Een echte vraag. Hoeveel dissidentie verdraagt een partij? Behoorlijk wat, maar zeker niet ongelimiteerd. Zonder tegenspraak en nieuwe gedachten, ook als die niet meteen worden overgenomen beweegt er niets, gaat een partij niet met de tijd mee. Maar een teveel aan tegenspraak verlamt. Ik zou niet graag in een partij willen zitten waarbinnen meer dan de helft van mijn energie op gaat aan onderlinge strijd. Dan zou ik toch liever op een andere plek de wereld gaan zitten verbeteren.
Kijk naar de andere politieke partijen: de VVD is bijna ten onder gegaan aan de politieke tegenstellingen. Nog rechtser vecht elkaar regelmatig de tent uit, en Wilders en Verdonk doen het daarom maar helemaal zonder leden, want die hebben maar meningen, en daar heb je maar last van. GroenLinks is er trots op een debatpartij te zijn – anders dan de SP wordt er dan even bij gezegd, maar met al mijn sympathie voor GroenLinks – sommige van mijn beste vrienden etcetera – zie ik niet dat dat onderlinge debat ook aankomt bij de mensen waar het om gaat, die buiten de partij, de mensen die van een partij meer verwachten dan standpunten. En de PvdA – alweer, sommige van mijn beste vrienden – zou graag willen dat er meer eenheid was onder de achterban. En heb ik het mis of zit er enige jaloezie bij de andere partijen over de eensgezindheid van de SP, en enig leedvermaak nu de SP de laatste tijd te maken heeft gehad met een paar conflicten die vooral erg slecht zijn geweest voor de beeldvorming? Ik zie in ieder geval met hoeveel graagte er beweerd wordt dat de SP toch maar een dictatoriale club is van klapvee die achter de grote roerganger aanloopt. Een ergerlijk beeld, als je weet hoe weinig dat te maken heeft met de realiteit.
Je bent lid geworden van een politieke partij omdat je iets voor elkaar wilt krijgen. Je hebt als leden van een partij een verkiezingsprogramma gemaakt, het is met inspraak van alle leden tot stand gekomen, mensen hebben daarvoor gekozen en op je gestemd, je hebt je verplicht naar eer en geweten dat programma uit te voeren. Kan er tussentijds eens wat veranderen, noem het voortschrijdend inzicht, mag je ondertussen op zaken botsen waar het verkiezingsprogramma geen eenduidig antwoord op geeft, dan ben je toch in ieder geval verplicht in de geest van dat verkiezingsprogramma te handelen. En als dat niet kan heb je een verantwoordingsprobleem.
En van de reden waarom kiezers zo vaak op de gehele politiek zijn afgeknapt is omdat ze keer op keer hebben meegemaakt dat de politici van hun keuze in de onderhandelingen met andere partijen toch maar weer wat anders doen dan was beloofd. Je belooft bijvoorbeeld dat de missie in Uruzgan maar een bepaalde tijd duurt. Die tijd is voorbij. Dezelfde partijen die beloofden dat het op zou houden gaan gewoon door met de missie. Dat mensen vaak het gevoel hebben met een kluitje in het riet gestuurd te worden is dus niet voor niets. En dat de SP, tot ergernis van andere partijen, zo succesvol is gebleken heeft er mee te maken dat de kiezers het gevoel hadden dat die partij tenminste redelijk deed wat ze hadden beloofd. What you see is what you get. Inderdaad, dat is eenvoudiger wanneer je nog niet meeregeert, en de proef of de SP dat vertrouwen kan houden gaat komen wanneer de tijd daar is om mee te regeren. Ik kan niet wachten tot we die vuurproef eens moeten ondergaan.
De SP is enorm gegroeid, en ik heb toen dat duidelijk werd wel eens gezegd dat we de helft van de nieuwe stemmen te danken hadden aan ons eigen werk, en de andere helft omdat de andere partijen het niet goed deden. Het is dus de vraag of je al die stemmen kunt houden. Dat zullen we waar moeten maken. Dat zullen we zien.
Een van de allerbelangrijkste inzichten daarbij is dat we het als SP alleen redden als we geen bestuurderspartij worden die uitzendkrachten in moeten gaan huren om te folderen. Niet alleen onze fractie in de Tweede Kamer maakt uit of we groot blijven en verder kunnen groeien, het gaat er om dat we onze basis niet kwijt raken. De afdelingen, daar waar partij en bevolking samen vallen, daar waar we werkelijk laten zien naast de mensen te staan. De afdelingen en de acties in de zorg, in het onderwijs, bij bedrijven, overal waar rechtvaardigheid en de menselijke maat op de tocht staan. Dat als slogan voor dit congres is gekozen voor ‘de fundamenten versterken’ getuigt wat mij betreft van inzicht. Want zonder de mensen aan de basis die het doen zijn we niets. En dat is de grote klus: met de enorme groei moet er voor gezorgd worden dat de afdelingen funktioneren, dat leden iets te doen hebben, er bij horen, meegenomen worden, bijgeschoold worden en er moet vooral veel gedaan worden aan het kweken van kader. Een afdeling moet raadsleden kunnen leveren, en wethouders, als het zover is. Er moet evenwicht zijn tussen aanstormend jong talent dat de ruimte moet krijgen, en de ouwe rotten met ervaring en wijsheid. Dat doen we niet slecht, maar dat wil niet zeggen dat er geen afdelingen zijn waar het soms rommelt. Waar teveel energie op gaat aan onderlinge strijd, bijvoorbeeld, waardoor die onaantrekkelijk wordt voor nieuwe leden. Waar de oude garde teveel op een kluitje blijft zitten en geen opening biedt voor de nieuwen. Waar een nieuwe lichting te weinig begeleiding krijgt en opnieuw het wiel uit moet vinden.
Ik heb het er met partijgenoten wel eens over gehad. Soms hebben we meer moeilijkheden met een teveel aan demokratie dan met een te weinig. Afdelingen, bijvoorbeeld, zijn als ze eenmaal zijn opgericht vergaand autonoom. Ze beslissen voor een groot deel zelf waar ze actie voor willen voeren, wat in hun buurten de belangrijkste zaken zijn. Er zijn altijd landelijke acties waar de afdelingen gevraagd wordt aan mee te doen, maar heel veel van wat er in de afdelingen gebeurt bepalen ze zelf. Dat betekent ook wel eens, denk ik, dat er te laat wordt ingegrepen wanneer het in een afdeling niet goed gaat. Het is ook daarom, dat er op het congres de nadruk wordt gelegd om voldoende scholing voor al die nieuwe leden, en er beter op letten dat een afdeling in oprichting er echt klaar voor is.
Dat is andere koek dan het geroep om ‘meer democratisering’. Want het is misschien wel mogelijk om daar nog eens enige verbetering in aan te brengen, maar in wezen is de SP al een vergaand democratische partij. Het is niet de partijtop die het laatste woord heeft, al wordt dat nog zo vaak beweerd, het zijn de leden, de afgevaardigden van de afdelingen. Gaan we de conflicten nog eens langs die we hebben gehad. Yildirim. Kon via de voorkeursstemmen van zijn afdeling in de provinciale staten een zetel krijgen in de Eerste Kamer, en wenste die niet af te staan toen de overgrote meerderheid van de partij daar om vroeg. Daarmee was hij geen voorstander van meer democratie in de partij maar een tegenstander. Dat is vrijwel alle media ontgaan.
Het conflict rondom de redactie van de Tribune. Dat ging over de mate van redactionele vrijheid die een redacteur van een partijblad heeft. Die is groot, in principe, maar niet grenzenloos. Het is dus de kwestie om meer duidelijkheid te scheppen in de balans tussen een redelijke mate van vrijheid om ook controversiele onderwerpen aan te snijden – dat houdt de partij scherp – zonder dat je uit het oog verliest dat het wel een partijblad blijft, en nooit volledig onafhankelijk kan zijn. En dat verwijst weer naar het vraagstuk van de vrijheid van meningsuiting. Als zou er binnen de SP geen vrijheid zijn om te zeggen wat je wilt. Die heeft iedereen. Maar als je binnen de SP een Wilders-standpunt zou propageren, om maar wat te noemen, krijg je natuurlijk wel de vraag wat je binnen de SP te zoeken hebt. We hebben ons in grote lijnen te houden aan het programma dat we democratisch hebben aangenomen. Geen van de eigenwijze SPers zal zich voor honderd procent in alles kunnen vinden wat er in het partijprogramma en het verkiezingsprogramma staat. Dat moet ook niet, want anders is er geen vernieuwing meer mogelijk. Maar wie dwars blijft liggen, en niet in staat is gebleken om voldoende andere leden te overtuigen, mag zich wel eens de vraag stellen of ie wel bij de juiste partij zit. Het is dus helemaal niet erg als er af en toe leden opstappen die zich niet langer kunnen neerleggen bij wat de meerderheid democratisch heeft besloten.
Had het redactie-conflict nog wel wat met de partijdemocratie te maken, de afdrachtsregeling heeft dat niet. En zoals scheidend penningmeester Marga van Broekhoven zei: wanneer er bij een conflict om de afdracht geen overeenstemming te vinden was over het geld, ging het meestal om wat anders. Zoals bij elke echtscheiding.
Inderdaad, met de enorme groei van de partij piept en knerst het soms ook. Ik denk wel dat er sprake is van een gegroeide partijcultuur, en dat er ook leden zijn die uit andere culturen afkomstig zijn die de nadruk op eenheid, de handen uit de mouwen steken en niet lullen maar poetsen als te strak ervaren. Of die vooral behoefte hebben aan lullen en minder aan poetsen. Ik ken massa’s mensen die nog steeds denken dat politiek bedrijven vooral neerkomt op het innemen van het juiste standpunt. Die zullen de SP wel een rare doenerige partij vinden, want gedebatteerd wordt er heftig – maar wel tijdens het folderen. Vanuit die oude cultuur wordt er veel van mensen verwacht. Voor oude leden is het gewoon om veel van hun vrijetijd op te offeren voor de partij, om er door weer en wind op uit te gaan, op markten te staan, bij buurtbewoners aan te bellen. Het kan zijn dat een nieuwe lichting mensen dat minder vanzelfsprekend over zal nemen.
Er is wel meer met die SP cultuur. Er is veel ruimte voor eigen initiatief, maar niet enorm veel voor solisme. Er is een uitgangspunt dat zo vanzelfsprekend is dat het nauwelijks meer benoemd wordt: je zit niet in de partij voor jezelf. Je zit er in om samen te werken. Dat betekent bijvoorbeeld ook dat er veel ruimte is voor discussie – tot het tijd wordt om beslissingen te nemen, en aan die beslissingen houdt je je. Daarna voetbal je met z’n allen dezelfde kant op. Wie zo aan een ander standpunt hecht dat die dat niet kan, wie alleen maar dwars blijft liggen en wil blijven discussieren als de tijd daarvoor is verstreken, wie zich er niet bij neer kan leggen dat ie niet voldoende medestanders heeft kunnen vinden, kan óf wachten tot de volgende ronde, óf zich afvragen of de SP, of die afdeling, wel de juiste plek is. Het is denk ik waar dat er in de SP cultuur weinig waardering is voor iemand die maar op de eigen strepen blijft staan en niet loyaal meewerkt. Ik vind dat, gezien het feit dat je verplichtingen hebt tegenover de mensen die ons hebben gekozen, helemaal niet verkeerd. Maar ik denk dat dat botst met al te eigenwijze individualisten en ook met mensen die maar in het actiegroepenmodel blijven denken en nog niet echt door hebben dat een politieke partij wat anders is. Je hebt niet meer alleen met je eigen mening te maken. Je hebt wat beloofd en wat afgesproken. Je bent wat verplicht.
Het kan ook zijn dat de onderlinge banden, de SP was toch lang een grote familie waarin iedereen elkaar kende, losser worden nu de partij zo is gegroeid. Kon je vroeger makkelijk Jan even bellen, als 50.000 leden Jan even willen bellen kan dat dus niet meer. Gevoelsmatig wordt met de groei de afstand groter tussen de gekozen partijleiding, bestuur, fracties, en de afdelingen. Er moeten dus alternatieven gevonden worden om dat gevoel, dat de leiding niet ergens onbenaderbaar zit te vergaderen tegen te gaan, om toch de korte lijnen te handhaven. Ik heb het er met mijn fractiegenoten ook wel over: ook wij moeten vaker de afdelingen in en niet alleen afwachten tot we worden uitgenodigd voor een spreekbeurt.
Dit zijn nog maar enkele persoonlijke gedachten naar aanleiding van het congres en naar aanleiding van mijn ergernis over de beeldvorming. Er is ontzettend veel werk aan de winkel. Dat groei ook met groeistuipen gepaard gaat, ik denk niet dat we daar aan ontkomen. Maar dit is voor mij wel duidelijk: als we problemen hebben, dan toch niet met een gebrek aan democratie. Al kan het altijd nog beter.
Een vergelijking met de Duitse partij “Die Linke” is ook interessant. Die Linke is opgericht als fusie van WASG (ex-SPD) en PDS (ex-SED), en is een zeer pluralistische partij, veel meer dan de SP. In Die Linke zitten bestuurders (zowel uit sociaaldemocratische hoek als uit de voormalige DDR), marxisten (hier in Würzburg is het een splinter, in het kantoortje hangt het portret van de oude marxistische voormannen op een rij, en profil), homo-actiegroepen, ex-groenen, mensenrechtenactivisten, Cuba-solidariteitsgroepen, etc. Die Linke rechtvaardigt dit met: “De SED, een Eenheidspartij, was een vergissing. We moeten het nu anders doen.” In theorie kan ik het volgen. Maar ik weet, als potentieel lid, eigenlijk niet wat ze nou eigenlijk vinden. Wat wil Die Linke? Is Die Linke pro-Cuba of staan ze pal voor mensenrechten? Is Die Linke een soort “echte SPD” of was de DDR eigenlijk zo slecht nog niet? Is Die Linke voor een radicale omvorming van het traditionele kostwinnersmodel of gelooft men dat kinderen het beste bij hun moeder (of ouders) kunnen zijn? Er is heel veel debat in Die Linke, maar ik weet niet wat ik nou eigenlijk steun als ik lid zou worden. Daarom word ik geen lid.
Nu denk ik wel dat de SP democratischer kan. Ik heb het congres niet gevolgd, omdat ik in het buitenland zit, maar ik vraag me af of de recente royementen echt nodig waren. Laat de SP niet hetzelfde lot als de CPN ondergaan, alsjeblieft.
Iedereen die enigszins kennis van zaken heeft weet dat de partij door en door democratisch (georganiseerd) is; da’s ook simpel vast te stellen hetgeen het afgelopen halfjaar ook ettelijke malen is gebeurd dus die vraag nog langer opwerpen is voor ons als partijleden volstrekt overbodig.
Volgens mij worden deze ‘problemen’ bewust de wereld in geholpen door met name de dagbladen immers de Telegraaf bedient zowel de CDA als de VVD achterban, Trouw die van de christelijke partijen en de Volkskrant is het partijblad van en voor de PVDA’er…
De koek is dus ‘eerlijk’ verdeeld in dagbladschrijvend medialand en men heeft er bij deze drie conservatieve kranten alle belang bij die status-quo te handhaven immers op de redacties overheerst de angst om (nog meer) abonneés kwijt te raken aan gratis uitdeelkranten.
Veel SP’ers hebben, omdat ze zich dat financieel niet (meer) kunnen veroorloven, geen betaald abonnement dus vormen voor hen geen doelgroep en zijn dus als lezers voor de (hoofd)redactie volstekt oninteressant. Inzetbaar als piespaal zijn ze echter nog wel immers zolang men het over de SP respectievelijk SP’ers heeft hoeft men het niet te hebben over de problemen die zich in elk van de drie andere grote partijen voordoen en al degenen die het afgelopen halfjaar de media hebben gevolgd weten dat deze zich binnen elk van deze partijen hébben voorgedaan.
Ik vind dat er op het congres goede zaken zijn gedaan en dat we gewoon aan de slag moeten zoals we dat gewend zijn te doen. We kunnen onze energie beter steken in de vele positieve ontwikkelingen die wij als partij in gang hebben gezet dan ons verliezen in commentaren op negatieve vuilspuiterij van enkele buitenstaanders die ongeïnteresseerd aan de zijlijn blijven staan en en dat vooral graag willen blijven doen.
Dat het positieve op den duur het negatieve overwint staat bij mij als een paal boven water.
Misschien ben ik ouderwets, maar wat is er mis met het ouwe idee: ‘Vrijheid van discussie, eenheid in actie’. Ik vind, de partijcultuur moet levendig zijn. Mensen en meningen moeten kunnen botsen, verschillende politieke opvattingen en stromingen horen in een partij als de SP thuis. Bij het socialisme hoort die levendigheid, hoort verschil van mening, soms stevig.
Maar na de discussie moeten mensen, als ze SP’er willen zijn, ook loyaal meewerken aan wat de meerderheid na onderlinge discussie heeft besloten. In de media het tegenovergestelde doen, publiekelijk verkondigen dat Marijnissen niet deugd, opeens wiegeren de afdracht te betalen en wat dies meer zij – dat hoort daar niet bij. Je houdt je aan de afspraken.
Daar staan tegenover dat die partijcultuur dan wel ECHT, formeel en informeel, vrij en zo democratisch mogelijk moet zijn.
Ach weet je, ik hoop dat als de SP eens zo groot groeit ze er voor kan zorgen dat we nu eens niet weer het gedoe met de achterkamertjeskongsie krijgen die regeerakkoord heet. OK, zet SP-ers in de regering, laat ze regeren. En laat de politieke keuzes weer eens daar waar ze horen, in de kamer. Dan word iedere partij afgerekend op haar politieke keuzen, en elke minister en staatssecretaris afgerekend op zijn of haar prestatie als bestuurder en de mate waarin er uitgevoerd word wat opgedragen word door de politiek.
Bij democratie gaat het natuurlijk niet om de formele structuren. Die is in Nederland en binnen de SP wel in orde. Het gaat om inhoudelijke zaken. Democratische besluitvorming is er omdat mensen in hun prioriteiten verschillend zijn. Bijvoorbeeld: een vrouw met verantwoording voor haar kind, heeft andere prioriteiten dan een vrouw zonder kind of een man. Een scholier die geen zinloze uren in een klaslokaal wil doorbrengen komt in botsing met een systeem van hoe dan ook 1040 uren per jaar op school. Studenten willen vrij blijven kiezen voor hun interesse, terwijl het bedrijfsleven hen bij voorbaat in een bepaalde richting wil duwen. Ouderen hebben meer belang bij een goed functionerende gezondheidszorg, veel jongeren willen vaak ruime sport faciliteiten.
Het zijn maar een paar voorbeelden maar dergelijke belangentegenstellingen zijn overal te vinden. Het is zaak om daar helderheid over te krijgen, ook binnen de SP. Want, het traditionele socialisme is daarvoor niet meer geschikt, en het nieuwe socialisme heeft de oplossing niet bij voorbaat gegeven. Naast acties tegen misstanden moet dus binnen de SP de discussie juist wel aangewakkerd worden, al was het alleen maar om de belangen en tegenstellingen helderder te krijgen. Het resultaat van dergelijke discussies kan dan mooi meegenomen worden naar het volgende congres. Scheelt waarschijnlijk heel wat in ingediende amendementen.
Groet,
Elisabeth Spaan
Wilders en Verdonk hebben helemaal geen leden.
Over democratie gesproken.
@Gerrit Holl:
Als oud-CPN-er en nog niet zo heel lang SP-er, denk ik, dat de SP niet zo veel meer ‘democratischer’ kan en weet zeker, dat de SP niet het zelfde ‘lot’ als de CPN zal ondergaan.
In die tijd kon je je als meeloper opwerken tot kader en dat nieuwe kader werd de ondergang van de partij, omdat zij slecht gecontroleerde macht kregen.
Bij de SP zie je ook mensen, die jarenlang zonder enige kritiek te uiten zijn ‘doorgegroeid’ en die zich dan opeens manifesteren als ‘criticasters’, ‘democratiseerdes’ enz.
Menig pittige discussies zijn er geweest in afdelingen, regio’s en dat alles resulteerde in de afvaardigingen naar het congres, waar bleek, dat niet de knoet van het partijbestuur, maar de grote meerderheid van afgevaardigden beslisten over de marginale, door de pers opgeblazen ‘anti-stroming’
Trouwens, ik schreef het al eerder:
Wanneer in onze afdeling (110 leden) er 60 zeer kritische leden waren, waren 2 zeer kritische opposanten naar het congres gegaan?. Nu gingen er 2 klapvee-leden? Come on! Maak me de kop niet gek.
Een wat malicieuze Collignon vandaag in de Volkskrant. Jan Marijnissen die als Jezus over de wateren loopt. Een er achteraan zwemmende: “Oh meest democratische leider! Er gaan d’r een paar kopje onder!”
Jan Marijnissen: “Geloven we de pers of geloven we mij?”
Dit is humoristisch bedoeld. Prima. Maar wel weer een typische versterking van de totaal verwrongen anti-SP-beeldvorming, waarmee de Volkskrant al geruime tijd bezig is. Ter ondersteuning van de PvdA-bonzen?
M.i. een goede analyse van het kongres. Dit sluit echter niet uit dat er ‘morrende’ leden zijn die een heleboel voorstellen naar de prullenmand hebben zien verwijzen. Nog meer ‘morrende’ leden hebben het kongres niet bezocht omdat ze niet tot de uitverkoren behoorden. Kortom er is een zekere onrust onder de leden; iets dat we ons gewoon niet kunnen permiteren.
Ook zijn er personen geweest (div dagbladen en een RTL zender) die het woord niet kregen.
Die willen een (gesloten?) kultuur verandering zien dat niet werd gehonoteerd door het kongres.
De partij is groter dan die 1100v/m die aanwezig waren. Als mede oprichter van een afdeling heb ik ook mijn twijfels aangaande de interne struktuur.
Heel langzaam als een supertanker veranderd iets binnen de SP zoals ik die ken(de) en m.i. niet ten goede.
Kan de SP haar spektakulaire groei wel aan op dit moment? Ook dat Marijnissen meerdere petten opheeft vind ik niet helemaal kosher.
Ook krijg ik de indruk dat gerechtvaardige stevige kritiek zoals de opmerking op het kongress voor ‘meer, betere en vrijere diskussie’, die met boegeroep werd onthaald en nog net even in de mikro kon roepen “zo denk ik erover”. Werd bijna van het toneel afgekeken.
En dat er meer sprekers waren welke met boegeroep werden onthaald vind ik stijlloos en kongresbezoekers onwaardig. Mensen die zich notabene inzetten voor de partij onthaal je niet op deze wijze en was ook op de TV te zien en, erger nog, te horen.
Dat is potverdrie de kern van de basis. Ik ben helaas ook niet op dit kongres geweest, wel op twee vorige, maar de rijen sloten zich op het kongres en stemden tegen sommige voorstellen welke mijns inziens op hun merites hadden moeten worden beoordeeld en niet uit het programmaboekje met (te) korte toelichting gewoon mogen worden weggestemd. Voor sommige onderwerpen was dit te kort door de bocht.
Ook sommige -SP gezinde- journalisten plaats(t)en hun kanttekeningen n.a.v. het kongres. Dat o.a. de struktuur wel een opfrisbeurtje kon verdragen.
Ab Woudstra
Reactie door Ab — woensdag 28 november 2007 @ 14.27 |Bewerk dit
Wat ik niet begrijp is waarom leden die geen meerderheid krijgen voor hun voorstel zouden moeten gaan morren, Ab, en hoe je dat dacht te voorkomen.
En als ik kijk naar welke mensen het woord niet kregen waren dat leden die door hun afdeling niet afgevaardigd werden, en als ik kijk welke mensen die via de pers het woord niet kregen dan waren dat nou juist de mensen met gewone gemiddelde meningen die helemaal niet vonden dat er zo veel mis was met de demokratie. Terwijl iedereen met een grief over de SP ’s avonds in Nova kon.
Je bent inderdaad niet op het kongres geweest, anders kon je je misschien voorstellen dat sprekers die beginnen over kadaverdiscipline, en daarmee de leden in feite uitmaakt voor lulletjes rozewater die maar als makke schapen achter de leider aanlopen zich niet populair maken.
Kortom, Ab. Ook jij bent aan het morren, wat mij betreft. En daar schiet je niets mee op. Als je wilt dat er wat verandert, sta niet morrend aan de kant, kom met voorstellen die echt wat kunnen verbeteren, zorg dat je daar medestanders voor krijgt en maak ze niet bij voorbaat uit voor klapvee en dergelijke.Zoals de luitjes deden van wie de voorstellen het inderdaad niet hebben gehaald.
SP en democratie in perspectief
Afgelopen zaterdag werd in Rotterdam het 15e partijcongres van de SP gehouden. Een heel eensgezind congres, zoals te verwachten was bij een partij die jaar na jaar het ene succes na het andere boekt. Maar volgens de rechtse media, de Volkskrant voorop, bewees het vooral de ‘kadaverdiscipline’ in de SP.
Lees de rest van het artikel op:
http://is-nieuws.blogspot.com/2007/11/sp-en-democratie-in-perspectief.html
Het siert je, Anja, dat je zoveel energie stopt in argumenten die de SP verdedigen. Maar volgens mij heeft de manier waarop nu een beeld wordt geschetst van de SP niet in de eerste plaats met de SP zelf te maken. De SP is hooguit aanleiding, object.
Er is iets paradoxaals aan de hand met de publieke opinie als het gaat om leiders. Het wordt steeds meer zichtbaar. Aan de ene kant wordt bepaalde politieke leiders – Balkenende bijvoorbeeld – al jaren tot in detail nagedragen dat hij over onvoldoende charisma en daadkracht beschikt voor een leider. Zowel in de media (Harry Potter, gebrek aan regie en daadkracht) als door een deel van het publiek. Aan de andere kant krijgt een man als Marijnissen, die zich pontificaal opstelt als leider en gezicht van zijn partij, nu dus voor de voeten geworpen dat hij zich te nadrukkelijk als leider profileert. Kortom, het is nooit goed of het deugt niet.
Ik ben geen socioloog. Maar het wordt m.i. steeds urgenter, over deze paradox na te denken. Mijn gedachte is dat het iets vertelt over de instabiliteit van de samenleving. Hoe instabieler, des te luider bij een groot deel van de mensen de roep om leiders. Rita Verdonk is daar een voorbeeld van. Verdonk, die zich voornamelijk als leider profileert en alleen al daarop een massa mensen aan zich bindt. Waarvan ze leider wordt is nog niemand echt duidelijk en maakt kennelijk niet uit. Het enige wat bekend is, is dat het een Brede Beweging wordt en haar belangrijkste belofte is dat zij daar als enige Leider van zal zijn. Dat er behoefte is aan leiders is ook op het weblog van Marijnissen te zien. Er staan bijdragen van sommige SP’ers op, die je niet anders kunt zien dan als regelrechte persoonsverheerlijking.
Maar tegelijkertijd is er kennelijk huiver voor te grote macht van leiders. Door wat de geschiedenis heeft geleerd, misschien. Maar ook omdat dwars daarop nog een andere paradox staat: die van de macht die moderne individuele burgers opeisen en de enorme focus op de vrije individuele meningsuiting. Dus wordt, ook intern binnen de SP, geroepen dat de SP niet democratisch zou zijn.
Je weerlegt dat dus allemaal niet door aan te tonen dat het allemaal volstrekt niet overeenkomt met de werkelijkheid en de feiten. Want daar gaat dit volgens mij niet om, dus. Je lost dat alleen maar op, door op alle niveaus de instabiliteit en angsten in deze enorm complexe moderne samenleving zichtbaar te maken en op alle niveaus eraan bij te dragen die te verminderen.
Wat het nog ingewikkelder maakt: er zijn de laatste tijd opvallend vaak berichten dat bijvoorbeeld Oost-Duitsers hardop terugverlangen naar de tweedeling en de Muur, omdat ze zich onder het oude regime bij nader inzien veiliger en beter voelden. Of Irakezen die openlijk zeggen dat de samenleving onder Sadam weliswaar een dictatuur was, maar in elk geval voor de meeste mensen veiliger en rustiger was. Ik ben ook benieuwd naar wat er in Cuba gaat gebeuren als Castro straks het tijdelijke verruilt met het eeuwige. En of Rusland terugvalt in een dictatuur, waar het griezelig op begint te lijken. Zomaar wat voorbeelden, er zijn er meer. Net alsof mensen overal ter wereld terugverlangen naar één sterke Leider (m/v) die alles oplost.
Voor de goede orde: ik bedoel met mijn commentaar geen waardeoordeel over wie of wat dan ook. Ik zou niet durven. Maar ik wil hier alleen deze gedachte voorleggen: een stabiele en welvarende samenleving of wereld komt er niet door één superleider, of één heilbrengende politieke richting. Dat geldt voor alle partijen. Democratie is een kwestie van balans vinden in diversiteit, zoveel mogelijk stemmen laten meeklinken in de besluitvorming en samenwerking op alle niveaus, inclusief het politieke. Dus niet van uitsluiting van andersdenkenden of het creëeren van valse vijandbeelden. Of van verheerlijking van leiders. Politiek bedrijven bestaat tegenwoordig bijna alleen nog maar uit het behartigen van partijbelangen, niet meer uit behartigen van het algemene belang. Maar de kracht van de democratie berust volgens mij niet op zoveel mogelijk macht vergaren en vasthouden, noch door een politiek leider, noch door een politieke richting. Democratie berust op zoveel mogelijk macht kunnen delen in het algemeen belang. En ik denk dat dat het moeilijkste is wat er is.
Ik denk dat het probleem ligt bij het Individualisme in Nederland. We denken dat onze stem alles is en dat het individu boven de groep staat. Daarom zijn er types zo als Yildirim, die denken dat hun eigen stem belangrijker is dan die van de partijraad.
Ook de rechtse media vindt het prachtig al die verhalen over ondemocratische SP. Ook de trotskistische organisatie offensief heeft sympathiek voor het door Yildirim opgerichte Comité Democratisering SP. Met al hun verhalen, en met de steun van de rechtse media zullen ze ben ik bang veel kiezers overhalen om bij de volgende verkiezingen niet meer op de SP te stemmen.