel” en Bush een “cynicus”. M.i. zijn beiden zowel imbeciel als cynisch.
@ Wim Visser (9):
Citaat: “Ja, er hebben eeuwenlang Arabieren in dit gebied gewoond, maar dat waren geen Palestijnen.”
Hoe wil je Arabieren die in Palestina wonen anders noemen dan Palestijnen?
Citaat: “Ze komen tussen de eerste aliya (circa 1880) en 1947 om economische redenen (werk, inkomen, welvaart) naar de joodse gebieden.”
Nooit geweten dat gebieden religieus of rasgebonden konden zijn.
@ Hans (16):
Citaat: “Het ideaal is mooi maar ik ben bang dat nog eerder de nucleaire optie zal worden gekozen dan de 1-staats optie.”
Dus liever de totale (zelf)vernietiging dan streven naar democratische verhoudingen?
Anje je schrijft :
“waarom zou je wel tegen een islamitische staat moeten zijn, en niet tegen een joodse staat? Het principe is hetzelfde: dat een religieus/etnische groep de anderen hun wil oplegt, en dat is niet erg democratisch.”
Hoe zou jij Nederland typeren?
Hier hebben we een meerderheid aan sociaal democraten en Christen democraten.
Die leggen op dit moment hun wil op aan iedereen in Nederland.
Wat is daar niet democratisch aan?
Ik begrijp trouwens ook niet wat nu het verschil is tussen Israel als staat en Nederland of Duitsland.
Israel laat mensen toe als ze Jood zijn,wij laten mensen toe als ze politiek vluchteling zijn of getrouwd zijn met een Nederlander.
Er is hier toch geen fundamenteel verschil in?
Dan moet je het bovenstaande nog eens doorlezen, Roland. Als je besluit dat je land een joodse staat is, dan maak je dus onderscheid op grond van een etnisch-religieus beginsel, en dan verklaar je iedereen die niet joods is tot een tweederangsburger met minder rechten. Israel heeft bijvoorbeeld grote moeite om niet-joodse vluchtelingen toe te laten – een paar honderd vluchtelingen uit Darfur verdwenen in de gevangenis – en alle joden ter wereld hebben recht op staatsburgerschap, maar de Palestijnen die er vandaan komen mogen er niet meer in. Dat klopt van geen kand met ons idee van een moderne democratie.
Je moet dus onderscheid maken tussen nationaliteit – Nederlands, Duits, die iedereen kan verwerven die aan de gewone voorwaarden voldoet, en joodszijn, dat je bent omdat je moeder dat was, en dat je alleen met heel veel moeite kunt verwerven door het joodse geloof aan te nemen. Voor iemand die niet gelovig is, en geen joodse moeder heeft, voor een Palestijn dus bijvoorbeeld, is die weg dus afgesloten.
Dat is het fundamentele verschil.
Nederland is een democratie waarin we principieel geen onderscheid maken in burgerrechten voor mensen met een verschillende etnische achtergrond of geloof, en we hebben een grondrecht waarin dat is vastgelegd. Israel heeft dan ook geen grondwet. Dat christenen hier aan anderen hun wil op zouden leggen is kletsika. Dat er partijen met een meerderheid aan stemmen in een regering kunnen komen is heel wat anders.