(nederzetting Har Homa)

Ik mopper veel over de Midden-Oostenverslaggevers. Maar de Groene Amsterdammer heeft een jonge verslaggever, René Boer, die werkelijk laat zien wat er gebeurt. Petje af. Ik neem de vrijheid om hieronder zijn korte artikel in het Kerstnummer van de Groene integraal over te nemen. (Het staat niet op de website van de Groene, anders zou ik verwijzen).

En hieronder twee reportages van René Boer, een over de wijze waarop Israël de Westoever als vuilstortplaats gebruikt. En een over het dorp Bil’in, dat door de bouw van de muur haar landbouwgrond kwijt is. Elke vrijdag is er een geweldloze protestdemonstratie. Zie hoe het Israelische leger er op reageert.

“Wij zijn bereid tot een lastig compromis”, sprak de Israëlische premier Olmert eind november in Annapolis. Na veertig jaar bezetting en een waslijst aan mislukte vredesonderhandelingen waren er weinig Palestijnen die oprecht vertrouwen hadden in zijn woorden. Toch was er een sprankje hoop dat Israël uiteindelijk een begin zou maken met het ‘bevriezen’van nederzettingen en het uitvoeren van andere ‘feiten op de grond’ op de bezette Westelijke Jordaanoever.

In de vroege ochtend doen een vers peloton militaire politie en een aantal bulldozers Olmerts uitspraken snel vergeten. Ze maken zich klaar om een woonhuis in Beit Hanina, een arme wijk in Oost-Jeruzalem te slopen. Zonder aankondiging wordt een Palestijnse familie uit haar bed gelicht: ze krijgen twintig minuten om hun huis te verlaten. Terwijl het grootste deel van hun meubels en persoonlijke bezittingen nog binnen staat, beginnen de bulldozers hun werk, beschermd door Israëlische politie. En kwartier later is het voltooid en blijven de verbouwereerde familieleden achter bij de resten van het huis waar ze een uur geleden nog lagen te slapen.

Zij zijn de slachtoffers van de nieuwste sloopgolf in Oost-Jeruzalem. die opmerkelijk genoeg de ochtend direct na Annapolis is begonnen. Een derde van de Palestijnse families in Oost-Jeruzalem vreest hun onderkomen op dezelfde manier te verliezen, omdat ook voor hun huis een sloopverordening bestaat. Een dergelijke verordening wordt in de regel uitgegeven wanneer het huis te dicht bij een militaire installatie staat of wanneer het gebouwd wordt zonder bouwvergunning. Dit lijkt op het eerste gezicht niet onredelijk, maar inmiddels is uit verscheidene studies gebleken dat er sprake is van een serie plannen en wetten die het aanvragen van een bouwvergunning voor de Palestijnse bevolking van Oost-Jeruzalem praktisch onmogelijk maakt.

Gemiddeld één op de tien aanvragen wordt slechts gehonoreerd, waardoor de meeste Palestijnen zich gedwongen voelen illegaal te bouwen. Hierdoor staan inmiddels meer dan een derde van de Palestijnse huizen op de slooplijst, opgesteld door de gemeente Jeruzalem en het Israëlische ministerie van Binnenlandse Zaken. Zij houden samen toezicht op deze ‘illegale’ bouw en organiseren slooprondes die in een aantal golven per jaar over de stad rollen.

Shuafat, Anata en Sur Baher zijn andere Palestijnse wijken waar sinds Annapolis al huizen tegen de vlakte zijn gegaan. Voor de families is het vaak een volstrekte verrassing. Sloopverordeningen zijn in principe onbeperkt geldig, dus ook een huis dat dertien jaar geleden en verordening heeft ontvangen en inmiddels van eigenaar is gewisseld, kan zonder extra vooraankondiging gesloopt worden.

Behalve het neerhalen van huizen zijn er sinds Annapolis nog meer ‘feiten op de grond’ geconstateerd. Zo is deze week bekend gemaakt dat de nederzetting Har Homa, gelegen tussen Jeruzalem en Bethlehem, flink uitgebreid gaat worden. Een kritische opmerking van Condoleeza Rice hierover is inmiddels door de Israëlische minister van Volkshuisvesting in de wind geslagen.

René Boer.

In Het beroofde land, 2000 schreef ik al over de voortdurende onteigening van Palestijnen die in de dorpen en wijken rondom Oost-Jeruzalem wonen. Wat René niet vermeld is dat er eerst nederzettingen werden gebouwd, om vervolgens te constateren dat de Palestijnse huizen te dichtbij zijn voor de veiligheid van de Israeli’s die in de nederzettingen zijn gaan wonen, en vervolgens een sloopbevel af te geven. De huizen waar het om gaat staan op grond dat in het bezit is van de Palestijnen, vaak generaties lang overgeërfd. Maar ook op het land dat eigen bezit is mogen de Palestijnen niet bouwen of uitbreiden. Terwijl hun gezinnen groter worden en hun kinderen zelf een gezin beginnen, kunnen ze nergens heen. Dus bouwen ze, op hun eigen land, ‘illegaal’. Het hoort bij een lange lijst van maatregelen die maken dat de Palestijnen worden gecriminaliseerd, omdat er zonder illegaliteit niet meer te leven valt. Want heb je eenmaal een strafblad, omdat je de zware boetes niet kunt betalen omdat je je huis niet zelf hebt gesloopt, of omdat je een keer illegaal via geitenpaadjes tussen de Westoever en Jeruzalem heen en weer bent geweest en bent gesnapt, dan is het vervolgens onmogelijk om nog identiteitspapieren te laten verlengen of ergens een vergunning voor te krijgen. Veel Palestijnen, zeker die in en rond Jeruzalem, leven dus permanent in de illegaliteit, altijd bang om te worden opgepakt.
Ook is Israël al jaren bezig om Oost-Jeruzalem te ‘ont-arabiseren’, door oogluikend toe te staan dat joodse kolonisten Palestijnse huizen bezetten in het Arabische deel. Hier. Dit is dus wat Ilan Pappé een ‘langzame etnische zuivering’ noemt.

Jaren geleden was ik met Anneke zelf bij zo’n demonstratie, en zag hoe het Israëlische leger de demonstranten met wapenstokken in elkaar sloeg. Zie foto.

Meer informatie over de gestadige sloop van Palestijnse huizen, zie het ICAHD van Jeff Halper, hier. Een artikel van Akiva Eldar over Har Homa, hier.