7 gedachten over “Voor Helma”

1. Ja, ‘gespot’ helemaal centraal in de foto: een zwarte poes!
   Ook Gazaanse poezen liggen blijkbaar graag in de vensterbank.

2. Yes! Grijs! Zo betongrijs dat je hem tussen al dat beton van Gaza bijna niet ziet, behalve dat hij kontakt zocht. Hij keek me echt strak aan, over die afstand heen. Tot ik de camera pakte, snelsnel, blijf even zitten, je bent een kadootje voor Helma, en hij zich omdraaide en naar binnen sprong. Wel onpalestijns bol, qua poes. Die eet vast niet alleen muizen die die zelf moet vangen.

3. Wat een snoepie !
   En: Ai. Staat het raam open ?
   In het raam ernaast zie ik wel reflectie, rondom deze snoes niet … En het is toch wel de zoveelste etage.

4. Ja ik zou ook mijn hart vasthouden, dat is de achtste of negende verdieping en het raam stond open.
   Mijn fantasie is dat er een buitenlander woont, ook de gordijnen zijn onpalestijns, die blikjes kattevoer of brokjes meeneemt uit Israel. Want daar hoef je in Gaza niet naar te zoeken, ook niet toen er nog genoeg te eten was. Wat er aan poes in Gaza rondloopt en de uitroeiing van de ratten heeft overleefd (vroeger zag je ze overal), is zo lenig en dun als ik zou willen zijn. Weet je nog hoe verbaasd de jongens waren hier in Nederland, over wat onze bolle verwende luxe poezen allemaal hadden? Een eigen naam, eigen kussentjes, eigen deurtjes, eigen borsteltjes, een eigen WC, een plekje op het bed (tot ongenoegen van mijn echtgenoot die beleefd vroeg hoe oud poezen eigenlijk worden), eigen blikjes, een eigen dokter – hebben ze ook een paspoort, vroeg Wasim.

5. Antracietgrijs, volgens mij. Moest wel eerst spieken bij de foto eronder, hoor. En ja…eens met Helma: doodeng, dat open raam! En ja…ze hebben ook een paspoort, Wasim! Vooral een gezondheidspaspoort, mar als je je lieveling mee wilt nemen naar het buitenland, een echt dierenpaspoort. Da’s een luxe, ja. Ik kan alleen hopen dat Gaza een land wordt waar poezen ook verwend zullen kunnen gaan worden. Dat zou betekenen dat het er goed gaat komen en dat hoop ik van ganser harte. En, Wasim: katten kunnen 12 jaar worden, maar er zijn er die 15 jaar worden en zelfs 20! Miepie hier in de straat was 23. Mijn katten overleden resp. op 12, 14, 16 en 17 jarige leeftijd. En ik mis ze nog steeds. 😉 Hopelijk ga je van de katten genieten, Wasim! Ik wens je veel plezier toe met ze.

6. Wasim, de jongste zoon van mijn man (die nog geen Nederlands leest) is al erg op mijn poezen gesteld, al weet hij nog niet helemaal hoe je met ze om moet gaan. Zo vindt hij dat ze moeten komen als hij roept, en begrijpt niet waarom ze onder het dichtsbijzijnde bed schieten als hij achter ze aan rent. Dan is hij net een kleine afgewezen minnaar. Mijn man daarentegen, doet helemaal niet roepen en rennen, maar Josephine, die pestkop, wil dus uitgerekend altijd bovenop hem een beetje gaan zitten verharen. Huuuuu, zie je het gezicht van mijn man. Haar! Tsjie!!!
   In mijn huis zijn de poezen dus de enigen die iets hebben van shit, daar heb je die Palestijnen weer. En dan beleefd bij mij informeren: hoe lang blijven ze?

7. Ben een beetje in mineur, vandaag. Max, de kater van mijn vriendin is gisteren ingeslapen. Max, de vrijer, de kopjesgever, de aandachtstrekker is niet meer. Maar verder gaat het met mij prima…. 😉 Ik zie Josephine voor me als ze zo doet. :). Je kunt natuurlijk je heer gemaal uitleggen dat hij een beetje zijn gedrag moet aanpassen en dan heeft-ie geen last meer van de kat(ten), maar misschien vind je het zo ook wel goed… en grappig? Wasim zal het vast allemaal wel leren…. Daar zorgen de katten wel voor.